Dhe vjen martesa…

Skice

  Najada u shkëput nga shoqet e saj të punës dhe erdhi me një frymë drejt meje.Mendimi, që së shpejti ajo do të martohej   më kishte bërë disi nervoz e të heshtur.Krenaria për vajzën mbytej në ato moment nga diçka e fshehur thellë në qenien time prindërore.Ishte tamam një endje nëpër vete,që unë ende s’e kisha gjetur recetën dhe brengosesha.Nuk bëja llogari,jam njeri drejt e drejt ose pothuajse i tillë.Mardhëniet e mia të djalin e vajzën ishin të natyrshme,të lirshme,hera herës liberale.Nuk them se ishin të përkryera,por e përgjithmja ishte e përsosur.Djali me passion e vullnet u bë mjek automobilash,ndërsa vajza mjeke grash(mamie),gjithashtu edhe nusja e shtëpisë po ndjek shkollën e shërbimit njerzor.Pra,unë po realizoja ëndërrën për një familje të shëndoshë,por ja që erdhi martesa e vajzës dhe mua më dukej sikur diçka po lëvizte nga gurët e themelit.

 -O ba’,a ke dëshirë të vish me ne për një kafe?-më foli vajza pa u afruar mirë,zëri saj mu duk paksa i tjetersuar,më i thjeshtë,më i pjekur dhe më i ëmbël.

  -Faleminderir!Një herë tjetër,- dhe kapërdiva një ngërç që mu krijua në atë çast nga loti i fshehur në grykë.

  Ajo buzëqeshi dhe u largua me nxitim për nga shoqet e saja,që zbardhnin si pulëbardha nga uniformat spitalore.

  “Një here tjetër-pëshpërita,E ku mund të vinte ajo,një herë tjetër,ajo së shpejti martohej!Ja futa kot,po ashtu i përhumbur isha në ato moment. Ndoshta e kisha nga koha.Mezi merrja frymë,ajri ishte aq rëndë sa të shtypte krahërorin.Vazhdova rrugën,e habitshme,dhe kanalet anës rrugës në lagjen time po më dukeshin të bukur!Më pëlqente era e ujrave të mykura,aroma e gjetheve të thata që njomen në kanal dhe ajo,e përditshmja,jashtëqitja e qytetit që ngjitet në mjetet e bashkisë e degëdiset tutje nga periferitë.Jo,jo këto lloje shijesh nuk kanë asgjë të sëmurë,besomëni mua.Përkundazi,ndoshta unë kam paragjykime,ose dalin në pah vetëm nga brengosja ime.Eshtë e vërtetë unë e dua qytetin tim ashtu siç është në të vërtetë.Durrësi është plotë dritë,që mbizotëron tërë bregdetin.Dua javën e vitin,kohën e erave bregdetare.Po,kam kaluar aty fëmijërinë,rininë,jetën time.Aty është më lehtë për të mbretëruar.

  Më ishte zgjuar vemendja,apo e kisha të fjetur,s’po arrija ta kuptoja.Epo ç’dreqin kam që dal mbi ligjet e natyrës.Harmonia ime me jetën ishte e plotë,përputhesha me të me të mirat e të këqijat e saj.Por,përse më robëronte gëzimi?Vajza lind në shtëpinë e huaj e shkon në shtëpi të vet,më thoshte shpesh gruaja,por ne atë e bijë s’e pranonim këtë thënie popullore.U mbështeta pas një trungu dhe ndeza cigare,në çast më erdhën në mëndje duart e saj të vogla që më ndizte çakmakun,kur unë vija cigaren në buzë.Pastaj,vështrimin e saj ngallëzyes,kur unë botova librin e parë.Kujdesi që unë tregoja për të mos e lënduar.Pastaj,coprash bisedash e zënkash që janë të pranishme në çdo familje,përpjekjet në maturë e fakultet për të arritur atë që i kishte vënë vetes detyrë,lufta për të zënë punë në spitalin e qytetit,dhe së fundi vinte martesa…!

  Qesha i përhumbur,kalimtarër më kanë marrë për të çmendur.Cdo lëvizje ndjesie,shton ose pakson sensualitetin e ekzagjiruar,duke krijuar pështjellime në karakterin tim që ishte krijuar në ato çaste.Shpejt largova mendimet dhe emocionet,unë kisha ndërtuar një jetë,po ashtu edhe ajo do të ndërtonte një jetë.

  Dhe atë ditë,që ajo hodhi vellon e bardhë të nusërisë,unë isha zhveshur nga ato mendime,por prindi e përjeton jetën e fëmijëve të tij deri në vdekje.Re të trishtuara do të enden gjithmonë në qenien e tij,paçka se fëmija do të jetë i lumtur,meraku do e gërryej përjithmonë.

 

Vladimir  Shyti

Durrës

                  

DITA E PAVARËSISË 28 NËNTORI 1912-2011

“As shqiponjat as populli i shqipes nuk mund ta durojnё robёrinё. Ato nuk janё kanarina, qё tё kёndojnё tё lumtura nё kafaz. Kёshtu “shqiptarёt”. Populli i shqipes, iu futёn luftёs pёr pavarёsi – luftё qё do tё zgjaste pёr 2000 vjet. Me njё fjalё, e gjatё dhe e dёshpёruar pёr tokёn, gjuhёn dhe vetёqeverisjen”. (1)

“Nёn uzurpimin romak kaloi nga viti 168 p.e.s. nё vitin 395 e. j. = 563 vjet.

Nёn uzurpimin bizant nga viti 395 deri nё viti 1443 = 1030 vjet.

Nёn uzurpimin turk nga viti 1479 deri nё vitin 1908 = 429 vjet. Gjithsejt 2030 vjet. (2).

Pёrgjatё kёtyre 2000 vjeçarёve kaluan shumё vandalё qё e kthyen tokё tё djegur, po neve po aty me gjuhё dhe kombёsi tё trashёguar nga shqiponja e Zeusit te Pirua i Epirit te Skёnderbeu dhe sёfundi te plaku i Vlorёs Ismail Qemali me flamurin e Skёnderbeut tё ardhur nga thellёsitё e mijёvjeçarёve pёr tё shpallur pavarёsinё e Shqipёrise.

