Vilhelme Vrana Haxhiraj
E ardhmja e kombit vjen e
sigurt kur pranohet e shkuara dhe e sotmja –IV-
Eh, sa jetë elitash mohoi komunizmi,ky
sistem barbar i pluhurizimit të vlerave humane! I vrau pa mëshirë, i burgosi në
qelivarret e vdekjes, i internoi në llomi kënetash, i sakatosi fizikisht,i
gjymtoi mendërisht dhe i baltosi morlisht, duke i bërë shtretër për mushkonja e
gjarpërinjë,por idetë e tyre janë ende gjallë. Sot të gjithë“Ata” janë në këmbë
për të folur e për të treguar realitetin e hidhur,për kalvarët e vuajtjeve
çnjerëzore të një kombi që e çmon lirinë,ku secili rrëfen dhembjen me gjuhën e
së vërtetës.”
Vivra
Diktatori paranojak më parë
vrau besimin...,pastaj palcën dhe trurin e kombit
Një kombi që i kanë vrarë
besimin; një kombi që i zhdukën palcën që përfaqësohet nga shtresa e mesme, e
thënë ndryshe (kollona vertebrale që mban në këmbë shtetin),si dhe kombit që i
helmojnë, i pluhurizojnë e i varrosin trurin e tij, inteligjencën, e cila
udhëheq ndërgjegjen kombëtare, është i destinuar të vuajë deri sa të
çkombëtarizohet.
Prej vitit 1944 deri më 1978, në 34 vjet
Shqipëria komuniste ndoqi një poliktikë të jashtme jo rigoroze. Ajo vendosi dhe
prishi alenaca me“miq të mëdhenj”të cilët i mbivlerësoi, kurse më pas u
armiqësua me ta. Kurse në politikën e brendshme PKSh mbolli frikën e vrasjeve
me apo pa gjyq, të burgimit, internimit vetëm për një fjalë goje. Shqiptarët e
ndershëm i vranë e i burgosën si antiparti e antipushtet, me akuzë “agjitacion
e propagabndë”(pse nuk piu dollinë për mustaqet e Stalinit;ose, përse e
rrëkëlleu gotën e rakisë për qejf të
kokës së peshkut dhe jo për Partinë dhe udhëheqësin legjendar; apo dikush
shprehu të vërtetën e madhe se,( fëmijët i kishin fjetur të uritur se në dyqane
nuk kishte bukë). Në vazhdën e 70 arrestimeve dhe vrasjeve të vitit 1944,(me
akuzën si kriminel lufte); burgosjet e vitit 1945 për shpronësimet dhe
dorëzimin e floririt; burgosja dhe
vrasja e deputetëve apo përkrahësve të tyre. Më 1946
. Shqipëria ,Parajsa ku kanë folenë
Perënditë, u shndërrua në një një burg me tela me gjemba, ku kishte vetëm
rojtarë dhe të burgosur. Vrasja apo
burgosja e udhëheqësve të luftës çlirimtare,
vrasja e inxhinierëve të Maliqit; mbyllja e shkollës së Harry Fullzit”,
ndjekja e Amabsadës Amerikane nga Tirana. Kjo ishte pasqyra ku paranojaku Hoxha
me klyshët e tij, si bijtë e hienës, shihnin shembëlltyrën e tyre kriminale e
vrastare.
*Më 1947-48 vrasja e burgosja
e inxhinierve të Naftës. Pastaj më 1950 në Vlorë u burgosën 75 persona (nga
borgjezia e tregtarët e qytetit apo çifligarët në fshat për taksat e
jashtëzakonshme). Kjo maskaradë u quajt gjyqi i kulakëve, me akuzën e
përbashkët “sabotatorë”.Njerëzit janë të ndryshëm, se kanë karakter, edukim,
kulturë, ide dhe formim individual të veçantë. Duke qenë të tillë ,si dhe në
kushte jetike të ndryshme,si mund të kryejnë të gjithë një gabim e të njëjtin
faj këta njerëz të ndryshëm? Udhëheqja e PKSH së asnjëherë nuk interesohej për
fatin e shqiptarëve që jetonin brenda kufijëve të Shqipërisë Londineze, aq më
tepër për shqiparët që jetonin në Jugosllavi. Ishte merakosur për Poan e
Istrien si dhe bregdetit slloven. Pas marrjes së këtyre të fundit, E. Hoxha më
18 gusht 1947, përshëndeti personalisht për këtë fitore të madhe të arritur nga
Jugosllavia. Kjo tregon se edhe vetë sistemi “Republikë Popullore e Shqipërisë”
ishte një tjetër imitim jugosllav.
