Sagë qensh

Sagë qensh

Nga Bujar Balliu

***

            Tashmë të gjitha rrugët të ngatërruara. Prej ditësh i vetëm. E shoqja rrëmbeu të birin dhe, në të përplasur të derës i thirri: “Leh të ngopesh.” Gjë tjetër… zor se mund të bënte. Thellë në shpirt ndien të rrotullohet masa e turbullt e dobësisë. I vjen turp të qajë. Nuk e mbante mend kur qe lotuar për herë të fundit. Ndoshta që në pelena. Por dhe fytyra nuk ia qaste shtrembërimin. Pahu i haresë ka mbetur varur mbi vetulla, në buzë, mjekër. I hodhi sytë edhe një herë dhomës. Pa asnjë mendim në kokë doli jashtë.

            Hëna e plotë skërmitet. E shpëlarë nga mijëra lutje, përgjërime, kushtime, vargje e melodi vështron me qesëndi të përgjumurit.

I erdhi të ulërijë.

Shtrëngoi gjoksin, ajri shpërtheu nga hundët pa nxjerrë asnjë tingull.

Eci kuturu.

            Këmbët e shtynë drejt Qenit të madh ngelur vetë mes pyllit. E pa siluetën larg. Ulur galiç vështron yjet.

1

            Më jashtë vëmendjes se atë ditë nuk ka për t’u ndjerë kurrë.

“Po tani?- dilema në mendjen e tij të fjetur prej qeni bagëtish e troshiti. Nuk priste më urdhra, i duhej të merrte vendim vetë. I ndanë dhentë, pronë e përbashkët, me të urtë e inat, me të thirrura e të rrahura. Për ta s’u kujtua kush: as çobani që kurrë nuk i linte pa u hedhur vaktin. Iku në mëngjes me kokët e zgjedhura. Firosi.

            Nuk kishte as idenë më të thjeshtë si mund ta gjente

            Shkoi te stela e qenit plak, e shkundi, diç desh t’i kumtojë, po atë e kishin lënë sy e veshë. Kocka e fortë e brengës i zuri fytin.

            Të rinjtë, ikën pas aventurave.

            Bindja pa kushte dalëngadalë po ia lëshon hapësirat urrejtjes. Besnikëria iu shpërblye me zhgënjim. Ende qëndronin në mjegull objektet që duhet të sulmoheshin. Nga syri nuk i largohej shpina e tultë e bariut

“Harroi im zot bëmat?”

            Armiqësi me të? Iu drodh gjithë trupi. Qimet e kurrizit u kreshpëruan.

            Nën gurin e madh krye Stanit të vjetër, gjarpri fqinj la përsëri lëkurën. Ditët pa zëra i ngjirën të lehurën. Jetonte periudhën më të vështirë të një jete qeni. As kafshimeve të fqinjit nuk u ruhej.

             Po të ishte puna për sulme të drejtpërdrejta ujqish e çakenjsh do t’i përballte qençe. Për hilen nuk ka shqisë nuhatjeje. Goditjet vinin me dinakëri: uri drobitëse, gurë hedhur prej duarsh fsheharake, litarë shiu në koliben e mënjanuar që rënkonte sa herë majat e drurëve i lëvizte era e maleve dhe lëndinat përkundnin hijet shtegtare të dënuara të mos lenë gjurmë asgjëkundi, por vetëm të ngjallin në shpirt ankthin e të qenit fillikat. Mendimin se mund të ndërhyjë vetë  ia fluturon gërxheve flladi  më i lehtë.

            Ulur galiç sodit yjet. Secili prej tyre kishte fatin e vetmuar. Po me dritë. Ndërsa fati i tij nxin. As për në tokë, as për në qiell. I erdhi të angullijë: të mblidhen qentë e vetmuar të botës e t’i bëjnë hall kokës. Ngriti sytë drejt hënës së plotë që po merrte nën zotërim pllajën e mbetur shkretë. Tani  nuk do t’ia kuptonin brengën; do të thoshin i leh hënës. S’pipëtiu fare, madje as hungëriti.

            Shtrydhi mendjen për të kuptuar botën jashtë kasolleve. I vinte inat. Që në vegjëli i gjalli mëson e pranon rregullat e jetesës. Befas zbulon se kushtet bazë të ekzistencës nuk janë më. Të ëmën rritur në territorin e një prone private, e përqeshte kur i mësonte mënyrat e komunikimit me njerëzit dhe kafshët e zbutura. Ia mbyllte gojën: “Kohë të perënduara. Çdo gjë do ta kolektivizojmë.” Nuk i kuptonte të gjitha ato që thuheshin në mbledhjet e barinjve, ku gjithmonë rrinte te gjuri i të zot, por kjo përsëritej shpesh dhe i mbeti në mendje. Ndërsa e ëma e mbyllte me sentencën:

“Bota e ka sajuar qenin ta ruajë, jo të ruhet prej tij.”

***

            Drurët shalëgjatë ngrirë më këmbë, vështrojnë qiellin. Në gjembat e ferrave kruspullosej gjatë vapës, vështronte tufat e qimeve si i tundte firoma e lodhur. Po jeta ku i ka ngecur? Sa mirë pa aftësinë e të menduarit. Atë që njeriu nuk e arrin me  zemër dhe mendje, qeni e kap me instikt. Do ta pranonte jetën me të panjohurit. E ka bërë. Pa e ditur. Po vetë i parë si bëhet? Leh, s’dëgjojnë. Pa lehur? E kotë. Forca që e shtyn drejt të tjerëve po i pëlcet nën lëkurë.

2

            Sapo hëna ra pas gungës së Gjemthit dhe errësira u mbush me zhurmat e zakonshme të pyllit, ngriti kokën, lëshoi gjyrykun e thellë të zërit në regjistrin më të trishtuar. Angullimat nuk i pushoi edhe kur u dëgjua fëshfërima e parë nëpër shkorreta. Vështroi. Një murrak i bëshëm pothuajse në moshën e tij, iu vendos në krah, bashkoi zërin. Pas pak u bënë grup. Njiheshin nga larg; u takonin tufave të ndryshme.

