Populli
teologjik
prej Illyricum Sacrum
Vendi ku,
simbas traditës, Hyji iu shfaq Abrahamit në
luginën e Mambresë (Gjen. 18:1) – Foto e vitit 1900
Hebrejtë nuk janë si tanë popujt e tjerë që lulëzojnë sod e thahen nesër
tuej krijue nji civilizim t'admirueshëm por të kufizuem në kohë e në hapsinë,
shpjegon Don Menvielle në librin e tij « Les juifs dans le mystère de
l'histoire » (1964). Kujtoni, vazhdon meshtari argjentinas, perandoritë e
mëdhaja të Egjiptit, të Asirjanve, të Persve, të Grekve dhe Romakve. Lavdija e
tyne ishte vetëm nji ditë. Populli çifut, nji pjesë krejt e vogël në udhëkryq
midis Lindjes dhe Perëndimit, âsht krijue i vogël në numër për me prue misterin
e Zotit nëpër shekuj, nji mister i gdhendun në mishin e vet. Aj nuk duhet me
krijue nji civilizim sepse kjo âsht njerzore, por atij i âsht rezervue
hyjnorja.
Asht populli teologjik që Zoti krijoi për Vedi. Profeti
Moisi na shpjegon në Gjenezë (Kapitulli 12) se si Hyji, rreth dy mijë vjet para
KRISHTIT Zot, thirri të zg'jedhunin e Tij, Abramin, prej Urit të Kaldesë (Iraku
i sotëm), me lanë vendin, fisin, shpinë e babës s'tij dhe me shkue në nji vend
tjetër të caktuem prej Krijuesit të gjithsisë. Hyji i tha gjithashtu se prej
tij do të krijonte nji rracë të lavdishme, se do të bekonte e nalconte êmnin e
tij dhe se do të bekonte ata që do ta bekojshin dhe do të mallkonte ata që do
ta mallkojshin; dhe se në té do të ishin të bekueme të gjitha rracat e botës.
Në dishmi të ktij bekimi të jashtëzakonshëm, Zoti ia ktheu êmnin prej Abram në
Abraham, sepse aj ishte zg'jedhë me kênë ati i shumë kombeve (Gjeneza 17:5).
Pra Hyji ndau popullin çifut, bijtë e Abrahamit, prej
pjesës tjetër të njerzimit, për me i bâ më të vërtetë nji popull të lavdishëm
dhe të shêjtë. Por ky bekim i Zotit dhe lavdi e Izraelit a mbështetet thjesht
në nji pasardhje sensuale (mishnore) apo në diçka tjetër shumë mâ të madhe, në
nji pasardhje shpirtnore të mbështun te besimi i Abrahamit në Premtimin Hyjnor
?
Ishmaeli dhe Izaku
Përgjigja e pyetjes së masipërme gjindet në dy fmijët që Zoti i dha
Abrahamit : Ishmaelin dhe Izakun. I pari lindi prej nji skllaveje egjiptjane me
emnin Agar simbas ligjeve natyrore, kurse i dyti lindi, kundër çdo shpreset,
prej grues së Abrahamit, Sarah-s, e cilla ishte në moshë, pra jashtë kohës me
pritë fmí, dhe sterile. Me Izakun dhe pasardhjen e tij, Zoti konfirmoi paktin e
lidhun me Abrahamin, kurse Ishmaelit i dha nji bekim thjesht materjal, toksuer,
tuej i premtue me e bâ shefin e nji populli të madh. Prej Ishmaelit rrjedhin
arabët e sotëm. Mekênse Ishmaeli tallej me Izakun dhe e persekutonte, nën
insistimin e Sarah-s, Abrahami e largoi Ishmaelin bashkë me të âmen prej
familjes së tij. (Gjeneza, kapitulli 21)
Çfarë përfaqsojnë dy djemtë e Abrahamit ? Apostulli i
madh i kombeve dhe i mistereve të Zotit, sh'Pali, në letrën drejtue Galatve,
shpjegon se në dy bijtë e Abrahamit paraqiten dy popuj : Ishmaeli që lindi i pari prej Agar përfaqson
Sinagogen çifute, që lëvdohet se vjen prej trupit të Abrahamit, kurse Isaku që
lind në mnyrë të mrekullueshme prej Sarah-s sterile, simbas Premtimit Hyjnor,
përfaqson dhe âsht figura e Kishës Katolike, e cilla ka lindë si Izaku, prej
Fesë në Premtimin e KRISHTIT Zot.
Pra nuk âsht pasardhja sensuale e Abrahamit por
pasardhja e tij shpirtnore që shëlbon
nëpërmjet besimit në KRISHT-in. Populli çifut i formuem në Abrahamin nuk
ka me mujtë me sigurue shëlbimin prej lidhjes së tij sensuale (trupore) me
patriarkun por tuej u asimilue në Fenë dhe besimin në KRISHT-in. Të tânë ata që
bashkohen në KRISHT-in formojnë pasardhjen shêjte të Abrahamit dhe të
patriarkve dhe janë fryti i Premtimeve Hyjnore. Kisha Katolike âsht Sarah që
bahet e frytshme prej virtytit të Zotit. Shpirti gjallnon kurse trupi (mishi)
nuk vlen kurrgjâ (sh'Gjoni 6:64).
Në pasazhin biblik lexojmë gjithashtu se Ishmaeli
persekutonte Izakun; sh'Pali komenton se « si dikur ashtû edhe sod, fmija
i trupit persekuton prapë fmijën e shpirtit » (Galatve 4:29)
Për rrjedhojë, izraelitët e vërtetë janë ata që janë të
lidhun nëpërmjet besimit në KRISHT-in Zot.
Ezaúja dhe Jakobi
Të njêjtin mister na paraqesin edhe dy fmijët që i Madhi Zot i fali
Patriarkut Izak : Ezaúja dhe Jakobi. Në Librin e Gjenezës (25:21) lexojmë se
Izaku iu lut Hyjit për Rebeken, e cilla ishte sterile; Zoti ia plotsoi lutjen
Izakut dhe Rebeka u ba shtatzanë. Në rreshtin 22 lexojmë gjithashtû se fmijët
'luftojshin' në barkun e nânës, gjâ për të cillën ajo pveti Hyjin dhe mori
përgjigjen se dy kombe, dy popuj, jetojshin në barkun e saj dhe se mbas lindjes
ata do të ndaheshin : nji popull do t'ia kalonte tjetrit dhe mâ i madhi do të
shërbente mâ të voglin. (Gjeneza 25:23)
Në kohen e lindjes, dy binjakë dolën në jetë : Të
parit, që ishte kuqalash dhe krejt leshatak, ia vunë emnin Ezaú; kurse vllaut
tjetër binjak, që doli i dyti, i kapun me nji dorë në thembren e Ezausë, ia
vunë emnin Jakob.
Sh'Pali, në letren drejtue Romakve, shpjegon se Ezaúja,
vllai i madh simbas natyrës, âsht populli çifut që ka me Abrahamin vetëm lidhje
gjakut, kurse Jakobi, vllai i vogël, âsht Kisha Katolike, e përbâme prej
hebrejve dhe johebrejve, që âsht e lidhun me KRISHT-in nëpërmjet Fesë, e për
rrjedhojë preferohet para Ezausë. Prandaj âsht e shkrueme në Bibël : « Kam
dashtë mâ shumë Jakobin dhe kam urrye Ezaunë » (Romakve 9:13). Kshtû, Kisha
shêjte Katolike ka triumfue mbi Sinagogën, megjithse Sinagoga, si Ezauja, ruen
të gjallë urrejtjen për Kishen Katolike tuej thanë si Ezauja : « Do ta
mbys vllaun tem Jakobin » (Gjeneza 27:41).
I dhashë kto shembuj prej Shkrimeve Shêjte me tregue
rrânjët e thella të konfliktit të profetizuem midis Kishës Katolike dhe
Sinagogës. Populli çifut, që ka përjetue në ekstrem lavdinë dhe dramen e tij,
po të kishte pasë përvujtninë e Abrahamit dhe po të kishte besue në KRISHT-in
Zot, do të ishte kênë rrânja dhe trungu i nji ullini të lulzueshëm, që âsht
Kisha e JEZU-KRISHTIT; por mjerisht, si komb, aj e refuzoi shelbimin e vetëm që
vjen prej Mesisë dhe u kthye në rrânjen dhe trungun e nji vreshte të egër që
nep vetëm fryte t'idhta të mkatit. Dhe kjo rracë e zg'jedhun ka me kênë
gjithmonë mbi rracat dhe kombet e tjera, në të mirë dhe në të keq: n'kjoft se
ka me zg'jedhë KRISHTIN, ajo ka me kênë ajka e Kishës Katolike, si Nâna e
Zotit, e Shejtnueshmja Virgjina MARI, si sh'Jozefi, si sh'Gjon Kryepremi, si
Apostujt, si Evangjelistat e si shumë shêjten të mëdhenj të rracës s'bekueme
hebraike; përndryshej, ajo do të jetë pjesa mâ djallzore e Mbretnisë së
luçiferrit, tuej fillue me Kaínin, që mbyti vllaun e vet prej xhelozisë, me
Ishmaelin, Ezaunë, priftnijtë Kaifa dhe Ana, Juden, që shiti Zotin tonë për 30
denarë, vrasësit me gurë të shën Shtjefnit, vrasësit e sh'Jakobit Apostull të
Jeruzalemit, kurthngritësit e predikimeve të Apostujve, kryeheretikun çifut
Arius, që përhapi herezinë arjane, ushtarakun dhe themeluesin i sektit djallzuer
të islamit, çifutin Muhamed, i biri i Abdallah-ut, pagan, dhe Emines, hebreje,
- simbas nji dekreti rabinik, judaizmi përcillet prej nji brezi në tjetrin prej
nânës dhe jo prej babës -, për me vazhdue mandej me anti-papen çifut Anakletin
II, me heretikët protestantë çifutë Huss, Kalvin, me komunistat
revolucjonarë çifutë : Karl Marx,
Frederik Engels e Vladimir Lenin (me nânë çifute), me marshallin komunist
jugosllav, çifutin Tito (emni i vërtetë i t'cillit ishte Iosif Walter Weiss), me presidentin mason amerikan, çifutin
Franklin Delano Roosevelt ( Ro-senfeld), me presidentin tjetër amerikan çifut
Harry Salomón Truman, etj, etj, etj...
Kyt realitet mâ s'mirit e pohon vetë sh'Pali, ish
farizeu i konvertuem mrekullisht në rrugen e Damaskut:
« Mjerim e ankth për çdo shpirt që ban keq, për
çifutin mâ parë dhe mandej për grekun (jo-çifutin); lavdi, nder e paqe për
gjithsejcillin që ban mirë, për çifutin mâ parë dhe mandej për grekun. »
(Romakve 2:9)
Rrânja e mkateve dhe e tâna gabimeve hebraike qëndron
në faktin se pjesa mâ e madhe e ktij populli besoi se Premtimet Hyjnore mbi
lindjen e KRISHTIT prej rracës së tyne iu bàne pasardhjes trupore e
gjenealogjike të Abrahamit. Kshtû, në verbsinë e tyne, ata besuen se KRISHTI
duhej të krenohej për prejardhjen gjenealogjike, prandej edhe farizejt
mendjemëdhaj thojshin « Na kena Abrahamin për babë » (sh'Gjoni
8:33). Mkati i tyne ishte materjalizimi i Premtimeve Hyjnore dhe konsiderimi
thelbsuer i nji gjâje që ishte vetëm figura e asaj që kishte me ardhë. Prandaj
edhe Mesinë ata e konceptuen si nji sundues politik, si nji prijs toksuer që
duhej të siguronte përjetsisht lavdinë e Izraelit mbi të gjitha kombet e tjera,
të cillët duheshin me egzistue vetëm si skllevën të perandorisë hebraike. (Meinvielle,
« Les Juifs dans le mystère de l'histoire », faqe 5)
Idolatrija
e popullit çifut
Don
Meinvielle shprehet se kombi çifuti në përgjithsi ka kênë i dominuem prej nji
krenarije të jashtzakonshme dhe prej nji koprracije të madhe. Vetë Profeti i
madh Moisi e pohon kyt realitet të trishtueshëm :
« Dhe Zoti me tha prapë : 'E
shof se ky popull âsht kryefortë. Më len ta shkatrroj e ta zhduk emnin e tij
prej faqes s'dheut dhe t'ju vej mbi nji popull tjetër mâ të madh e mâ të fortë
sesa ky.' » (Deuteronomi 9:13-14)
Në kohen e mbretënve,
idolatrija e ktij populli rebel nuk njohu kufi në krimet e tija prandaj edhe
Hyji e dorzoi até në duert e anmiqve të tij, që e persekutuen, e vranë dhe e
internuen në robni prej Mbretit Nabuchodonosor, 600 vjet para ardhjes së
KRISHTIT Zot. Mbas ksaj robnije, që zg'jati 70 vjet, populli çifut u rikthye në
Palestinë dhe u riformue në nji komb nën udhëhjekjen e Esdras, i cilli u
konsiderue prej tyne si nji ligjvênës po aq i madh sa Moisi. Prej ktij
riorganizimi lindi edhe judaizmi ashtu siç u njof në kohen e Adhjes së KRISHTIT
Zot dhe ashtu si âsht mbajtë gjallë, ndonse i korruptuem, deri në ditët tona.
