Përroi i heshtjes

Përroi i heshtjes

“Kur shpirti qëndron poshtë mbi baltë

bota është shumë e dobët për të folur rreth tij...”

(Rumi, poet Persian i shekullit 13-të)

Nga Fatmir Terziu

Edhe retë nuk krihen në atë pellg

ku era është baltosur deri në frymë

ende është i njëjti zot,

                             i njëjti dreq

dielli nuk zë besë s’ka hapësirë

e gjitha hapet me të njëjtin çelës

                               për fat të keq

... edhe retë e dinë këtë mirë.

Edhe retë e mallkojnë atë shi

ku kalbja u ngjiz zuri vend

                              me stuhi

nga rruga përreth del i njëjti pluhur

dielli s’bën paqe me askënd

                           për çudi

tymi del dhe bëhet flurudh

... retë nuk besojnë më kërkënd.

Mysafirë të njëjtë nëpër festa

Zhardhokë gjembaçë ngado

fëmijë që zhulaten pa kërkesa

ky pellg i baltosur prodhon. Relikja

shtrihet në fletë të mëdha mbi baltosje

pa e ditur çkafit jetës i bën bisht

ndoshta bash ky qëndrim i shkujdesur

kërkon të (ri)hapim paksa sytë.

Sipas stinëve përroi i heshtjes

e ushqen padashje këtë pellg

edhe i tharë apo i plasarritur

kërma e tij prodhon qelb. Rrufeja

nuk e djeg të zezën e tij asnjëherë

se ai në zezërimë është ngjizur...

...përherë....

Zogjtë eremitë

E fati pa asnjë retorikë të bind

Se nuk u shkrua asgjë kokëposhtë

Kësaj rruge që sillet rrethnajë lind

Fati nga rënjët që ka hedhur kjo Botë.

Është stinëkufi dhe koha zgjohet nga trokitjet. Stina

s’ka harruar të mbjellë pikat e zhurmta të shiut

ia ka lënë vendin pelerinës së grisur të fraqeve

buzëqeshja e fshehur e Diellit mes reve karshillëk

alarmon krrokamat e çafkave t’i bëjnë lutje gjithnajës

të mos gjëmojë në boshllëk...

Alarmi i shiut nuk depërton këtu brenda

ndërsa amfiteatri ka ngritur atje larg çadrat

në skenën tragjike hapet tenda

zbulon rrjetën që Dimrit thurrën merimangat

në ekranin e trullosur të trurit

ku plekset imazhi i ikjes nga balta.

E fakti pa asnjë retorikë të bind

Se nuk u shkrua asgjë kokëposhtë

Kësaj rruge që sillet rrethnajë lind

Fati nga rënjët që ka hedhur kjo Botë.

Fatit i ndërtojmë shtëpiza në ëndërra

Zogj përrallorë bëjnë aty foletë

Eremit i shenjtë larg nga shkretëtira

Zbret Dashurinë dhe zbut stinët me lezet.