Stёrnip i Skёnderbeut. Don Juan De Aldro Kastrioti. “Nё njё mbrёmje nё Paris mё 1910, presidenti i Thronit tё Skёnderbeut e ftoi Eqerem Beun nё njё darkё ku u gjendёn pranё mё se 30 vetё tё aristokracisё ndёrkombёtare ... i sollёn njё kuti tё kuqe stolish tё artё, çoi kapakun e kutisё dhe nxorri prej saj njё flamur tё kuq me shkabё tё zezё krahёhapun ... Nё fund, at flamur ia dorёzoi Eqerem Beut tue i thanё: “Unё jam plak e druej se nuk do ta shoh dritёn e lume tё lirisё shqiptare. Ju jeni i ri, mirrje sillnie n’Atdhe! Premtoftё Perёndia qё shpejt tё shtjellohet nё qella tё lira tё Shqipnisё”. Kёshtu Murat Toptani i kallzoi Ismail Qemalit pёr flamurin. I a lypen Eqerem Beut e ai flamur i Aldro Kastriotit u valёvit si simbol lirie mbas 500 vjetёve nё Vlorё, ditёn e 28 nёntorit 1912”. (3)

Ismail Qemalin e adhuronin dhe po aq e luftonin. Historiani Amerikan E. Jacques shkruan: “Mendja e tij e mprehtё dhe idetё novatore bёnё qё Sulltan Abdyl Hamiti tё kishte njёherёsh respekt e frikё prej tij. Ndonse e internuan pёr disa vjet, ati nuk i rreshtёn sё dhёni grada”. (4)

“Ismal Qemali, ёshtё i pari qё cakton vend-ndodhjen e Tempullit tё Dodonёs. Nё  kujtimet e tij, tregon se nё vitin 1866, ndёrsa ishte kёshilltar politik i valiut tё Janinёs, gjatё njё vizite tek pronat e njё miku tё tij nё fshatin Melingus, kishte dalluar disa rrёnoja, qё ai i lidhi me Tempullin antik tё Dodonёs. Dhjetё vjet mё vonё, tregon Ismaili, isha nё Vlorё kur ja tregova mikut tim Karapanos kёtё zbulim timin, Kёshtu Karapanosi “qё shquhej pёr shpirtin e inisjativёs” filloi menjёherё gёrmimet nё Dodonё duke nxjerrё nё dritё njё sasi thesaresh arkollogjike me vlerё tё jashtzakonshme”. (5)

Dhimiter Pilika thotё: “Ndёr 1800 objektet e zhgroposura nё Dodonё mё 1875-1877 gjithçka (ndёrtesa, monumente, dhurata si ex-voto etj.) drejtpёrdrejt lidhet me kёtё mbret tё Perёndive Pellazgjike”. (6)

Ismail Qemali iu pёrgjigj Konferencёs sё Londrёs se: “Ndёrtesa e Ballkanit e ngritur vetёm mbi tri kёmbё, Sёrbi, Mal i Zi, Greqi, njё ditё do tё pёrmbyset; i mungon kёmba e katёrt e natyrshme Shqipёria. Kur vet Eduard Grei e pohoi nё dhomёn e komuneve: “Jam i bindur se kur tё mёsohen tё gjitha faktet, ky vendim do kritikohet me shumё tё drejtё”. (7)

Nё prag tё Luftёs sё Parё Ballkanike (qё nisi mё 8 tetor 1912) ishte krijuar aleanca e shteteve ballkanike tё cilat kishin si qёllim ndarjen territoriale tё Perandorisё Osmane. U nёnshkruan disa traktate midis shteteve tё ballkanit. Ndёrsa nё shtator tё vitit 1912 Greqia ishte marrё vesh me Sёrbinё pёr ndarjen e territoritoreve shqiptare duke marrё si vijё ndarёse lumin Shkumbin.

“Ёshtё fakt i njohur tashmё se pёrplasja shqiptaro-osmane e viteve 1911-1912, dobёsoi ndjeshёm potencialet dypalёshe. Pikёrisht pak javё pas mbarimit tё kёsaj lufte, filloi edhe sulmi ndaj territoreve shqiptare nga Mali i Zi, Sёrbia dhe Greqia. Nёse lufta e shqiptarёve do tё pёrqёndrohej kundёr kёtyre agresorёve, padyshim qё edhe harta e sotme e Shqipёrisё do tё ishte ndryshe.

Historiani George Fred Williams nё librin “Shqiptarёt” (Tirane 1934) e ka quajtur “kanosje pёr civilizimin perёndimor”. (8)

Nё rrethana tё tylla mё 14 tetor 1912 njё grup patriotёsh shqiptarё organizuan njё mbledhje nё kryeqendrёn e vilajetit tё Kosovёs nё Shkup, nga ku u njoftuan Fuqitё e Mёdha se shqiptarёt nuk e pranonin pushtimin e tokave tё tyre. Ndёrkohё Ismail Qemali dhe Luigj Gurakuqi udhёtuan nga Stambolli pёr nё Bukuresht mё 5 nёntor 1912, u bё njё mbledhje e madhe e shqiptarёve, por nuk dihej nёse do tё shpallej autonomia apo pavarёsia. Ismal Qemali e kishte busullёn e tij dhe mendonte se pёr çёshtjen shqiptare nё atё kohё nevojitej vetёm dipllomacia e madhe. Nga kёtej, ai shkoi nё Budapest, ku u takua me ministrin Berthold dhe pastaj nё Vjenё. Kishte gjetur mbёshtetjen e vёrtetё e cila ishte nga Italia dhe Austria dhe epillogu i kёsaj pёrpjekje ishte nё Trieste, ku ai shpalli nё momentin e nisjes me anijen “Bryn” Vendimin e madh pёr ta shpallur Shqipёrinё tё Pavarur. Kёtu duhet theksuar mbёshtetja e plote qё i dha Astro-Hungaria mbrojtjes sё interesave shqiptare.

