PËRCJELLJE CIKLIT

PLAGJIATOR I PASHPALLUR,  I VJEDH ATDHEUT MALLIN

ROLAND GJOZA 

PËRCJELLJE CIKLIT POLIVALENT POETIK  TË POETITT GJOZA

Pa dyshim, me këtë cikël të shkruar me frymëzim sipëran, estetikë, elegancë, ke rënë në shtresa të begata poetike nga të cilat do ti, sigurisht, do të nxjerrësh mjaft gjatë brilante thellësive të tua poetike, sepse  sonda e  frymëzimit me një brilant xixëllues në majë është e dashuruar dhe pasionuar me thellësitë e tij,  ku bujtin brilantet poetike..., brilante që do të zbukurojnë shpirtin njerëzor të lexuesit duke rrezatuar gjatë mbi gjoksin e tij...

Përcjellje kjo që kam dashur ta bëj që pas botimit të librit të parë poetik,“Mozaik” të poetit të talentuar, Roland Gjoza, por rrjedhat e jetës nuk ma dhanë  mundësinë.  

Faslli Haliti

TË DUA MË SHUMË SE VETEN   

Të dua më shumë se veten

dhe shkaktare e harresave je ti

s'ha bukë

s'vë alkool në gojë

kam harruar emrin e poetit

që shkroi 

fryu erë e detit dhe rrëzoi hijen e lisit

dhe më kujtohet kur bie të fle

ashtu krejt papritur

i zhvendose gjërat

zemra si duket s'mbante më

stomaku s'treste

dhe mushkëritë e donin një aparat oksigjeni

të gjitha emocionet si letra të shtrenjta

i le si kompjuteri në ajër

të qarkullojnë në botën e madhe

të emocionojnë të akulltit

mendove dhe për të varfrit

më bëre bamirës me fat

ushqeva tërë pëllumbat e parkut

dhe të pastrehëve iu dhashë para

sa i mirë u bëra

më i mirë se dalai lama

ndihmoja pleq e plaka

dhe iu flisja ëmbël

s'isha unë, jo, s'isha unë

i kisha të tuat

zemër, mushkëri, puthje

se e ndieja

nga vështrimi që më hidhnin nënat e reja

kur iu puthja fëmijët!

ishe ti!

ishe ti vërtet

të dua më shumë se veten!

I HOQA ZINXHIRËT 

I hoqa zinxhirët një nga një

të parin atë të dashurisë

me bosin tim amerikan e prisha kontratën

tani jam i lirë

pa zinxhirë

nju jorku më shkel syrin nga ura e bruklinit ku kalonte treni që më çonte në tajms skuer

në ora 7 fiks

rri mbështetur  te dritarja dhe shikoj katër trenat që më kalojnë mbi çati r, e, f, m

dhe avionët e jfk që s'kanë mbarim

ç'të bëj tani që jam i lirë?

zinxhirët që më kishin lidhur më mbanin lidhur dhe me të tjerët

s'kam më asnjë lidhje

po sa trishtim dhe mërzi!

ia nis nga e para

kërkoj një dashuri

mulates që kam përbri i nxjerr gjuhën dhe lëpij buzët

ajo përsërit të njëjtin veprim dhe kruan pëllëmbën e dorës

do para për kafe dhe cigare

të parin lidh sërish zinxhirin e dashurisë

dhe bosit hebre i trokas për punë

lidh dhe zinxhirin e dytë

i mbërthyer me zinxhirë si skllevërit e piramidave

pres fundin

me zinxhirë

vjen karonti atomik dhe m'i zgjidh

I THEM KAQ HERË HIQ DORË PREJ MEJE

i them kaq herë; hiq dorë prej meje

jam si një gërmadhë me mistere

ditën errësirë

natën t'i shpon sytë terri

të hysh brenda

lakuriq nate të presin

po ti buzët më kërkon dhe më jep burimin

këmishën më zbërthen dhe më jep kraharorin

më ul zinxhirin e pantallonave dhe më jep seksin

kërkon të hysh në lakuriqësinë e dytë

po s'mundesh

ajo s'është as imja

as e zotit

ai më ka zgjedhur veç si shkrues

të gomarllëqeve të tij

po ti gënjehesh

s'kam qenë kurrë më i sinqertë 

se sa te ky varg fatalisti; hiq dorë prej meje!

po ti je grua

s'ke shpirt, as zemër

po një krimb që të bren

kureshtjen

e kanë këtë fat poetët!