            Kori tragjik vazhdoi deri afër mëngjesit. Të lodhur nga të bërtiturit e pagjumësia u shtrinë të rraskapitur.

            Mikpritësi nuk mbylli sy. Ushqimi dikur u vinte nga njerëzit në raport me kryerjen e detyrave dhe në varësi të gjendjes shpirtërore të çobanit. Tani: të përndjekur nga të gjithë, edhe prej njëri-tjetrit.

            Komuniteti i ri qenor u vu para zgjidhjes së vetme:

-Të bëhemi ujq!

            Vendimin e pritën me kuitje gazmore.

            Fërkuan hundët miqësisht duke lënë pas kurrizit skërmitjet e dhëmbëve në të kaluarën. I takonin një rangu.

            Bëri llogari. Të gjithë të fortë; vetëm një femër e shtyrë pak në moshë, por muskuloze, e mbajtur mirë.

“Të komandueshëm.”

            Po i rridhnin nëpër kafkë mendime prijësi.

-Së pari do të vemë nën kontroll të lehurat. I kemi patur në shërbim të institucionit, do t’i përdorim për vete. Vetëm në kohën e lirë dhe në vende të caktuara.

             Ham-hamet  gazmore miratuan vendimin e parë.

“Budallenj. Kjo është më e vështira.”

-Harroni ç’kini qenë. Vendosini vetes një emër. Unë jam Brigadieri.( Ofiqi më i lartë që i erdhi ndërmend.) Nesër do të bëjmë aksionin e parë. Më mirë se kushdo tjetër, ne ia dimë dobësitë njeriut.

            Nuk u tha se duhet dhe të merrnin hak. E papërtypshme nga mendja e tyre. Dy motive i kreshpëronin tej nevojës.

Bushtra e quajti veten me emër njeriu, njëri Amore, të tjerët sipas cilësive fizike, Vesho, Bishtok, Xebo, Murro…

“Turmë pa fantazi.”

-E keni vënë re ujkun si e çan delen?

            Pjesa e përparme e dëgjuesve heshti, Ajo me emër njeriu puliti sytë si debile, ndërsa Amore hungëriti një pohim të fortë.

“Qerratai. Këtë asnjë qen në botë nuk ka nge ta bëjë kur sheh ujkun. Dhe në mos iu sultë, do të lehë. Kur leh vështrimi turbullohet. Me siguri e ka patur bariun si timin.”

            Dhe solli ndërmend kohën e lumtur kur i zoti e ndërsente mbi dhen. I shënohej ujkut.

***

            Lehu shumë. E domosdoshme, e pamjaftueshme. Përfundimisht: veshët, goja, hunda janë pak. Bota nuk përballet vetëm me shqisa.

3

            Sulmi i parë i mbushi me siguri.

            Në krye Brigadieri, në fund Amore. Morën përroin që i nxori krye fshatit, u ranë përqark shtëpive, çanë dy kokë. Të shumtët i mbanin bagëtitë në oborr. Por vetëm i pari dhe i fundit arritën të mos lehin. Të tjerët harruan porosinë dhe bënë që i zoti i mallit t’i ndjekë deri afër pyllit. Të lehurit kohë e pa kohë, për pak u hëngri kokën.

             Dita e re i gjeti të lumtur, kope fitimtarësh, ngrehur mes britmash me tringëllimë kockash dhe gromësira të ngopurish. Zotër, shaluar ligjet e natyrës. Grahin, i shpojnë në ije, i kthejnë, i drejtojnë.

            Çdo natë ndërronin fshat. Mbrëmjeve sillnin te Stani i vjetër dy apo tre kufoma bagëtish, i vinin në mes, hanin qetësisht.

            Vështirësitë u shtuan më pas. Tufat e vogla ditën kullosnin në hapësirat mes shtëpive, natën i mbyllnin me çelës. Aty-këtu dëgjoheshin të lehura këlyshësh. Po lindte një brez i ri ruajtësish.

             …Klithmat pas kurrizit janë afruar shumë. Brigadierit i duhet të tendoset me gjithësej për të kërcyer. Këmbët janë lodhur. Lumi i rrëmbyer, i frikshëm. Nuk e ka më atë ndjenjën e hareshme të erës që pushton majat e drurëve. Shtrëngon buzët, gulçon. Dëgjon hapat e rëndë të ndjekësve.

            Mbylli sytë, u hodh. Vetëm kur këmbët zunë ledhin e anës tjetër, mori frymë. Dëgjohet dallgëzimi i ujit, shiu lëpin gjethet dhe leshin e tij të qullur. U qetësua. Njeriu nuk e kalon kurrë lumin në atë gjerësi e me atë rrëmujë. I dhimbset lëkura. Rruga për në stan fare e shkurtër. Shpresonte që këtë natë gjahu të mos kishte dalë bosh si disa herë radhazi.

            Qentë i gjeti të kacafytur. Kockat e  një keci janë shpërndarë në çdo cep të lëndinës. Hungërinin të inatosur, kafshonin njëri-tjetrin, gërryenin dheun me thonj.

“Urinë e shuajnë me sherr.”

            Për herë të parë në jetë i erdhi të derdhë lot.

“Kopeja nuk bashkon mendjet. Të zot vetëm  për besnikëri ndaj njeriut.”

            Lehu sa i hëngri gurmazi.

            U ndanë. Humbën errësirës.

            Të nesërmen si pa ndodhur gjë, shtriqen njëri pas tjetrit  në koliben e përbashkët.

            …Nata sa vinte bëhej më e zezë. Fshati i zhytur në ujë dritash. Sytë u lëbyren. Ecin qorrazi. Dy kone lehin pas gomarit plak kockë e lëkurë, pa kapistër e samar. Kurrizi arenë rrahjesh. Anash barkut qime të gjata. Ecte avash – avash, pa çarë kokën. Në mendonte për diçka, kjo me siguri nuk lidhej me shkaktarët e gjendjes së tij, por me vendin ku mund të mbushte barkun. Fatkeqësia e të braktisurve. Konet, trembur nga lukunia e sivëllezërve, mbajtën putrat, kthyen prapanicat.

