Infinit

Nga Fatmir Terziu

Sot u përpoqa të njoh lëkurën time. Guackë

nomade që më vodhi muzikën e breshërit

për t’ia dhuruar fletëve teneqe të medaljeve

e tendosur nga ikja e reve në hapësirën zyrtare

me një satirë të ndukur nën dhëmbë shiu

që kafshojnë asfaltin si në mish njeriu.

E mësyj të futem në lëkurën time

gërvisht çka di dhe mësuar në libra

dhelpëritë i gjej të fytkapura me kollare

e neveritur krejt dita

i ndotur ajri në infinit

meket drita një shpurë servile

që ysht rrugën nën lëkurën time.

Edhe poezia u ngut të pickojë lëkurën time

vargu u zhulat mes kanaleve mondane

e trishtë edhe jeta intime

gjithçka është arbitrare

dëshirat egoiste zukasin si miza

kaq ishte sot dita, e mbi të gjitha

vargun thurra si çorap me shtiza.

Lëkura më njeh, unë s’e njoh

me një shikim kallem në sojin e saj

dëshpërim, durim gjej dhe shoh

shtatë cipa hamendësh mundohem ti ndaj

e vjell me sy lëkurën e Tjetrit

në ikjen e tij konfuze rrugës

dhe i trishtuar i dorëzohem hiçit.

U trash lëkura ime u bë kallo

mbyll sytë para ndjenjës ikanake

në kokë mendimet bëjnë ballo

në mishin tonë prej kafshe

lëkura nuk vlen më asnjë pare

se u bë bajate nga zyrtarët

që ma shitën për të tyret pazare.