TË DUA SHQÌPËRÌ

TË  DUA  SHQÌPËRÌ

Poemë

Të dua Shqipëri

Për njëmijë e një të mirave, begati!

Për tokën, për diellin që të ngroh,

Për njerëzit e dashur, punëtor e të besës që mban!

Je vendi im e i t'parëve të mi,

I Skënderit e Bajram Currit

I Isa begut e i Malo burrit.

Je vendi ku është ngritur e valëvitet flamuri

Me ngjyrë të kuqe gjaku,

Shqiponja n'mes se ç'ia shtoka nurin!

Të dua Shqipëri

Për malet që janë vetë lartësitë,

Zgjaten e zgjaten e puthen me "Perënditë".

Për bjeshkët e mbuluara me dëborë,

Me bar të butë, drethëza e boronicë,

Nga "Bjeshkët e Nëmura"gjer ne Sulbicë.

Me ahishte të gjelbra e çetina,

Ku bilbilat gem më gem cicërojnë,

Për shqipet krahëlëshuara

Nga maja malesh fluturojnë!

Për lumenjtë e kulluar që zbresin

Maleve, brigjeve, sukave duke gurgulluar,

Për krojet e akullta, të kristalta

Që shuajnë etjen e udhëtarëve kaluar,

Në këmbë, a me ngarkesa në duar!

Të dua Shqipëri

Për bagëtinë, për qingjat e kecat që fushave ladrojnë,

Për fushat e mbjella, arat me drithë,

Për bariun me gunë supit

Në verë a suferinë

Që ruan e shton bagëtinë

Për fyellin që i bie mallshëm,

Mbi gurë e gërxhe të thepisura

Buzë krojeve e mrizeve

Nën hijen e lisave e çetinave të harlisura.

Do doja të dilja

E mes bardhokave e syskave të rri

E me bariun, një gotë qumësht të freskët ta pi.

E kështu në stane e verri

Do të më zinte gjumi, i qetë e i ëmbël si fëmi!

Për lumenjtë që shtrihen si damarët,

Në tërë trupin tënd Shqipëri!

Për rrugët e gjata, të shtruara e të pashtruara,

Në qytete e fshatra, nga jugu në veri

Që në to udhëtoja, luaja si burrë e dikur në rini.

Për liqejtë e bukur që ka vendi ynë

Për ujin e kaltërt, të pastër e peshkun që mban,

Për pushuesit që vijnë e s'pushojnë,

Nga qytetet, nga malet, fushat, çdo anë!

Për Adriatikun e paanë që lag gjithë Shqipërinë,

Për Jonin e kaltërt, për tërë atë krahinë.

Atje ku gjethon gjethi e bleron gjithësia

Ato, të gjitha, me mall i dua

Ato janë vendet e mia!

I dua malet, bjeshkët, Theth e Valbonë,

Shkodrën loce, Dukagjin, Vlorë,

Të gjitha fshatrat që ka vendi im

Pasuritë e shumta mbi tokë e nëntokë,

Deri në thellësitë e maleve mbuluar me dëborë,

Nga lartësite ku buron e rrjedh Valbona,

Gjer në Çamëri janë trojet tona!

Nënë e thirren Skëndërbeu e Hasan Prishtina

Kjo është toka jonë: "Shqipëria"

Je e bukur si vetë bukuria

Të ka krijuar e bekuar të virgjër për ne

Veç Perëndia!

Pa ty Shqipëri s'do të kishte dashuri.

Ti për ne je vetë dashuria,

Je e sotmja, e ardhmja,

Ke qenë dhe je: Krenaria!

Dua qytetin tim, ku rrita fëmijërinë

Shkollat ku mësova e fitova diturinë

E prej vitesh në to punova!

E dua për kujtimet e mira e të hidhura

Derisa vitet kaluan e u burrërova!

I dua nxënësit e shokët e mi,

Mësuesit, me të cilët kafe të qetë pi!

E dua për këngët, vallet e bukura popullore

Që fitojnë medalje, flamuj në festivale e Dizhone!

Për gjuhën e ëmbël e të lashtë që flasim,

Për dy dialektet që ka shqipja,

Për gegërishten e Fishtës e toskërishten e Naimit,

Me të gjitha nëndialektet, e ka falë Perëndia,

Prandaj e dua dhe është e imja Shqipëria!