(Doktoratura:Artan Hoxha-
Tiranë 2014 Marrëdhëniet mes ortodoksisë autoqfale shqiptare dhe komunizmit
1945-67.
*Improvizimi i hedhjes së
bombës në Ambasadën sovjetike në Tiranë
Të mençurit gojëkyçur, veshëvulosur e
symbyllur, pyesnin ndërgjegjen që i mundonte: “Cili vallë do të jetë krimi i
radhës?!” Më 26 shkurt 1951 regjimi komunist ekzekutoi 22 intelektualë shqiptarë me pretekstin se,
në 21 shkurt kishin shpërthyer një bombë në ambasadën sovjetike në Tiranë. Ata
u ekzekutuan në mesnatë, në afërsi të urës së Beshirit, 15 km larg Tiranës, të
lidhur dorë për dorë me zinxhir dhe u varrosën në një gropë të përbashkët.
Diktatura komuniste inskenoi në stilin e saj vrastar, të ashtuquajturën bombë
për justifikimin e valës së terrorit që ndërmorri kundër figurave të shquara të
cilëve mund t'u njohim vetëm një faj, patriotizmin, antikomunizmin dhe formimin
e tyre në vendet e zhvilluara perëndimore. Ishte absurditet, preteksti për
hedhjen e bombës në oborrin e ambasadës sovjetike, kur këta njerëz nuk kishin
lidhje me këtë institucion diplomacie.Kjo erdhi si pasojë e kthesës politike të
diktatorit E.Hoxha drejt politikës së Moskës, vetëm për të rritur e forcuar
besimin e Stalinit. Në këtë ngjarje gjetën zbatim në mënyrë të përsosur gjithë
urdhërat dhe taktikat sovjetike për të eliminuar kundërshtarët, duke ia kaluar
madje edhe vetë udhëheqësit shpirtëror, Stalinit. Kjo masë ekstreme e marrë nga
sistemi jashtë ligjeve në fuqi, solli pushkatimin e intelektualëve nga familje
fisnike shqiptare dhe kjo do të vazhdonte edhe në të ardhmen me spastrimin,
internimin e familjeve të tyre, me breza dhe si fise. Intelektualët e vrarë nga
diktatura komuniste 66 vite më parë ishin; Sabiha Kasimati, Mehmet Shkupi, Ali
Qoralliu, Anton Delhysa, Gafur Jegeni, Fadil Dizdari, Gjon Temali, Haki Kodra,
Jonuz Kaceli, Lluka Rankoviç, Manush Peshkopia, Myftar Jegeni, Niko Lezo,
Pjerin Guraziu, Reiz Selfo, Zyhdi Herri, Tefik Shehu, Thoma Katundi. Eh, sa
jetë elitash çoi dëm komunizmi,ky sistem barbar i mohimit të vlerave?! I vrau,i
burgosi, i internoi, i sakatosi, i gjymtoi e i baltosi duke i bërë shtretër për
mushkonja e gjarpërinjë, por idetë e tyre janë ende gjallë. Sot janë në këmbë
për të folur e për të treguar realitetin e hidhurdhe për kalvarët e vuajtjeve
me gjuhën e së vërtetës...
Fjalët e një diplomati :"në kohën kur
kanë jetuar këta personalitete, e vërteta ishte si qiri mes një errësire të
madhe, por nga ai qiri u ndezën shumë qirinj të tjerë". Sipas tij,
"sot drita e së vërtetës së tyre, shkëlqen sikurse do të shikojmë në këtë
ekspozitë që po e përurojmë sot, një dritë që komunizmi dhe asnjë lloj
diktature nuk mund ta shuajë dot". Në këtë kontekst, Ambasadori Withers
tha se "për këtë arsye ne duhet të jemi të kujdesshëm, sepse përpjekja për
të cilën ata luftuan vazhdon ende, dhe nëse nuk tregohemi të kujdeshëm për të
mbrojtur të vërtetën që ata e mbrojtën me jetët e tyre, ata qirinj mund të
rishuhen përsëri" – tha Ambasadori i SHBA në Tiranë, John Withers, më 10
maj 2010 (Presidenti Topi dekoron me urdhrin “Nderi i Kombit” 4 intelektualë të
vrarë nga Komunizmi:
*Qetësia e rreme e viteve 1950-53
Gjatë viteve 1950–53, duket në
pamje të jashtme se janë periudhë e
qetësisë relative që flet për marrëdhënie të mira mes kampit socialist.