Kryesisht mbas shkatrrimit të Tempullit të Jeruzalemit, populli çifut ishte dhe
vazhdon me kênë nji komb i brymosun prej mentalitetit të rabijve farizej, që
drejtuen kombin e shpërndame në ato ditë të vështira dhe vazhdojnë me e drejtue
edhe sod simbas nji organizimi sekret dhe shumë të konsoliduem, mbi të cilin do
të flas mbas pak.
Farizejt, në vend që me ndjek
gjurmët e profetve, si Izaija dhe Ezekjeli, t'cillët kishin predikue adhurimin
e Zotit në shpirt, pêndesen e zemrës, reformimin e moralit dhe dashtninë për
tanë njerzit, rrânjosen në popull mbajtjen strikte të ligjeve meskine,
s'bashkut me krenarinë e prejardhjes së tyne gjenealogjike prej Abrahamit.
Farizejt, skrupulozë të
tmershëm, kishin bâ urdhnime të shumta mbi pastrimin, lamjen e duerve, të
trupit, të gotave, të shtrojeve dhe sendeve të tjera për me mbajtë higjenen në
popull. Simbas ktyne ligjeve njerzore të shpikuna prej tyne, farzejtë, për
shembull, detyrojshin çifutin me bâ banjë sa herë që ndeshej në rrugë apo në
treg me nji jo-çifut, dhe konsiderohej mkat i rândë moszbatimi i ktyne
rregullave rituale.
« Ai që han bukë pa la duert -, mson Talmudi, -
ban po at mkat si aj që shkon me nji prostitutë. »
Askush mâ mirë se vetë Zoti jonë JEZU-KRISHTI nuk e ka
mallkue idolatrinë sakrilegje të farizejve :
« Mjerë ju, skribë e farizej hipokritë që i
mbyllni njerzve Mbretninë e Qiejve! ju vetë nuk doni me hy dhe i pengoni me hy
ata që janë të thirrun.
« Mjerë ju skribë e farizej hipokritë, që gabitni
shpijat e véjave nën pretekstin e lutjeve të g'jata, e për kyt gjâ keni me
marrë nji dënim mâ të rândë.
« Mjerë ju, skribë e farizej hipokritë, që nuk
leni tokë e det pa kapërcye për me bâ nji prozelit dhe kur t'ia mbrrini
qëllimit e bani até fmi t'Ferrit, dy herë mâ shumë se ju.
« Mjerë ju, udhërrfysa të verbët, që thoni se kush
betohet për tempull nuk âsht asgjâ por aj që betohet për arin e tempullit âsht
borxhlí. Oh, të çmendun e të verbët! Kush âsht mâ i lavdishëm, ari apo tempulli
që shejtnon arin? Dhe ju thoni se kush betohet për elterin nuk âsht asgjâ por
aj që betohet për oferten mbi elter, aj âsht borxhlí.
« Oh, ju të verbët! Kush âsht mâ e madhe, oferta
apo elteri që shejtnon oferten? Aj që betohet për elter betohet për elter dhe
çdo gjâ tjetër që ndodhet mbi té, dhe kush betohet për tempullin betohet për
tempullin dhe Até që banon në tempull; dhe aj që betohet për Qiellin betohet
për Fronin e Zotit dhe për Até që âsht i ulun mbi Fron.
« Mjerë ju skribé e farizej hipokritë, që paguani
të dhjetën e mêndres, të ansonit dhe të kuminit por keni braktisë gjânat mâ
t'rândsishme të ligjit : gjykimin, mshiren dhe fenë. Asht dashtë me i bâ kta pa
i harrue ata.
« Udhërrfysa të verbët, që filtroni mizen por
kapërdini deven.
« Mjere ju, skribë e farizej hipokrite, sepse ju
pastroni goten dhe pjaten nga jashtë, por nga brenda ju jeni plot grabitje dhe
ndytësi. Farizé i verbët! Mâ parë pastro nga brenda goten dhe pjatën që edhe
nga jashtë ata të bahen të pastra.
« Mjerë ju, skribë e farizej hipokritë, sepse ju
jeni si vorre t'bardha prej jashtë që i duken njerzve të bukra, por prej
mbrendë ata janë mbushë me eshtna t'deknish dhe çdo lloj kalbsinet.
« Mjerë ju skribë e farizej hipokritë, që ndërtoni
vorret e profetve e zbukuroni përkujtimoret e të drejtëve tuej thanë : Po të
ishim në ditët e etënve tonë, ne nuk do të kishim kênë bashkfajtorë me ta për
gjakun e profetve.
« Qé pra, ju dishmoni kundër jush se ju jeni
fmijët e atyne që vranë profetet. Mbushni pra kupën e etënve tuej. Ju,
gjarpnij, rracë neperkash, si do t’i pshtoni dënimit t'Ferrit? E pra, Un kam me
ju çue profetë, dijetarë dhe skribë e nga kta ju keni me i mbytë e kryqzue,
keni me i rrahë me kamxhik në sinagogat tueja dhe keni me i persekutue prej nji
qyteti në tjetrin. Kshtû që mbi ju të derdhet gjaku i të gjithë të drejtve që
âsht derdhë n'botë, prej gjakut të Abelit të drejtë e deri te gjaku i Zakarisë,
birit të Barakisë, të cillin e keni vra mes tempullit dhe elterit. » (sh'Mateu
23:13-35)
Dhe kjo idolatri sakrilegje shtyu kyt popull në krimin
mâ të madh që mund të egzistojë : vrasjen e vetë Shelbuesit të njerzimit.
Me daten 14 të muajit të Nisanit (Prillit), populli
çifut i mbledhun para Poncit Pilat, i nxitun prej prêtënve të tij, kërkonte me
britma të mëdha vdekjen e të Premtuemit :
- Kryqzojeni, kryqzojeni -, bërtitshin ata. - Por çfarë
të keqet ka bâ -, pvete Ponci Pilat ? « Dhe çifutët iu përgjigjen : Na
kena nji ligj dhe simbas ktij ligji Ai duhet me dekë » (sh'Gjoni 19:7)
Atherë çifutët, në emën të ligjit të tyne dhe të
interesave rracjale dhe kombtare, të cillat i vêjnë mbi interesat shpirtnore,
kërkojnë Gjakun e Atij që iu premtue si Bekim dhe Shëlbim.
E KRISHTI, Shênjë kontradiktet dhe Gur Pengimit, i nâltsuem
e i ngritun mbi kohë e hapsinë, me krahët e hapuna në Kryq, do të ndajë kyt
popull në dysh : ata, që në personen e Apostujve, kanë me kênë instrumenta të
lavdishme të Mshirës së Zotit në themelimin dhe përhapjen e Kishës shêjte
Katolike, dhe të tjerët, që në personen e skribve dhe farizejve, kanë me kênë
instrumentet e Drejtsisë së Zotit në Mbretninë e satanit, në përpjekjet e tija
diabolike me shkatrrue Kishen shêjte Katolike dhe mallkue shpirtnat.
Populli çifut, që refuzoi KRISHTIN Zot, qysh prej 2000
vjetësh, si Kaini mbas vrasjes së vllaut të tij Abelit, sillet nëpër botë si
dishmi e gjallë e krimit të tij. Ashtu si Kainit, vetë Zoti i ka vue nji shênjë
dallimit ktij populli, që vazhdon me refuzue KRISHTIN Zot e Mbret, arsyen
egzistencjale të vetë ktij kombi teologjik, në mnyrë që kërkush mos të
hakmerret kundër tij :
« Dhe Kaini i tha Hyjit : Ligsija jème âsht aq e
madhe saqë nuk meriton falje. E n'kyt ditë, Ju po m'nxirrni jashtë prej ksaj
toket dhe kam me kênë i mshehun prej Ftyrës Tuej; kam me kênë nji vagabond dhe
nji i arratisun mbi dhé e kush ka me m'gjetë, ka me m'vra.
« Dhe Hyji iu përgjigj : Jo, nuk ka me kênë ashtû
por kundër atij që ka me vra Kainin, kam me u hakmarrë shtatëfish. Dhe Hyji
vuni nji shênjë mbi Kainin, në mnyrë që aj që ta gjente mos ta vriste »
(Gjeneza 4:13-15)
Prandaj lufta racjale e popullit rebel dhe eksterminimi
i tyne, ashtû si pretendojnë disa grupe ekstremiste naziste, nuk âsht zg'jidhja
e problemit çifut dhe kundërshton dashtninë kristjane që na urdhnon me dashtë
edhe anmikun për hatër të Zotit. Selija Shêjte gjithmonë âsht mundue me e
ruejtë kyt popull prej hakmarrjeve poullore të kombeve të ndryshëm, që nuk kanë
mungue g'jatë 2 mijëvjeçarit të fundit.
Megjithaté, kjo sjellje kristjane nuk e ka pengue
Kishen shejte Katolike me u mbrojtë prej urrejtjes çifute që mjerisht âsht
reale dhe vepron vazhdimisht në gjirin e ktij populli. Katolikët i dojnë edhe
leprozët por kjo dashtni kristjane nuk i ndalon ata me i izolue kta të sëmurë
për me u mbrojtë prej infektimit; katolikët dojnë edhe kriminelët, në kuptimin
e lutjeve që ata bajnë për konvertimin dhe korrigjimin e sjelljes së tyne, por
kjo nuk i pengon ata me i burgos e biles edhe me i dhanë dënimin kapital,
simbas ligjeve të vendit, për me mbrojtë shoqninë dhe rendin publik. Por, ashtû
siç ka urdhnue gjithmonë Selia Shejtë, Katolikët nuk duhen me luftue kurrë
çifutët mbi baza racjale :
« Kisha Katolike e ka pasë gjithmonë zakon me u
lutë për popullin çifut, që ishte dikur depozituesi i Premtimeve Hyjnore deri në
kohën e JEZU-KRISHTIT, pavarsisht verbnisë së ktij kombi. Për mâ tepër, ajo
âsht lutë n'mnyrë t'posaçme për arsye të ktij verbimit. E nxitun prej dashtnisë
kristjane, Selia e Shêjtë e ka mbrojtë kyt popull prej akuzave të padrejta, dhe
ashtû si i dënon të gjitha urrejtjet dhe anmiqsitë mes popujve, ashtû Ajo ka
dënue edhe urrejtjen kundër popullit që dikur kje zg'jedhë prej vetë Zotit,
urrejtje që sod njihet me emnin e antisemitizmit. » (Dekret i
Kongregacjonit për Mbrojtjen e Fesë, 25 Mars 1928)
« Deri në kohen e
JEZU-KRISHTIT, çifutët kanë kênë, me t'vërtetë, "Populli i Zotit";
tuej lindë prej races së Abrahamit, JEZU-KRISHTI e ka kunorzue dhe konsakrue
kyt popull me shêjtnine e Vet... I zgjedhun prej Zotit, në fillim, për nji
misjon të mrekullueshëm, populli i Talmudit nuk e ka kuptue ose nuk ka dashtë
me e kuptue se zgjedhja e tij kjé nji hîr hyjnuer dhe jo nji e drejte që i
takonte, e aq ma pak nji kontratë.
