Gordana Pavloviç-Serbi

Gordana Pavloviç-Serbi

Redaktoi dhe përgatiti për botim Dr.sc. Bardhyl Maliqi

Përktheu Merima Krijezi.

Gordana Pavloviç lindur në Sarajevë më 16.05.1971. Ajo ka studiuar për gazetari në Fakultetin e Shkencave Politike. Fjalët e shkruara, librat dhe këngët janë dashuria e saj, që nga fëmijëria e hershme. Libri i parë është zhdukur në vorbullën e luftës. Pas një pauze ajo u kthye në poezi. Në fillim të vitit 2013, u shfaq në një koleksion me poezi “ Amanet ", dhe në fund të vitit edhe me një libër me poezi dhe prozë "Kur shpirti flet". Në fund të 2014, ajo doli me librin e tretë" Ind i jetës ". Në përgatitje janë edhe dy libra, një me poezi si dhe një me proza të shkurtra,  duke pritur për një botues. Një numër i madh i poezive është publikuar në  Proceedings: ,,Almanak 1 ",, Almanak 2",  „ E burgosura e shpresës ", ,,Jashtë vargut", " Deti në pëllmbë të dorës“,"Rrugica e nxirë", "Antologjia e Poetike e Dashurisë "  dhe shumë të tjera (mbi 50). Për këngën „Çfarë më bën?“ - Në qershor 2014 ka marrë çmimin e dytë në Festivalin Ndërkombëtar "Zërat lirikë" në Bullgari. Ajo punon si lektore dhe recensuese, ka recenzuar mbi 40 vepra letrare në Serbi dhe jashtë vendit. Anëtare e disa shoqatave artistike si: UBU (Shoqata e Artistëve të Ballkanit), "Zana e Malit" e Podgoricës, anëtare e kolektivit “Nëna serbe”, CCS (Shoqëria Letrare Kroate) dhe Javës (një degë e SCA-së) nga Frankfurti.

Cikli poetik

 “ INDI I JETËS „

PO TË ISHA...

Po të isha ujë    

i kthjellët si lot,

i pastër si shpirt fëmijëror

do t'u kisha shuar etjen e të etshmeve

do t'i kisha ujitur arat në mot me thatësirë

si lumë nëpër grykat e malit do të rridhja,

butësisht me detin do të takohesha

dhe me detin e hapur të paskajshëm do të bashkohesha.

Po të isha mal

i lartë dhe i egër,

i pështjelluar me mjegull,

të gjithë të syrgjynosurit do t'i kisha përqafuar

vendin e sigurt do t'ua kisha ofruar,

majat e mia qiellit do t'i flisnin

për pak mëshirë do të lusnin.

Po të isha dru

që në flladinë time                         

të fshiheshin ata që janë të dashuruar

mbi koren time

emrat t'i gdhendnin,

të lulëzoj, të lëshoj erë

dhe psherëtima t'u ngjall

në fluturim të parë

nga foleja zogjtë t'i përcillja.

Po të isha zog

do t'i hapja krahët e mi,

që të gjitha bukuritë e kësaj bote

syri im të thithte,

që t'i fshehë të gjitha turpet dhe hallet

shpirti im,

të lahem

me rrezen e parë të diellit,

me këngë të zgjoj

fytyra të përgjumura.

Po të isha...

Po të më plotësohej dëshira,

njeriu që me dhimbje pret muzgun

dhe me dhimbje zgohet

asnjëherë nuk do të isha,

ai që deri në frymë të fundit dashuron,

por i vetëm mbetet,

mbi të tjerët vetëm gjurmët e humanitetit

shënon,

në vërtetë beson dhe kah saj i drejtohet,

malli dhe sëkëlldia

e bejnë copë-copë,

vetëm dëshiron,

që të vjedhë pak dhembshuri nga njeriu

dhe një grimë të shpresës që njeridashja eksiston.

Po të isha zog mbi dru

pranë ujit, në mal do të isha,

dhe ndoshta nga dhimbja në këtë njeri

do të çlirohesha.