Klerikët e lartë të kishës ortodokse lëviznin shpesh në vendet e bllokut sovjetik,
në kishat ortodokse simotra. Kishin edhe financimet shtetërore të mira, në
krahasim me komunitetet e tjera fetare. Edhe pse pozita e kishës ortodokse
ishte disi më e privilegjuar se sa ajo e kultit musliman dhe katolik, por nuk
kishte të drejtën të arsimonte klerikët e vet dhe as të hapte shkolla
teologjike. Pra këtu dukej ndërhyrja dh vartësia e saj nga pushteti qëndror
.Vdekja e Stalinit më 1953 dhe ardhja e Hrushovit në krye të BS, solli prishjen e miqësisë Tiranë-Moskë
Pas vdekjes së Stalinit më 1953
marrëdhëniet Moskë- Tiranë po shkonin drejt ftohjes. Këtu ndikoi era e re e
politikës së BS për një bashkëpunim të ri me Perëndimin që solli vizita e
Nikita Hrushovit në ShBA më 1951, si dhe sulmi që Hrushovi i bëri Stalinit si
diktator. Më 28 mars 1955 Shqipëria aderoi në Traktatin e Varshavës, organizatë
ushtarake e krijuar nga BS, që bashkoi vendet komuniste të Evropës lindore për
t’iu kundërvënë NATO-s.Në maj 1959,pavarësisht nga vizita e Hrushovit,
marrëdhëniet Tiranë-Moskë, nuk ishin në nivelin e dikurshëm. Shkak u bë
qëndrimi i PK të BS ndaj Jugosllavisë. me të cilën Shqipëria ishte ndarë që në
vitin 1948. Kurse Nëntori i 1960 shënoi fundin e marrëdhënieve Moskë-Tiranë.
E.Hoxha në mbledhjen e 81 Partive Komuniste e Punëtore të Botës kritikoi rëndë
politikën hrushoviane e titiste .Kjo solli një tronditje në Kampin Socialist të
lindjes, gjë që s’u përtyp lehtë nga B.S.
“Më 1961 u ndërprenë
marrëdhëniet diplomatike të Shqipërisë me aleatin e saj më të madh, B. S. Dalja
faktike e Shqipërisë nga Traktati i Varshavës më 1962 dhe dalja ligjore më
1968, solli vetizolimin e saj. Ky izolim i padrejtë i një kombi që e çmonte së
tepërmi lirinë, solli jo vetëm varfërinë materiale të këtij vendi të pasur, por
edhe varfërinë mendore dhe shpirtërore të tij.
Shqipëria e vogël atë kohë, kishte një
ndarje të dyfishtë, që vazhdoi gjatë...:
1- Shqipëria e detyruar nga
Partia-shtet( P.P.SH) padrejtësisht ishte ndarë nga bota Perëndimore.
2- Politika e njëanshme e
Diktaturës hoxhiane i kishte ndarë shqiptarët në 2 kampe, në armiq të betuar të
njëri-tjetrit. Si duket kjo shoqëri e mbushur me urrejtje, mllefe dhe hakmarrje
vazhdon edhe sot pas gati 20 vjetësh” (Vivra-9-4-2008-Standard- Fjala e Lirë,
Tribuna Shqiptare, Illyria, Gazeta Kritika)
*Nënshtrimi i Kishës Orthodhokse Autoqefale të
Shqipërisë(KOASH)
KOASH u nënështrua
përfundimisht nga qeveria komuniste e Hoxhës në shkurtin e 1950, me udhëheqëse
shpirtërore Patriarkanën e Moskës. Në Kongresin e III të Kishës Orthodhokse
Autoqefale të Shqipërisë asistonin
E.Hoxha dhe Adil Çarçani. Ndërhyrja e qeverisë komuniste të Hoxhës dhe aprovimi
personal i tij në çështjet e besimeve
fetare në ndryshmin e statutit të Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë e
miratuar në vitin 1928 nga Qeveria e Monarkisë së Zogut, ishte me pasoja të
mëdha për këto komunitet fetar dhe Shqipërinë. Në atë statut të miratuar nga
Kongresi i III i Kishës Orthodhokse, u sanksionua që në krye të asaj kishe mund
të vinte në Shqipëri çdo Peshkop i huaj. Pas rënies së komunizmit, duke u bazuar
në statutin e vitit 1950, erdhi në Shqipëri edhe “Hirësia e tij” Anastas
Janullatos, që gjithçka mund të jetë,
por njeri i Zotit , kurrë! Prania e tij
ngjalli polemika dhe debate të mëdha të cilat vazhdojnë ende jo vetëm në qarqet
fetare por dhe ato shtetërore.” ( botoi
-alba-soul -9-shkurt-2017) . Është fakt i pamohueshëm se faktor dhe aktor është
politika komuniste që edhe sot kisha Fan Nolit dhe Visarion Xhuvanit ka humbur
identitetin.
