Në ajër

Në ajër 

Nga Fatmir Terziu

Nga ajri, ia dhamë njatjetën për herë të fundit, njëri-tjetrit. Dhe sikurse ndodh në ajri, e fundit shenjëz ndër sy ishte madhështia e Tij. I shndritshëm në kanapenë e bulëzave të ujsisë në gjatësinë dhe gjerësinë e vet, ndjesia e tij po ndukte atë që kapërcente shikimi nga lart. 

Si nuk e kisha parë kështu më parë? 

Ishte ndryshe, krejt ndryshe si në Hartën e tij të bukur.

 Ishte krejt ndryshe. 

I veçantë! 

            Nuk e di pse po e shihja ndryshe si më parë. 

Nuk e di vallë. 

Goja e tij ishte plot me qirinj të ndezur. Dhe dylli i nxehtë depërtonte nga dhëmbët e tij të mëdhenj, që shtriheshin gjeografikisht jouniformë. Gjuha e tij nuk kishte arsye tjetër dhe asgjë tjetër përveç bujës dhe zjarrit, që i sulej nga anët e tij të forta. 

Ishte e tëra flakë.

Flakë? 

Dhe nuk di nëse bëhej ta gëlltiste atë flakë

Dhe mbytej në tym, derisa nxehtësia dilte si një mangall i prushtë dhe i jepte më shumë arsye të digjej në fytin e tij gati të tharë. Ose duhej ta pështynte tërë atë dyll.

Dhe pastaj shikoja gjithçka rreth tij, por ajo që ndodhte rreth meje ishte një djegmë më e padukshme, një ndjenjë mes fjalës dhe diskursit. 

Fshiva sytë. 

I rifshiva. 

Sapo kishim lënë të rrëndën metalike në zhurmën e fundit të rrotave në tokë. Isha tashmë me sytë hapur. 

I gjithi, isha tashmë larg, krejt jashtë… fare jashtë diskursit. 

Isha sikur po ndodhte auto-kontrolli i impulsit.