            Shefi u turr. Gomari lëshoi britmën e parë edhe si hungërimë gici, edhe si kakarisje pule. Shtrëngoi leqet e këmbëve. Ngriti thundrat e pasme të godasë. Xebua hyri në hapësirën e krijuar, i kapi herdhet. Veshëgjati u vërtit disa herë rreth vetes. Dhëmbët u dhanë fuqi këmbëve të drobitura. Galop çalamani. U turr kopeja. E shtriu për të mos u çuar më. Shefi nguli dhëmbët në kofshë. Qimet e pështira i ngelën dhëmbëve. Po uria nuk ka kërkesa estetike. Të tjerët hanë të babëzitur edhe pse për herë parë mish gomari. U ngopën të patrazuar. Veshët e ngrehur të gomarit mbetën në përgjim të hapave për ndihmë, por deri në çastin e fundit regjistruan mbllaçitjen e qenve.

            Njerëzit flenë.

            Era e mëngjesit bashkë me fëshfërimën e gjetheve përhap rënkime. Ajo me emër njeriu duket e shqetësuar. Gëlltitet duke kapsallitur sytë, pështyma grumbulluar  në cepat e buzëve fillon të zbresë nofullave. Dallga e të vjellës u ngrit në stomak, liron unazën e poshtme të ezofagut, mbush gojën, derdhet pa forcë. Mban qafën shtrirë, angullin fort, jargëzon, kuet, godet me putër, dridhet. Kruspull në qoshen e largët, nuk tërheq vëmendjen e askujt. Mbi dhe bën rrugë shkuma e pastër. Kur ra ndërmend, nuk shikoi përqark. Mblodhi kërbishtet, futi bishtin ndër shalë, u nis kuturu.

            Pak më vonë skërmitja e Bishtokut, hungurima e Veshos, kuitja metalike e Amores dhe… largim pa drejtim.

            I fundit u sëmur Brigadieri. Goja mban erë fekalesh. Në lëngun e trashë të të vjellave gjarpërojnë qimet e murrme të gomarit. I vështron me sytë gjysmë të mbyllur, angullin, dremit…

***

            Haaaa… Joelehura rrjedh vrer. Në ç’fazë të hënës trupi e zëri i marrin  fuqi? S’pushon gulçima. Nxirrjani! Pa shpiritin! Pse s’i binden? Kjo dritë e butë i vuri kapak festës.

4

            Prej ditësh bashkëpunëtorët nuk janë dukur. Brigadieri kotet në shoqërinë u mizave, të pëgërave, kockave, leshit të posaqisur, të vjellave. Shtyp me putër, kafshon me dhëmbë, po në gojë nuk ndjeu shijen e asnjë mize. I la të bëjnë ç’të donin.

            U mërzit. Nesër do t’i gjente plangprishësit. Prej së largu notonin pamjet e kohës së shkuar. Ende i dhembte vendi i qafores. Bariu ia shtrëngonte të mos bridhte pas bushtrave.

            Kushedi sa do të rrinte në atë pozicion sikur hunda të mos i kapte era femër. Pranë këmbëve një langua gjahu, e kuqërremtë, veshët varur me onde mbi kokën e vogël.

-Rozi quhem.

            Prej gojës së vogël rrodhën të lehura të ëmbëla, përkëdhelëse. Ia kishte dëgjuar bëmat, e njihte nga larg e adhuronte, për të  çau ferrën, erdhi.

-Nuk më pëlqen emri yt, i vjetëruar. Ti duhet të jesh Shefi.

            Shefit i buroi nga hundët e thara vala e ngrohtë e mirënjohjes. U shtëmëngej mburrjeve duke tundur kokën sa në një anë në tjetrën. Perëndon me madhështi sytë pak si të gjelbër, të vegjël. Një lëvizje muskuloze që rrudhosej prej tëmblave në nofulla me nur luani, mban mbërthyer dhëmbët.

            Përdredhjet e Rozit tregojnë përvojat e jetës në qytet:  frigoriferin ku njerëzit ftohin ushqimet që të bëhen të pangrënshme për qentë e zagarët; televizorin që i detyron njerëzit të mos kujtohen se kanë detyra; kamerat dhe sinjalet e alarmit që nxorën në pension të parakohshshëm kolegët; si gjaku i aventurires në rremba e shtynte të rrëmbejë thela në kasaphanë, pa patur nevojë për mish.

-E shkuara për të dhjerë, - tundi veshët Shefi. Qenërishtja e Rozit mbushur aromë e mençuri qyteti, i ndezi fantazinë.

            Rozi sa nuk i foli për rrugët ku gëlojnë makinat e bastardët, batërdinë e aksidenteve, që, sikur të shkruanin gazetat, nuk do t’i mbetej vend asnjë informacioni të botës njerëzore, por kafshoi gjuhën se do t’i prishte planin e thurur hollësisht në kokën e vogël djallëzore.

-Shef! Për hir të zotit ver putrën mbi zemrën time dhe nëm bekimin. S’më ka rehat shpirti e vetmuar.  

            Shefi i mbante sytë mbyllur për shkak të diellit të fortë, por dhe kinse për t’u menduar. Uron fatin: për herë të parë do të bënte seks pa skërmitjen e dhëmbëve dhe përshkënditjen e syve rivalë.

***

            Era e nënshalëve shtyn tymin e gjelbër të gjetheve shpërndarë viteve. Përfytyron veten dhe të adhuruarën hapësirave me ahe llafazanë, lisa pa puls, shqiponja kurrize përkulur më shumë se sqepi vrastar. Putrat do të lëpijnë qafën elegante, veshët do të mbledhin klithmat e nuhatjes.

5

            Nuk lanë përrua e lëndinë pa u zhgërryer.

            Në kohën e dremitjes Rozi i dërdëlliste të rejat e njerëzve: konkurenca e lirë, kuota fitimi, faliment total, para të pista, opozitë, mazhorancë.