E  ÇMENDUR  ËSHTË KJO NDJENJË

e çmendur është kjo ndjenjë

dhe te pemët

dhe te ligatinat e pista plot me lyshtra ku mbin papritmas zhumbrica

unë shkoj nga shkoj dhe kthehem sërish te këto lule ngjyrë gurë kali që kanë mbirë te një e çarë trotuari

dhe ngjyra është si e larë

dhe dielli si diamant pret në qiell pasqyra

dhe unë nga një

bëhem njëmijë

dallga e oqeanit vjen në megapol dhe shtron mbi asfalt një blu saks të ndritshëm 

peshq me ngjyra me gjyslykë dielli

mbathin këpucët e mia

dhe marrin në dorëzim uoll stritin

që me kohë ka hyrë në ujë dhe bëhet më jeshil

ka ardhur koha e dashurisë

nisem dhe unë në takim

s'i shpëtoj dot këtij zakoni të rinisë

më ndjekin pas të gjithë drurët e nju jorkut

zbathur i shkel trampit

zyrën në dawn toun

zogjtë

si tenor e soprano

prej foleve dalin

kërkojnë miminë e puçinit me një arie dashurie

zgjidhni, thotë trampi, cilin grataçiel doni

një papafingo piktori

sa më afër qiellit

i le zgjedhjet trampi

e le dhe melaninë

merr për grua një gjeraqinë që luan rolin e mimisë

e çmendur është kjo ndjenjë

dhe te trampi

si unë

dhe ai

nga një

bëhet njëmijë

dielli si diamant pret në qiell pasqyra

SHKRUAJ  PËRDITË 

shkruaj përditë

kur s'shkruaj jam sëmurë

lexoj, përkthej, merrem me dokrra

ja, që e zbulova sekretin

rrallë e më rrallë, kur më ka buzëqeshur suksesi

e kam huajtur frymëzimin e shenjtë

ashtu fshehtas

me një marrëveshje xhentëllmenësh

në borxhe jam kredhur

e di prej nga më vjen shkëndia hyjnore

po s'kam ç'shpërblim të jap

askush s'më kërkon t'ia kthej

pres një ditë të më trokasin 

një mandat për gjyq të gjej poshtë derës

po asgjë

veç heshtje

jam kredhur në borxhe të tmerrshme

të kishte honorare shkrimi

të paktën honoraret t'i dërgoja

një dorë me kacidhe

po s'kam veç penë e letër

paraja në amerikë s'vjen për poetët

ulem dhe shkruaj si i çmendur

vargje, vargje, vargje

me një frymëzim të huajtur

s'katranosa vetë asgjë të hajrit

ç'më vjen e hedh në letër

plagjiator i pashpallur

i vjedh atdheut mallin

PO E HUMBJA 

po e humbja si qytetërimin e vjetër balta dhe pluhuri

veç sytë i kishin mbetur përjashta

në një stinë të ndritshme

kur mjelma blu e amerikës së veriut bënte dashuri në drurë

me mjelmën e kuqe të amazonës 

pra, ishte pranverë

po veç me një flatër

tjetrën e kishe marrë ti nën dhe

po humbje dhe sytë

dhe hëna më s'do të dilte netve

fshehur qepallave të tua

dhe dielli

zjarrin do të humbte

prej syrit tënd që mbante ballancën

s'kish më epshe

qenë platitur dhe tufanet

deti me valë të vogla si buzë foshnjeje

ai sy që po e vajzëronte botën

kish kaq shumë poezi

sa vetë esenini ish ngjallur

me smoking dhe bastun në dorë shkonte mespërmes parisit

i dehur si maji kur kanë lulëzuar dhe hithrat

ai syri yt ka mbetur ende pa e mbuluar krejt rrënojat

vetëm ai sy mëngjesi

ende pa dalë dielli

kur hëna është nisur për në mbrëmje

IRIS TË KUQ 

s'të putha dot atëherë kur duhej

tani që erdhi koha ti s'ke më buzë

si iris të kuq që i zë vjeshta me furtunë

i vyshk

i këput

buzët

ia mora hua ëndrrës

aq të bukura ishin

sa më bënë fatkeq

prej mungesës së mishit

jo, s'isha asnjëherë poet

s'të dashurova dot në ëndërr

të doja të zhveshur

gjinjtë përpjetë 

thithkat ndër dhëmbë

kofshët që bëhen gërshërë e hënës

vagina zbuluar si misteri

po s'qenë mish

veç iluzion 

tani që erdhi koha e dashurisë

na zuri vjeshta me re

kur thahen irisët e kuq

vyshken

dhe këputen