I dua njerëzit e mirë e të thjeshtë që ka kjo tokë,

Janë të dashur, trima e bujarë,

Mikëpritës janë edhe atëherë kur s'kanë,

Kafshatën e bukës si në liri e luftë e ndajnë.

Si zogjtë shtegtarë nëpër botë u shpërndanë,

Për një jetë më t'mirë, kështu e morën dhenë,

Por kudo ku shkuan e vanë,

S'harruan për mbret e lavdi, Skëndërbenë!

Ditë e natë Shqipëri ,s'vure sy në gjumë,

Si dje në luftë e sot në punë

Thure ëndrra-ëndrra shumë

Të jetoje e qetë, e lirë e pa dhunë!

Ëndërrove ta hidhje hapin, tashmë të shpejtë

Si shumë vende e popuj të tjerë,

Ta kapje kohën e humbur,

Të jetoje si komb krenar e me nder!

Kombet e qytetëruara e din fort mirë,

Ashtu siç e dimë e s'i harrojmë ne,

Aq personalitete të shquara e të panumërta,

Në të gjitha fushat, ka nxjerrë ky dhè!

Rreshti do t'ishte shumë i gjatë,

Po të rrish e kush i numëron?!

Korifej të letrave shqipe kemi shumë

Kadarenë, Qosen, Dritëron e tjerë.

Ç'u drithëruan teatrot në Paris,Bruksel,

Berlin, Londër e Vjenë

Kur Aleksandër Moisiu luante Hamlenë

Kudo ku aktroi artisti i madh

Nderoi kombin e Mëmëdhenë!

Prandaj të dua si sytë, Shqipëri!

E them për veten e botën mbarë,

Por edhe më shumë, kur jam larg e kam mall,

Jam krenar e i lumtur që jam shqiptar!

Nënë të thirrën bijtë e bijat e dheut,

Prej shekujsh me etje e zjarr lirie,

Nga ditët tona deri tek lavdi e Skëndërbeut,

Të shikonin me dhimbje e dashuri fëmijë!

Ta duash Nënën s'është dashuri folklorike,

Kjo është e hershme, që nga koha biblike,

Mos harro kurrë trojet, emrin shqiptar, gjuhën që flet,

Është nga t'parët, përjetë të jetëve, Amanet!

Nga një popull trim, hero e fisnik,

Dashuria për të është e pamatë,

Ajo është e thellë oqean, është det,

Nuk ka vdekje kurrë, dheu s'e tret!

Kudo nëpër botë, apo Shqipëri të jeshë,

I pasuruar, apo në varfëri të plotë të kesh mbetë,

Është vendi yt, s'tjetërsohet jo, jo, kurrë!

Asnjë dashuri s'mund ta zëvëndësojë në jetë!

Dashuria për trojet s'mund të jetë kurrë moral,

Këtë e kanë treguar kohërat, shekujt e kanë shkruar,

Për atdhe e liri shqipen, s'ka forcë ta ndalë,

Ajo qëndron e pashuar, flakadan e zjarr,

E lartë,e lartë në zemër sa një mal!

Sa heronj, burra trima, ka nxjerrë kjo tokë,

Shekuj më parë e deri në ditët tona,

Të shtrenjtën fjalë nga ta kemi dëgjuar,

Po, po Shqipëri, ti ke qenë dhe je, jona!

Kush thotë: "S'më mbajti dot Shqipëria",

Me trastë, a gunë supit nëpër shkretëtira,

E mora dhenë e ika nëpër botë,

Do të  jesh ti, Ai, që do të  t'zhurisë malli

E për folenë tënde, do mbytesh në lotë!

Partitë dhe qeveritë në pluralizëm shkojnë e vinë,

Ndërrojnë "stinët" nga votat e sovranit,

Dikush gjen dimër, të tjerët pranverë,

"bekuar" prej Kushtetutës, Biblës, Kur'anit,

                                    Solemnisht betohem para flamurit e himnit të Vatanit!

Kështu Shqipëria ka ëndërruar e aspiron shumë,

Të shtrimë hapin bashkë me shumë të tjerë,

Dikush punëmirë e sekush përlumë,

Ta duam Shqipërinë, ashtu, siç e mendoj Unë!

“Nëna, nënë mbetet, e pasur, a n'varfëri,

Mos harrojmë kurrë, nga gjoksi i saj, gji kemi pi!”

...........................................................................................................

SI  RREZE  LIRIE

Poemë

                                                                         Kushtuar mikut e shokut tim,

                                                                 Idriz Zeqirit nga Kosova.