-Ky është qyteti, - nuk u kuptua e tha për fjalët, apo për atë që u shfaq pas  kthesës: kazani i madh rrethuar me plehra e qen.  Mbi kazan varej hija e një qenieje. Herë ngjante me katër këmbë e herë me dy. Pasi mbushi thesin e madh, u largua nën peshën e tij. Vendin ia  zunë katërkëmbëshit e vërtetë.

            Shefi u afrua nën ritmin e lehjes së Rozit:

-Këtu jetohet pa mundim të madh. I sheh sa raca ka? Ti njeh qentë e stanit dhe langonjtë e gjahut. Ai që ecën sikur mban mbi supe gjithë botën është terrier, tjetri pudel, ai më tej spaniel, kurse ky i frikshmi bulldog, ai me pika dalmatin, fqinji i tij doberman. Dikur nëpër vila e shtretër. Të pasurit e parë në fillim blenë qen të shtrenjtë, të shumtët bastardë. Ndihen më mirë në rrugë. Liria pa dieta të pasurish ka shije.

            Bujtësit e kazanit i ndanë pa mirëkuptim të mirat. Pas skërmitjeve, filluan të hanë me ngut. Qimet kullojnë pisllëqe. Shefin e mbushi neveria. Pa lakuriq qenërinë. Aty qe dhe Ajo me emër njeri.

             Lehu kodin e thirrjes. Vartësja e dikurshme çuliti veshët, lëshoi nga goja qesen e pazbrazur të plastmasës, doli nga zhgani. Që larg iu vizatua buzëqeshja e nënshtruar e njeriut që kapet në pozitë të vështirë. Edhe kur lehte, imitonte të folurën. Po të ishte njeri do t’i hidhte një gëlbazë.

***

            Ka ulur veshët. Mendohet si të sajojë gurët për t’i hedhur në baltën që duhet të kapërcejë. Hap gojën. Muzikë?  Nën rrotat e vjetra të zhurmës mbledh eshtrat. Nuk mësohet, nuk dëshiron.

6

            -Këtë aventurë ia detyroj nuhatjes sime. Kërkova vende e zotërinj vetëm e vetëm   të gjeja njeriun të cilit i mora emrin. Kemi të njëjtin gjak. Fare i vogël filloi të pijë tek unë. Polla për herë të parë. E dallova nga mënyra si e kapi sisën. Më vinte rehat. Para se ta thithte e malakste me gjuhë. Gishtat e vegjël gudulisnin qimet e rralla të nënbarkut. Dakullac mes  koneve të mia, m’u duk paqësor. I  lëpiva duart, sytë, shalët. Rrëkeja e shurrës më lagu sytë. Aroma mbeti në hundë.

            Ç’kemi hequr prej së ëmës!

            Kur e gjeti për herë të parë mes këlyshëve, thirri sa kishte në kokë, e rrëmbeu, e mblodhi në shpërgënj dhe me një dizgë të gjatë e lidhi në djep. I vogli nuk bëri zë. I ngopur,  kënaqur nga përkëdheljet, e zuri gjumi.

            Në daçi besoni, në daçi jo.

            Të nesërmen e lirova me thonj e dhëmbë. Hëngra dru nga imzot sa dhe sot më dhembin kërbishtet.

            Kënaqësinë prej këlyshit-njeri nuk mund ta harroja. Kur gruaja e bariut merrej me bulmetrat, vidhesha, hapja shalët mbi djep dhe të  dy shkriheshim.

            Rritu e pi. Zura vendin e lojave, librave. Kur ikte qumshti, mezi priste të ngelesha barrsë. Më vinte dorën mbi bark, kontrollonte gjëndrat e sisëve. Dhe unë nxitoja të mbushja barkun. I numëronte ditët. Pas ditës së tridhjetë e pestë, kur thithat e zmadhuara bëheshin rozë e theksuar, vinte buzët mbi to. Ndonjëherë më vinte të shtërzoja para ditës së pesëdhjetë e nëntë, po e dija: do humbja pjellat që më siguronin lidhjen e veçantë.

            Më pëlqen shija e rrobave të tij, era e këmbëve. Një lloj drithërime më rrëqeth shpinën. Vuajta gjatë. Asnjë qen bir qeni nuk më hynte në sy, aq më pak bir njeriu. Malli u bë pasqyrë që nuk le pleqërinë të afrohet..

            E takova dje.

            Mes qytetit.

            Në pjacë.

            Nuhata erën larg. Me zor u përudha. Më ngatërruan aromat e karburanteve dhe parfumeve. Nuk është e vështirë të sjellësh në mendje fytyra që kanë sjellë lumturi në jetën tënde. E gjeta në pragun e një dyqani. I imët, lidhur gojën me shall, kapelën ulur mbi sy. Iu hodha mbi gjunjë. U shmang. Me siguri më njohu. Edhe pse kam ndryshuar. Atëherë vura re armën. Kobashi.

            E kuptova. U hodha mbi vajzën te xhamat ku shkëlqenin zinxhira të hollë, shumë të hollë. Më trembën britmat e vajzës, e humba pusullën. Djali rrëmbeu disa syresh dhe u derdh në rrugë.

            Nxitoi pas kthesës. Mora frymë thellë, ia dhashë me të katra. I dola përpara. Atij nuk i lëvizi asnjë muskul. U ngrita arithi, i tregova gjirin.

            Djaloshi ndaloi, i zbehtë e me sy të çakërdisur më lëshoi në bark majën e atletes me forcë e inat. Nuk më dhembi, jo. M’u shemb mbi kokë ngrehina e mallit për të .

            Kuita.

            Kuitja, mos o zot!

***

            Pret të flasë ai që nuk do ta kuptojnë se ka ndërruar lëkurë. Guri i halleve të të tjerëve rëndon larg tij. Rënkime, enjtje, zverk i thyer në vraga të lashta pyjesh, apo linja elegante bulevardesh, nuk e ndalojnë të çatisë  thonjtë.  

7.

            Dielli doli në supin e rreshkur të Malit të Thatë, ndezi gjolin. Shefi asnjëherë nuk ka parë kaq shumë ujë të flejë në një vend. E gërryen kurioziteti për qytetin me shumë ndërtesa e pak, shumë pak drurë. Rozi i mbushi mendjen të bredhin.

