ERDHA MËMËDHEU IM

ERDHA MËMËDHEU IM

- jo vetëm humoristike -

Nënë erdha nga mërgimi,

Se kur e nis nga fillimi,

Kacidhe mbetet fitimi!

“28 vjet nga ti i larguar,

Nëpër botë krejt vetmuar,

Ditët netët duke numëruar!

Si me shikon, gjallë erdha,

Dashuri në prehër të derdha,

Dhe pse ballë,sy kam të verdha!

Të kujtohet nënë kur më lute,

Dy florinj ne xhep me fute,

Lehtë me the, e nuk u tute:

“Mërri bir, dhe ike në botë,

Se këtu është klimë e ftohtë,

Fryn veri e ngricë e fortë...”

Dhe unë fjalen nuk ta prisha,

Ika nepër pyje dhe pisha,

I pa veshur,ashtu si isha...

Herë në natë e herë në ditë,

Herë në livadh dhe pritë,

Herë vetëm dhe me perënditë!

Herë në det, e herë në male,

Herë me vrap dhe mengadale,

Herë i çale dhe herë në valle!

Herë me grekun, e italinë,

Herë fatlumi me fat - zinë,

Që shumë herë jashtë e gdhinë!

Më dhe shkollë, e dashur nënë,

Por në botë nuk është e thënë

Ta jesh bark mbushur, i ngrënë!

Kështu dhe unë si të tjerë,

Duke rendur derë më derë,

Herë dimër e herë pranverë...

Herë me punë e herë pa punë,

Herë me të mirë,herë me dhunë,

Vitet deri këtu, nënë, më prunë!

U përplasa në këtë botë,

Por mundimi shumë herë i kotë,

Kilja rrallë u kthye në okë!

Të dërgova,nënë, nga Amerika,

Lek dhe rroba drita – drita,

Te vritej uria, por dhe frika!

Të dërgova nga Italia lireta,

Që më e bukur të bëhej jeta,

Kur për vete, dhe rrugësh fjeta...

Dergova nga Gjermania,Londra,

Lira e marka, makina e lodra,

Pa blerime të mbeti fusha,kodra...

Por tani që erdha, nënë,

Po shoh se të paska rënë,

Hija e vdekjes hënë e ngrënë!

Kush ta vodhi, nënë, bukurinë,

Që ma kishe si një lëndinë,

Plot blerim të mbushur gjinë?

Kur ika, e mbaj mënd mirë,

Ishe si fruti pjekur, i arrirë,

Në mes të baçes lulëzim-mbirë!

Kokën lart, mbushur me parqe,

Mbi kraharor dhjetra oxhaqe,

Që tymonin begati dhe paqe!

Ne vërtet, ishim të varfër,

Por të lumtur e të pastër,

Të gjithë bashkë në një vatër!

Tani oxhaqet nuk kanë tym,

Kanë mbetur hunj, që qiellit hyn,

Veshur me akull,veshur me brym!

Të gjitha të mbjellat kush ti prishi,

Me urdhër prifti apo dervishi,

Cili prej tyre si begenisi?

Kush ti preu me këmbë e duar,

Duke të thënë, duke trumpetuar,

Komunizmi na i ka ndërtuar?

Komunist, tradhëtar ishte Enveri,

Që vrau, burgosi dhe i theri,

Ata dhe Ato që ishin nderi!

Në arë e minierë rrinim ditë natë,

Me një kazëm qysqi dhe lopatë,

Rinia e shqipërisë së ngratë...

Ne i bëmë rrugët, dhe ajo ata,

Që duartrokisnin për vepra të mëdha,

Kur supet i bënim araba...

Kur shtonim shina, dhe lëndina,

Na dhimbnin karahët edhe shpina,

Kur hapnim galeri dhe vrima...

Kur vinim dinamit dhe vlerë,

Kur malin e hidhnim në erë,

Donim dritë të kishim pa ndërprerë...

Se dritën komunizmi nuk e solli,

Por urrejtje dhe varfëri na mbolli,

Me keq se na dhurojë Zogolli...

Kur merrnim shinat nëpër duar,

Që me durim dhe të menduar,

Donim shekujt të shkonin kaluar...