(Doktoratura:Artan Hoxha-
Tiranë 2014 Marrëdhëniet mes ortodoksisë autoqfale shqiptare dhe komunizmit
1945-67)
Prishja e marrëdhënieve me BS e çliroi diktaturën shqiptare nga
nevoja për të përdorur Kishën ortodokse. Veçanërisht lidhja me Kinën maoiste
hapi një kapitull të ri në marrëdhëniet e regjimit me bashkësitë fetare,
përfshi këtu edhe K.Ortodokse të Shqipërisë. Pas prishjes me Moskën, në fillim
të miqësisë me Kinën u ndie ndikimi
negativ i saj në politikën fetare të diktaturës, e cila nisi luftën deri
në shkatërrimin e institucioneve fetare muslimane, katolike dhe ortodokse
(1964-67) .Në 3 vite E.Hoxha përgatiti terrenin dhe në Kongresin V të PPSh–së
nisi Revolucionin Kulturor, që me fakte u çel në shkurt të vitit 1967.
Institucionet fetare ishin të pafuqishme për t’i rezistuar valës së
shkatërrimeve si dhe burgosjes , apo vrasjes së klerikëve.
*Shqiperia e 23 burgjeve dhe
48 kampeve të përqëndrimit
Shqipëria e genocidit komunist, nga parajsa,
e përkëdhelura e Zotit,ku kanë folenë perënditë ishte shndërruar në një
burg,mbushur me rojtarë e të
burgosur. Ky vend magjik e prrallor, i
admiruar nga të gjithë ishte kthyer në një varrezë plot me varre pa emër. Në baltën
që i lindi, u varros palca dhe truri i kombit. Duke ndjekur shembullin e Stalinit,
komunizmi shqiptar shpiku Luftën e Klasave, në fshat damkosi kulakun, që ishte genocidi brenda llojit, si përvoja
më e egër e terrorit vrastar,më e dhunshme ,antinatyrale dhe antinjerëzore… “përndjekja, lufta e
klasave, dhuna ndaj fjalës së lirë, të thënë e të shkruar, terrori, heronjtë
dhe viktimat e tij, shkelja e të drejtave të njeriut, janë pasojë e një regjimi
diktatorial armik i demokracisë, prandaj dënimi i krimeve, integrimi pa kushte,
pozicionimi i merituar i tyre në historinë dhe realitetin e vendit, janë
elementë të rikthimit të ligjshmërisë, jo si favor, por si një e drejtë
themelore, pa të cilën demokracia nuk do të ishte e plotë". (Presidenti i
Republikës Bamir Topi, Info-presidencë-10-maj-2010)
Nëqoftëse do t’i referohemi shifrave zyrtare
të shpallura nga Komisioni trepalsh i përbërë nga përfaqësues të Ministrisë së
Drejtësisë, Komitetit Shtetëror të të Përndjekurve Politikë dhe Shoqatës
Kombëtare të të Përndjekurve Politikë, rezultojnë këto të dhëna: Të ekzekutuar
6.023 persona; -Të vdekur në burg 1.065;
-Të burgosur 34.135(26.768 burra dhe 7.367 gra); -Të sëmurë mendorë 260; -Të
internuar deri në vitin 1954 janë:
59.517; -Të vdekur në internim 9.000.