“Natën ruhu prej qytetit. Njerëzit janë të trembur. Mbyllin dyert me kyça e lloza, ndezin drita, shkrehin armë. Ditën  pushtohen nga moskokëçarja.”

             Shefin e prin Rozi, e ndjek Ajo me emër njeriu. Kërbishtet mbledhur, trupin harkuar. Ecja krenare ka mbetur gërxheve. Putrat i gudulisen rërës së butë të bregliqenit. Një zog i madh i bardhë, përplas krahët me zhurmë mbi kurriz të ujit dhe atij i ikën zemra. Rozi vigjilente leh si për vete:

-Sa të mësohesh me zhurmat e parrezikshme të qytetit. Në pyll a të tërheq vëmendjen ujëvara, fëshfërima e gjetheve, goditja e sopatës?

             Shefi ndjek me sy lëvizjet e shkathëta të një burri të shëndoshë prej të cilit vjen erë e ngatërruar mishi. Ai mërmërit nën buzët e djersira këngë të pakuptueshme dhe skuq kërrnacka.

-Më ndiq. Zgara është për njerëzit! –Toni i Rozit po bëhej gjithnjë e më urdhërues. Druhej mos tërhiqnin vëmendjen e fëmijëve trazovaçë.

            Shefi nuk i  hedh sytë nga njerëzit e zhveshur. U ruhet shqelmave. Hap pas hapi filloi të marrë veten. Nuhat hedhurinat; mbledh turinjtë. Merr erë njerëzish; asgjë interesante. E lehura fëminore i mbajti këmbët.

            Qenushi qimetullë sa dy pëllëmbë njeriu, qëndronte mbi barkun e tultë të zonjës symbyllur. Mbështetur në putrat e para, me vështrim majtas, i lehte herë pas herë maces fqinjë. Kur ajo e kuptoi se i drejtoheshin, ngriti shpinën si hark, qimet iu çuan përpjetë, drodhi bishtin.

            Qenushi u trimërua, skërmiti frikshëm dhëmbët (Shefit i duket buzëqeshje.), iu turr maces. Ajo e çoi harkimin e trupit në pikën më të lartë, u çorr me tërë fuqinë e kordave zanore, e goditi në turi me thonjtë e kreshpëruar. Qenushi lëshoi piskamën.

-Flama!- hyri në sherr zonja e qenushit.

-Të preftë!- nuk ia përtoi pronarja e maces.

-Ecim!- lehu me kujdes Rozi

-Ka plazh për ne?-nisi tjetër bisedë Shefi për të fshirë shijen e keqe që la sherri i vogëlimave.

-Këtu jo.

-Po ata?- Tregoi grumbullin e qenve nën hijen e drurëve të parkut. Ca  të kruspullosur, ca të shpartalluar. Në mes qëndronte e shkrehur seks bomba.

-Kuçkës i vjen afshi katër herë në vit, - nuk u përmbajt Rozi.

-Po ty?

-Ç’ më pyet?

-Ndihesh keq?

-Të ulëras. Mua më vjen një herë në vit.

-Ajo?

-Me huqe.

-E lezetshme.

-I vrasin sytë fshatarët.

-Dy të tillë i njoh unë në atë shpurë.

-I është  turbulluar nuhatja.

            Po të zgjatet gjuha e varur e Amores, prek jargavitjen seksuale të bushtrës. Këmba e Xebos ka hyrë në veshin e saj. Skenë pas beteje.

-Zgjoi!- urdhëroi Shefi atë me emër njeriu.

            U mbështet pas trungut të lëmuar të mështeknës, ngriti këmbën. Nuk mbante mend qëkur nuk qe shurrosur. I mori mendjen qyteti. Ndjeu lehtësim në bark, siguri në kokë.

            Edhe po të mos i kishte parë mes zhganit, nga mënyra si ecnin, Shefi përfytyroi orgjinë.

***

            Ata pallohen në mes të rrugës. Përkundër atyre që bëjnë më keq, po larg syve. Të kujt? Njeriu i druhet vetëm njeriut. Bota është më shumë se kaq.

8

Park me drurë dekorativë. Shefi kotet me sytë mbi gjurmën e shurrës në trungun e mështeknës. Rozi i  merr erë hartës së  vizatuar nga jashtëqitja e Shefit. Ajo me emër njeriu angullin me sytë mbi një degë të tharë. Amore dhe Xebo hyjnë me kërbishtet zvarrë.

Amore – I zënë me prokupimet e vogla gjithë shpresë…

Xebo – (E ndërpreu) As që më vure re.

Amore – (Me mburrje) Tre ditë si kont.

Xebo – (Mekanikisht) Ushqimi?

Amore – Sa të hanin tërë soji ynë.

Xebo – Pse u fshehe?

Amore – Më trembi sharja “qen!”.

Xebo – E dëgjova.

Amore – Bushtrës nuk i bëri përshtypje. Vazhdoi të lehë.

Xebo - S’ishte për të?

Amore – Pak më parë u ngjit i pirë i zoti i shtëpisë.

Xebo – Brenda ishte dikush. E pashë kur u ngjit.

Amore – (I drejtohet Shefit) Prej tre ditësh shikoja skena interesante. Bushtra, mikesha ime e re, rrinte me putra në parmakë. Hynte burri i parë: lëvizte bishtin; fërkohej pulpave; printe rrugën. Krye shkallëve rrëmbente përkëdheljet e zonjës. Fluturonte. I afohesha. Lëpihemi përmes kangjellave. Pasi largohet i pari, vjen pijaneci, burri zyrtar i zonjës. Bushtra kurdisi lehjet automate. Atë ditë erdhi pa iu liruar dhoma e gjumit. Zonja me veshje të shkalafitur klithi krye shkallëve “qen!”. Ai zbriti me bisht ndër shalë.

Xebo – Vilë kuçkash.

Amore – Shpërblimi: bushtra zonjë çliroi mikeshën  time.