Kur thanim lumënj dhe këneta,

Kërkonim e bukur të bëhej jeta,

Të njihte vetëm të përpjeta...

Kush ishin, nënë, ata që erdhën,

Që qumshin që ne molëm e derdhën,

Dhe ato që gritëm, në grykë i therën?...

*

Kishe e Laçit shkallë shkallë,

Kur e marr përpjetë malë,

Falmë zot, të lutem falmë…

Ti nga kishat, s’ke të dytë,

I shëron njerzit nga sytë

U jep zë, kur fati I mbyt!

Bën memecin që të flasë,

I tund muret e kalasë,

Kur ika, gërmadhë të lashë!

Tani më je bërë me kate,

U ngjit lavdia, diej mate,

Hënën zbret pas mesnate.

Shëron njerës të paralizuar,

Nga këmbët apo në duar,

Me bekimin tënd të uruar…

Kur mundesh, shënjt kaq shumë,

E shëron njerzit dhe në gjumë,

Si një det me valë e shkumë…

Pse të lutem, e jotja dorë,

Pse s’ngrihet mbi tradhëtorë,

Të bëjë edhe ca therorë…

Kur fryn ëmbël, fllad në fletë,

E me frymë na i shtyn retë,

Pse s’shëron Ilirin e Metë…

Pse e lë, Shënjt i bekuar,

Që ky njeri mendje shkalluar,

Të bredhë mbi kalë kaluar?…

Prija, Shënjt, dhuratnë e prikës,

Thyeja këmbët kalit të politikës,

Që bredh, gënjen në mes të ditës…

Shënjti Ndue, po të lutem sot,

Përmbi varfërinë që mbi ne lot,

Dhe nëpër shpirta na derdh lot…

Kur lëshon mjaltin prej goje,

Dhe mbush koshere dhe hoje,

Të lutem Edvinin shëroje!

Shëroje Edvinin e dehur,

Që rri përmbi mushkën ngrehur,

Me shpatën dhe thikën prehur…

Shënjti Ndue, që botën end,

Dhe nga krimi e përmënd,

Të lutem, Bashës jepi mënd…

Foli në vesh me mirësinë,

Të dëgjojmë për Salinë,

Ta braktisi të tijën dashurinë!

Sepse mosha tutje ikë,

Ai 100 vjeç në politikë,

Mëmës Shqipëri ju bë prikë…

Dhe e turpëroi, e shau,

Me luftë e me plumb e vrau,

Më shumë nga greku dhe shkau!

Shënjti Ndue, sot të lutem,

Jam gati që në dhe të futem,

Veç me verë ti mbushe buten…

Jo me verë, që del prej rrushit,

As me veprimet e pushtit,

As me ëmbëlsinë e mushtit…

Mbushe, shenjt, me grusht e vrer,

Të dalë nga çdo sofër e derë,

Që politika si qingja i ther…

Mbushe me urrejtjen barot,

Për atë që me fatin tonë lot,

Që e blen, e shet e nuk e thotë!

Jepi popullit tim vetëdije,

Që është katandisur si hije,

Nga këta drejtues hafije….

Jepi dritën që të kuptojë,

Kur flasin, të mos i dëgjojë,

Por të vërtetën të kuptojë…

Të kuptojë, që po e xhvatin,

Sa herë e puthin dhe e matin,

Dhe me thikë ja presin shtatin…

Të kuptojmë, që mbi djersën tonë,

Ata lozin sa herë që thonë,

Se do bëhemi Babilonë…

Të shikojmë që çdo ditë,

Nga të tyret prapësitë,

Po na vjedhin pasuritë…

Ne pa brekë, ata të pasur,

Ata shëndet, ne të argasur,

Gjithë jetën buzë plasur…

Ata fryrë e ne të rreshkur,

Ata nginjur ne të xhveshur,

Ata me bujë e ne të heshtur…

Ata fjalë dhe premtime,

Dehur çmendur në dëfrime,

Mbi dhimbjen e nënës time…

Falëm, zot, ma dëgjon zënë,

Nga e hëna në të hënë,

Ata kolesterinë, e ne pa ngrënë…

S’është e mundur, që nëna ime,

Lodhur rreshkur në mundime,

Të ketë dhe ca gëzime?