do të mësohem të dashuroj në ëndërr

PREJ TË GJITHA DASHURIVE QË PATA

prej të gjitha dashurive që pata

aq të shkurtra

dhe gjithmonë në pranverë kur çelnin lulet

atë mbaj mend

prej mosvëmendjes

as ma varte, as më bënte lajka;

ah, këto kaçurrelkat e tua!

s'më krahasonte me personazhe romanesh

as poezinë s'ma lexonte

as të bukur s'më quante

për të gjitha këto dështime të mia

unë synova suksesin dhe e arrita

s'ishte maj, po fund shtatori

kur i dhurova karafilin e fundit 

një vishnje të errët

me njëqind fletë të dhëmbëzuara

që ishin gati t'i ngulnin dhëmbët çdo zemre

dhe kundërmonte më fort se channel

e vuri në hundë

dhe ishte e para herë që shpërtheu;

o, ç'aromë e mrekullueshme!

dhe më la që të puthja

nuk kam parë dashuri si kjo

që të mos të të duan!

ja, ky ishte fillimi

pastaj ajo u çmend për mua

ishte gruaja!

ORA SHTATË E MBRËMJES

ora shtatë e mbrëmjes 

unë shkruaj

karrocat mondane të nëntëqindës kalojnë nëpër cirkuid kolomb dhe avenjunë e pestë

çojnë zonjat në operan metropolitan

mbushen restorantet dhe teatrot te avenju e shtatë

në hotelet e famshëm të americas avenue dhe rockfeller center zonjat me kamelje mbushin dhomat e rezervuara

nju jorku i ngjan një titaniku në oqean

jo si tragjedi

po si farsë

ç'dua unë këtu, moj hënë?

po ti çdo mbi këto rrokaqiej?

në amerikë as një fustan s'të qepën

të lanë fukara

e kthej me fund dhe më duket se do të kem sukses

kur më del pija dua t'ia heq vetes

veç ti më qetëson

kujtim i largët

hipi tek ti dhe shkoj me shpejtësinë e zërit

ora shtatë e mbrëmjes

DAL NATËN TË NDEZ QIRINJ

dal natën të ndez qirinj në varre, të zgjoj poetët e mi të varfër

që s'e njohën famën, po mjerimin dhe turpin dhe barkun s'e mbushën me bukë

dashuruan vargun më shumë se gruan dhe asaj më fort i kënduan

famën e donin ashtu fshehtas, po qielli i tyre i mbyllur prej furtunës mbeti

s'u hap njëherë qielli me njëmilion yje, për ta të pikonte të paktën veç njëri

të marrë nëpër këmbë poetët e mi të varfër që veç ëndërruan një jetë më të mirë

dhe dashuruan gratë më të bukura që asnjëherë s'ua vërshëllyen

se ata xhepat bosh i kishin dhe të bukur s'i kish bërë natyra

dal natën të ndez qirinj në varre dhe shoh barin që është rritur, gramin dhe ferrat

aty më tej gjarpri lëviz dhe një grerëz ngrihet, më rrethojnë lypsarë dhe nëna të mjera

që për një kacidhe janë gati të pastrojnë varret nga barërat e këqija 

t'i lajnë dhe t'i shplajnë mermerët që nxijnë, t'i nxjerrin në pah varret e poetëve

nën hënë të shkëlqejnë dhe nën yjet që në supe atyre s'iu ranë, po veç shkëlqyen në supe kriminelësh

një klithmë qyqeje dhe një furtunë dritash të kuqe vijnë prej qytetit të dafrungave dhe orgjive

atje bëjnë qejf mashtruesit dhe rezilët që s'dinë ç'është rima apo ritmi në një poezi divinë

po veç lexojnë markat e armëve dhe të makinave dhe i mësojnë përmendësh si poetët homerin

unë dal natën të ndez qirinj në varre dhe shoh poetët e mi si ngrihen vertikal mbi mermerë

dhe më duken varret monumente që lëvizin dhe ajri i natës plot me yje sikur në qiej lart i ndih

u desh të vdisnin që të kishin dhe ata monumente, paçka se nuk duket njeri

dhe lule nuk sjell askush, veç ferra dhe grami i ka mbështjellë, si një hakmarrje

i kanë harruar poetët, se sot s'këndojnë të vërtetët, po kuakin bretkosat në moçale

dal natën të ndez qirinj në varre, të zgjoj poetët e mi të varfër

t'iu them se monument s'kishin në gjallje, po kanë në vdekje varret!

