TËRNDAFILA BORE

TËRNDAFILA BORE

 (CIKEL POETIK)

Nga Pirro Loli

CILA JAM UNE

Mos prisni të ngre sytë lart

t’u tregoi qiellin

Jam vetëm një shërbëtore

një laps në dorën e Zotit

një re e bardhë që e shtyn era

Dhe duart i kam në baltë.

Banoj kudo.

Në çdo plagë që pastroj

në çdo fëmijë që ushqej

Në çdo trup që vdes

Atje ku preket Krishti me dorë.

Shënja dalluese nuk kam

Veç një heshtje të gjatë

dhe ballin e dëshpëruar

e lidh me shami.

TRËNDAFILA BORE

Motër do të thote “mungesë”

që s’ka ndierë ledhatime

që s’ka provuar puthje

që s’ka përkundur djep

Motër do të thotë

edhe mjellmë

edhe lule manjole

edhe valë e përgjumur

që qesh.

Mbi gjinjtë e bardhë

Këndojnë fllade virgjireshe

dhe ulin faqen

yje të plagosur.

Mbi varrin e saj

në çdo stinë

çelin trandafila bore.

VRIMA DRITE

Kish mbledhur yjet e dhimbjes në sqetull

Si Prometeu zjarrin

Brinjët iu bënë gunga-gunga

e krahërori iu mbush

me tjetër flakë

E duruar si pemë

nuk ndiente plagë sopatash në trup

As sqepin, as çapinjte e shqiponjës

në mëlçi.

Të vetmet dhimbje,

gozhdët në trupin e Krishtit

që çelin vrima drite

tek unë e tek ti.

AMBASADORJA E PËRHERSHME

Nënë Tereza,

Sërish e sërish kthehet në gadishullin e sertë

I theu gërshërët ziliqare në hartën e Ballkanit

E zbut urrejtjen e patretshme

Digjet si yll në natën prej guri.

Në vend të çantës diplomatike

Shpirtin e saj

hap fletë-fletë

Në udhëkryqe korbash s’ka qiell

Ndaj lutet, ndaj falet

Për tiranët dhe viktimat

Tek një piramidë çel një lulëkuqe kujtese

Te kufijnjë e feve një degë ulliri

Midis kufomave

Një buzëqeshje.

Fllad i lehtë në buzë lulesh

Afsh i ngrohtë në dëborën e trishtë

gjuhë kambane në bronx martirësh

Sa më tepër nata nxin

Aq më tepër yjet ndrijnë...

NË SHTËPINË E PLEQVE

Të pagojë.

Një maldhimbje kyçur

thellë gjoksit

thellë.

Pleq të bukur e të shëmtuar

të ngulur

të braktisur

të vetmuar.

Natën humbasin nëpër hone ëndrrash

zgjohen të trembur

e artikulojnë përçart copa emrash të njohur.

Ditën,

orë e çast

kthejnë kokën nga dera.

Dera i theu menteshat.

Pleqtë e urtë me zemër vrimë

Presin…

Presin…

Presin…

Kapërdijnë heshtjen si kafshatë të hidhur.

e koten

koten…

koten…

Me kokën nga dera.

ZOGU I HUMBUR

Vetëm hëna në dritaren e spitalit Nirmal Hridej

e zbehtë, e zbehtë

Zog lakuriq

dridhet

përpëlitet

si frymëmarrje e fundit

“ Shtëpia e Nënës” në Kaligat

as mjekë, as shtretër…

Jeta, pezull në dy duar

lëkundet nëpër tezga

dhe befas rrëzohet në një gropë

të ngopur me natë.

Të sëmurët presin radhën

të dëgjojnë emrin

ta hipin hënën në tezgë

t’i ëmbëlsojnë plagët me pupla hëne

ta shtrojnë varrin me njolla drite

Ashtu,

faqe më faqe të vdesin

me zogun e tyre.