Xebo – U paraqita i ardhur nga jashtë shtetit.

Amore – Të pëlqeu.

Xebo – Hyri në mes, fërkohej.

Shefi – (Me sy nga rruga) Të tjerat i pamë.

***

            Sa e zymtë do të ishte jeta sikur të mos kishte rrugë. Këmbët, putrat, thundrat, thonjtë do të silleshin rrotull pa qëllim. Rrugët ndezin kureshtjen.

9

            Shefi nuk ia ndan sytë Bishtokut që ndjek me vrap të lehtë makinën luksoze xhamanxirë.

-Makinë bosash, - hungëriti Rozi te veshi.

-Pas meje, - lehu fort Shefi.

-Ne nuk vijmë, - dëgjoi kuitjen e Amores.

            Rozi dhe Ajo me emër njeriu iu vunë pas. Bishtoku i mban sytë në xhamin e ulur. Papritur bën saltro, kafshon bishtin, vrapon arithi. Sado mundohej ta mbante nën zap, gjuha i varej drejt tokës. Fytyra e vendit të parë u mbush nga buzët e përveshura në gaz. Shefi me shoqërueset, u kujdesën të mos diktoheshin. Kur makina doli nga qyteti, e rriti shpejtësinë, ndërsa qeni vazhdoi rrugën me hap po në atë drejtim.

            Shefi lehu fort. Bishtoku qëndroi. Zemra i lëvizi drejt grykës. Ktheu kokën. Realiteti e  kapërcen fuqinë e përfytyrimit. Para tij Brigadieri mes dy femrave, njëra fringo e re.

-Ejani, kini fat,- e mblodhi veten.

-Je klloun cirku?- këngëzoi e lehura e Rozit.

-Nuk e di.

-Pse bëre ashtu?

-Nxjerr bukën.

-Pa hë,- ndërhyri për herë të parë Shefi.

-Ç't'ju tregoj! Do ta shikoni vetë.

             E ndoqën të heshtur. Qeni ia di vlerën bindjes. Ka ca gjëra për të cilat nuk duhet të pyesë. Secili bridhte në parcelën e mendimeve të tij, kur Bishtoku bëri shenjë të ndalonin.

-Rrini këtu!

            Borduri i ligustrave, vend i përshtatshëm. Shefit i erdhi të teshtijë. Nuk i duronte prerjet, aq më pak aromat e bimëve të kultivuara. Ndihej në shtëpinë e tij mes drurëve, shkurreve e shtigjeve me gëmusha. Digjej për bushin, shkozën, hithrën, ferrën. Mezi priste të harbonte lirishtave, kodrave, kreshtave ku gjente shenjat udhërrëfyese. Larmi erërash, formash, ngjyrash, jetë. Uniformiteti i qytetit vret.

            Bishtoku me zvarritje i afrua mjaftueshëm tavolinës ku drekonin tre burra. Fytyrëgjeri i vendit të parë të makinës luksoze i hodhi kockën. I gatshëm e priti me hundë, e hodhi lart, u rrotullua, e goditi me bisht, e priti ndër dhëmbë. Tre burrat duartrokitën.

            Shfaqja tërhoqi vëmendjen.

            Një fëmijë hodhi racionin e mishit të pjekur. Bishtoku e godet me putrën e parë, copa e mishit ra mes tre të fshehurve pas ligustrave.

            Spektakli filloi. Kockat dhe mishi nuk reshtnin.

- Janë policë, - sqaroi Rozi.

- Që?- nuk diti Shefi të ndërtojë pyetjen.

- Njerëz roje.

- Qenër me rroba,- kuptoi më së fundi.

- Fytyrëgjerin e thërrasin Shef i madh. Njerëzit pas kurrizit e quajnë “malok”. Im zot me të del shpesh  për gjah.

-Edhe mua po të zija atë vend, "malok" të më thoshin, do të më vinte mirë, - lehu nëpër dhëmbë Shefi.- Nuk e quaj sharje.

            Bisedën ua ndërpreu ovacioni i tavolinave.

            Bishtoku vallëzonte nën ritmin e muzikës moderne. Majë hundës i vërtitej një biftek i bollshëm. U shtri kurrizash. Lëshoi me forcë biskun e shurrës, mbi të hodhi biftekun rrotullues. Ngriti kokën, i nguli vështrimin shatërvanit, zgjati gjuhën dhe kullufiti mishin duke lëpirë buzët.

            Ajo me emër njeriu vështronte dhëmbët mbi kockë. Në fytyrën prej të përmalluare nuk lëvizte asnjë muskul. Rozi qeshej nga maja e veshëve deri në cungun e bishtit. Shefi ndihej i neveritur.

"Pse na rrasin në gojë një kockë dhe harrojmë të ruajmë emrin e mirë?"

            Sytë iu veshën. E urtësoi barku plot. U bëri shenjë shoqërueseve. Me lëvizje provokative u nis drejt qytetit.

            Bishtoku i vuri re.

"Krenaria e tyre më josh të heq dorë nga kënaqësitë. Udha e mbarë!"

***

             Pështirosja i ngriu bishtin. Përulësia duhet të ketë një cak. Hunda i afrohet dheut për të marrë erë, jo për të shkelur me të. E shkuara ka hapësirën e plotë, me diell e hije të pranueshme. E ardhmja? Si dje.

10

     Për pak sa nuk i shkelën rrotat e makinës në sediljen e parë të së cilës krekosej një qen me këmbët mbështetur në xhamin e ulur të derës. Koka e madhe .qimezezë, gjoksi dhe këmbët  gri e hapur, i jepnin hije aristokrati. Shefi e shikoi gjatë dhe tundi kokën pa domethënie.

-Është i racës Elkhound me origjinë norvegjeze. I zhdërvjellët, miqësor, trim, i disiplinuar, indiferent. Nuk shkon mirë me seksin e vet dhe me macet.

- Ç'kërkon në makinë?

- Çmohet si qen roje.

- Ngatërresa asfalti, - foli për herë të parë prej mëngjesit Ajo me emër njeriu.