FATI I KEQ I POETËVE

                           për Frederik Rreshpjen

fati i keq i poetëve që e kanë në ballë shkëndijën

e një ylli plot shkëlqim

po s'i duan prej këtij ylli ata që s'e kanë dhe ata janë shumë

po yjet i duan 

se budallenjtë nuk ngopen me yje dhe e kanë mbushur pazarin e tyre me yje të gënjeshtërt

s'kanë fat poetët, se në gjallje dështojnë

dhe në vdekje, ç'ju duhet lavdia?

i poshtëruan

i fyen

i morën nëpër këmbë

i treguan me gisht si të çmendur që s'dinë ç'është jeta

se nuk e vrasin për modë dhe arturina

për pazare tavolinash të pista

merren me veten

që e kanë lidhur me fije peri të shenjtë me engjëjt në eternita

dhe rrinë shtrembër në ajër

shkojnë në anën e kundërt të nderit dhe zakonit

s'i njohin ligjet tokësore

dhe armiqtë i ndjekin

armiqtë e panjohur të rregullit

të shthurur janë bohemianët e mi

dhe varfëria pas i ndjek si qen 

aspak të kujdesshëm kur paraqiten në festa që i urrejnë prej falsitetit

se s'dinë të kujdesen

maskën e hipokrizisë nga fytyra duhet të mos e heqin

as buzëqeshjen servile

kurrizin të thyejnë

e fjalët t'i zgjedhin

për zhaptrashët e pushtetit

gafa bëjnë 

dhe mëkate

ata e dinë ç'heqin

të pakorigjueshëm janë si kriminelët

edhe sikur t'iu vënë litarin në fyt dhe t'i varin

s'pyesin për vdekjen, po për vargun

kjo i çmend vulgarët

ç'racë prej të marrësh!

kot rroni në këtë botë trutharësh, o poetët e mi të qiellit

më mirë shkoni lart

trokisni në blunë e ndritshme të hapësirës

prisni të hapet për ju

dhe të zhdukeni!

s'është kjo tokë e fëlliqur për shpirtbardhët

se këtu rrojnë zuzarët!

dhe gratë s'iu duruan 

ju lanë

fëmijët ju përbuzën se ju s'nxorët para

dhe me vargun tuaj u tallën ziliqarët

miqtë armiqtë tuaj

se ata i trembte ylli

në ballin tuaj të lartë!

të ndohtë jeni

dhe me zhele e shtyni

s'vutë parfum

për ju 

gjer në fund harxhuan aromën lulet

buka iu dha dhe lypësit

për ju

s'kishte!

rrugëve ju lanë të zvarriteshit

të mos gjenit kurrë qetësi

dhe strukjen

diku

prej dhimbjeve mbledhur grusht

jua përgjuan

vdisni shpejt, të shpëtojmë prej jush

s'iu duam!

po lapsin e thyer harruan

dhe letrën e zhubrosur

ku ylli juaj kish pikuar

nuk ju përcollën për në banesën e fundit

po pinë sa u bënë thumb

dhe ju shanë

dhe ju mallkuan

po a shahen, a mallkohen të vdekurit?

ju e bëtë! prandaj vuani

dhe s'e doni veten

kur vargu i poeteve gjëmon me dritë aureole

dhe ju s'keni ç'ti bëni

të mundur jeni

po hiqeni fitimtarë

ju

dështakë të përjetshëm

eternitaja

dhe qielli

dhe engjëjt

dhe gjithë ç'përmban libri i librave, bibla

janë të poetëve

ju tavolina e pistë ju ka mbetur

gota e rakisë

dhe kënga

për cicat e mëdha të didisë me tallava

kur ju kujtojnë poetët

ju bie damllaja!

kështu u ndanë punët

dështakët pa yll në ballë gëzojnë jetën

përjetësinë poetët!