Është ajo nënë e rrallë,

Që me kurorën në ballë,

Lind një çikë e lind një djalë!

Është ajo që Aleksandrin lindi,

Më një ëmër sa vetë Olimbi,

Që botën me lavdinë bindi!

Lindi Gjergjin, që mbi kalë,

Që për jetë i qofshim falë,

Kalojë si shqipojë mbi malë…

Që lavdi mori në Europë,

Që e shpëtojë nga e thella gropë,

Ku donin ta hidhnin si një top...

Dhe tashmë bota çdo ditë i end,

Nëpër parqe monument,

Ne të shkalluar nga mend,

Duam që brënda në Tiranë,

Si tradhëtarë me namë,

Çdo ditë i gremisim atë famë…

Nëna ime, mirë e dini,

Lindi dhe një bir prej trimi,

Që nuk di çfar është harrimi…

Lindi Napolonin vetë,

Me ëmër të madh në jetë,

Prej arbërve trima me fletë…

Ali Pashën dhe të tjerë,

Mos ti përmënd në çdo derë,

Që atdheut i dhanë vlerë…

Si ndryshojë kështu baruti,

Brënda në të, kush ujë futi,

Që lindën dhe burra prej muti!

Çfar të të them, nënë e dashur,

Që me kohë të është dashur,

Ti tredhësh këta të fandaksur…

Nënë, kështu si u katandisëm,

Deri në themel u gremisëm,

Librin e histories e grisëm…

E grisëm e ç’na ka mbetur,

Gurakuqi krejt i tretur,

Bajram Curri për liri i etur…

Qëndrojnë bashkë në oborre,

Me Zogollin dorë për dore,

Që të dy flasin për fitore…

Njëri vrasës, tjetri i vrarë,

Qëndronjë të dy të parë,

Në muze, qytet dhe arë…

Do thoni, është kohë e vjetër,

Po u kthej në kohën tjetër,

Fjalën le ta kthejmë vepër…

Vodhi Sala, Nano vodhi,

Deri sa paraja i lodhi,

Drejtësia kurrë farmak s’u hodhi…

Tani vjen Edi dhe Basha,

Bashkëpunimin bëjnë fasha,

Për të shkretat nëna e vasha…

Dikur vidhnin veç e veç,

Mbeç more shokë mbeç,

Të gjithë në dorë nga një gremç…

Tërheqin degët dhe të etur,

Të vjedhin dhe kokrrën e mbetur,

Nga trupi nënës gati i vdekur…

Kur nënë linde kaq trima,

Ku u gjet e shkreta vrima,

Që dolën vemje këto mbeturina?

Ti i linde si të tjerë,

Pse dolën shalë përmjerrë,

Nëpër shekuj do vinë erë…

Këtu korr e atje mbill,

Njëri pusht, tjetri bandill,

Janë, a sillen si kopil?

Më fal nënë, sepse të lodha,

Por nga çmbolla, këto korra,

Një grup hajdutësh dhe horrra…

Ndaj të lutem, ndaj kam ardhur,

Nga Londra trup e shpirtin mardhur,

Historinë për ta zbardhur…

Harram, lindjen, harram sisën,

Harram sofrën që ta gremisën,

Rrëmbe sot ti votë shtizën…

Ca ti çajmë, ca ti çjerrim,

Shumë të tjerë ne ti përmjerrim,

Në sytë e botës ti therim…

T’u presim dëshirën për mbret,

T’u marrim brekë dhe kuletë,

Se prona e tyre ne na përket…

Ti lëmë lakuriq, siç lindën,

Ti rrahim, përse s’u bindën,

Përse vodhën kudo u gjindën?

Ti rrahim, të mësojnë njëherë,

Të mos lindin më kopilë të tjerë,

Që shesin truall edhe nderë…

Sot ne bombë të bëjmë votën,

Të bindim veten por dhe botën,

Se kush vjedh nënën,humbet kokën!

Askush su thotë, punë e mbarë,

Dhe emri u mbetet si tradhëtarë…

Këta veç djallin kanë për kumbarë…

Mos mbiftë kurrë më e tillë farë!