«
Na bajmë tonen nji deklaratë që z. Gougenot-des-Mousseaux ka vue në krye të
librit të tij "Çifuti, judaízmi dhe judaizími i popullit te
Krishtêne", për me evitue çdo interpretim të gabuem të mendimit të tij :
Me përjashtim të ndonji emními të veçantë që mund të ndryshojë kuptimin, çifuti
për ne nuk âsht nji pasardhës çfardo i rracës së Judës, por njiri i
"ortodoksisë" farizaike, besniku i traditave anti-shoqnuere dhe
barbare të Talmudit. Me emnin çifut, na nënkuptojme vetëm sektarin puro të
Talmudit.
«
Çifuti ka hjedhë poshtë, tash sa kohë, ligjin e Moizit, ashtu si ka refuzue
Unjillin. Por nuk âsht në Bibël që aj mbështet fenë dhe ligjin e tij, por në
Talmud, të cillin mundena me e përkufizue si kodin e urrejtjes mâ të eger, mâ
dinak dhe mâ t'pamshirshëm. Talmudi në krahasim me Unjillin âsht si Ferri me
Parrizin, si satani me Zotin tonë JEZU-KRISHTIN.
«
Ajo që sod quhet antisemitizëm, në të vërtetë âsht lufta kundër çifutve,
ambicjeve të tyne me dominue njerzimin dhe mjeteve që ata perdorin për me
ndërtue kyt perandorí universale. » (Monsinjor Henri Delassus, "Çâshtja
çifute", 1911, faqe 8)
Dënimi kapital mâ i tmerrshëm e
mâ i turpshëm që populli çifut, si i tanë, ia kërkoi me britma të mëdha nji
autoritari pagan, siç ishte Ponci Pilat, kundër Shelbuesit të pafajshëm, nuk do
të vononte me tërhjekë mbi kyt komb të mjerë mallkimin e drejtë të Hyjit.
« Keni me kênë prralla dhe
tallja e tanë popujve n'mesin e t'cillve Hyji ka me ju çue » (Deuteronomi
XXVIII, 37)
« Dhe i gjithë populli u
përgjigj : 'Gjaku i Tij raftë mbi ne dhe mbi fmijtë tonë' » (Sh'Mateu
27:25)
Don Meinvielle
citon Don Joseph Lehmann, hebré i konvertuem, i cilli në librin « L'entrée des
israélites dans la société française », faqe 3, përshkruen disa fyemje që
ky popull, si i tânë, ka vuejtë g'jatë shekujve e jo vetëm në periudhën naziste
:
Mbas shkatrrimit të
Tempullit të Jeruzalemit, çifutnit shiteshin si bagtitë në ankand. Ata e kishin
shitë të Drejtin për 30 denarë [monedhë e vjetër romake e frange], kurse në
panairin e Terebintit, në fushen e Mambresë, janë mbrritë me u shitë 30 hebrej
për 1 denarë.
G'jatë shekujve
ishte e ndalueme për çifutnit me shkue me kjâ në rrënojat e Jeruzalemit.
Çifutnit ishin të
përjashtuem prej rangut shoqnuer, për me pague përjashtimin që ata i kishin bâ
KRISHTIT Zot, tuej E konsiderue si leproz që duhej shmangë prej të gjithve.
Në Tuluzë (Francë),
Beziers e vende të tjera, të Premten e Madhe, ishte e detyrueshme me i ra nji
shuplakë publikisht nji përfaqsuesi të komunitetit hebraik.
Çifutnit duheshin
me vue hyllin e verdhë mbi gjoks ose mbi kapele për me u dallue prej të tjerve.
Hebrejt duheshin me
jetue në geto ose lagje të pasoçme vetëm për tà.
Në disa qytete
ishte e detyrueshme për hebrejt me pague deri ajrin që thithshin; në Augsburg,
ata pagushin 1 florin në orë [monedhë e vjetër e përdorun në Francë dhe vende
tjera], kurse në Bremen, 1 dukat në ditë [monedhë e vjetër ari] .
Ishte e ndalueme
për hebrejt me u dukë në publik prej të Dieles së Larit e deri në Diten e
Pashkve.
Në Puy, Francë,
mosmarveshjet mes dy hebrejve paraqiteshin para fmijve të korit të Kishës për
zgjidhje, në mnyrë që pafajsia ekstreme e gjykatsve të zbulonte ligsinë
ekstreme të çifutve.
Në Gjermani dhe në
Zvicër, hebrejt i varshin afër nji qenit, për tallje, sepse qeni âsht simbol i
besniknisë.
Çdo nënpunës publik
kishte lejen me përdorë epitete turpnuese kundër hebrejve.
Në disa qytete, çdo
mbrâmje, me ramjen e borisë, hebrejtë nxirreshin jashtë qytetit.
Hebrejt ishin të
ndaluem me ecë në shetitoret publike. Në disa qytete
të Gjermanisë vendosej ky njoftim : Hymje e ndalueme për qejtë dhe hebrejtë.
Çifutnit duheshin me pague nji taksë për me hye në qytet.
Kahali dhe
Organizimi i Kehíllave
Në
librin e saj « Waters flowing eastward – The War against the Kingship of
Christ » (1931) (Ujët që rrjedhin drejt Lindjes – Lufta kundër Mbretnisë
së KRISHTIT », të revizuem dhe të botuem prej At Denis Fahey, C.S.S.P.,
B.A., D.Ph., D.D, Profesor i Filozofisë dhe Historisë Kishtare, autorja Leslie
Fry shkruen kshtû mbi organizmin e popullit çifut mbas shpërndamjes së tyne
nëpër botë, si pasojë e shkatrrimit të Tempullit të Jeruzalemit :
« Tuej
studjue historinë e kombit çifut, kujdes i veçantë duhet ti nepet komunitetit
hebraik [i njohun me emnin Kehílla]... Ky urdhën socjal i veçantë, përg'jatë 20
shekujve, ka vue shêjen e tij të pashlyeme në sejcillin prej pjestarve të tij
në të katër anët e globit. I pashkatrruem prej presjonit të jashtëm, ky urdhën
ka administrue çâshtjet e tija simbas ligjeve të veta arbitrare, shpesh herë në
kundërshtim dhe në dâm të qeverive të vendev pritse. Autoriteti i udhëhjeksve
judaikë e ka zanafillen në kohen e marrjes së 10 Urdhnimeve prej Moisit në
Malin e Sinait, autoritet që mâ vonë, në kohen e Perandorit romak Augustus, u
zgjerue edhe te klasa meshtarake erudite por e paskrupullt hebreje mbi nji
popull çifut përgjithsisht injorant dhe supersticjoz. N'at periudhë, kur dy
sekte rivale, Saduçenët dhe Farizejt, luftojshin njêni-tjetrin, u formuen disa
grupe apo klube politike (të njoftun me emnin 'Imburah') të cillat nën masken
fetare mshehshin qëllimet grabitse të nji klike.
« Kto
klube nuk vonuen me shfrytzue situaten e vështirë në vend. Mbas pak vitesh,
g'jatë rrethimit të Jeruzalemit prej Perandorit romak Vespazian, tuej tradhtue
çâshtjen kombtare hebraike, ata fituen simpatinë e pushtuesit romak dhe u
ngarkuen me administrimin e Palestinës. Për mâ tepër, me grabitjen e
Jeruzalemit, shkatrrimin e Tempullit dhe vdekjen e drejtuesve patriotë, populli
i thjeshtë e pa vedin krejtsisht të varun, në çâshtje fetare dhe civile, prej
ktyne grupeve apo shoqnive të vetë-formueme të të ditunve, që zotnojshin sekretet
e meshtarisë së dikurshme judaike dhe kopje të Librave Shêjte. Tuej
interpretue, ndryshue dhe shtue rregullat dhe ritualet që përmbaheshin në kto
libra, dhe nëpërmjet nji sistemi spiunazhi dhe eliminimi fizik, udhëhjeksit e
rinj vendosen nji kontroll strikt mbi jetën e përditshme të bashkombsave të
tyne. Kshtû, tuej futë nën kontroll popullin hebré me anen e autoriteteve
romake, kjo klikë vendosi me lehtsí ligjet e veta mbi 10 Urdhnimet e Hyjit dhe
themeloi nji qeveri, kontrolli i së cillës mbi popullin ishte absolut. Kjo
qeveri qysh n'at kohë e deri sod njifet me emnin 'Kahal'.
«
Shpërndamja e hebrejve mbas vjetit 135 A.D., në vend që me shkatrrue Kahal-in e
forcoi até edhe mâ tepër, tuej bâ që aj të krijohej në nji formë të re dhe mâ
t'qëndrueshme. Kudo ku u vendosen, emigrantat çifutë themeluen komunitete të
ndame nën drejtimin e vllaznive dhe i qëndruen besnik principeve të Talmudit,
mbi të cilin do flas mâ poshtë. Çdo
komunitet kishte përfaqsuesit, rabijtë (mësuesit) dhe sinagogat e veta : pra ishte
nji 'kahal' në miniaturë. Qëllimet e ndryshme të ktyne komuniteteve ishin
gjithmonë të lidhuna me ato të drejtuesve herbej prej të cillëve varej edhe
egzistenca e tyne.
« N'kjoft
se mâ parë klika drejtuese kishte fillue me eliminue edhe rracen e vet, mâ vonë
ajo e pa se ishte mâ e leverdisshme me i përdor njerzit e vet në formimin e
organizatave dhe shfrytzimin e popujve jo-çifutë n'nji shkallë mâ të naltë. Për
rrjedhojë, numri i vllaznive u shtue me lindjen e sindikatave ku hebrejt kishin
përfaqsuesit e tyne. Me fuqizue kontrollin e saj dhe me mbrojtë interesat e
përgjithshme çifute, ajo krijoi dhe perfeksjonoi nji rrjet spiunazhit që e mban
edhe sod.
« Për
me mbrojtë çâshtjet çifute, klika çoi agjentët e vet në komisarjatet e
policisë, dhe kur paraqitej mundsija, ata i bajshin dhurata punëdhânsve.
Agjentë të tjerë u çuen në dyert e dyqaneve, hoteleve, qëndrave të biznesit,
gjykatave, e biles edhe në banesat private të qeveritarve. Kto agjenta të
mirë-trajnuem kishin sejcili fushen e vet të specializimit me mbulue policinë,
eksportin, importin, kursin e ndrrimit të parave, furnizimet qeveritare,
gjykatat, etj.
« Detyra
e agjentëve të caktuem në gjykata ishte me kênë vazhdimisht në dijeni të
proçeseve ose zyrtarëve atje, me takue personat që bijshin paditë dhe, kur
ishte e mujtun, me caktue shumen e parave që paditsit duheshin me pague me
marrë nji gjykim të favorshëm. Kur kjo shumë pranohej me u pague prej paditsve,
agjentat hebrej ndërmerrshin të gjitha hapat e nevojshme dhe bajshin të mujtun
marrjen e vendimit gjyqsor të dishiruem prej paditsve, vendim që shpesh ishte
kundër drejtsisë. Megjithkté, detyra e parë e agjentave hebrej ishte marrja në
shënim e të gjitha gabimeve dhe parregullsive që ndodhshin në gjykatë dhe e të
gjitha skandaleve që delshin g'jatë proçeseve gjyqsore. Kto shënime
raportoheshin në bazë dhe shkruheshin me kujdes në dosjet e 'Kahal'-it, të
cillat nesër mund të përdoreshin kundër çdo personi që mund të luftonte
interesat çifute. Prandaj edhe forca e 'Kahal'it bazohej kryesisht në tri
burime : në nji informacion t'nji niveli superior, në korruptimin dhe në
kërcënimin.