Ismail Qemali mbriti nё Durrёs mё 21 nёntor 1912, -pёr shkak tё ushtrisё sёrbe qё po i afrohej qytetit dhe nga pritja armiqёsore e peshkop Jakovit, morri rrugёn pёr nё Vlorё mё 25 nёntor 1912. Tre ditё mё pas filloi Kuvendi i Vlorёs. DELEGATЁT  E  KUVENDIT  TЁ  VLORЁS

Berati: Iljas Vrioni, Hajredin Cakrani, Xhelal Koprenca, Dudё Karbunara, Taq Tutulani, Sami Vrioni.

Durrёsi: Abaz Çelkupa, Mustafa Hanxhiu, Jahja Ballhysa, Dom Nikoll Kaçori.

Dibra: Myfit vehbi Dibra, Sherif Langu.

Elbasani: Shefqet Daiu, Lef Nosi, Qemal Karaosmani, Mit’hat Frashёri.

Gjirokastra: Azis Efendiu, Veli Harxhi, Elmaz Boce, Myfit Lobohova, Petro Poga, Jan Papadhopulli, Hysen Efendiu.

Ipeku (Gjakova, Plava, Gucia): Rexhep Mitrovica, Bedri Pejani, Sali Xhuka, Qerim Begolli.

Kruja: Abdi Toptani, Mustafa Kruja.

Lushnja:Qemal Mullai, Ferit Vokopola.

Pogradeci: Hajdar Blloshmi.

Ohri dhe Struga: Zyhdi Ohri, Dr. H. Myrtezai, Nuri Sojli, Hamdi Ohri, Dervish Hima, Mustafa Barutçiu.

Shijaku: Xhemal Deliallysi, Ymer Deliallysi, Shahin Efendiu.

Tirana: Abdi Toptani, Murat Toptani.

Korca: Pandeli Çale, Thanas Floqi, Spiro Ilo.

Vlora: Ismail Qemali, Zyhni Abaz Kanina, Aristidh Ruçi, Jani Minga, Qazim Kokoshi, Eqerem Vlora.

Shkodra: Luigj Gurakuqi,

Permeti: Veli Kёlcyra, Syrja Vlora, Mit’hat Frashёri.

Kosova: Mehmet Pashё Dёralla, Isa Buletini, Hajdin Draga, Dervish Ipeku.

Peqini: Dervish Biçakçiu, Mahmut Kaziu.

Gramshi dhe Tomorrica: Ismail Qemali.

Tepelena: Kristo Meksi, Myfit Libohova, Fehim Meshgorani, Aristidh Ruçi.

Kavaja: Abdi Toptani.

Çameria: Veli Gёrra, Vesel Margёllёçi, Azis Tahir Ajdonati, Rexhep Demi, Alush Taka.

Mati: Ahmet Zogu, Riza Beu, Kurt Aga.

Klonia e Bukureshtit: Dhimiter Zografi, Dhimiter Mborja, Dhimiter Berati, Dhimiter Ilo.

28 NËNTOR 1912  KUVENDI I VLORËS

Nё fillim tё mbledhjes Ismail Qemali deklaroi se qёllimi i mbledhjes ishte marja e masave tё nevojshme pёr tё shpёtuar Shqipёrinё nga reziku i madh qё i kanosej. Delegati Rexhep Mitrovica propozoi pёr kryetar tё kuvedndit Ismail Qemalin dhe pёr sekretarё Luigj Gurakuqin dhe Shefqet Daiun ... Para delegatёve ai tha se nuk kishte rrugё tjetёr veç asaj tё shpalljes sё pavarёsisё. “Pёr tё plotёsuar kёtё qёllim tha Ismail Qemali, thirra zotёrinё tuaj kёtu nё Vlorё dhe shfaq gёzimin tim se thirrja nuk shkoi kot, se gjithё anёt e Shqipёrisё dёrguan delegatё qё tё mendohen e tё pёrkujdesen pёr shpёtimin e atdheut.

KRYETARI I KUVENDIT TЁ VLORЁS PROPOZON:

1 - Tё shpallej Shqipёria mё vehte me njё qeveri tё pёrkohshme. 2 - Tё ngrihej njё pleqёsi pёr ndihmё e kontroll tё qeverisё. 3 – Tё dёrgohej njё komision nё Europё pёr tё mbrojtur para mbretёrive tё mёdha.

Sekretari i Kuvendi Luigj Gurakuqi lexoi tekstin e shpalljes pavarёsisё:

“Pas fjalёve qё tha Z. Ismail Qemal Beu, me tё cilat tregoi rrezikun e madh nё tё cilat ndodhet sot Shqipёria, kongresistёt me njё za vendosёn qё Shqipёria tё bёhet mё vete, e lirё dhe mos varme”.

Pas nёnshkrimeve, Kuvendi zgjodhi Ismail Qemalin kryeministёr tё qeverisё sё pёrkohshme dhe Dom Nikoll Kaçorin si zёvёndёs tё tij. Pas kёtij vendimi nё orёn 17:30 delegatёt morrёn pjesё nё ceremoninё e ngritjes sё flamurit, tё dhёnё nga stёrnipi i Skёnderbeut Don Alardo Kastrioti.

Qeveria e Vlorёs  ka hyrё nё historinё e Shqipёrisё si qeveria e parё e Shqipёrisё. Ajo u formua mё 4 dhjetor 1912. Pёrbёria e Kabinetit: 1- Ismail Qemali – Kryeministёr dhe ministёr i Punёve tё Jashtёme. 2- Dom Nikoll Kaçori – zv/kryeministёr.  3- Myfit Libohova (Esat Toptani, korrik gusht 1913) (Hasan Prishtina, 5 shtator – 20 nёntor 1913) – ministёr i Punёve tё Mbrёndshme. 4- Abdi Toptani (Azis Vrioni) (Gjergj Cako) minister i Financave.  5- Mit’hat Frashёri ministёr i Punёve Botore. 6- Mehmet Pashё Dёralla – ministёr i Luftёs.  7- Luigj Gurakuqi – ministёr i Arsimit.  8- Pandali Çale (Hasan Prishtina) (Qemal Karaosmani), nёntor 1913 – 22 janar 1914) ministёr i Bujqёsise.  9- Lef Nosi – mistёr i Post-telegrafave.  10- Preng Bib Doda – zv/kryeministёr (dhjetor 1913).