Në këto vargje,

N'rreshta t'poezisë,

Poezia për ty,

Herët ka nisë!

A mund të ndalet pranvera,

Me shumë lule pa u çelur?!

A mund të ndalen krojet,

Burimet me ujrat pa shterrur?!

Si mund të vritet liria,

Kur ajo vrasje s'ka?!

A mund të lidhet me zinxhira,

Kur ajo është pavdeksia?!

E kuptoje ndryshe lirinë, qe vizionar,

Si zgalem mes fortunave çaje,

Ta rrokje, të puthje në kraharor,

Ta shtrëngoje fort vëllanë, e doje!

Kosova të kish djalë,

Ajo të ka dhe sot burrë,

Ti as për gjak nuk vritesh,

Jo, jo, asnjëherë, kurrë!

Studenti nga Kosova, gjithnjë i pagjumë,

Dy fakultete kish nisë të mbaronte,

Gjuhë-letërsinë e gazetarinë,

Ditë e natë Ai, veç studionte!

Si hije të zeza, hijenat e përgjonin,

Edhe latat e bukës, ai i shiste,

Veç studentëve në Kosove e gjetkë,

Revista, gazeta, leksione u niste!

Ata të ndoqën, të shanë,

Si mijra të tjerë vranë,

Ata që kishin dëshirë, Atdheun amë,

U internuan, persekutuan, nëpër burgje vanë!

Të gjitha këngët e pakënduara,

Të kënduara qenë,

Me zë e nën zë u mer-më-ruan,

Ato buçitën, morën dhenë!

Për shumë vite ta vranë rininë,

Por diçka s'kishin kuptuar,

Ajo qe e ndezur si zjarri,

E buzëqeshur, flakëdan i pashuar!

Bijtë e bijat, Kosovë, kurrë s'të kanë harruar,

Kokën e saj të gjakosur në supe mbështetur,

Me zërin e qindra viteve kërkuar,

Pushka e liria, kurrë s'kanë fjetur!

Buzëqeshja jote e ëmbël,

S'do më hiqet kurrë nga sytë,

Ajo mes shtrëngatave sjell tek ne,

Të gjitha, të gjitha mirësitë!

Se si vjen ajo tek ne?!

Si liria që shtegton zemër për zemër,

Se ajo për ne ishte dhe është,

Më i shtrenjti emër!                                                        

..........................................................................................

MAGJA  IME

Poemë

Ti, o magja ime

Ç'e gatuake brumin,

Nga pena poetike

E forcoke burrin!

T'u këndoka kënga,

Këngë dalë nga shpirti,

Ç'i rrëmbeve njerëzit,

Zemrat peshë ua ngriti!

Po t'ishte Petrarka,

Të shkruante për ty,

Kënga jote mik

Do bëhej magji!

Do dridhërohej pena

E Dritëroit, e Ismailit,

Pse jo e Pindarit,

E Sergej Eseninit!

Ç'gjëmoka kënga

E dridhëroka botën,

Jehona e saj pushoka

Shtrëngaten e shqotën!

Kënga rrëmbeka

N'mall rapsodin,

Në sytë e nënave

Ç'e ngacmoka lotin!

Këngën time

Kjo penë ka qëndisë,

Ajo është kënduar

Ende pa u nisë!

Me këngën time

Vashë, nise dashurinë,

Le ta këndoj buza

Për ardhmërinë!

Le t'pikoi loti

Në vargun prej guri,

Ty, o vashë

Do të shtohet nuri!

Dëgjojeni ju nëna,

Ju nëna-nënoke,

Do ju rrëmbejë kënga

Si dallgë shqote!

Niseni punën

Me gëzimin e këngës,

T'ju rinohet jeta

Nga fjalet e zemrës!

Gjithmonë në zemër

Do ta mbaj këngën,

Kurrë nga dora

S'do ta ndaj penën!

Gatova brumin

Në magje për ty,

Të t'mos përloten,

Kurrë ata sy!

Fjala ngacmon fjalën,

Në prush ndizet flaka,

Ajo si zjarri,

Flamurit ç'i ngjaka!

Ah, ti varg

Me dhimbje krenare,

Ç'po vjershëroke

Në zemrën e çdo nëne!

Nuk pushoka magja

Brumin tuj gatua,

Fjalë e vargje

Rrjedhin porsi krua!

Gatuaje brumin

Fort, ti magja ime,

Se e ke miellin,

Të asaj krahine.