« Asht
e lehtë me u kuptue arsyet e përqëndrimit të tregtisë në duert e hebrejve, kudo
që ata janë vendosë me shumicë. N'kjoft se në njênen anë, hebreu âsht skllav i
'Kahal'-it, nga ana tjetër, nënshtrimi i tij shpërblehet me mbështetjen që aj
merr prej 'Kahal'-it kundër konkurruesve jo-çifutë. Kshtû, aj mundet me besue
në ndihmen e menjihershme të vllâznisë së tij, e biles edhe të tânë
organizatës, kundër cillitdo gojími (jo-çifuti). » (faqet 9-11)
Msimet e
sinagogës nxiten edhe mâ shumë kyt luftë kundër jo-çifutve, sidomos me
doktrinën rraciste të Talmudit dhe Shulkan Aruk-ut, që âsht nji përmbledhje në
4 volume e Talmudit, e finalizueme prej rabinit Jozef Caro, në shekullin e
17-të. Shpirti i urrejtjes dhe i përbuzjes i Shulkan Aruk-ut, që mson se të
gjithë jo-çifutët janë kafshë që duhen zhdeshë prej çka kanë, në dobi të
çifutve, ka kalue nga nji brezni në tjetrin. Drejtuesit hebrej të 50 viteve të
fundit - libri prej ku âsht marrë ky informacioni âsht shkrue në vjetin 1931 -
konfirmojnë autoritetin e Shulkan Aruk-ut dhe blasfeminë e madhe të popullit
hebré, si i tanë, tuej ndryshue e korruptue ligjin e Hyjit në mbështetje të
pasioneve dhe zhvillimeve shoqnore e historike :
« Shulkan
Aruk-u nuk âsht libri që na kena zg'jedhë si udhërrfyes, por âsht libri që na
âsht caktue si udhërrfyes, dashje pa dashje, me forcen e zhvillimeve historike.
Ky libër, ashtu siç âsht edhe sod, ... ishte libri që iu përshtat mâ mirë shpirtit
të popullit hebré, kushteve dhe nevojave të tija, në ato breza që e pranuen si
ligj të detyrueshëm për ta dhe pasardhsit e tyne. Po të deklarojshim se ky nuk
âsht ligji jonë, do të gënjejshim. Ky libër âsht ligji jonë, i mbajtun në nji
formë të mshehun, aq sa ishte e mujtun, g'jatë Mesjetës, ashtû si âsht edhe
Talmudi, me até formë që mori në ditët e fundit të botës së vjetër, ashtû si
âsht edhe Bibla, me at formë që mori në kohen kur hebrejt jetojshin si nji komb
në vendin e vet. Kto tri libra janë vetëm tri arritje në rrugen e nji zhvillimi
të vetëm të shpirtit të popullit çifut. » (E citueme prej replikës së Asher
Ginzberg-ut kundër Rabinit Lolli, në vjetin 1897).
« Komuniteti
çifut, që jetonte në mesin e nji popullsie jo-çifute, për suksesin e tij varej
nga dy gjâna : në nënshtrimin absolut të pjestarve dhe në mshehtsinë e
veprimtarisë së tyne. Kahali i mshèhte aktivitetet e tija nën masken e fesë
judaike, megjithaté, si në çdo organizatë sekrete, edhe aty pati tradhti dhe
renegatë. Për pasojë, Kahali u detyrue me e mbshtjellë vedin në mister dhe
'misticizëm', edhe prej vetë antarve të vet. Shumëllojshmënia e ligjeve
rituale, kodi civil voluminoz, udhëzimet sekrete të vllâznive, etj., krijuen aq
konfuzion saqë nji jo-çifut që mund ti fuste në dorë kto dokumenta nuk do të
merrte vesht shka ishte thelbsore dhe shka jo. Skema e përgjithshme e
funksionimit të Kahalit, që ka kênë në veprimtari qysh në shekullin e dytë
A.D., vazhdon me kênë në fuqi edhe sod.
« Përbâsit
e saj bazë janë :
a. Kshilli
i të ditunve ose geronsija, me president nji patriark. Funksionet e tija janë
thjesht formale : aj përfaqson hebrejtë në takimet zyrtare me qeveritë e huaja,
vepron si zëdhânës i tyne kur ata dishirojnë me rritë simpatinë publike në
favorin e tyne dhe shërben me mbulue egzistencën e qeverisë sekrete, mbi të
cillën nuk ka përgjegjsi direkte.
b. Gjykata
ose bet-din.
c.
Vllâznitë çifute. (kehillat)
« Bet-din
zgjidh të tâna proçeset gjyqsore dhe divergjencat që mund të lindin midis
çifuteve dhe midis pjestarve të Kahalit. Egziston në të gjitha lokalitetet ku
janë të vendosun çifutët, kujdeset për nevojat e tyne tregtare dhe thotë fjalen
e fundit mbi të gjitha çâshtjet, si civile ashtû edhe ato të besimit judaik.
Vetëm ajo ka kompetencen me interpretue ligjet shpirtnore të Talmudit.
« Vllâznitë
çifute kanë ruejtë g'jatë shekujve karakterin tipik të qeverive sekrete, të
maskueme nën formen e sinagogave dhe shkollave. Jeta e popullit nuk ka ndryshue
shumë, nga nji brez në tjetrin; ata janë gjithmonë e gjithkund instrumenta në
duert e klikës sunduese; asaj i paguajnë, në mnyrë indirekte, taksa të randa
dhe në shkëmbim marrin prej saj ndihmë me shfytzue vendin që i pret. » (Leslie
Fry, « Waters flowing eastward – The War against the Kingship of Christ »,
1931, faqet 11-15)
Pra,
Talmudi âsht pushteti legjislativ i hebrejve, Kahali, pushteti gjyqsor që
kontrollon të gjitha kehillat dhe Bet-Dini, pushteti egzekutiv.
Misteri që
rrethon aktet e Kahalit mbahet me skrupulozitet të madh dhe mjerë aj që
mundohet me e zbulue. Jacob Brafmann, ish-rabin, e pati guximin por hupi jeten
në përpjekje me zbulue sekertin e Kahalit. Simbas Hugo Wast, sekreti i Kahalit
âsht ky : Nuk âsht e nevojshme nji shpatë me pushtue boten, nji libër mjafton :
aj âsht Talmudi. Me anen e shpirtit talmudik, judaizmi mundohet me shtypë
Krishtënimin, bastjonin e vetëm të vërtetë që pengon dominimin judaik të botës.
(H. Wast, op. cit., p. 72)
Katër janë
pasjonet bazë që mbajnë gjallë shpirtin talmudik :
nji
ambicje e pamasë me dominue boten.
nji lakmí
e pangîme me zotnue tâna pasunitë e jo-çifutve.
nji
urrejtje kundër jo-çifutve e kryesisht kundër katolikve.
urrejtja
kundër JEZU-KRISHTIT, Zotit tonë.
Për me i
knaqë kto katër pasjone duhet me futë në dorë pasuninë e botës, nëpërmjet së
cillës hebrejt mendojnë se munden gjithshka. Nëpërmjet arit, sinagoga shpreson
me zotnue gjithshka dhe me i kthye jo-çifutnit në skllevën. Por me mbrritë aty
duhet mâ parë me korruptue të krishtenët, tuej ndezë në tà dashtninë për qejfe,
për luks e për vetvedi. Tuej kenë se bosi i vetëm i arit në botë âsht judaizmi,
mbasi katolikët të korruptohen (simbas planit të Kahalit), për me plotsue
dashtninë për qejfe, luks e vetvedi, ata do të shkojnë të çifuti me marrë paret
e nevojshme e kshtû kanë me u bâ skllevnit e tij.
Qé pra
edhe denimi i drejtë i të Madhit Zot që na len nën udhëhjekjen e sinagogës së
satanit në ndëshkim për korruptimin tonë që sod âsht si nji det, si nji oqean i
frikshëm ndytsijet e imoralitetit që mbshtjell tanë globin. Kush ka me mujtë me
dalë mbi kyt llom që na ka mbulue e biles me fluturue mbi té pa e ndeshë ?
Vetëm aj që seriozisht ka me iu kushtue e konsakrue përjetsisht Virgjinës së
Papërlyeme, tuej ndjekë me kambngulje urdhnat e kshillat e saja, sepse mbi
Mbretneshen e Universit as djalli i mallkuem e as sinagoga e degjenerueme nuk
kanë pasë e nuk kanë me pasë kurrë asnji lloj pushtetit.
A vazhdon
egzistenca e Kahalit edhe në ditët tona ? Pa asnji dyshim që po.
Në numrin
566 të t'përjavshmes së komunitetit hebraik të Francës, « Actualité juive »,
të datës 28 Maj 1998, flitet në detaje mbi kahalin dhe bet-dinin në katër faqe.
Ndër të tjera, rabini Ouziel Amar shpjegon randsinë e kërkimit të ndihmës pranë
gjyqeve rabinike në ngatrresat mes dy hebrejve. Simbas talmudit, âsht e
ndalueme që kto ngatrresa t'i paraqiten gjyqeve civile (faqe 2,3) por ata duhet
t'i drejtohen bet-dinve.
Ku gjindet
sod Kahali i Madh që drejton të gjitha kahalet e vendeve të ndryshme ku jetojnë
hebrejtë? Nuk dihet me siguri. Simbas shkrimeve të Henry Fordit, deri në vitet
20', qendra ka kênë New Yorku, kurse mbas 1948, disa mendojnë se ajo âsht
zhvendosë në Jeruzalem.
Shkrimtari
i njoftun francez, Léon de Poncins, shkruen kshtû mbi Kahalin :
« Nuk
ka dyshim se çifutnit kanë nji organizatë shumë të disiplinueme. Asht pothuajse
e pamujtun për nji jo-çifut me penetrue sekretet e saja, por manifestimet e
jashtme diftojnë për nji autoritet dhe fuqi sekrete të pamohueshme. »
('Les Forces Secrètes de la Révolution', éd. Bossard, Paris 1928, p. 254.)
Gustavo
Martinez Zuviria, Drejtor i Bibliotekës Nacjonale Argjentinase dhe Ministër i
Drejtsisë e Edukimit Publik, në 1954, në nji libër të shkruem mbi Kahalin
shprehet se
« Qeveria
e mbrendshme e popullit hebré âsht nji prej atyne pak problemeve që janë të
vështira me u zgjidhë. Nuk ka mister tjetër të mbajtun aq sekret... Qeveria e
popullit çifut âsht me të vërtetë nji shoqni sekrete. Dhe si në çdo shoqni
sekrete ka fillestarë që nuk mbrrijnë kurrë në rangjet e nalta. Kshtû edhe në
judaizëm ka rrethpremë vullnet-mirë që injorojnë kushtetuten dhe biles vetë
egzistencën e Kahalit, pra të autoritetit që drejton në hije çifutët. »
(H. WAST, 'El Kahal', editorial Aldecoa, Burgos 1954, p. 24)
Doktrina talmudike
« Në kohen e Zotit tonë JEZU-KRISHTIT, Talmudi
nuk ishte shkrue endé, por shpirti i tij frymzote qysh atherë doktorët e
Izraelit. » (At Lagrange O.P., "L'Evangile de Jésus-Christ", p. 463)
Asht aj shpirt mendjemadhsijet dhe përbuzjet i
hebrejve, n'sajë të zg'jedhjes së tyne dikur prej Zotit, që shkaktoi opoziten e
kombeve jo-çifute para ardhjes së KRISHTIT. Dhe Talmudi e ka organizue kyt
mendjemadhsí të tmerrshme dhe përbuzje sistematike qysh atherë e deri më sod.
Talmudi përfaqson kodifikimin e rezistencës kundër Mbretnisë së KRISHTIT ZOT
dhe Kabala moderne reflekton opoziten kundër Meshtarisë së KRISHTIT Mbret. Kjo
kabalë ("doktrinë mistike") moderne çifute âsht baza e panteizmit të
Masonerisë, teozofisë dhe shoqnive të tjera okulte që luftojnë të gjitha
Mbretninë socjale të KRISHTIT në botë.
Mgr. Landrieux, Ipeshkvi i Dizhonit, (Francë), në
vepren e tij të shkëlqyeme "L'Histoire et les Histores dans la Bible"
shkruen se Talmudi âsht nji deformim sistematik i Biblës dhe se krenarija e
rracës me idenë e sundimit universal egzaltohet aty deri në çmenduni. Për talmudistin
vetëm rraca çifute përban njerzimin kurse jo-çifutnit nuk janë njerëz por
kafshë që nuk kanë të drejta. Ligjet morale që rregullojnë mardhânjet e
ndërsjellta mes njerzve, 10 Urdhnimet, nuk aplikohen ndaj jo-çifuteve, mbasi
ato konsiderohen kafshë. Kto ligje janë ekskluzivisht për hebrejtë. Në lidhje
me kombet jo-çifute, çdo gjâ lejohet : grabitja, mashtrimi, rrêna, vrasja, etj.