“Mё 29 nёntor 1912, Ismal Qemali, i njofton aktin historik gjashtё Fuqive tё Mёdha dhe shteteve tё Ballkanit. Pavarёsia u njoh nga Fuqitё e Mёdha, por jo nga Greqia dhe Sёrbia.

Situata: Nё kёtё kohё. “Ushtritё ballkanike kishin hyrё thellё nё tokёn shqiptare. Ata, tashmё, kishin pushtuar Strugёn, Elbasanin, Tiranёn dhe ishin nisur pёr nё Durrёs, kurse Vlora mbahej e rrethuar prej grekёve. Qarkullimi nёpёr Shqipёri nuk ishte aspak i lehtё, pasi bandat  dhe forcat sёrbo-malazeze-greke kishin zaptuar pjesёn mё tё madhe tё vendit, duke masakruar popullin dhe duke kthyer nё tokё tё djegur”. (9)

Rёnia e Qeverisё Vlorёs mё 22 janar 1914. “Gazment Shpuza zbulon me vёrtetёsi tё  sakta pёr oficerin Tomson qё erdhi nё Shqipёri sipas vendimit tё Konferencёs sё Londrёs pёr organizimin e Xhandarmёrise... Tomsoni u tregua shumё aktiv kundёr tё ashtuquajturit kompllot xhonturk tё drejtuar nga Beqir Grebeneja. Ai arrestoi vet Beqirin dhe e pushkatoi, kёtё hero tё vёrtetё tё qёndresёs heroike tё shqiptarёve kundёr pushtimit tё shovenistёve grek ... Arestoi gjithashtu, si turkoman edhe Çerçis Topullin e plotё tё tjerё. Nё kёtё kuadёr tё kёtij aksioni tё drejtuar nga Tomsoni u akuzua dhe u dёrgua para njё gjyqi special, tё krijuar nga Komisioni Ndёrkombtar i Kontrollit, edhe Ismail Qemali. Protogonisti kryesor i aksionit atdhetar dhe dipllomatik tё shpalljes sё pavarёsisё sё Shqipёrisё rezultonte, sipas tij  me shokё, si pjesmarrёs kryesor nё kёtё kompllot turkoman kundёr kёsaj pavarёsie. Pra, nё vijim tё kёsaj logjike absurde, angazhimi i plakut tё Vlorёs nё kёtё “komplot” xhonturk ishte drejtuar, as mё shumё as mё pak, por pikёrisht kundёr veprёs sё vet. Absurditeti i kёsaj logjike nuk njeh kufi.

Ismail Qemali dha dorёheqjen is kryeministёr i qeverisё sё parё Shqiptare.

Dhespoti grek Jakovi me shokёt e tij, me 1912 penguan Ismail Qemalin pёr ngritjen e flamurit kombёtar nё Durrёs. Duhet rikujtuar se Tomsoni nuk morri pjesё kundra agresionit grek nё shqiprinё e jugut. Ai u caktua nga Vidi komisar i jashtёzakonshёm pёr viset e Jugut, pёr tё ashtuquajturin “Verio-Epir” tё pretenduar nga qarqet sunduese tё Athinёs. Vidi urdhёroi Tomsonin tё hynte nё bisedime me tё ashtuquajturin pёrfaqёsues tё “Verioepirotёve”. Nё kёto bisedime koloneli pranoi famёkeqin “Protokoll tё Korfuzit”... Siç dёshmon autori hollandez Gorrit Goslinga, shtypi grek  e pёrlavdёroi shёrbimin e madh qё ai u kishte bёrё qarqeve shoveniste greke. Ishte pikёrisht Tomsoni ai qё kishte hedhur bazat e aktit aq fatal pёr fatet e shtetit tё ri shqiptar. Ёshtё kjo arsyea qё po ky shtyp, sipas tё dhёnave tё tjera, e vajtoi vrasjen e Tomsonit, pas 16 qershorit 1914. Kёto janё fakte tё cilat nuk mund tё mёnjanohen kursesi.

Tomsoni drejtonte forcat mercenare tё Vidit kundёr “rebeleve”, ndёrsa nuk kishte pranuar, t’i komandonte forcat vullnetare shqiptare nё luftёn, pёr mbrojtjen e trojeve amtare nga sulmi i forcave shoveniste greke. Ky ёshtё Tomsoni nuk ka nevoje pёr koment”. (10)

Si e helmuan nё Peruxhia tё Italisё ISMAIL QEMALIN

“Ka qёnё ora 10:20 e datёs 24 janar tё 1919-ёs, dolli para gazetarёve nё njё konferencё pёr shtyp tё organizuar nё njё sallon hoteli nё Peruxha.

Hyrja e tij nё sallё e mbushur me mbi 100 gazetarё dhe fotoreporterё i befasoi tё gjithё tё pranishmit qё kishin mbi dy orё qё prisnin dipllomatin e njohur tё Shqipёrisё. Ndёrsa ecte pёr t’u ulur nё tavolinёn nё krye tё sallёs, nё fytyrё i fashitet njё cehre e verdhё qё sa vinte shtohej. Nuk kaluan shumё minuta dhe disa tё dridhura i mbёrthyen trupin. Askush nuk po pipёtinte, vetёm plaku mjekёrbardhё, qё me gjithё gjёndjen qё po kalonte, gjeti forca pёr tё folur. Nga goja i dolёn pak fjalё dhe dukej qartё qё ai po mundohej t’i lidhte me njёra-tjetrёn. Nё atё çastё kёrkoi ndihmёn nga i biri Qamili, tё cilin e mbante pranё vetes si sekretar, i kёrkoi tё shkoi nё tualet. U kёrkoi tё falur gazetarёve tё pranishёm dhe mori hapat drejt derёs sё tualetit. Aty mёsohet se sa vuri kёmbёn pёr t’u drejtuar te lavamani filloi tё shkumёzonte dhe tё dridhej mё shumё. Ajo gjёndje nuk zgjati shumё. Nё pak çaste zёmra e tij pushoi sё rahuri. I biri del para gazetarёve ku u komunikon lajmin se i ati, tё cilin para pak çastesh e kishin nё tavolinёn pёrballё tashmё nuk jeton mё. Ajo situatё ishte e rёndё pёr tё gjithё. Aty dhimbja njerёzore i kaloi kufijtё.