            Buçitja e makinave, hijet e rënda të pallateve, të papërshkruara nga fijet e holla të diellit, si në pyll, këpucët e sandalet e njerëzve që i qelben para turirit, e bëjnë shefin të ecë duke mbajtur të përthyera këmbët e pasme. Gjuha e varur duket se nuk do ta fitojë asnjëherë aftësinë e artikulimit të tingujve.

            Para ndërtesës masive fund e krye me xhama të gjelbër, i priti kori i të lehurave. Tetë qen të bukur, trupderdhur, të bardhë, me hije të florinjta nën gushë e në kofshë, veshët trekëndorë  mprehur në përgjim,  bishtin të rrotulluar, bridhnin pas kangjellave dhe lehnin me zë tenori.

-Vështrojini në sy. Mos qëndroni! - Rozi tendosi qfën.

            Si dolën prej rrezes së shikimit të tyre, Rozi i tërhoqi nën hijen e shkretë të një pallati. Zhuriti me këmbë guriçkat e mëdha dhe vendosi prapanicën. U mbështet në putrat e para.

-Canaan Dog, të shkathët, me mend, të besës. Shpërfillja i bën të ndihen keq. Mbrojnë me fanatizëm territorin.

- Pse na lodh me budallëllëqe?- u nxeh Shefi.

- Truri yt është në mjegull,- u përgjigj Rozi pa e prishur ritmin e tregimit. - Vëllazëri fatkeqe. I solli pronari i ndërtesës nga Izraeli. U kastruan të vegjël, thonë që të kenë zë të ëmbël, por thonë se atë fat ka pësuar dhe i zoti. Në mbrëmjen e çdo të diele ngjiten në lulishten e taracës së katit të gjashtë dhe bashkë me të zotin angullijnë. Kur i dëgjova për herë të parë isha në afsh. Kam shëtitur shumë vende të Ballkanit: harmoni më të trishtuar nuk më kanë zënë veshët.

            Shkumëzova, godita veten me bisht, kafshova sisët, ulërima ime përzihet me të tyren. Përqafova veten së brendshmi. U rrokullisa mbi pllakat e ngrohta të oborrit. Nëpër cepat e tij formohen hije përtace që shtriqen, rriten, më mbulojnë me indiferencën e shurdhër. Angullima e qenve vjen me  një zë, e qartë, nxitje e ëndrrës së pakapshme, brengë pa të kaluar. U tredhën pa e provuar kënaqësinë e harbimit. Angullimat - sfond i ulërimës së të zot. Si gjithmonë, vlera e qenit shuhet në shërbimin ndaj njeriut.

            Qyteti nuk e zbërthen dertin, me shqisën e mirëkuptimit në gjumë, ngre murin e zhurmave. I tharë në shpirt prej pluhurit e zhurmave, thith vajin e pakuptueshëm.

***

            Cila fisnikëron: kënaqësia apo dhimbja ? Të vlerësosh kënaqësinë me masat e dhimbjes nuk kuptohet në ia ul apo ia  ngre çmimin së parës.

11

            Kuitja e rrotave të makinës luksoze të policit fytyrëgjerë, i shtangu. Pas saj dy të tjera. Tre policë u hodhën rrjeta si ato të fluturave, por të mëdha sa nxinin më shumë se një prej tyre. Zvarrë i rrasën në karrocerinë e makinës së mbuluar.

            Mes hunguritjeve e kuitjeve të të gjitha niveleve të dhimbjes, Rozi, gjeti rastin t’i drejtohet Shefit:

-Kjo mbyllet me breshëri saçmash.

            Nuk mbeti kohë për hamendje të tjera. Makina frenoi, qentë ranë mbi njëri-tjetrin. U hap çadra. I zbritën në tokë duke i mbajtur ndër duar. Shefin e ngrohu përkujdesja. I  vunë qaforen, e liruan nga rrjeta. Vuri re Rozin. E qetë tërhiqte drejt tij njeriun që e mbante për zinxhiri. Ai bindej. Përreth qetësi e thellë. Për herë të parë Shefi shihte kaq shumë qen bashkë dhe të gjithë gojëmbyllur. Shpirti, ngushtuar në territorin e lejuar nga zinxhiri, ndjeu nevojën e madhështisë së maleve, mbuluar nga misteri i natës, fshehtësinë e pyllit kredhur në gjumë.

            Salla ku i futën dikur, përdorej për aktivitete kulturore. Tabani drejtkëndësh, tavani i rrjepur, radha e dritareve pa xhama vështron liqenin. Në vendin e ngritur përpara u ngjitnjë polic. Iu drejtohej civilëve krah qenve. Rozi dëgjon veshëngrehur..

-Të tregoj jashtë , -  i pëshpëriti. Lëpiu dorën e njeriut shoqërues.

            I rreshtuan. Në dhomën e vogël Shefit i lidhën grykashkë pëlhure me ngjyra të ndryshme. Tentoi ta shqyejë. Hëngri në kokë goditje me shkopin e zi që prej druri nuk qe. U bind. Kur dolën në sheshin para godinës, bashkudhëtarët e makinës së mbuluar lehnin të gëzuar. Dikush mbante varur në bisht fotografi njeriu, në kurrizin e tjetrit pamja e shtrembër e dikujt, në dhëmbët e Bishtokut lëkundej flamurka. Rozi qeshej nën tentakulat e shkronjave. Ajo me emër njeriu qëndron e tulatur mes zhganit shamator.

- Miting. Jemi më të fortët e qytetit.

- Çfarë?

- Në kurriz mbajmë të shara për opozitën, fotografi të lidershipit të saj, karikatura Ti mban flamurin.

- Ne ç’jemi?

- Shteti.

- Pse?

- Je Shefi.

- Nga e dinë? - Rozi tregoi me sy  Bishtokun.

            U nisën.

            Prinin më trupmëdhenjtë. Mikesha tha se i stërviste policia për të kapur drogë e keqbërës. Mes zallamahisë dëgjoi lehjen gazmore të Amores. Ecte krenar pas seksbombës. Nuk pati dëshirë të shikojë të tjerë.