Kur Talmudi u njoft prej kombeve jo-çifute, veçanarisht në shekullin e 16-të,
në sajë të shpikjes së shtypshkronjës, nji indinjim aq i madh shpërtheu në të
gjithë botën katolike saqë nji Asamblé e Përgjithshme Hebraike e vjetit 1631
urdhnoi që pjesët fyese në talmud mos të shtypeshin në botimet e ardhshme, por
në vend të tyne të vêhej nji rrumbullak (O), shênjë që do ti tregonte rabijve dhe
msuesve të shkollave çifute se bahej fjalë për pjesë fyese që duheshin msue
vetëm gojarisht, për me evitue që "të ditunit" mes gojímve t'i
kuptojshin. (Ish-rabini Drach, "L'Harmonie entre l'Eglise et la
Synagogue", volumi I, faqe 168)
Shkrimtari aktivist hebré Bernard Lazar, në
vepren e tij "L'antisémitisme" (1849) shpjegon influencen e prrallave
dhe urrejtjes talmudike mbi mentalitetin e rracës çifute :
« Pa Ligjin, pa Izraelin që e mban até, bota nuk
do të egzistonte mâ dhe Zoti nuk do ta ruante mâ prej shkatrrimit. Bota ka me
njoftë lumninë vetëm atherë kur ti nënshtrohet ktij ligji, pra sundimit të
hebrejve. Si rrjedhojë, populli çifut âsht i zgjedhun prej Zotit me kênë
ruejtsi i dishirave të tija. Populli çifut âsht i vetmi që ka nënshkue nji pakt
me Zotin... Kur gjarpni tentoi Even, thotë Talmudi, aj e infektoi até me helmin
e tij. Kur Izraeli mori Ligjin në Malin Sinai, me anen e Moisit, rraca çifute u
pastrue prej ktij infeksioni, kurse kombet tjera mbesin të infektueme. Izraeli
âsht biri veçanarisht i dashtun i mâ t'Naltit, i vetmi popull që ka të drejten
e dashtnisë, dashamirësisë dhe mbrojtjes së tij. Njerzit e kombeve të tjera
janë në sytë e tij inferiorë ndaj hebrejve dhe âsht vetëm në sajë të nji
tolerimi që kto kombe kanë nji pjesë në bujarinë hyjnore, sepse vetëm shpirtnat
e hebrejve vijnë prej njerzve të parë. Pasunitë që u janë dhanë kombeve të
tjera në fakt i përkasin Izraelit... Ky besim në destinen e tyne dhe t'kênunit
objekt i nji zgjedhjeje të veçantë rriti tmerrsisht krenarinë çifute...
Rezutati ishte shikimi me përçmim i jo-hebrejve... Hebrejt erdhen në mesin e
kombeve jo-çifute jo si miq por si pushtues. Ata kjênë si nji kope që ishte
lanë e mbyllun n'vathë për nji kohë të g'jatë. Kur rrethimi râ, ata u vërsulen
në fushen që kishin përpara. Në fakt, ata nuk ishin luftëtarë, për vetë faktin
e numrit të tyne të vogël, por ata mbrriten me bâ nji pushtim për të cilin ata
ishin vërtetë t'armatosun : pushtimin ekonomik, për të cillin ata ishin
përgaditë vite me rradhë. » (Op. cit., pp. 9, 223; Fahey, "The Kingship of
CHRIST and the Conversion of the Jewish Nation", faqe 87)
Simbas ish-rabinit dhe doktorit të Sinagogës
moderne Paul Drach, ekspert i doktrinës talmudike, i cilli ma vonë u konvertue
në Katoliçizëm, shpjegon se Talmudi (që don me thanë doktrina, msimi, dhe që
ndahet në tekstin, "Mishna", dhe komentin e tij rabinik,
"Gemara") përfaqson bazen e madhe doktrinale hebraike; aj âsht kodi i
plotë fetar dhe civil i Sinagogës moderne. "Gemara" ndahet në Komentin
rabinik të Jeruzalemit (i shkruem rreth shekullit III AD dhe përgjithsisht i
dalun jashtë përdorimit) dhe në Komentin rabinik të Babilonisë (i shkruem rreth
shekullit V AD dhe i përdorun deri n'kohët tona). Nën emnin Talmud, sod në
boten çifute, pranohet autoriteti i tekstit "Mishna" dhe komentit
rabinik të Babilonisë.
Vetëm në "Gemara" gjinden s'pakut 100
vende ku lexohen fyemjet dhe blasfemat mâ të tmerrshme kundër Zotit tonë
JEZU-KRISHTIT, Zojës Bekueme dhe Fesë shêjte Katolike në përgjithsí. Dhe ky
Talmud i mallkuem âsht baza e përditshme fetare-civile e pjesës mâ të madhe të
hebrejve të sotëm që me financat e tyne të fuqishme kontrollojnë të gjitha
qeveritë e vendeve prendimore dhe vendeve të tjera në Azi, Afrikë, etj.
Simbas Enciklopedisë Hebraike, volumi 12, edhe
sod pjesa ma e madhe e çifutve respekton Taludin si autoritetin suprem të fesë
së reformueme hebraike.
Në Enciklopedinë Hebraike të vjetit 1905 lexojmë
:
« Me shkatrrimin e Tempullit (70 AD), Saduçenët
(nji prej sekteve të njoftuna çifute të kohës) u zhduken bashkë me té tuej lanë
Farizejt (sekti tjetër dominues në Izreal, pjestarët e të cilit përbajshin
Sanhedrinin - Gjyqin Suprem Hebraik), t'cillët morën në dorë kontrollin e të
gjitha çâshtjeve çifute (fetare dhe civile). Pra jeta çifute u kontrollue prej
Farizejve (t'cillët Zoti jonë JEZU-KRISHTI i quejti hipokritë dhe vorre të
bardha të mbushuna me çdo lloj kalbsinet) dhe e gjithë historia hebraike u
shkrue simbas kandvështrimit farizaik. Nji traditë e ré zëvendsoi traditen e
vjetër meshtarake (Abot 1:1) dhe âsht farizaízmi aj që formoi karakterin e
judaizmit, jetën dhe mendimin e çifutve në vitet e mavonshme. »
Simbas Elizabeth Dilling, "The Jewish
Religion: Its Influence Today", Rabini Louis Finklestein u zg'jodh në 1937
prej Kehíllave (komuniteteve çifute) të botës si njêni prej 120 hebrejve mâ të
respektuem që përfaqson mâ mirë "llampen e judaizmit" në botë. Në
librin e tij dy-volumësh "The Pharisees", rabini Finklestein shprehet
:
« Farizaizmi u shndrrue në talmudizëm por shpirti
i farizejve të vjetër mbijeton i pandryshuem. Kur çifuti studjon Talmudin,
n'fakt aj âsht tuej përsëritë argumentat e përdoruna në akademitë palestineze.
Farizaizmi i vjetër âsht përhapë prej Palestinës në Babiloní, prej Babilonisë
në Afriken e Veriut, Itali, Spanjë, Francë, Gjermani, e prej aty në Poloni,
Rusi dhe në përgjithsi në Evropen lindore. »
Në librin mbi historinë e hebrejve, po Rabini
Finklestein shkruen :
« Autoriteti i Talmudit rrjedh prej pozicjonit të
mbajtun prej akademive të dikurshme farizaike. Msuesit e ktyne akademive u
konsideruen pasardhësit e denjë të Sanhedrinit të vjetër. Në kohen e sotme,
hebrejt nuk kanë nji autoritet qëndror të gjallë t'krahasuem me
Sanhedrinët e dikurshëm apo akademitë e
mâvonshme. Prandaj, çdo vendim që lidhet me fenë judaike duhet të bazohet në
Talmud, përmbledhja finale e doktrinës së ktyne autoriteteve në kohen e tyne të
egzistencës. » ("The Jews — Their History, Culture, and Religion ",
Vol. 4, p. 1332, Jewish Publication Society of America, 1949)
Hebreu Eliphas Levi, profesor francez i magjisë,
thotë se Talmudi âsht vepra bazë e magjisë së çdo llojit. (Eliphas “Histoire de
la magie”, Paris, 1860)
Monsinjor Landrieux, në vepren e mâ nalt
përmendun, citon organin e shtypit çifut "L'Univers Israelite" (1887)
ku shkruhet :
« Për dymijë vjet, Talmudi ka kênë dhe vazhdon me
kênë nji objekt venerimi dhe kodi fetar për fmijët e Izraelit. Gjithashtu,
simbas Arshivave hebraike, superjoriteti absolut i Talmudit mbi Biblen e Moisit
duhet me u njoftë prej të gjithve (sic). » (Fahey, "The Kingship of CHRIST
and the Conversion of the Jewish Nation", faqe 92)
Atherë âsht e kjartë pse Kisha shêjte Katolike,
mbretnit dhe perandorët e krishtênë e kanë dënue gjithmonë Talmudin e rabijve
si vepër diabolike dhe subversive.
Në Fjalorin Apologjetik të Fesë Katolike
("Dictionnaire Apologétique de la Foi Catholique"), kolonat
1691-1694, nepet nji listë e g'jatë dekretesh papale që dënojnë Talmudin dhe
formimin talmudik.
Në vjetin 553 A.D., Perandori Justinjan ndaloi
përhapjen e librave të Talmudit në të gjithë Perandorinë Romake. (Corp. Juris.
can. VII Decretal, lib V, Tit. IV, cap. 1)
Rodkinson (emni i vërtetë Levi Frumkin, çifut), i
cilli përktheu pjesërisht Talmudin për herë të parë në anglisht në vjetin 1903,
versjon i kontrolluem prej rabinit Isaac M. Wise, "Atit të Judaizmit të
reformuem", nep nji listë të pjesshme Papësh e mbretnish që kanë urdhnue
djeg'jen publike të Talmudit në turren e druve :
* Vjeti 1244, Paris, Mbreti Luisi IX;
* Vjeti 1244, Rome, Papa Inoçenti IV;
* Vjeti 1248, Paris, Kardinali Odo;
* Vjeti 1299, Paris, Mbreti Filipi i Drejtë;
* Vjeti 1309, Paris, Mbreti Filipi i Drejtë;
* Vjeti 1322, Rome, Papa Gjoni XXII;
* Vjeti 1553, Rome, Barcelona, Venice, Romagna,
Urbino, Pesar, Papa Julius III;
* Vjeti 1554, Ancona, Ferrara, Mantua, Padua,
Candia, Ravenna, ku u dogjen me qinda
mija kopje;
* Vjeti 1557, Poloni, ku u dogjen kopje të
talmudit mbas akuzave kundër çifutëve se ata përdorshin gjakun e fmijve të
krishtênë në ceremonitë e tyne rituale;
* Vjeti 1558, Rome, Kardinal Ghislieri, Papa i
ardhshëm sh'Piu V.
Në Bullën “Impia Judeorum Perfidia" (Tradhtia e
çifutve t'pabesë), Papa Inoçenti IV dënon fallsitetin dhe aktet e turpshme të
çifuteve që tmerrojnë ata që i ndig'jojnë. Në të njêjten Bullë, Papa urdhnon që
Talmudi dhe librat e tjerë hebraikë, të cillat i nxisin çifutët drejt çdo të
keqeje të mundshme, të digjen publikisht. (Pope Innocent IV. PP., Bull “Impia
Judaeorum perfidia” of 9th May 1244. Caroli
Cocquelines. Same Bullarium, same edition, Vol. HI, Page I, Page 298; Idem)
Simbas êtënve dominikanë Richard O.P. dhe Guiraud
O.P. në encyclopedinë e tyne "Bibliothèque sacrée" (1825), volumi
XXIII, faqe 357, "Mishna" âsht e shkueme n'nji hebraishte rabinike të
pastër por me nji stil aq konçiz saqë âsht e vështirë me e kuptue n'kjoft se
nuk dihet se për çfarë bahet fjalë. "Gemara" âsht e shkrueme n'nji
gjuhë kaldjane të tmerrshme (g'juha e folun në Babiloni n'kohen e egzilit të
hebrejve atje), të cillen pak çifutë e kuptojnë.