Dita,

pupël e këputur

nata,

zog i humbur …

LULE KRISHTI

Fytyra fëmijësh

portokaj të fishkur

çahen nga plagët

Një dorë Nëne

i mjekon me ballsam mëllage

këputur nga shpirti

Nëpër faqe të xhamta

u çelin Lule Krishti

KLITHMA ERE

Shkurre rënkimesh

pemë dëshpërimi

shushurijnë në heshtje

si shatërvanë të zinj

Aty shuhen

Aty klithin

shpojnë qiellin

e shtangen si qiparize.

Mbi të qarën e shiut e të erës

një magjistare me të bardha

përqafon qipariza shiu.

E tretet

tretet si psherëtimë

Nëpër klithma ere.

KËNGË E TRISHTUAR PËR PEMËT E KALIGATIT

Në skelete gjethesh

e bisqesh

e degësh

e trungjesh

shuhen stinët

e vërshellen lebra.

Një zog me sqep të gjelbërt

cicëron këngë gjethesh

të këputura.

KALUJA

Të vetët e braktisën Kalujan

E lidhën me zinxhir

Në një kasolle të largët

e lanë të vdiste.

Gjymtyrët ia hëngri lebra

Ka vetëm një kafkë

Një planet të zbardhur

Mbetur në trung

Dhe zërin si shpellë.

Banon në pleqtore

Në një karrocë fëmijësh

Dhe qan në heshtje

Dhe qesh tmerrësisht

Dhe këndon një këngë dashurie

Me zërin si shpellë

Për një çifute që desh.

Karroca e vogël shtyn

Ditën pa diell

Natën pa yje

Kafkën e zbardhur në trung

Dhe një ulërimë dashurie.

DUART E NËNËS DHE LYPËSI LONDINEZ

Kockat e thinjura të bërrylave

i dridheshin

I dhashë dorën

Nuk ma lëshonte.

- Çdo vëlla, ç’të mungon?

- Nuk dua bukë, - tha.

Kam shumë vjet që dora ime

S’ka prekur dorë njeriu.

*  *  *

Damarët e dorës së saj

Rrahin në damarë të lypësit

Rrjedhin

Gurgullojnë

Çahen e shkrihen

Në dorën e ftohtë.

URDHËRI I LOTIT

(Padma Shri )

Medalioni i artë

kish tre pika loti prej diamanti.

Hëna e plotë

Kish zbukuruar ballin

Qe këputur nga dhimbja

E u mbështet në gjoksin e nënës.

Nënë Tereza

E mori në duar, e përkëdheli

Si foshnjë të sëmurë

E i dha frymë ;

E ngashëruar me hapa të lehtë

Si lambadhe e bardhë që digjet

Ia vari statujës së Shën Marisë

derdhur në xham.

“Trupi i Virgjireshës është prej loti, - tha

Kësaj i takon gjithçka”.

Në medalionin prej hëne

Vezullojnë tre pika loti prej diamanti.

GËZIMI ËSHTË NGJITËS

Trokiti në portë si ëngjëll

e dridhej nga gëzimi

Mezi shqiptonte emrin tim

kur më zgjati doçkën e bardhë.

Kish dëgjuar se Nënë Tereza

s’ka sheqer për fëmijët

e kish mbledhur racionin e javës

në një zarf.

Atë ditë

Çelën miliona fëmijë të bukur si bari

e fushat e dheut

i spërkata me sheqer.

MOSMIRËNJOHJE

e kish humbur ylberin në atdheun e saj

shirat binin pjerrtas

të hidhura e

endrrat i zgjoheshin duke qarë

lulekuqe plagësh i përcëllonin trupin

dhe në Shkup

dhe në Prishtinë

dhe në Tiranë

për Shqipërinë ndezi dyzet diej

por ajo

e kish mbushur qiellin me hithra

e për shënjtorët e vet s’kish

as dritë

as vatër

as varr.