               

NJERIU PËR NJERIUN ËSHTË...

Njeriu për njeriun është

trishtim,

kur paraqitet

në çdo porë futet

dhe nuk di si të gjejë dalje,

kafshon dhe rrënon,

të çon në dëshpërim.

Njeriu për njeriun është

lot,

si dhuratë mbetet

të qajë në qetësi,

të vizatojë imazh të preferuar

mbi pluhur,

e ai zhduket.....

Njeriu për njeriun është

përqafim,

kur është më i duhur,

të plotësojë,

të ngushëllojë,

të zbusë vrazhdësinë e jetës

kur të rrahë fort.

Njeriu për njeriun është

fjalë,

e mprehtë si shpata,

që në zemër ngulet,

ose është e butë

të vihet në plagë.

Njeriu për njeriun është

libër,

fati që i shkruan faqet,

në fillim

lojë pa kufij

në fund mbeten

kopertina të zhubrosura.

Njeriu për njeriun është

dashuri,

ajo e para nga koha e rinisë

e tkurrur nga endërrimet,

nga fushat e verdha,

të prekurit e përgjumur,

nga sëkëlldia dhe shqetësimet.

Njeriu për njeriun është

nevojë dhe tekë,

sigurim dhe shqetësim,

shoqëri dhe vetmi,

verë e nxehtë dhe ftohtësi dimërore.

Njeriu për njeriun është

shpresë e përjetshme,

të ngrihet kur rrëzohet,

dhe i drejtë të mbetet,

vetëm njeriu,

i njeriut mbetet!

PO E NGRE ZËRIN TIM

Po e ngre zërin tim

kundër të gjitha luftërave në këtë planet,

askush nuk ka të drejtë të hakmerret,

të drejtën, me lindje të fituar, të na e marrë,

në bekimin e paqes të jetojmë.

Po e ngre zërin tim

në emër të nënës që e rriti djalin

të rritet, të krijojë dhe fëmijë të ketë,

e jo për ta çuar në luftë

dhe për t’ia ujitur varrin me lotë.

Po e ngre zërin tim

në emër të gjithë fëmijëve të kësaj bote,

fëmijërinë e të cilëve e kanë vjedhur,

këngën e pranverës dhe aromën e luleve

me pushkët dhe vdekjn i kanë ndërruar.

Po e ngre zërin tim

më dëgjoni, o ju horra,

do t’ju prekin lotët e të gjitha nënave,

fëmijëritë e ndërprera

do bëhen hakmarrësit,

vatrat e shuara

do bëhen persekutorët tuaj,

mllefin e të pafajshëmve

do ta ndejnë edhe pasardhësit tuaj.

Po e ngre zërin tim

Mjaftë është!

Edhe më tepër për njeri,

që e do të afërmin dhe lirinë,

me dashuri dhe me të vërtetën lufton,

për qiellin e kaltër dhe mëgjeset e lashta,

për një copë bukë dhe një të ardhme më të mirë.

Po e ngre zërin tim

në emër e të gjithë paqedashësve në këtë planet,

pushoni me luftëra, 

bëhuni të zgjuar!

Mjaft me bomba dhe luftëra,

përqafojeni të afërmin si vëllanë,

luftoni butësisht në fushat e dashurisë,

sepse vetëm njeriu

mund të dashurojë!

TEK UNË ENDE KA JETË

Më rrahin erërat,

unë po lakohem,

deri te dheu përkulem,

e me fuqinë e fudnit po ngrihem,

se TEK UNË ENDE KA JETË                            

vetë vetës t’i provoj.

Por, erërat nuk dorëzohen

pa pushim fryjnë

dhe me duar të plagosura

rrënjët m’i shkulin

me mundim të madh

dheun e gërmoj dhe e mbledh,

TEK UNË ENDE KA JETË           

vetë vetës i pëshpëris.

Janë bashkuar nga të gjitha anët

edhe nga lindja edhe nga veriu,

më futet ftohtësia në eshtra,

prandaj ngrihem përpjetë

të rrahurat t’i butësoj

më pak ngrohtësi në vetë po kërkoj,

nuk do të më vrasë ky acar

TEK UNË ENDE KA JETË.