Xhelatët e kohës së kolerës komuniste kishin burgosur 150 shkrimtarë, poetë,
përkthyes, gazetarë të burgosur, nga ata u pushkatuan 15 , një( 1) i varur, 12 të vdekur në hetuesi
e burg dhe sa e sa të tjerë vdekur në internim…
Po të shtojmë numrin e fëmijëve të internuar
nën katërmbëdhjetë vjeç, si dhe ata që janë internuar pas vitit 1954 dhe që nuk
janë përfshirë në këto lista, atëhere rezulton se numri i përgjithshëm i atyre
që kanë pësuar direkt persekutimin i kalon të 260.000 personat. Duke marrë
parasysh se gati 70% e tyre i përkasin periudhës deri në vitin 1954, kur popullsia
e vendit nuk i kalonte të 1.000.000 banorët, rezulton se mbi 18% e asaj
popullsie është persekutuar direkt. Po t’i shtojmë kësaj edhe pjesëtarët e
tjerë të familjeve të tyre, atëhere përqindja arrin përmasa rrënqethëse, në
gjysmën e popullsisë .( AQSh-komisioni trepalsh)
Për terrorin dhe krimet e diktaturës krimet
komuniste mjafton të kujtojmë natën e fundgushtit 1949, ku në kampin shfarosës
të Tepelenës, ku mbaheshin 1200 të burgosur, vdiqën 33 fëmijë, shumica mirditorë. Ç’krim kishin bërë ata fëmijë të
pafajshëm, ato foshnje që prisnin të pinin gjirin e nënës?! Ç’pati shteti
komunist me ta?Pse nuk lejoi të rriteshin si fëmijët e tjerë, sepse edhe ata
ishin bijët Shqipes?
“Vetëm në Shkodër,4000 familje
nuk kanë gjetur eshtrat e familjarve vdekur në burgje apo internim.(vo: Fritz
Radovani- fjala e lirë).Kurse në Vlorë nga 1800 të burgosur politikë, 400 janë
pa asnjë dëshmi. Torturat ishin 40 lloje nga më çnjerëzoret. I linin njerëzit pa bukë për ditë të tëra, të varur
në mur me zinxhirë prej100 kg dhe u hidhnin ujë të ftohtë në dimrin e akullt. I
linin të vërtiteshin në 1 m vend për orë të tëra derisa t’u binte të fikët.
Janë vrarë dhe dënuar femra që nuk iu nënshtruan sistemit komunist, pa bërë
asnjë faj, por vetëm për agjitacion dhe propagandë etj.
Revolucioni kulturor 1967,
vrau besimin e shqiptarit e
ndërgjegjjen kombëtare.
Pas largimit të H.Kapos e deri
më 6 shkurt 1948, Ambasador i Shqipërisë në Jugosllavi ishte Tuk Jakova, më pas
Ramadan Çitaku, që u shkarkua pas "prishjes së madhe" madje u
shkarkua edhe si anëtar i Presidiumit të Kuvendit Popullor. Krahas politikës së
jashtme, ku Shqipëria e vogël është përdorur si mashë nga shtetet të cilët i
besoi, ata e morën nën mbrojtjen vetëm për të realizuar synimet e tyre, por
kurrë për të plotësuar interesat e saj.
Revolucioni kultural kinez i vitit 1966, që u pranua dhe dhe nisi e u zbatua në Shqipëri në shkurt
1967, nuk kishte asnjë lidhje me konceptin revolucion e aq më tepër kulturor.
Cilën gjellë të të tjerëve: të serbëve , të rusëve apo të kinezëve, pa ia provuar shijen, nuk e gatoi në tenxhere
shqiptari dritëshurtër në kohën e kolerës dhe ia përshtati shijes së rrallë
mesdhetare?! I ashtuquajtuari revolucion
kulturor ishte ngjitja e luftës së klasave në kurbën më të lartë të piramidës
së vuajtjeve anti njerëzore, si dhe ashpërsimit të saj. Daullet binin në Kinë,
por çuditërisht jehona e tyre u dëgjua
në Shqipëri. Dhe nuk ishte e rastësishme
që shqiptarët nisën vallen me atë ritmin e revolucionit kulturor kinez.