TREGIM PËR NATËN E SANTOSHIT

Në ballë kish dy puse të thellë

të palëvizshëm

Në bebet e syrit dy kristalë akulli

të zinj.

Në këmishë, një dore e kujdesshme

Kish qëndisur me fill:

“Santoshi është i verbër”

E në prag të portës sonë

e kishin lënë.

Na shikonte sy më sy

Na njihte me të prekur.

Me dhjetë bebeza të ndezura

Nëpër gishtërinj.

Një qepallë dielli

Një qerpik hëne

S’gjetëm dot.

As malet nuk i shikonte

nga dritaret e nxira.

Santoshi ish fundosur në natë

Në dy gropa të thella

Në dy puse të zinj.

ËNDËRR ME KËMBË MERIMANGASH

Atdheu i saj nuk i hapi udhë

As të ngrinte “shtëpi nëne”

As të varroste Nënë Loken dhe motrën e saj.

50 vjet.

Nëpër hone ëndrrash

Përlesheshin merimangat e harresës

Trishtimit dhe shpresës.

50 vjet.

Zambakë të përdhosur

Lule leckash

Këmbë merimangash majeprehta

Përgjakën kujtesen

Që klithte

50 vjet.

Drinat kryqëzonin mjekrat si thika

Buna budallaqe

Villte mëlçinë në det.

50 vjet.

Ishin thinjur merimangat e heshtjes

Kur ajo, ra në gjunjë,

Puthi dheun e tha :

“Të kam falur Atdhe ! “

Ishte një ëndërr e gjatë

Me këmbë merimangash të gjakta

50 vjet.

GJYSMËFYTYRA

Një grua

një grumbull leckash rënkonin

pranë koshit të plehrave

në mes të Londrës.

gjysmën e fytyrës

ia kishin ngrënë milingonat dhe minjtë.

Renda si i çmendur

kudo u përplasa me

gjysma zyrash, gjysma udhësh,

gjysma pemësh, gjysma njerëzish …

Asnjë fytyrë e plotë

në qytet.

Të gjithë ishin mbuluar

me milingona dhe minj.

MOSMARRËVESHJE ME PRESIDENTIN

Atdheun e saj e la në fund të udhëtimit.

Ecte nëpër gropat e qiellit të copëtuar

me një drithërimë në shpirt.

Në krah kish presidentin e ri

që i ngecte këpuca nëpër balta

rrethuar nga fëmijë të leckosur

që lypnin.

- Do fillojmë të ndërtojnë rrugët dhe dritat…

- Duhet filluar nga qielli, e ndërpreu ajo

-    Këtej ka kaluar diktatori,- tha ai

-    Të vdekurit duhen falur,- tha ajo.

ËNDËRRAT E KËPUTURA

Natën që shkoi

u thye llamba me vajguri

shtëpia e pleqve mbeti në terr

Hëna e shqetësuar

kaloi me bërryle nëpër korridore resh

e qëndroi në dritare.

Motrat e morën në dorë

si abazhur të artë

e vendosën nëpër ëndrra të këputura.

ZONA E VDEKJES

Në Kalkutë

kapanoni i vdekjes tund e shkund kanatet

Egërsisht.

Nënë Tereza, veshur me të bardha

E merr vdekjen në duar

i fërkon qepallat.

Në sytë e saj të kadifenjtë

Drita pi dritë.

Një kokërr e ngrohtë loti

Mbi buzët e përthara

E vdekjen e zë gjumi

Të qetë.

NËNA E BRAKTISUR NGA I BIRI

Më mbante dorën në dorën e saj

Dhe nuk mundi të më fliste

Asnjë fjalë.

I kish ngecur në fyt

Një kockë nga kocka e saj

Një zog me kthetra

që e mbyt.

Nëpër faqet e zbehta

I rrëshqisnin lot të plumbtë

Nga goja e kyçur

Jarg vetëtimash.

ZOGJ TË URITUR

….E kam një kokërr meli

për zogun e uritur

një kokërr meli

si tingull…