Erërat fodulle me keqdashje po fryjnë,

mbi fytyrën time

vrajat m’i lënë,

si dëshmitarët e pezmatimit të tyre,

e munduar dhe e plagosur

në mua zogun e zjarrtë e zgjuan,

me zërin tingullues ai këndon:

Rrihni, shpirtligë,

TEK UNË ENDE KA JETË.

          

INDI I JETËS    

Mbi indin e shqetësimit  

me mall endja,

me aromën e blirit

çdo nyjë e lidhja,  

me lotin e burbuqes së trëndafilit e ngjyrosja,

i bëja figurat e endërrimeve 

me argjendin e rrezatimit të hënës, 

çdo fije

nga zemra shkëpusja.

Për ty, i dashur,

me pasion të buzëve të ngrohta

mbi indin e jetës endja

çdo nyjë e lidhja,

me shikimet endërrimtare e stolisja,

rrezet e Diellit i vjedhja

dhe mbi jakë i vija,

e çdo fije

nga zemra shkëpusja.

Mbi indin e jetës

jetën endja,

çdo nyjë

me dashuri e lidhja,

në çdo fije

tkurrja ekzistimin tim 

në indin e jetës

veten të enda ty....

ÇFARË MË DUHET?

Nëse këta sytë e mi

në megjes nuk të shikojnë me dashuri

forcat e errësirës,

le t’i mbulojnë me errësirë,

le të verbohem

e kurrë më muzgun mç të mos e shoh

me perëndimin e diellit të mos dalldisem...

Çfarë më duhen të gjitha bukuritë e kësaj bote

po të jem e verbër për dashurinë tënde?

Nëse këto duart e mia nuk të përqafojnë

nëse butësinë nuk ta ofrojnë,

le t’i presin

dhe në lumin më të thellë le t’i hedhin,

e të mos prek asgjë kurrë më,

të mos shkruaj as një varg....

Çfarë më duhen, cfarë të bëjnë,

po të mos dinë të ofrojnë dashuri?

Nëse kjo zemër

nuk rreh me ritmin tënd në gjoksin tim

le ta shkulin

le ta japin bishave të egra,

ta bëjnë copë-copë,

nëpër shtigjet pyllore le ta hedhin

dhe le t’ia fshijnë gjyrmin përgjithmonë...

Çfarë më duhen zemra dhe orët e jetës

nëse nuk do të mund të ndjekësh zemrën tënde?

JAM FAJTORE

Jam fajtore        

sepse i ndiej vuajtjet dhe dhembjet e tjetrit,

sepse padrejtësia më dhemb dhe vret,

sepse zemra ende po më digjet me dashuri, 

e i kujtoj kohrat më të mira, që dikur ishin.

Jam fajtore

sepse të vërtetën e kam si udhërrëfues,

i mbledh gjyrmat e nderit,

respektoj normat e moralit

dhe e di ku është stacioni i parë e i fundit.

Jam fajtore,

sepse e kam zemrën në pëllëmbët e mia,

e trishtim në vështrim,

sepse krëkoj humanitet te njerëzit,

sepse shpirti po më qan në kraharor.

Jam fajtore

sepse me tërë shpirtin i takoj vetëm një gjëje,

që si nëna shqetësohem, edukoj,

jam besnike, e sinqertë dhe e qetë,

një grua ordinare, se jam e thjeshtë.

Jam fajtore,

sepse kurrë nuk e mbaj kokën ulur,

dashakeqësit nuk i mallkoj,

sepse jam krenare me folenë time,

me çdo sokol dhe me zogjtë e mi.

SONTE PO OFROJ....

Sonte po ofroj mirësinë time,

le ta marrë secili sa e do,

do të mbetet mjaft,

e kam tepër brenda meje.

Sonte po ofroj sinqeritetin tim,

mos ngurroni,

lirishtë e shkelni, e hidhni,

mundësinë ta vrisni nuk e keni.