Talmudi âsht i ndamë në 6 pjesë (seder), ku çdo
pjesë ndahet në disa artikuj (maseshet) dhe ku çdo artikull ndahet në disa
kapituj (perakin).
Të shofim tashti disa herezi, blasféma, gabime,
ândrra qesharake, fabula e absurditete të Talmudit, të marruna nga Enciklopedia
e êtënve eruditë dominikanë të nâltpërmendun, për me bindë lexuesin pse ky
libër âsht dënue, aq sa me u djegë publikisht, jo vetëm prej Kishës Katolike
por edhe prej autoriteteve drejtuese të popujve liridashës. Në shembujt e
mâposhtëm, kur të përmendet êmnin Zot nënkuptohet zoti e çifutëve të sotëm
talmudistë (pra, djalli) që nuk âsht Zoti i vërtetë, mbasi judeo-talmudistat
mohojnë hyjninë e Zotit tonë JEZU-KRISHTIT.
- Zoti harxhon 3 orët e para të ditës me lexue
ligjin mozaik dhe se kur Moizi mbrriti në qiell e gjeti zotin tuej vue thekset
mbi tekstin e Shkrimeve Shêjte. (seder 2, maseshet 1, 14)
- Zoti thotë përditë lutje shumë të devoçme në
g'juj. (seder 1, mas. 1, 1; seder 2, mas. 8, 5)
- Herë mbas heret zoti shkon në nji vend të
paditun me kjâ mkatet e njerzve dhe mekênse hebrejt e kanë bâ me derdhë shumë
lot, aj i nxorri jashtë prej Jeruzalemit dhe djegu Tempullin. (seder 2, 4;
seder 1, 7)
- Zoti i urdhnoi hebrejt me bâ çdo orë nji
sakrificë shpaguese në riparim të gabimit që zoti ka bâ tuej i hjekë driten
hanës për me ia dhanë diellit. (seder 4, mas. 6, 1)
- Zoti për me u çlodhë prej lodhjeve shpirtnore,
g'jatë orëve të fundit të ditës luen me nji peshk të madh të quejtun levia'an.
(seder 2, mas. 1, 14; seder 4, mas. 8)
- Mbasi disa rabinj kishin replikue (diskutue
ashpër) me Rabinin Eliezer, zoti vendosi në favor të ktij të fundit, gjâ që i
inatosi aq shumë rabijtë e tjerë saqë kta mallkuen zotin. Por zoti, n'mshirë të
tyne, u mjaftue vetëm me nji qeshje për irritimin e tyne tuej thanë : Fmijtë e
mij m'kanë mundë. (seder 4, mas. 2, 7)
- Nji rabin dinak, n'momentin e dekës, iu lut
djallit, të cilin e kishte shërbye gjithmonë, me e çue s'pakut para dyerve të
parrizit; kur djalli e çoi atje, rabini u hodh mbrendë në parriz dhe u betue
për emnin e zotit të gjallë se nuk do të dilte mâ prej andej. Mos me e shkelë
betimin, zoti e la rabinin përgjithmonë në parajsë. Kshtû rabini ia hodhi
djallit dhe zotit. (Sixte de Sienne, lib. 2, Biblioth. sanct.)
- Mbreti David nuk ka mkatnue kur ka râ në
adulter. (seder 2, mas. 1, 5)
- Rabini âsht i padênjë me mbajtë emnin që ka
n'kjoft se nuk hakmerret kundër anmikut të tij dhe n'kjoft se nuk e urren até
deri në vdekje. (seder 5, mas. 1, 2)
- Ata që nuk i binden ligjit mkatnojnë mâ pak
sesa ata që nuk i binden kshillave të rabijve dhe kta të fundit meritojnë
vdekjen. (seder 4, mas. 4, 10)
- N'kjoft se dikush dënohet me vdekje prej pjesës
mâ të madhe të gjyqtarve, atherë aj duhet dënue, por n'kjoft se të gjithë
gjyqtarët e dënojnë atherë aj meriton me u falë. (seder 4, mas. 17)
- Kur gjejmë diçka që i takon tjetrit âsht e
lejueme me e mbajtë até n'kjoft se aj që e ka humbë nuk shpreson me e gjetë mâ.
(seder 4, mas. 2, 5)
- Hebrejt nuk duhen me i bâ asnji të keqe
jo-çifutve por duhen me përdorë tâna
mnyrat e mundshme me mbytë të krishtênët. (seder 4, mas. 8, 2)
- N'kjoft se nji çifut vret nji tjetër çifut tuej
kujtue se ka vra nji të krishtênë, atherë ky çifut duhet falë. (seder 4, mas. 4
dhe 9)
- Mekênse mbretnija e të krishtênve âsht me e
keqe sesa ajo e pagajve, âsht nji krim mâ i lehtë me shërbye pagajt sesa të
krishtênët. (seder 2, mas. 5, 5)
- Kishat e të krishtênve janë shpi idolatrijet
dhe se hebrejt e kanë për detyrim me i shkatrrue. (seder 2, mas. 1, 2)
- Unjilli i të krishtênve, i cili do të duhej me
u quejtë vetëm i korruptuem dhe kriminel, âsht nji libër që meriton zjermin dhe
se çifuti i bindet zotit kur e djeg Unjillin. (seder 2, mas. 1, 2)
- Kur shpirti ka mkatnue me trupin e parë ku âsht
vendosë, Zoti e çon, për dënim, në nji trup të dytë; n'kjoft se shpirti mkatnon
me trupin e dytë, Zoti e çon në nji trup të tretë dhe n'kjoft se shpirti
vazhdon me mkatnue në trupin e tretë, Zot e hedh në Ferr. Prandaj shpirti i Abelit
ka kalue ne shpiritn e Sethit dhe ai i Sethit në até të Moisit. (seder 4, mas.
2)
- Shpirtnat e injorantve nuk kanë me rimarrë
trupat e tyne në diten e Rinjalljes së përgjithshme.
- Dy rabij kishin fuqinë me krijue 2 viça të
premten e çdo javet dhe kto dy viça ishin ushqimi i tyne. (seder 4, mas. 4, 2)
- Cillido çifut që ka me hangër 3 herë në diten e
Shabatit ka me fitue në boten tjetër jeten e përjetshme. (seder 2, mas. 1, 6)
- Ushqimi që hajnë hebrejt, për me kênë të
pëlqyeshëm para Zotit, duhet hangër në numër tek. (seder 4, mas. 3, 2)
- Me u lutë me ftyren e kthyeme nga jugu merr
dijen kurse, nga veriu, pasunitë. (seder 4, mas. 3, 2)
- Kushdo që ka kalue nën barkun e deves, ose
midis dy devesh ose midis dy femnash nuk ka me mujtë me msue talmudin. (seder
3, 10, 2)
- Aj që nuk pranon dhe dënon urdhnimet e Talmudit
nuk pranon dhe dënon vetë zotin në Talmud. (Revs. Richard,
Giraud O.P., "Bibliothèque sacrée...", volumi XXIII, faqet 357-360)
Rev. Auguste
Rohling (1839-1931), religjioz gjerman i shekullit t'kaluem, profesor në
Universitetin e Pragës, doktor erudit dhe dijetar i përsosun i hebraishtes,
përktheu pjesë prej talmudit në nji libër të përkthyem në frëngjisht me
titullin "Le juif selon le Talmud" dhe ofroi 10,000 franga për cillindo që do të
gjente vetëm nji gabim në përkthimin e tij. Ky përkthim u ribotue në shumë
revista e libra në Europë megjithë sulmet e ndryshme dhe të ashpra kundër
personës së tij prej komuniteteve çifute, por asnji hebre nuk e kundërshtoi
kurrë saktsinë e përkthimit të religjiozit gjerman.
Qé ktû mâ poshtë disa pjesë prej veprës erudite
të Rev. Rohling, e cilla demaskon Talmudin, librin "par excellence"
të ekskluzivitetit, të separatizmit dhe të urrejtjes universale jo vetëm kundër
Fesë shêjte Katolike dhe sekteve të tjera fallso por edhe kundër të gjithë
popujve të familjes njerzore, kundër pasunive dhe kundër vetë egzistencës së
tyne sociale dhe nacionale (Rohling). Gjithashtu, në disa pjesë, msohet nji
doktrinë aq e ngjashme me até islame, saqë nuk mund të mos mendohet se të dyja
kto doktrina, në substancë, janë pjellë e mendjeve judaike talmudiste,
pavarsisht divergjencave aksidentale :
- Bibla âsht ujë, Mishna âsht vênë kurse Gemara
âsht nji vênë aromatike. (Maseeh
Sopharim, 13 b.)
- Ai që përbuz fjalët e rabijve meriton vdekjen.
(Mas. Chag, Gol. 10b.)
- Duhet me ditë se fjalët e rabijve janë mâ të
kândshme se fjalët e profetve. (Midras Misie, Fol. 1)
- Fjalët e rabijve janë fjalët e zotit të gjallë.
(Bochai ad Pent, Fol. 201, Cab. 4.)
- Rabijtë kanë sovranitetin mbi zotin. (Mas. 5,
Madkatan, 16)
- Gjithshka që rabijtë thojnë mbi tokë âsht nji
ligj për zotin. (Mas. Rosch-Hasha)
- Ai që studjon talmudin nuk ka me râ kurrë në
nevojë sepse ka me msue artin e mashtrimit. (Mas. 19. Sota 216)
- N'kjoft se çifuti kalon prej urdhnimeve dhe
doktrinave të talmudit te ato të Bibles, aj nuk ka me pasë mâ lumni. (Trait.
chag. Fol. 10-b.)
- N'kjoft se hebrejt ndjekin talmudin, ata kanë
me hangër ndërkohë që jo-çifutët punojnë; përndryshej ata kanë me punue vetë.
(Mas. Beras chot 35l-b)
- Aj që lexon Biblen pa Mishnën dhe Gemarën âsht
i ngjashëm me até që nuk ka Zot. (Sepher, Safare Zedeq. Fol. 9)
- Shpirtnat e çifutve janë pjesë të zotit, të
substancës së zotit, ashtû si djali âsht prej substancës së atit. (Mas. Sela
262a)
- Të gjithë jo-çifutët shkojnë në Ferr. (T.
Sepher Zerov Hamor, Fol. 27 b et Bachai, 34;
Masmia Jesua, Fol. 19, Col. 4.)
- Çifutët do të kênë mbretninë toksore mbi boten
mbarë. (Perus Hea-misma, Ad Mas. Sah. 1
c.)
- Të gjithë popujt do të shërbejnë hebrejt dhe të
gjitha mbretnitë do ti nënshtrohen atyne. (Sanhédrin, Fol. 88 b & Kethuboth, Fol. 111b)
- Zot ka matë token dhe i ka lanë jo-çifutët në
duart e çifutve. (Baba Quammma, Fol. 37b.)
- Jo-çifutët janë krijue me shërbye çifutët ditë
e natë. Zoti i bani në formë njerzish në nder të hebrejve sepse nuk ka hije që
nji princ të shërbehet prej nji kafshe me katër kambë. (Sepher Nedrash Talpoth.
Edicioni i Varshavës i vjetit 1875, faqe 225.)
- Të mirat e jo-çifutve janë gjana pa zot; ata i
përkasin çifutit të parë që u kalon afër. (Pfefferkorn. Dissert. Philos, p. 11.)
- Nji fmi i Noesë (jo-çifut) që i vjedh hebreut
kjoft edhe mâ pak se pesë qindarka duhet egzekutue me vdekje. (Jebammoth, Fol.
47 b)
- Por âsht mâ se e lejueme për nji hebre me vjedh
nji jo-çifut. (Babattez, Fol. 111 b)
- N'kjoft se çifuti ka nji proçes gjyqsor kundër
nji jo-çifuti, atherë (Talmudi urdhnon gjyqtarin çifut) ju do të bani me fitue
vllanë tuej dhe do ti thoni jo-çifutit se kshtû e don ligji jonë. (Mas. Baba
Gamma, Fol. 113 a.)