Situata qё Ismail Qemali kishte kaluar ato ditё nё Peruxha tё Italisё i kishin shkaktuar njё gjёndje tё rёndё psikollogjike dhe fizike. Edhe pse nё atё gjendje, ai nuk kishte ngurruar tё dilte para shtypit. Ai donte tё denonconte krerёt e dipllomacisё italjane, nё atё kohё kur nё Paris diskutohej fati i Shqipёrisё dhe ata kishin mundur ta hanin nё besё. Megjithatё, pёr çudinё e tij, ajo konferencё ishte organizuar nga tё tjerёt. Nuk u mёsua asnjёherё se kush i kishte thirrur gazetarёt. Plaku 75 vjeçar i kishin thёnё se media kishte interes tё dёgjonte nga ai se pёrse nё ato momente nuk ndodhej nё Konferencen e Paqes nё Paris. E kёshilluan qё tё hante mire pasi nё atё konferencё shtypi do t’i duhej tё fliste gjatё. Pikёrisht pas ushqimit nuk vonoi shumё, ai dolli nё sallёn e takimit dhe nё ate moment jeta e tij filloi tё shuhej.

“Mё hёngrёn nё besё!” bёrtiti Ismail Qemali sapo zbriti nё Peruxha tё Italisё. Ai ishte nisur pёr njё vizitё urgjente nё Romё, me ftesё tё autoriteteve mё tё larta tё vendit, nga kryeministri dhe ministri i jashtёm. Kjo kishte ndodhur pas kёrkesёs sё tij. Synimi i dipllomatit shqiptar ishte qё tё ndihmohej nga pёrfaqёsuesit e Italisё, tё cilёt do tё ndёrhynin pranё autoriteteve mё tё larta tё Konferencёs sё Paqes qё mbahej nё Paris. Ismail Qemali kishte marrё pёrgjigje se kryeministri Italian Orlando dhe ministri i jashtёm Sonino e prisnin nё Romё, ai pa humbur kohё u nis pёr tё takuar. Por u pёrball sapo zbriti nё Peruxhia, me pёrgjigje negative, ishte mashtruar qё ishte thirrur nё Itali. (11)

Vdiq nё Peruxhia me 24 janar 1919 dhe mё 12 shkurt kufomёn e tij e sollёn nё Vlorё dhe e varosёn nё Kaninё.

Referenca:

1. Edёin Jacques “Shqiptarёt” bot. 1995,  f. 146.

2. Mathyeu Aref  “Shqipёria”  bot. 2007,  f. 116

3. Rasim Bebo  “Dodona tempulli i lashtё...”,  bot. 2007, f. 62.

4. Ben Andoni “Ismail Qemali ...”,  “Illyria” 24-2-2005, f. 28.

5. Agim Shehu gazeta “Illyria” 28- 12-2006

6. Pullub Xhufi “Greqia sipas formatit...” gazeta “Illyria 24-2-2006

7. Dhimitёr Pilika ‘Pellazgёt” botimi 2005, f. 171.

8. Kastriot Dervishi  “Kuvendi qё shpalli....”,  “Illyria” 4-12-2006, f. 25.

9. Erion Habilaj, Sonila Yzeiri   “Histotia si pёrfunduan...”, “Illyria” 25-11-2006,

10. Albert Kotini  “Tre gurёt e zezё nё...”,“Tomsoni dhe Verio-Epiri” bot. 2000, f. 641-  642.

11. Fatos Veliu  “Si u helmua Ismail Qemali nё Peruxhia...”, “Illyria” 25-11-2006, f. 24.

Rasim Bebo  Addison  Çikago  Tetor 2011.

 

Karadaku i Preshevës joshës për pushime dhe tërheqës për turizmin malor /pjesa e II-të/

XHELAJDIN SALIHU

Fotoreportazh: Udhëtim nëpër Karadakun e Preshevës - E enjte, më 29 shtator të vitit 2011, para drekës, autori i shkrimit, Felahu dhe Hakia u nisëm me Ladën e komunës për në rrugëtimin Preshevë-Kurbali-Stanec- Lagja e  Gjinajve-Ranatoc-Magjere-Gosponicë-Gare-Bukoc dhe më 11 shtator 2011 rrugëtova edhe në Bërçec.

Pra, kësaj here do të shkruajë dhe do të ilustrojë me fotografi vendbanimet e Karadakut të Preshevës që shtrihen dhe gjenden në të djathtë të lumit Llapushnicë, vendbanimet në veri-lindje të Karadakut të Preshevës

Nga rruga Preshevë-Gjilan, përmbi Mullinjtë e Preshevës, në të majtë , në jug-lindje të Kardakut, morëm rrugën për në Kurbali. 

Vendbanimi Kurbali shtrihet thellë në Malet e Karadakut. Është vendbanim kodrinoro-malor. Larg rrugëve kryesore dhe mjaft i izoluar dhe i lënë pas dore.Lartësia mbidetare është 798 m.

Sipas regjistrimit të popullsisë së vitit 2002, ky vendbanim ka pasur 146 banor. Qysh nga regjistrimi i parë vërehet vetëm rënje të numrit të popullsisë, kursesi shtim edhe pse lindshmëria ka qenë mjaft e lartë. Pra në vazhdimësi ka pasur emigrim të popullsisë.

Nga personalitet e shquara të Kurbalisë dallojmë Xheladin Kurbalinë. 

tNë Kurbali, të parët që i takuam ishin dy fëmijë që pritnin mësuesin e fshatit për të shkuar në shkollë, emrat e të cilëve nuk i mësuam.

Fshati Kurbali përbëhet prej tri mëhallëve: Mëhalla e Nuhallarëve, Hasanajve dhe e Ziberajve.Bile na thanë se nga Mëhalla e Hasanajve janë ndarë Mëhalla e Nuhallarëve dhe Osmanajtë, ndërsa nga  Osmanajtë janë ndarë dhe është krijuar Mëhalla e  Ziberajve. 