Sonte po ofroj dashurinë time,

atë e merrni me shumicë,

lani fytyrën tuaj hipokrite,

ringjallni zemrën tuaj prej guri.

Sonte po ofroj ndjenjat e mia,

i mbushni kraharorët tuaj derisa nuk pëlciasin,

nëse i vini pak në sy,

ndoshta, po ju kthehet shikimi.

Sonte po ofroj atë me çfarë krenohem,

atë që e mbaj në vete,

por shpirtin nuk mund të jap,

pa atë Njeri nuk mund të bëhem,

e për shkak se Ju shpirtin nuk e keni,

kot ofroj dhurata

që nuk mund t’i pranoni.

TRISHTIMI I MESNATËS

Kur akrepat tregojnë orët e vona të natës

të gjitha trishtimet e botës në shpirt më vijnë,

pa se e në një pjesë të tij vendosen

me të vetmen dëshirë të mos agojë mëngjesi.

Këto trishtime nuk janë vetëm të miat,

në to lotët nuk numërohen,

i kanë mbledhur në gjithë globin,

ua kanë fshirë sytë edhe plakut edhe fëmijës.

T’i pres dhe t’u hap zemrën

t’u gostis me ngohtësi e dhembshuri,

këto trishtime vetëm pak kërkojnë,

mirëkuptim, që  ta zvoglojnë barrën e peshës së tyre.

Ditën bredhin nëpër botë,

me të fatkeqët shoqërohen,

kur errësira e natës i mbulon,

me lotët e mia shkarkohen nga barra.

Nga përroi i lotëve bëhet lumi,

është shumë i rëndë loti i njeriut të vërtetë,

që ndijen vuatjet dhe dhembjet e tjetrit,

dhe me gjithë shpirt i do njerëzit.           

Këto trishtime në vetë i mbajnë

urinë e lypësve,

duart që krëkojnë lëmoshë,

të qarët e fëmijës së braktisur,

dëshpërimin e zemrës së dashuruar,

vajtimin e nënës për fëmijë,

amoral itetin, që qarkullon nëpër planet

oxhaku i shuar, i braktisur

i njeriut të vetmuar dhe të frikësuar.

Kur akrepat tregojnë  orët e vona të natës,

të gjitha trishtimet e botës në shpirt më vijnë,

dinë që do t’i kuptoj

me trishtimet trishtimin do të trishtoja...

FARA

Fara e dashurisë 

është mbjellë brenda nesh me lindjen tonë,

që ta ruajmë dhe ta kultivojmë,

me virtytet humane ta ushqejmë

dhe me lotët e sinqerta ta ujisim.

Nga e njejta materie të gjithë jemi bërë,

me  të gjitha begatitë e jetës jemi bekuar

në të njejtën mënyrë të gjitha nënat i lindin fëmijë

me të njejtin kujdes baballarët edukojnë,

na ngroh i njejti Diell

e njejta drita e hënës na buzëqesh.

As ngjyra e lëkurës s’është me rëndësi,

as a po mësohet nga Toka,

Kurani ose Bibla

kudo është shkruar njësoj -

duaj, dhuro, bëje mirë,

dhe për paqen e shpirtit tend mos u brengos.

është mbjellë brenda nesh me lindjen tonë,

që moti është shkruar,

prej saj do të lulëzojnë lulet më të bukura,

vetëm nëse dimë të japim pak nga vetja,

për ata që i kemi rreth nesh të kujdesemi.

Por, njeriu nuk do të ishte njeri

kur nga fara e dashurisë nuk do të bënte

barojë.

Nuk mund të rritet lulja me zili,

do të ndërrohet në urthin e helmuar,

gjithëçka fisnike prej tij do të ikë

kot do të lëshojë rrënjët e tij.

Fara e dashurisë 

është mbjellë mbrenda nesh me lindjen tonë

në librin e Fatit është shkruar

se nga bishat ndryshojmë

sepse mëshirë dhe dhëmbshuri në vete kemi,

të dashurojmë, të jemi të kujdesur dhe të kujdesemi

të mos e bëjmë këtë farë barojë.