- Aj hebre që ka me i dhanë jo-çifutit gjanë e
humbun prej ktij të fundit nuk ka me gjetë hir para Zotit, sepse tuej veprue
kshtû aj forcon pushtetin e jo-çifutve. (Sanhédrin, Fol. 76 b)
- Zoti ka urdhnue me praktikue dhanjen me interes
(fajdet) kundrejt jo-çifutve, sepse ne duhet tu bajmë keq, edhe kur na
nevojiten. N'kjoft se nji gojim ka nevojë për pare, çifuti do të dijë si me e
mashtrue me mjeshtri. Aj do ti shtojë interes kamator (interes mbi interes),
derisa shuma të jetë aq e madhe saqë gojimi të mos ketë mundsi me e pague pa
shitë sendet e tija ose çifuti t'fillojë nji proçes gjyqsor dhe me ndihmen e
gjyqtarit t'fitojë të drejten me i marrë pasuninë gojimit. (Seph. Mizv., Fol.
73.4.)
- Tre çifutë bashkë mjaftojnë me zgjidhë kompatriotët
e tyne prej çdo betimit. (T. Rosch-Haschana.)
- Hebreu i famshëm Frank thotë se pa Kabalen âsht
e pamujtun me shpjegue tekstet e shumta të Mishnës dhe Talmudit. Kabala mson kshtû :
- Çifuti pra âsht zoti i gjallë, zoti i mishnuem;
aj âsht njiri qiellor Adam Kadmon. Njerzit tjerë janë toksorë , të nji rrace
inferjore. Ata jetojnë vetëm për me shërbye çifutët. Ata janë vetëm kafshë. (Ad
Pent., Fol. 97-3)
- Simbas Shqiponjës së Sinagogës [Rabinit të
njoftun Maimonides], shpirtnat e trupave qiellorë janë engjëj të mirë, prandej
edhe trupat qiellorë kanë arsye dhe fakultetin me njoftë dhe me kuptue.
(Maimonid. More 2,5, f. 61; gjithashtu Bechai mbi librin e Pentatukut, f. 9)
- Por engjujt nuk kuptojnë as g'juhen sirjane e
as g'juhen kaldjane prandej nuk duhet me u paraqitë asnji kërkesë në kto dy
g'juhë. (Tr. Schabb., f. 12, 2 et Tos.)
- Kjo injorancë e engjujve ofron edhe nji tjetër
avantazh sepse hebrejt kanë nji lutje të jashtëzakonshme që rrecitojnë në
kaldaisht, në mnyrë që përsosmënija e ksaj lutjeje mos të bajë engjujt xheloz.
(Tr. Berach. f. 3, 1. Tos.)
- Zoti krijoi djajtë të Premten mbrama në muzg, e
mbasi po fillote Shabàti, nuk pati kohë me u krijue trupa e tesha me veshë.
(Jalk. Chad., f. 107, n. 27)
- Njeni prej themeluesve të judaizmit talmudist
mujte, me anen e magjisë, me formue nji njiri, mbasi kishte mbytë nji tjetër mâ
parë. (Tr. Sanhedrin, f. 65, 2, dhe Tr. Megilla, f. 7, 2.)
- Rabini, çdo natë, krijote nji viç tri vjeçar,
n'bashkëpunim me nji rabin tjetër, dhe e hajshin s'bashkut. (Tr. Sahedrin,
ibid.)
- Rabini Eliezer i bate aq magjí nji fushet, saqë
ajo mbushej me kunguj. (Tr. Sanh. f. 68, 1.)
- Rabini Jannai dijte me shndrrue ujin në hagrep;
nji ditë, aj shndrroi nji grue në gomaricë dhe shkoi me té në treg. (Tr. Sanh.,
f. 67, 2 dhe Tr. Soph. f. 13)
- Simbas talmudistave edhe Patriarku Abraham
paska bâ magji dhe ia paska msue edhe të tjerve; aj paska pasë në qafë nji gur,
virtytet e të cilit sherojshin të sëmuetit. (Tr. Baba, b. f. 16,2) [Në mnyrë të
ngjashme, muslimanët pretendojnë se kur prekun gurin e zi, në Kabah-në e Mekës,
mkatet iu fàlkan : edhe në kyt shembull shifet afrimiteti i madh midis talmudit
dhe kuranit]
- Por edhe
rabijtë talmudistë mbajshin nji gur me anen e t'cillit ia kthejshin
jetën gjâsë së dekun; kshtû, nji herë, nj rabin kputi kryet e nji gjarpni me
dhambê; mandej e preku gjarpnin me gurin e tij dhe aj erdhi prapë në jetë. Po
ky rabin prekte me gurin e vet edhe zogj t'cofun e të ngurtsuem si krypa, e
zogjtë vijshin në jetë dhe fluturojshin. (Tr. Baba, b. f. 74, 2)
Në 1842, n'nji fjalim të mbajtun në nder të ditës
së parë të vitit judaik, rabini Fabius prej Lionit (Lyon) të Francës shpallte
haptazi se feja judaike ishte mbi besimet e tjera (sic) sepse ajo nuk kishte
mistere dhe ishte veç dritë e arsye. Dritë e arsye ? N'kjoft se shembujt e
mâsipërm nuk na kanë bindë mbi t'kundërten e saj që rabini pretendon, qé edhe
disa shembuj të tjerë :
- Mbasi zoti pat mbledhë tanë pluhnin e botës, aj
formoi nji masë prej të cillës nxori njirin. Por ky ishte njiri me dy ftyra, që
zoti e kputi në dysh dhe formoi Adamin dhe Even. Adami ishte aq i madh saqë i
ndeshte kryet në qiell. Kur u shtrinte, kryet i mbrrite te skaji i botës në
Lindje kurse kâmbët, në skajin e Perëndimit. Zoti i bani atij nji baxhë
nëpërmjet të cilës ai mujtë me pa boten, prej nji cepit në tjetrin. (Tr. Sanh.,
f. 38, 2 dhe Tr. Chagiga, f. 12, 1)
- Por kur Adami mkatnoi, zoti e bani të vogël, si
njerzit e zakonshëm. (ibid)
- Hebrejt që dezertojnë fenë judaike, mbas
vdekjes çohen në kafshë ose në bimë e mandej në ferr, ku vuejnë dënimin afro 12
muej. [edhe për muslimanët ferri islamik nuk âsht i përjetshëm sepse ata
pretendojnë se shkojnë të tanë në parriz : parrizin mitologjik islamik.] Mbas
dënimit, shpirtnat e tyne krijohen për t'dyten herë dhe, për me u përmirsue,
çohen në sende, kafshë, pagaj dhe në hebrej. Kyt transmigrim zoti e ka lejue në
mnyrë që të tanë hebrejt të shkojnë në parriz. (Seph. Emek. Hamel., f. 16, 1
dhe Seph. Abod. Hak. II, 48, 2; dhe Nischm, chaijm, f. 163, 2)
- Në Parriz, simbas Talmudit, të drejtit hanë
mishin e ruejtun të femnës së Leviatanit; gjithashtu u serviret mishi i nji
viçi të egër, aq të shndoshë, sepse aj han përditë barin e 100 maleve. Ata hanë
edhe nji zog të madh dhe nji pjatë me mish pàte shumë të yndyrshëm. Për pije,
ata pinë nji vênë të përsosun, të ruejtun qysh prej ditës së 6 të Krijimit.
(Tr. Sanh.)
- Vetëm të drejtit, pra vetëm çifutët, hyjnë në
Parriz, kurse të tjerët shkojnë të gjithë në ferr. (Tr. Chagiga, f. 15, 1; dhe
Erub., 19, 1) [Parrizi judeo-talmudist, âshtu si parrizi islamik, âsht nji
parriz sensual dhe rracjal, sepse edhe muslimanët msojnë se vetëm ata shkojnë
në parriz kurse të tjerët shkojnë në ferr.]
- Aj që i bjen shuplakë nji hebreut, asht si me i
râ shuplakë vetë Hyjit. Prandaj n'kjoft se nji jo-hebré i bjen shuplakë nji
hebreut, jo-hebreu meriton vdekjen. (Tr. Sanhedrin, f. 58, 2)
- Mos të kishte pasë hebrej, nuk do të kishte
asnji bekim mbi tokë, as shí e as diell. (Bechai mbi Pentatukun, p. 34, f. 153,
3)
- Asht e lejueme me i mashtrue jo-çifutnit. (Tr.
Baba, b. f. 123, 1 dhe Tr. Megilla, f. 13, 2) [Të njêjten gjâ msojnë edhe
muslimanët në doktrinën e tyne xhihadiste kundër jo-islamikve].
- Çdo çifut duhet me shfaros heretikun që ka braktisë judaizmin. (Rohling,
« Le juif selon le talmud », page 196). [E njêjta doktrinë msohet
edhe prej islamit.]
- « Heretikët, tradhëtarët dhe apostatët
duhen hjedhë në nji pus ku mos të mundet me i nxjerrë kërkush. » (Abhodah
Zarah 26 b)
- « Ma i miri prej jo-çifuteve meriton me u
vra. » (Abhodah Zarah 26 b Tosephoth)
- « Shíje jeten e t'krishtênit e vraje até,
sepse ky akt âsht po aq i pëlqyeshëm para Zotit, sa ofrimi i tamjanit. »
(Sepher Or Israël ; 177 b).
Mbi Mesinë judaik talmudist (Antikrishtin)
Kur të vijë mesija, aj ka me u dhanë çifutve
fronin mbretnor dhe të gjithë popujt e tjerë kanë me i shërbye, e të tana
kombet e tjera kanë me iu nënshtrue. (Tr. Schab., f. 120, 1 dhe Tr. Sanh. f.
88, 2, 99, 1)
- Atherë, çdo çifut ka me pasë 2800 skllevën dhe
310 botë nën sundim. (Jalk. Schim., f. 56, 4 dhe Bechai, loc cit., f. 168, etc)
- Por mesija nuk ka me ardhë përderisa të
egzistojë mbretnija e neveritshme dhe mizerabël e popujve jo-çifutë. (Polemik,
etc., p.19)
- N'kjoft se Izraeli âsht i dijtun, aj do të bajë
të mujtun që dominuesit e popujve të tjerë të hidhen poshtë prej troneve
dominuese, në mnyrë që dominimi i ktyne popujve të realizohet vetëm prej
hebrejve. (Ibid) [Rrximi i monarkive evropjane kjé nji zbatim i përpiktë i ktij
urdhni talmudik.]
- Deri atherë sa çifutnit mos të jenë bâ
dominuesit e qyteteve ku ata strehohen, ata duhen me thanë : shkretim, mjerim !
(Polemik, etc., p. 18-19)
Mbi imoralitetin talmudik
Në Talmud egzistojnë edhe shumë pasazhe
jashtzakonisht imorale dhe të turpshme, që konsiderohen të lejueshme prej
autoritetit rabinik, por që në të vërtetë janë krime të randa imoralitetit,
simbas ligjeve morale të Kishës shêjte Katolike dhe që âsht e pamujtun me i
përshkrue në detaje pa u skuqë dhe pa fye ndërgjegjet e ndershme dhe të pastra.
Simbas Talmudit, hebrejt munden me krye çdo vepër
të turpshme imorale me jo-çifutët, pa asnji repekt apo diferencë për gjininë
apo moshen. Ashtû si dhe në doktrinën islamike, gruaja çifute kur e shef burrin
e saj tuej u sjellë n'kyt mnyrë aq të turpshme, kjoft edhe në shpinë e vet, ajo
nuk ka të drejtë me i thanë asnji fjalë. Simbas Talmudit, grueja çifute nuk
âsht asgjâ e burri çifut mundet me u sjellë me té si të dojë; ose mâ mirë,
grueja çifute, simbas talmudit t'mallkuem, âsht si mishi që blehet në thertore,
apo si peshku që blehet në dyqanin e peshkut, që mundet me u hangër i zimë, i
pjekun ose i fërguem. Simbas Talmudit, në lutjet publike në sinagogë duhen me
kênë 10 hebrej meshkuj. N'kjoft se janë vetëm 9 meshkuj e 1 miljon femna,
asambleja nuk âsht e plotë dhe prezenca e zotit mungon, sepse femna nuk âsht
asgjâ. (Tr. Megilla, 23, 2 dhe Drach, Harmonie, 2, 335. Paris, 1844)
Simbas Talmudit, lejohet edhe ajo që quhet
martesë e përkohshme. Kshtû, nji herë Rabijtë Rab dhe Nachmann kishin shpallë
lajmin se kërkojshin nuse vetëm për disa ditë. (Tr. Joma, 18, 2). Kjo gjâ tejet
e turpshme msohet edhe në islam dhe njihet me emnin « Nikah-al-Muta » (martesa e qejfit) dhe
normalisht zg'jat 3 ditë. (Sahih al Bukhari, Vol. 7, p.36; Sheikh al-Khudary,
"Nur al-Yaqin", p. 207; Musa al-Musawi, "The Shi’ites and the
Reformation", p. 108; Ibn Kathir, "Al-Bidaya Wa al-Nihaya", vol.