Çezma në rrugën Preshevë-Kurbali

Pamje nga Kurbalia

Shkolla në Kurbali

Përmendorja e Dëshmorit të UÇPMB-së Nijazi Azemi

Kullosa në Kurbali

Në Kurbali ruhen ende dhitë

Shtëpia më e vjetër e Sulë Hasanit –Mëhalla e Hasanajve në Kurbali, për të cilën thanë se është e vjetër më shumë se 150 vjetë.

Shtëpi e Nuhallarëve në Kurbali

Nga Kurbalia morëm rrugën për në Stanec.

Staneci është fshat kodrinoro-malor, i cili shtrihet thellë në Malet e Karadakut, larg rrugëve që lidhin qendrat komunale dhe mjaft i izoluar.

Sipas regjistrimit të popullsisë së vitit 2002, Staneci ka pasur vetëm 76 banor me qëndrim të përhershëm në Stanec.Deri në vitin1960 ka pasur rritje të numrit të popullsisë e pastaj vetëm rënje. Shkaqet kan qenë të ndryshme por më së shumti kushtet e vështira ekonomike. Sot në Stanec jetojnë vetëm 31 banorë të moshës madhore. Në fshat janë gjithësejt 11 ekonomi shtëpiake . Staneci gjithmonë ka qenë i banuar vetëm nga shqiptarët.

Nga personalitetet e Stanecit përmendet Limon Asllan Staneci.

Pamje nga Staneci 

 |

Kulla e Madhe e Sejdiajve në Stanec, shumë e vjetër, e mbajtur shumë mirë dhe e renovuar, i qëndroi motit dhe kohërave të furishme,  më krenare qëndron edhe sot. 

Koshiqet me bletë në pronën e Qemal Muratit

Pamje nga Plantacioni

 

Pamje nga Plantacioni

Këto fotografi u bënë në Plantacionin e Pemëve të Qemal Muratit-Stanecit, pensionist në Preshevë, ku kishte të mbjellur molla të llojeve të ndryshme, kumbulla, dardha, arra, rrush e tjerë. Poashtu në këtë Plantacion prej 3500 m kishte edhe bahçe të mbjellur me perime. Në këtë Plantacion hasëm edhe në kultivimin e bletëve, kishte një numër të madh të koshiqeve me bletë. Pronari na ofroi mikpritje dhe na gostiti me pemë. Pra, një ekonomi familjare e kultivuar në Stanec.

Pamje nga Vorrezat e fshatit Stanec të fotografuar nga Plantacioni i Qemal Muratit, ku shihet Lisi i Gjatë dhe shumë i vjetër, sipas Qemal Muratit kishte pleqëri më shumë se 200 vjetë.

Në rrugëtimin tonë nga Staneci zbritëm teposhtë, kaluam nëpër Buhiç dhe zbritëm në rrugën Preshevë-Gjilan. 

Pamje nga Buhiçi

Buhiçi është vendbanim në komunën e Preshevës, shtrihet në Malet e Karadakut, përskaj rrugës së asfaltuar që lidh Preshevën me Gjilanin. 

Edhe pse që një kohë të gjatë është ndërtuar rruga rajonale prap se prap banorët e Buhiçit jetojnë në kushte të vështira.

Përshkak të emigrimeve të vazhdueshme qysh nga themelimi i këtij vendbanimi e që vazhdojnë edhe në ditët e sotme popullsia nuk arriti të rritet.

Sipas regjistrimit të popullsisë së vitit 2002, Buhiqi ka pasë 120 banorë pothuaj aq sa në vitin 1948 (157).

Në rrugëtimin tonë zbritëm në rrugën Preshevë-Gjilan dhe te Urat, te Shkolla fillore e Caravajkës , në anën e djathtë të rrugës, kah veriu morëm rrugën për te Mëhallë e Gjinajve të fshatit Depcë. 

Varrezat e Mëhallës së Gjinajve, Lisi i vjetër më se 150 vjetë, thotë Maksut Maksuti i Gjinajve.

Depca numrohet një ndër vendbanimet më të vjetra në Malet e Karadakut

Është fshat kodrinoro-malor i tipit të shpërndarë, me shumë lagje.

Banorët e Depcës kryesisht merren me blegtori e më pak me punimin e tokës. Dominojnë sipërfaqet me kullosa dhe pyje. Edhe hapja e rrugës që lidhë Gjilanin me Preshevën nuk mundësoj zvoglimin e emigrimit të popullsisë.

Sipas regjistrimit të popullsisë së vitit 2002, Depcja ka pasë 507 banorë. 

Depca nuk arriti ta rritë numrin e popullsisë, sepse që nga periudha në mes të dy luftërave botërore e deri më sot nuk është ndal emigrimi i popullsisë, së pari në drejtim të Turqisë e pastaj në drejtim të qendrave të ndryshme të Kosovës , Luginës së Preshevës , Kumanovës dhe të Shkupit.

Në Mëhallën e Gjinajve takuam Maksut Maksutin, i cili na priti dhe na gostiti me arra.

Maksuti thotë se Mëhalla e Gjinajvë është më e vjetra dhe nga kjo Mëhallë janë dalë Mëhallët të tjera të Depcës. Bile, banorët e Muçibabës thotë Maksuti janë nipër të Gjinajve, pastaj Mëhallë e Mehajve, të Verbanit dhe Baftiarët në Turqi.

Toponomi e treguar nga Maksut Maksuti : Ara e Lugit, Kroi i Poshtëm, Kroi, Ara e Re, Kodra e Vorrit, Lugi i Murtezit, Ajrrinët, Rasa e Madhe, Kodra te Shpijat, Suka.

Shtëpia më e vjetër në Mëhallën e Gjinajve ishte ajo e Bektash Veliut.

Shtëpia e  Vjetër e Maksut Maksutit në Gjinaj

 

Kroi i Mëhallës së Gjinajve, nga i cili e tërë Mëhalla furnizohej me ujë të pijshëm

Nga Mëhallë e Gjinajve zbritëm në rrugën Preshevë-Gjilan, kaluam nëpër Ilincë dhe arritëm në Ranatoc.