Kujtoj se në verën e vitit 1966 u mohuan profesionin, duke i nxjerrë në rrugën
e madhe vetëm në Vlorë 165 intelektualë
( mësuesë, ekonomistë, inxhinierë, mjekë, specialistë të të gjitha fushave
etje, për të cilët deri atëherë kishin nevojë. Kurse tani jo më...,sepse ata intelektualë, të cilëve u mohuan profesionin,
nuk ishin të aftë dhe të besuarit e PPSh që ta ngrinin luftën e Klasave në
shkallën më të lartë të saj. Nuk duhet
të harrojmë se për 22 vite “Partia mëmë”nxori bijtë e saj të arsimuar me
mësimet e saj dritëdhënëse, të cilët u vunë në krye të këtij revolucioni. U
ngritën kundër kishave dhe xhamijave, vazhduan luftën e klasave në një fazë të
re më të egër. U turrën si hienat për kërmë, ndaj klerikëve myslyman dhe
veçanërisht atyre katolikë.
Mendjendriturit thonë: “Qenit i vjen rrebeja, kur ha këmbët e tij.” Ose “ Qenit kur i vjen ngordhja, shkon e
përmjer në derë të xhamisë ...” Dhjetëra
-mijëra familje u dëbuan nga qytetet, i internuan në fshatra, ku nuk kishin
asnjë strehë ku të fusnin kokën. Ata që dikur kishin qenë pronarë të atyre
trojeve i strehuan në kotecet e pulave, në angare e duhanit apo në varret e pashallarëve. Prishën kishat dhe xhamitë,
kurse qindra fretër të arsimuar në Austri , Romë apo në liceun Françeskan të Shkodrës,
i burgosi , i vrau, i vari dikatatura e egër komuniste me urdhër të miqve të
mëdhenj sllav. Veprime të tilla e qetësonin E. Hoxhën, i jepnin atë kënaqësi që
i jep Vampirit kur kafshon në fyt viktimën , që të jetojë me gjakun e tij. Kjo tragjedi tregoi se shtetit utopik komunist shqiptar me themele prej rëre, filluan t’i
grryhen të ashtuquajturat themele. Pasi hëngri kokat e fisnikërisë,
intelektualëve, hëngri shokët e luftës me prejardhje fisnike, më pas filloi të
hajë vetveten.Për realizimin e genocidit, veproi në mënyrën më vulgare të
ligësisë. Sapo njërin vëlla e ngrinte në detyrë të lartë shtetërore, vëllanë
tjetër e eliminonte. Apo detyronte djalin të dënonte me vdekje babanë. Viti
1967 shënoi fillimin e etapës përfundimtare të
shkatërrimit të shqiptarëve, ku gjëmëmadhi vuri dorë mbi institucionet
fetare, vrau besimin e shqiptarëve. Menjëherë filluan arrestime në masë të
klerit katolik e mysliman. Dhjetëra fretër u burgosën, u vranë në emër të
revolucionit kulturor kinez. Dhjetëra qindra familje të ashtuquajtura të
deklasuara, pa asnjë lajmërim u çuan kamionin te dera dhe i dëbuan nga qytetet
si të padëshirueshëm të pushtetit diktatorial, si antishqiptarë. I trajtuan
sikur të ishin plehëra dhe jo njerëz. Pas burgimeve apo internimeve shumë
vjeçare, ndoshta kishin nisur të krijonin një bazë ekonomike në qytet, por kur
i vërvitën si plehra në angaret e
duhanit të kooperativës, apo në kotecet e pulave të fermave e kooperativave,
apo shndërruan në shtëpi banimi varret e
Pashallarëve. Për të gjithë ata shqiptarë
nisi një etapë e re e luftës së
klasave dhe internimit që vazhdoi dhe mori fund në vitin 1990.
Shkurorëzimi diplomatik i PPSh
me Kinën
Më 28 korrik 1978, PPSh-ja
përmes Gazetës Zëri i Popullit” dhe ATSh-ës, njoftoi prishjen e marrëdhënieve
politike, ekonomike dhe kulturore me Republikën Popullore të Kinës. Si shkak
PKSh akuzoi qeverinë kineze si revizioniste dhe tradhtare të marksizëm
-leninizmit. Pra PPSh si i fundmi i
mohikanëve, ngeli i vetmi vend komunist në botë që do të ndërtonte komunizmin,
duke ndjekur dogmat marksiste –leniniste, ndërsa shqiptarit i shtrëngoi rripin.
