HISTORI E BUKUR

HISTORI E BUKUR

 FASLLI CANAJ

Flokërrodhen lypse

E morën ca flokëkrehëse nusesh

E nisën ta zbukurojnë si të ishte vërtet nuse

Në floktoret e tyre të bukura, të ngrohta.

 

Ia lanë flokët me shampot me erëmira,

Me piastra ia shtrinë si degëza shelgu 

Ia derdhën pastaj si ujvarë mbi supe

I lyen me xhelin më të shndritshëm,

Fytyra si mollë nisi t’i ndriste,

Thonjtë të verbonin sytë nga shkëlqimi 

Lyer me më të shtrenjtin manikyrë

E veshën me këmishë të bardhë të tejdukshme 

Dhe minifundi sytë të vriste.

 

Bukurezë xixëlluese, i thanë, dukesh

Shihu pak në pasqyrë.

 

I pëlqeu vetja, ngjante si zonjat që pranë i kalonin

Doli dhe nisi të ec ngadalë trotuarit.

Pas dhjetë hapash shoku lypsar i qëndroi përballë: 

“Paske ndërruar zanat, qenke bërë grua e përdalë,

As flas as njoh, sytë s’ti hedh nuk di ku të kam parë”.

 

Ajo futi gishtat dhe flokët rrodhosi

Bridhte pas tij e lutej, e lutej duke qarë

Prit pak, prit pak, vetëm pak më dëgjo

Qe thjesht një shaka, jam ajo që kam qenë

Të lutem, të lutem unë jam lypsarja jote, më beso

Sa do të qëndisem e stolisem unë jam e mbetem

E përhershme po ajo,

Ndalu miku im, ndalu, dhe mirë më shiko!

 

Qe vonë, qe vonë, loti rrokullisej tatëpjetë faqeve të çiltra

Por as dhe nje grimë nuk mundej që t’i ngroh.

                 

 

NJË GOTË  PI

 

 

Pi,...

Pi nja dy gota raki,

Që pija të të shaloj ai hip mbi zverk

Se pastaj s’di të ndalet

Përmbi supe shaluar të tund këmbët si ruspi

E ngatërron këmbët shtremba-shtremba për dreq

Trurin ne fundferr të vlojë ta hedh

Fytyrës në vend të buzëqeshjes

Ngërdheshjen i bën peshqesh

E fare se sheh a ndjen 

Që po gremisesh si kokërr rëre në funddet.

                   

 

PAS STUHISË

 

 

Vuuu..., s’reshtin shirat së rëni me stuhi

Rjepin mishin nga faqet e maleve

Dhe rrokullisjen e lumenjve nisin të baltojnë

Fushat nën frymëmbytjen llumishte rënkojnë.

 

Pikëzat e fundit të lotëve të stuhisë, 

Qiell yje xixëllimash,

Vezullojnë fener në degë pemësh,

Këputin dhimbjen një nga një

Zbresin e varen rruaza argjendi

Gushës së hollë të gjetheve të barit. 

(Dhuratë për Krishtlindje)

Buka e misërt e hënës

Pjekur nën afshin e reve

Me pikëza vese

Rrëkezave rrugën ua blaton.

                   

 

 

 

I PA GJUMË

 

Sytë i mbyll me dryn, me lloz

Matanë portës nata hesht

Hëna flutur fluturzon

Dhe tek vrima syrin ngjesh.

 

Natë e heshtur, argjend larë

Hëna kulpër, kulpëruar

Unë zgjas gishtat të ta shmpleks

Ndjej që gishtat janë ujuar.

                    

 

 

PËRNDJEKJA E NATYRËS

 

Diell, diell, diell...

Këmishën cipë qepe ma shtrydh

Pastaj të thahet ma varë në çengel.

 

Fllad, fllad, fllad...,

Uf të lodhur nuk ndiej pas tij kur vrapoj

Dhe si flutur a bukurezë në grushte mundohem ta kap.

 

Erë, erë, erë...

Prej gojës vërshëllimë kokrriza rëre

Veladon supeve ma hedh.

 

Shi, shi, shi...

Rrkezat që hullojnë xhamat e çdo stine

Janë lumenjtë e mi.

                          

 

 

S’NDREQET BOTA PËR DREQ

 

Unë

Si përherë

Rrufisja një kafe e një raki

Në një lokal ku

Dhe një i kuadër i pushteshëm,

Shumë më shumë se unë

Përditë 

Si me fuçi pi raki.

Por kjo

Ka pak a aspak rëndësi.

 

Të dy mbrëmjë për mbrëmje

Ndërshkëmbejmë shigjeta shikimesh

Sy më sy.

 

Unë

Fëmijët

Për shkak të punës gjysmëshekullore me ta

I dua, nuk ngopem së pari, 

Kam shumë respekt, ndiej dobësi,

Më lini së bashku me ta të luaj 

Dhe do të çuditeni kur mes tyre dhe dhe mua

Do të më gjeni si më të voglin fëmijë.

 

Por ah, por, por...

Kur djali i kuadrit, 

Kuadër në shtetin tim dhe tënd,

Shkelte e luante me aipadin e tij 

Diku para meje, përballë

Dhe i bërtiste të atit zëngjirur: 

Hej plako, hej plako, 

Shih plako, shih plako,

Dëgjo plako, dëgjo plako, 

Merr vesh plako, merr vesh plako

Plako, plakooo...

Dhe i atit frynte gjoksin gjel

Unë ndjeva jo vetëm besdi

Por dhe mërzi

Dhe qesh gati të bërtisja

Ndalojeni atë papagall

Ti ati plako,

Shkulja atë gjuhë hedhur rrënjët si krisjet thellë.

 

Por përvoja më tha ngadalë

S’e ndreq dot ti këtë botë

Që tatëpjetën vidhimëse ka marrë.

                   

 

 

LIDHJE PËRJETËSIE

 

TI...,

Pranverë

Që pranverove

Verën

Vjeshtën

Edhe dimrin

Dhe vetvetes

Lule vjeshte

Buqetërrallën 

Ia dhurove.

 

Ti

Që flladit

I dhe krah

Edhe ëmbël e flladit

Edhe erës

I dhe flatra

Dhe poshtë reve

E flatron

Ti që diellit

I dhe diell

Edhe ëndrrat diellëzon

Ti që hënën 

E hënon

Hedh një çap e argjendon

Ti, që qiellin

Qëndis yjesh

Nuk ka cep që s’yjezon.

 

Je mbitokë,mbiqiell, mbidiell, mbidet

Mbiplanet të thërras, quaj.

 

Druaj dhe ti të tillë më quan?!

                             

 

 

MASHTRIM VJESHTE

 

Në një degë lisi këndojnë dhjetë bilbila, 

Dhjetë bilbila.

Në pyll hedhin valle dehësish dhejtë trënadfila,

Dhjetë trëndafila.

 

Gjethet e verdha vjeshtore tundin belin fërgëllues

U shkelin syrin e gënjeshtrave

Trëndafilave e bilbilave

Pas pak shkojnë e këmbëkryqosen në prehër të lëndinave.

 

Mbeten të pakëngë dhjetë bilbilat

Dhe nuk aromojnë më trëndafilat.