Fshati Ranatoc shtrihet thellë në brendësi të Maleve të Karadakut dhe kufizohet me fshatrat kufitare të Kosovës, në anën veriore me fshatin Kokaj, në lindje me fshatin Sllubicë dhe në perëndim me fshatin Muçibabë.

Ranatocin e përbëjnë tri Mëhalla: ajo e Seferëve, banorët e së cilës janë të ardhur nga fshati Sefer, Mëhalla e Klaiqëve, banorët janë muhaxhirë, të ardhur nga Klaiqi dhe Vranoci i Lebanës dhe Mëhalla e tretë (më e vogël) prej tri shtëpive, të cilat këtu kanë ardhur nga Caravajka para gati 100 vjetësh. 

Toponimet më të njohura në Ranatoc janë: Lejthishta, Varret e ‘’Mazëve” (vlenë të përmendet se këto varreza janë në qendër të fshatit dhe janë të vjetra dhe të panjohura), Imeridi, Goleshi, Kroni i Mines, Kroi i Haxhi Isahit, Zllatare e Vogël, Rrezja, Zllatare e Madhe, Peshenica, Arat e Sahitit, Mashallah, Kodra e Luleve, Fërkemi i Kalit në Gur me Mazin,  Kroi i Kopilit, Suravaci, Guri i Gjyrishecit, Ara e Kodrës, Sherekica, Përroni i Alisë, Dardhishta, Roga e Dredhëzave, Ara e Bunarit, Te Guri, Guri i Nrikllës, Kroi i Ftohtë, Mali i Dalipit, Rrafshi i Gurit,  etj.

Ranatoci është vendbanim malor dhe popullsia kryesisht merret me blegtori e më pak me lavërtari e pemëtari. Në fshat janë vetëm 13 ekonomi familjare.

Siaps regjistrimit të popullsisë të vitit 2002, Ranatoci i ka pasur vetëm 83 banorë, ndërsa në vitin 1991 ka pasur 246 banorë. Ramje më të madhe të popullsisë ka pasë gjatë luftës në Kosovë dhe në Luginën e Preshevës, ku popullsisa u dëbua në drejtime të ndryshme, bile edhe jashtë trojeve shqiptare. Vendbanimi nuk ka arritë të shtoj numrin e banorëve, sepse banorët vazhdimisht, sikurse edhe fshatrat tjera të Karadakut, kanë emigruar në drejtim të qendrave të Gjilanit, Preshevës, por  edhe më larg.

Personalitetet më të njohura të fshatit Ranatoc janë: Demir Behluli, piktor dhe shkrimtar, Dr.Prof. Ibrahim Behluli, antropolog dhe Xhemë Karadaku(Xhemail Halili), ing i makinerisë dhe krijues letrar.

Në fshat e takuam Vehab Aliun, i cili na dha shumë shënime mbi fshatin dhe na gostiti.

Pamje nga Ranatoci

  

Shkolla në Ranatoc

Shtëpia e Haxhi Jusufit-Mëhalla e Klaiqëve, e ndërtuar më 1949

Shtëpia e Halit Zeqirit, e ndërtuar më 1944/45 dhe e djegur në zjarrin e vitit 2011

Shtëpia e Fazli Arifit-Myrtajve, e ndërtuar në shekullin XVII

Shtëpia e Vjetër e Arifi Arifit-Myrtajve, e mbuluar me therra e barnishte

Frengji pushkësh në shtëpinë e Arif Arifit të Myrtajve

Oda e Arif Arifit të Myrtajve

Shtëpia e Musli Arifit të Myrtajve, e meremetuar

Shtëpi e Ramadan Arifit të Myrtajve

Shtëpi e Shabi Arifit të Myrtajve

Hambar i vjetër i thurrur me thupra në familjen e Fazli Arifit të Myrtajve

Hambar i vjetër me makinë fshirjeje për grun në shtëpinë e Shabi Arifit të Myrtajve

Maxhja e miellit në familjen e Fazli Arifit të Myrtajve

Djepi familjar në shtëpinë e Fazli Arifit të Myrtajve

Sofra familjare e bukës në familjen e Fazli Arifit të  Myrtajve

Sofra familjare e bukës në shtëpinë e Arif Arifi të Myrtajve

Në Shtëpitë e Myrtajve gjetëm edhe këto objekte, orendi dhe sende të vjetra shtëpiake, të cilat janë të mirëseardhura për muzeun e ardhshëm të Preshevës.

Nga Ranatoci , kaluam nëpër Maxhere dhe përshkak se nuk gjetëm bashkëbisedues, morëm rrugën për në Gosponicë.

Pamje nga Magjerja

Magjere është një fshat i kumunës së Preshevës i cili shtrihet në mbrendësi të Maleve të Karadakut në kufi me fshatin Sllubicë të komunës së Gjilanit.

Është fshat tipik kodrinoro-malor me pyje e kullosa e me pak tokë pune

Përshkak të emigrimeve të pandërprera, Magjerja nuk arriti të rritë numrin e popullsisë edhe pse shtimi natyrorë ishte i lartë.Sipas regjistrimit të popullsisë të vitit 2002 Magjerjarja ka pasur 234 banorë . Popullsia kryesisht merret me blegtori, lavërtari e pemëtari. Magjerja gjendet në lartësi mbidetare prej 550 m.

Gosponica është vendbanim në komunën e Preshevës, në lartësi mbidetare 653 m.

Popullsia e këtij vendbanimi është krejtësisht shqiptare. Sipas regjistrimit të popullsisë në vitin 2002 Gosponica kishte 42 banorë.

Në Gosponicë e takova plakun Metush Fejzullahun e Mëhallës së Halilajve, me të cilin bisedova për fshatin dhe problemet e tij.

Autori i shkrimi në bisedë me Metush Fejzullahun e Halilajve

Gosponicën e përbëjnë 3 mëhallë : ajo e Halilajve, e Hanucëve, dhe e Demallarëve.

Pamje nga Gosponica

Shtëpia e Vjetër e Aqif Demallarit në Gosponicë

Shtëpia e Rahim Fazliut e vjetër 150 vjetë

Arlindi i Gosponicës dhe kultivimi i duhanit: O Arlind ik nga mbjellja e duhanit, Shqiptarët  nuk ia panë hajrin, por shkollohu.