8, p. 300; etj.)
Epilog
Në mbyllje
të ktij shkrimi âsht e nevojshme me nxjerrë disa konkluzjone :
1. Populli
çifut, destina e t'cillit ishte me na prue Shelbuesin, u 'përplas' me 'Gurin
Pengues' dhe u nda në dy pjesë : nji pjesë e vogël e tij njohu dhe pranoi
JEZU-KRISHTIN si Shelbuesin e premtuem prej profetve dhe formoi rrânjen dhe
trungun e Ullinit, që âsht Kisha shêjte Katolike; pjesa tjetër, që kje edhe
pjesa ma e madhe kombit çifut, nuk e pranoi Shelbuesin dhe mbi té ra Gjaku i
KRISHTIT Zot, si nji mallkim, dhe e ktheu kyt pjesë të kombit në anmikun mâ
djallzuer e mâ të paskrupullt të Mbretnisë së KRISHTIT Mbret e të Kishës
Katolike. Kjo luftë ka me vazhdue deri në fundin e botës, ashtû si profetizon
profeti Daniel, 600 vjet para ardhjes së Mesisë, kohë kur, s'fundmit, ka me
ndodhë edhe konvertimi i çifutve, ashtû si mson edhe vetë sh'Pali. Sh'Agustini
na mson se simbas nji tradite të mirënjohun, në ditët e fundme të botës, para
Gjykimit Final, profeti Elia ka me i shpjegue ligjin çifutve t'asaj kohe dhe ka
me i ndihmue me kuptue dhe pranue JEZU-KRISHTIN, Birin e Zotit, si Mesinë e
vërtetë (De Civitate Dei, Lib. XX, sect. XXIX.). Konvertimi i ardhshëm i
çifutve shihet edhe të profecija e profetit Ozéja :
« Fmijët
e Izraelit kanë me ndejë g'jatë shumë ditëve pa mbret, pa princ, pa sakrifica e
pa elter. E mbas ksaj kohet, fmijët e Izrealit kanë me u kthye dhe kanë me
kërkue Zotin, Hyjin e tyne dhe Davidin, mbretin e tyne. Dhe ata kanë me iu
nënshtrue Zotit dhe mirësisë së Tij në ditët e fundit të botës. » (III, 4,
5).
Mbi konvertimin e çifutve në fundin e botës flet në detaje edhe sh'Pali
në letren e tij drejtue Romakve (11:11-33), ku ndër të tjera shkruen se nji
pjesë e çifutve u rrxuen në mnyrë që jo-çifutët t'mujshin me u shelbye
nëpërmjet Pasionit, Vdekjes dhe Rinjalljes së Zotit tonë JEZU-KRISHTIT. (Fahey,
«The Kingship of Christ and the Conversion of the Jews Nation »
pages 103-105)
2. Judaizmi i soçëm talmudik âsht nji anmik i deklaruem dhe aktiv i të
gjithë popujve në përgjithsí dhe i Krishtênve në veçantí. Aj luen rolin e
Ishamelit që persekutonte Izakun; të Ezausë që kërkonte me vra Jakobin dhe të
Kainit që vrau Abelin. Sh'Pali, në letren e parë drejtue Thesalonve, shkruen se
« Çifutnit janë anmiqtë e të gjithë njerzve » (2:15-16) [Bahet fjalë për
çifutnit që nuk njohin dhe luftojnë Mesinë, Zotin tonë JEZU-KRISHTIN.]
« Çifutët vranë Zotin JEZUS dhe
profetët e na kanë persekutue edhe né. Ata nuk i pëlqejnë Zotit dhe janë anmiq
të të gjithë njerzve. Ata na ndalojnë me u predikue kombeve jo-çifute në mnyrë
që kto kombe mos të shëlbohen." (Prej Letrës së parë të sh'Palit Apostull
drejtue Thesalonve, 2:15-16)
Kjo âsht nji shprehje e tmerrshme dhe shumë e
rândsishme, shkruen don Menvielle, sepse çifutët nuk janë thjesht anmiq lokalë,
anmiq gjakut apo interesit; ata janë anmiq teologjikë, që don me thanë se kjo
anmiqsi âsht e lejueme prej vetë Zotit. Çifutnit n'kjoft se janë çifutë që
besojnë në judaizëm, pra të pakonvertuem sinqerisht në Katoliçizëm, edhe sikur
mos të dojnë, ata do të përpiqen me gënjeshtra me bâ keq, me eliminue dhe
korruptue të Krishtênët, me i marrë pasuninë dhe me i nënshtrue si skllevën të
mjerë. Ata përmbushin kshtû nji funksion teologjik, ashtû si dhe djalli, bijtë
e të cilit ata janë simbas vetë fjalëve të Shelbuesit tonë JEZU-KRISHTIT :
« Ju jeni bijët e djallit e ju doni me plotsue
dishirat e atit tuej; aj kjé vrasës qysh në fillim e nuk qëndroi në të
vërtetën, sepse nuk ka të vërtetë në té; kur thotë rrêna aj flet prej vetvedit
sepse ai âsht rrenacak dhe ati i rrênave. » (sh'Gjoni 8:44)
3. Mekênse çifutnit janë anmiq teologjikë, kjo
anmiqsi âsht universale, e pashmangshme dhe e tmershme. Universale, sepse ajo
duhet me u shtri në të tanë popujt; ne shohim se atje ku shkon Krishtênimi atje
shkojnë edhe çifutnit dhe ky fakt âsht i pashmangshëm sepse âsht teologjik.
Krishtënimi dhe judaizmi duhen me u takue gjithkund, pa u pajtue dhe pa u
përzie te njêni-tjetri. Ata përfaqsojnë në histori luftën e përjetshme të
luçiferrit kundër Zotit, të êrrsinës kundër dritës, të mishit kundër shpirtit.
Anmiqsi e tmerrshme sepse ajo âsht teologjike. Në çifutin egziston nji mister
korrupsjonit mson ati i Kishës sh'Jeronimi dhe sh'Justini, prandaj nuk duhet me
i xanë besë. Çifuti ban keq pa e xjerrë doren. Çifutnit veprojnë mbrapa skenave
pohon ish-kryeministri anglez, hebreu Dizraeli. Në kyt mnyrë ata veçse
vazhdojnë me u sjellë ashtû si dikur me KRISHTIN Zot : ata përgaditen kundër
Tij komplotin sekret por kjenë jo-çifutnit ata që e zbatuen kyt komplot në
praktikë. E kshtû, vazhdon shpjegimin don Menvielle, veprimtarija judaike mbi
botën kryhet nën hijen e konçileve sekrete dhe qeveritarët publike që duken se
drejtojnë popujt janë vetëm disa kuklla të manovrueme prej bijve të krimit.
“Egzistojnë dy
histori : historija zyrtare, gënjeshtare, që na msohet – ad usum delphini
– dhe historija sekrete, ku gjinden arsyet e vërteta të ngjarjeve, nji histori
e turpshme.”(Honoré de Balzac, antar i sektit martinist, “Le illusioni
perdute”, Milano, 1981, Club. p. 711)
“Qeveritë e ktij shekulli nuk mbajnë lidhje vetëm
me qeveritë, perandorët, mbretnit dhe ministrat por edhe me shoqnitë sekrete,
elementat e të cillave duhen pasë në konsideratë, sepse në momentin e fundit
munden me prishë çdo marrëveshje dhe gjinden gjithkund; ata kanë në rradhët e
tyne njerëz të paskrupullt që shtyjnë në vrasje, dhe, n'kjoft se âsht e
nevojshme, munden me provokue masakra” (Benjamin Dizraeli)
“Mbas qeverisë së dukshme mbretnon nji qeveri e
padukshme që nuk ka asnji besnikní kundrejt popullit dhe nuk njef asnji
përgjegjsí ndaj tij. Eleminimi i ksaj qeverije të padukshme, shkatrrimi i
lidhjeve kriminele që bashkojnë çâshtjet e korruptueme me politiken, që âsht
edhe ajo e korruptueme, âsht detyra e njirit të shtetit.” (Theodore
Roosevelt, i cituem prej Dieter Rüggeberg : « Geheimpolitik », p. 75)
4. Qysh
prej kohës kur KRISHTI u kryqzue në Malin e Kalvarit, për dashtni dhe shëlbimin
e tanë njerzve, bota âsht nën influencen e dy forcave krejtsisht të kundërta :
forcës çifute dhe forcës Katolike. Në shoqninë e sotme, në të gjitha
manifestimet e jetës, nuk mundet me pasë veçse dy pole tërhjekse, dy mnyra
thelbsore veprimit : até të Katolikut dhe até të hebreut. Gjithçka që nuk âsht
me KRISHTIN dhe për KRISHTIN âsht në mbështetje të judaizmit. Nga kjo rrjedh se
çkrishtênimi i botës ecë me të njêjtin hap me hebraizímin e saj. E pse nuk
munden me egzistue veçse kto dy pole ? Sepse kjo âsht Vullnesa e Zotit : Hyji
ka nda botën mes Izakut dhe Ishmaelit, mes Jakobit dhe Ezausë, mes Kainit dhe
Abelit, mes KRISHTIT dhe Antikrishtit. Të gjitha forcat njerzore duhen me iu
afrue njênit front ose tjetrit. Prandaj edhe popujt jo-çifutë nuk kanë veçse dy
zgjidhje : ose me u Kristjanizue ose me u hebraizue; ose me marrë pjesë në
Ullinin e Kishës Katolike ose në vreshten sterile të judaizmit; ose me kênë
bijtë e Sarah-s së lirë ose bijtë e Agarit skllave.
Popujt
joçifutë n'kjoft se dojnë me kênë të lirë dhe të lavdishëm nuk kanë zgjidhje
tjetër veçse me hi në Kishen shêjte Katolike, si vepruen dikur kombet e
fuqishme të krishtêna të Mesjetës, që përgaditën shêjtnit dhe herojt, ndërtuen
katedralet, edukuen popujt në rrugen e shêjtënve, thuren bukurinë e koralit
gregorian dhe freskot e Angjelikos dhe të Gjotos, e që naltsuen inteligjencën
me Përmbledhjen Teologjike të Dotorit Engjëllor, sh'Tom Akuinatit.
N'kjoft se
popujt jo-çifutë, tuej përbuzë kyt lavdi dhe tuej e quejtë obskurantiste dhe të
errët, dojnë me kênë të mëdhenj me madhninë sensuale të Babilonisë, ata munden
me kênë, por kanë me kênë si shërbtorë e skllevën të judaizmit.
E tuej
konsultue historinë, mbi të cillën historjani dhe ekonomisti gjerman Werner
Sombart jep prova të sakta, shohim se lavdia kaq e përfolun e kapitalizmit
amerikan dhe anglez nuk âsht gjâ tjetër veçse nji krijesë judaike, madhnija
sensuale e pakrahasueshme e t'cillës mbahet n'kambë prej punës së miljona
katolikve në shërbim të nji grushti çifutësh.
5. E vetmja mbrojtje e popujve jo-çifutë, për mos
me râ në skllavninë judaike, âsht praktika e nji jete të devoçme Kristjane,
sepse vetëm KRISHTI âsht shelbimi i njirit. Prandej edhe kombet katolike të
Mesjetës nuk ràne nën influencën judaike, e cilla, n'ato shekuj, u përpoq me
tana mnyrat me skllavnue popujt katolikë por pa ia arritë qëllimit.
No comments:
Post a Comment