Krizë

Nga Fatmir Terziu

Krizë

Të gjitha, të gjitha halat në brendësi të trupit

Zinxhir kolonash nën mish

nur i tejlarë mes jodit larg turpit

gjallesë e kripur nga vetëjeta. Uji

damarët t’i shkund mbi ecejake fati

nga një copë luspë për të gjithë;

racionojnë rrezet që krihen tek ty

lakuriqësinë ta ka falur Zoti.

Ndjekja si një bishë në sulm;

luftëra pa shpresë nën dallgë

asgjë përreth; veç plagë...

Zbatica-baticat shënojnë:

dashuritë e tua ishin peshkore.

I mardhur ujërave ky tis

një fat të ndjek ngado

i vjetër sa vetë ujnaja, por pis

botëujta në një risk të ri.

Dhe koha qan e qesh me ty. Krizë!

Monolog Deti

Garnizon i tërë stërkalash. Gatitu

Alarmin e japin valët

Dallgë të armatosura në thellësi

Pështyjnë mbi mure të dremitura. Fjalët

ditënata i shtyn në gojëza gjallesash

Djersë të ftohta dush koralesh

valë të gatshme nën Komandë

Kërkoj ndjesë bukuroshja ime,

Fati e solli të fjetohesh...

                     ...rrjetuar përpëlitjesh ...

Paqëti e mplakur

Në ardhjen tënde të mjegullt. Trarët

Kapërcyen zhurmën e ndjedhur ujqërish

Kavardisën athshëm lehoninë

E vitit që u mbars mbi acar...

Dhe i folën Detit ngadalë

Dhe i shkruan qashtër mbi valë

Dhe mbetën pafjalë

Dhe ndenjën në radhë

Aq vite sa malet zunë vallen

... dhe valët së kërcyeri më nuk ndalen.

Në ardhjen tënde të gritë

Vetëm thinjat e kanë fjalën!

Trazim

E meritoj vetëm prej teje. Det

Më quaj në gjuhën tënde ç’të duash

Kauboj më thuaj në daç

Edhe pse kurrë s’mi pe pantallonat e mia

Të gjëra mode të huaj

Mbi gurë të kriposura i lashë atë ditë

rrezet arnuan vite të tëra me radhë

... vlagë të ngrira plot mall...

E meritoj qoftë edhe ndëshkimin

Braktisjen tënde e ndjej edhe netëve

Ngrirë si astar i arnuar largësish

Me fate sinonime të dallgëve...

Anarki

I ndjeshëm Poseidoni, la lirinë e valëve

Ndjeshëm dallgët migruan: njerëzit

padashje i kthyen në dallgë jete...

... dhe në zemrat njerëzore hyri dëshira,

Të privatizonin edhe Detin!(?)

Deti na mori zgjerim. Valët

Evidencë e gjallë gati në grisje

Festen kish kthyer mënjanë bregu

Flurudhë ylberesh plot ngjizje

Tretej toka, zhdukej jodi  

Miq të Detit po deshët mos e besoni:

humbi Fronin e tij Posedoni...!

Jolineare

Pa kohë:

Karfica pafund i dhuroi Deti bregut

shkulur nga zemra e tij e madhe

kur pa të rrëndohej me beton e hekur

harroi dashurinë e tij shekullore..

... dhe nisi të plakej!

Në kohën e parë:

Diell i shpirtit tim, përshpirtja e vetme që tret

Kurrë s’është natë kur je pranë meje

Retë sa shfaqen ikin tutje grykave flejnë mbi det

Të ndjej afshin tënd të nxehtë deri në deje.

Në kohën e shkuar:

Të gjeta, o Det! Vetëheqje e çalë nga dihama jote

veten e degdisa për Ju gjithashtu

të gjej paqen në zhurmën anakrone

të drejtoj gishtat e shtrembëruara nga noti

... unë jam trupjeta jote qëmoti.

Vetë koha:

Det! Ne duhet të kemi një marëveshje

Edhe pse të dy jemi shpirttrazuar

Kërkoj ndjes kur shfaqem me pak veshje

Moda e shekujve më ka hutuar!