Kullosa dhe kroi i Gosponicës

Kroi i Gosponicës i furnizonte banorët e fshatit me ujë të pijshëm, por edhe me ujë për larje të teshave. 

Toponomi e fshatit : Lugi i Firës, Proi i Thatë, Lugi i Livadhit, Arat e Gata, Arat e Kishës, Arat e Kojsisë, Zabeli i Rushitit, Balli i Arave të Gata, Kroi i Murrmujës, Lugi i Izbegit, Kodra e Ukit të Mazit, Arnica, etjerë.

Prej Gosponicës udhëtuam për fshatin Gare.,

Garja është vendbanim në komunën e Preshevës.

Popullsia e këtij vendbanimi ishte krejtësisht shqiptare.

Në Gare nuk e takuam asnjë banorë të saj, qe sa vite ajo është zbrazur dhe aty nuk jeton asnjë banor i saj.

Mëhallë e Poshtme në Gare

Mëhallë e Epërme në Gare

Xhamia e Gares, pa minaret

Toponomi fshati : Ara e Enverit, Lugi i Lisave, Shatllarët, Nër Arat, Ara e Mullinit, Te Bregu, Te Kisha etjerë.

Në Gare pushuam dhe hëngrëm drekë në natyrë, vazhduam rrugën për Bukoc.

Bukoci është vendbanim në Luginën e Preshevës, komuna e Preshevës.

Popullsia e këtij vendbaimi është krejtësisht shqiptare.

Bukoci, sipas regjistrimit të popullsisë të vitit 2003  kishte 135 banorë, ndërsa lartësia mbidetare është 676 m.

Në Bukoc takova Kadri Ajvazin dhe shënimet mbi fshatin janë marrë nga ai.

Pamje nga Bukoci

Bukoci i ka 3 mëhallë: Mëhalla e Garajve, ajo e Hashanëve dhe Mëhalla e Muhaxhirëve.

Popullsia merret me blegtori dhe diçka me bujqësi.

Shtëpia e Haxhi Arifit, më vjetra në fshat dhe me vjetërsi prej 200 vjetësh.

Shtëpia e Haxhi Bejtës

Shtëpia e Zejnel Zejnelit

Toponomi e fshatit : Prroi i Camit, Rrypja, Lugi i Picit, Lugi i Mulla Ahmetit, Bregi i Melishtes, Kodra e Osiqit, Lugjet, Livadhi i Abdullit, Lugi i Çotit, Lugi i Bunarit, Kodra Ndërmjeme, Mas vorrave, Vorret e Moçme, Ara e Epërme, etjerë.

Bërceci e vizitova më 19 shtator 2011 dhe regjistrova këto të dhëna:

Bërçeci është fshat që shtrihet thellë në Malet e Karadakut, administrativisht i takon Komunës së Preshevës.

Sipas regjistrimit të popullsisë në vitin 2002 ka pasur 19 banorë, ndërsa lartësia mbidetare është 560 m. Tashti në fshatin Bërçec nuk jeton asnjë banor.

Bërçeci nuk arriti ta rritë numrin e popullsisë, sepse që nga periudha në mes të dy luftërave botërore e deri më sot nuk është ndal emigrimi i popullsisë, së pari në drejtim të Turqisë e pastaj në drejtim të qendrave të ndryshme të Kosovës , Luginës së Preshevës , Kumanovës dhe Shkupit.

Mëhallët e Bërcecit janë : Mëhalla e Rekalive, Mëhalla  e Banushëve dhe Mëhalla  e Epërme.

Pamje nga Bërçeci

Pamje nga Bërceci

Shtëpi e vjetër në Bërcec

Mëhallë e Rekalive, ku gjendet Kalaja dhe Kisha e Bërcecit

Gjatë udhëtimit disa ditësh në Karadakun e Preshevës erdha në përfundim se ka kushte të mira për blegtori, pemëtari, bletari, bujqësi dhe vende-vende edhe për vneshtari.

Fotografitë i bëri : Xhemaledin Salihu dhe Haki Sylejmani

Referencat

1.Dr. Jahi Staneci, Presheva në fotografi dhe fjalë(Monografi), Prishtinë, 2010

2.Dr. Jahi M. Staneci, Si iu shkëput Karadaku Kosovës?, Bujku, 22 prill 1996, f. 7

3..Jahi Murati, Savremene socijalne-geografske i ekonomske karakteristike presevske komune, Vranjski glasnik, knj. XI, Vranje, 1975, f. 377-431

4.Demush&Metush berisha, Karadaku i Preshevës mburrje dhe krenari, Prishtinë, 2010

5.Jovan F. Trifunoski, Kumanovsko-Presevska Crna Gora, Beograd,1951

6.Radovan Rsumovic, Presevska potolina, Vranjski glasnik, knj V, Vranje, 1969

7.Spiridon Gopcevic, Stara Srbija i Makedonija(Putovanje po Staroj srbiji)Beograd, 1890

8.Mehmet Jusufi, Vështrim gjeografik i Preshevës me rrethinë, “Përparimi”, nr.7-8, Prishtinë, 1965

9.Aleksandar Stojanovski, Vranjski kadiluk u XVI veku, Vranje 1985

10.Jova Hadzivasilevic, Juzna Stara Srbija, Presevska oblast, knj. II, Beograd, 1913

11.J.G.v. Hahn, Reise Belgrad nach Salonik, Ëien, 1868

12.Benedikt Kuripesic, Putopis kroz Bosnu, Srbiju, Bugarsku i Rumeliju 1530, Sarajevo, 1950

13.Bisedë me Maksut Maksutin e Gjinajve të Depcës, më 19 shtator 2011

14. Bisedë me Vehab Aliun e Ranatocit, më 19 shtator 2011

15.Bisedë me Metush Fejzullahun e Gosponicës, më 19 shtator 2011 dhe

16. Bisedë me Kadri Ajvazin e Bukocit, më 19 shtator 2011

Shkruan: Xhemaledin Salihu 

Preshevë, 05 tetor 2011