Punëtori I ndërtimit e mbante shpirtin me një kothere misri të lyer me sheqer.
Të njëjtën gjë bënte fshatari në pikun e vapës së korrikut, i thahej fyti për
një pikë dhallë. Heqja e oborrit kooperativist
e shkatërroi ekonominë shqiptare.
Shkurorëzimi i PPSh me të
gjithë miqtë, vetizolimi , prerja e
marrëdhënieve tregtare me jashtë, e çoi nivelin ekonomik në zero. Fabrikat e
uzinat u mbyllën për mungesë të lëndës së parë, buxheti shtetëror shkoi në nivelin
e tre ditëve bukë… Burgjet të tejmbushur me djem dhe vajza nënash, që kishin
lënë udhëkryqeve të jetës grate dhe
fëmijët jetimë me prindër gjallë…
Të ngelur si peshku pa ujë, me lugën e zbrazët, të vetizoluar me detyrim të PPSh nga bota e zhvilluar, pa mjete jetese
për 50 vjet me radhë, me shqiptarët u eksperimentua. Është një lloj si me
kafshët e Tundrës, të Stepës apo të Pyjeve Tropikale, t’u mohosh lirinë ,
ushqimin dhe jetën e tyre në tërësi e t’i mbyllësh në një kopsht zoologjik, i
çon drejt zhdukjes si specie. Shqiptarët e gjorë të mbyllur si në një kafaz
hermetik, të cilëve u lejuan vetëm ajrin, ujin dhe dritën, duke ia prerë çdo
burim jetik, provuan se sa kohë do të duronin. Ne jemi racë e çuditshme, tepër
e veçantë, që i mbijetojmë çdo situate apo çdo rrethane. Mjerë kombi!
“Vëllazërim gjaku “-Kështu
niste një shkrim gazeta
"Bashkimi" më 17 maj 1946.Gjashtë
Maqedonas:Dushko Popoviç, Ilia Antevski, Rade Ugrinovski, Kristo
Oxhaklisti, Trifon Andovski dhe Drage Todorovski, dënuar nga Gjykata e Tiranës
për akte terrorizmi u varën në Tiranë më 14 maj 1943. Kur nderonin 6 terroristë
ndaj shqiptarëve, si të mos revoltohesh me qëndrimin e komunistëve shqipëtarë,
kur më 2 prill 1945, ndodhi Masakra e Tivarit nga banditët serbo malazes që hiqeshin si "vëllezër"
dhe si "miq" të mëdhenj të shqiptarëve.
Ja përse nuk mund të mendohej
që Kosova t'i kthehej Shqipërisë
Po e mbyll këtë kapitull me një paragraf tejet
domethënës thënë nga Kreu i Shtetit Shqiptar…Prof.Dr.Bamir Topi:
“Qëndresa dhe vdekja e këtyre
personaliteteve të jetës kulturore dhe ligjore shqiptare dhe e shumë të tjerëve
që njohën kodin e ferrit të Dantes, me të drejtë sot duhet të shihen si elita e
qëndresës.
Ajo na mëson një të vërtetë të
madhe, pa të cilën do ta kishim të vështirë të kuptojmë se ç’ndodhi, në një
kohë kur populli shqiptar u gjend përballë sfidash të egra, ku ndonjëri edhe u
thye, ku të tjerë u shndërruan në qenie pa të drejta, ose ndokush u shndërrua
në instrument ideologjik të regjimit.
Kjo e vërtetë është tragjike, por edhe
heroike. Ajo na thotë se aty ku ishte burgu, aty ku ishin telat me gjemba, aty
ku ishin torturat, aty ky përballej vdekja - aty ishte ATDHEU.
Aty ishte At Vinçens
Prendushi, Myzafer Pipa, Musine Kokalari, Trifon Xhagjika, Vilson Blloshmi,
Genc Leka, Havzi Nela, Arshi Pipa, Pjetër Arbnori, e mbi 150 shkrimtarë,
përkthyes e artistë të tjerë të dënuar për fajin e vetëm se deshën fjalën e
lirë!
”Presidenti Topi, Panorama-gazeta
shqiptare-10-5-2010 )Fjala gjatë dekorimit me “Nder i Kombit”:të vrarëve nga
diktatura: Genc, Leka, Vilson Blloshmi, Muzafer Pipa,Havzi Nelaj(
No comments:
Post a Comment