Kush ka ngrënë

Në sofrat magji,

Kurrë s'është ngritur

Syrin pa ngi.

Sa miell deshe

O magja jonë?

Hidh sa të duash,

Është nga toka jonë.

Lexoje mik, lexoje

Lexoje vëlla,

Magjes sime

S'ke për t'ju nda!

Se ç'ka një shije

Ky vargu i poetit?

Ç'u lexoka ëmbël

Edhe n'ditë t'kjametit!

Nuk u ndaka libri

Edhe vargu i tij,

Pa e ngopur zemrën,

Shpirtin pa e ngi!

.....................................................................

           

LOTI  I  MALLIT

Poezi

Ku po rrokullisesh

O lot i praruar?

Në t'purpurat faqe,

T'vashës dashuruar.

Loti rrokullis lotin,

Lëmsh mblidhet n'fyt,

Loti qan lotin,

N'lum loti u mbyt.

Gëlltite lotin

O vashë e dhëmshuruar,

Çiltëroje syrin,

Atë sy të shkruar!

S'e duroj lotin

Që shpirtin ta ngashroka,

Në mallin tënd

Marrka pjesë dhe toka!

S'e dashka toka,

As syri që t'shihka,

Pikëllimin tënd

Për djalin që pritka!

Shikoje shiun,

Kur ndriska dielli,

Nga rrezet e tij,

Shkëlqeka ylberi!

Loti i mallit,

Orteg i shfrenuar,

Qan loti-lotin,

Fytyrën me duar mbuluar!

Loti shtyn lotin

Nga shpirt i trazuar,

Lasgushi më jep vargun

Duke mer-më-ruar!

Mall që djeg gurin

Për t'dashurin e vet,

Zhurit e përvëlon burrin,

Ai lot, ta dish, flet!

Ky lot i përvëluar

Si s'paska të sosur,

Ka mall për djalin,

O lot "i marrosur"!

Mos qaj, o vasha ime

Se do t'marr erë,

Si t'parës lule,

Që çel në pranverë!

Ndale vrapin,

O lot i pasosur,

Na e shkrive vashën,

Shpirtin e brengosur!

Ti je aroma

E të gjithave lule,

Loti yt, bie si vesa,

Ky lot Ajkune!

Qofsh lule mali,

Apo lule fushe,

Je si gjerdan ari,

Medalion rreth gushe!

Lotin e mallit

Ktheje n'dashuri,

Kjo ndjenjë natyrore,

Është më e bukura magji!

...................................................................

                             KULLAT E JASHAREVE

                          (Poemë)

                            

Shohim frëngji,

goditur me gjyle,

goditur me topa,

s'ka rrëzim!

Komandant Jashari,

pavdeksi,flamuri,

ndaj dhe gjith’ Kosova,

tek ty zemrën vuri!

ç'janë këta njerëz?

këto kulla biblike?

ç'është kjo madhështi

nga kjo tokë fisnike?!

Të lavdishëm burrat,

gratë si Shote Galica,

Gjaku çel balada,

Endrra,sakrifica.

Të gjithë një betim,

amanet shqiptari!

Farë e fisit tim

Me farë, prej gaca zjarri!

Flakë na vu dushmani,

po kullat s'po digjen

me kushtrim Drenice

Jasharët përgjigjen.

Kullat istikame,

istikame trupat

buzët tek liria

Tek gjokset që s’tuten.

Si të jetë dashuria

më e dhimbshme në botë,

kur bien të gjithë

për liri e tokë!

Kombi ju nderoi

ju mbuloi lavdia,

nga gjaku,Kosovës,

i erdhi liria.

Emrat shkruar radhë

mbi çdo pllakë varri,

çdo shkronjë shëndrit,

me rreze prej ari.

Dhe të rënët,vetë

Po ngrihen nga varri,

kur "Për liri!",burra

brohoret Jashari.

ç'janë këta lisa?

ç'është kjo tokë e sertë?

50-të të vrarë,

nga Jasharët vetë.

Tokë e gjakosur,

me martirë pa fund,

një flamur mbi ta,

palët po përkund!

Varret e të rënëve,

në heshtje qëndrojnë,

po sërish mbi ta,

neve kuvendojmë.

ç'ka bërë ky popull,

ç'është kjo qëndresë?!

Sa vlerë paska liria

që shpirti t’mos vdesë!

Valëvitet flamuri,

që me gjak u lye,

dëgjohet betimi:

"Bacë, u krye!"

 ................................................................