            Në sheshin e qytetit potere.

Njerëz të zemëruar shfrynin, tundnin grushtet, hidhnin objekte mbi policinë. Një domate e kalbur i ra Shefit para turinjve. U hoqën zinxhirat. I  ndërsyen mbi turmën. Shefi, Rozi dhe Ajo me emër njeriu u takuan. Vrapuan sa u hanin putrat për të gjetur shtegun e daljes. Shefi ktheu kokën për herë të fundit. Më i ziu i prijësve të mitingashëve mbante dhëmbët ngulur në shpatullën e një djaloshi.

***

            Pati rast të tregohet hero. I ngatërruar kufiri mes heroit e kriminelit. Largësia prej tyre mbushet me përditshmëri të këndshme. Zukatja e erës në kurorat e drurëve, urraja e vërtetë e jetës.

12

            Dielli, si dogji tërë ditën fytyrën e qytetit, shpinën e barkun e pushuesve, pllajat e rrjepura të tullacëve, leshin e pluhurosur të qenve, plagët e demonstruesve të opozitës e gjithçka tjetër mbi dhe, u var te kodrat me gështenja.

            Rozi, si rregulloi ritmin e frymëmarrjes, nuk e mbylli gojën. Herë pas here i skërmitte dhëmbët shemrës. Shefit edhe i vinte mirë që dy femra ziheshin për të, edhe shante me vete Rozin që te e plakura me emër njeriu shikonte akoma femrën. I nxiste bashkudhëtaret të ecnin. Te dera e varrezave të qytetit, nguli sytë në thellësi të pllajës dhe heshti. Hije trishtimi i pushtuan sytë e veshët.

-  Vdekja e njerëzve nuk ka punë me ne, - u mundua Rozi ta qetësojë.

- Atë e kam mik, - tregoi me putrën e ngritur qenin që mendohej para biskotave shpërndarë mbi pllakën e mermertë të varrit.

- E kush nuk të njeh ty?- e përkëdhel Rozi.

- Qytet fshatarësh, stanarësh, rrugaçësh.

- Bushtra nuk është prej fshati- e mbylli Rozi me buzëqeshje.

            Veshua as që e ktheu kokën për të parë kush po afrohej. Qepallat e kaltëruara ngriheshin e uleshin sipas ritmit të bishtit që mundohej të përzinte mizat. Balli i madh me lëmimin e  palëvizshëm të mermerit, sytë e ftohtë, turbullirë e pajetë, rrëzonin mbi fytyrë buzëqeshje të ngrirë, tendosur në dhëmbët gjysmë të zbuluar gati për të kafshuar. Shefi i preku veshin e mbushur me milingona.

- Brigadier! - u përlot Veshua.

-Shefi,- nuk vonoi paraqitjen Rozi.

-Po ai mbetet, - dhe lëvizi nga vendi.- Uluni! Hani!

-Ushqim pa lodhje,- vërejti Shefi grumbullin e biskotave. U ul

-Jo për atë. Duke zgjeruar hartën e këmbëve do të kuptosh të mirat e këqiat e kësaj bote. Këtu kapim lartësi të pamenduara. Kalon mbi vdekjen i shkujdesur, fodull, sqimatar, moskokëçarës, deri përdhosës.

-Kjo nuk është gjuha jonë.

-Qenërishte mendimtarësh., - puliti sytë intelektualisht.

-Ku e mësove?

-Me kurse private.

-Këtu? -  shkumëzuan jargët në gojën e madhe të Shefit.

-Jo. Bëj praktikën. Përfytyroj si i vdekuri nën këmbë qensh e ndien tej për tej kockave kotësinë e jetës, vdekjen e pakuptimtë, gri.

-Interesi ynë?

-Marrim hak për mosmirënjohjen.

-Ne nuk dimë të komandojmë aftësitë tona.

-Jo! Njeriu - e keqja jonë. Perëndia na ka dhënë dashuri, respekt, bindje, urrejtje, por jo dhimbjen e vdekjes. A nuk është kjo liria më e madhe për një qenie. Njeriu, bëhet i vockël para vdekjes. Çfarë nuk sajon t'i shpëtojë. Dhe kur përballet topitet, humbet torruan, mbytet në lot. Pastaj përjetëson vdekjen në mermer, bronx, epigrafe. Paradoks.

-Ne a mbetemi po ata?

-Jo. Kur e kuptova ndryshimin, kapa lumturinë. Shikoni si hidhen ata mbi pllakat e të vdekurve me lehtësinë më të madhe. Ushqehen me pangopësinë miope të njerëzve që synojnë të lajnë mëkatet me kujdesin për të vdekurit. Në sytë e miqve, jo vetëm te këta të varrezave, shoh ndriçimin e superioritetit, kënaqem. Kjo është vlera e jetës.  E kemi. Një jetë qeni e injoron fundin, përfton përjetësinë.

            Shefi, po aq i vrazhdë si dikur, por tashmë me zemër të thyer nga bëmat e qenërisë, hedh kohë pas kohe ndonjë të lehur, sqaron me gjeste, tund kokën. Në thelb nuk i kupton përfundimet e hidhura të Veshos shprehur me qenërishten e mendjeve të ndritura.

-Dëgjo shef! – vazhdonte arsyetimin Veshua. – Hedh shpesh sytë pas, në zanafillën tonë. Çfarë gjej? Katërkëmbësha pa emër.

            Ajo me emër njeriu lehu. Buzët e pavullnetshme nxorën zë të thellë tingëllues.

-Na është dukur njeriu i lartër. E kemi shikuar në sy, jemi munduar të mësojmë prej tij. Kur e njeh mirë, kupton se ai qëndron poshtë, shumë poshtë nesh. Do ngushtësisht veten.

-E themi nga zilia, - kundërshtoi Shefi. - Jetojnë bashkë. Për njëri-tjetrin.

-Për sy e faqe,- nguli këmbë Ajo me emër njeriu.

-Kuptohen me fjalë.

-Flasin pa pushim. Kur u përgjërohesh bëhen vuvë. Të gjithë të njëjtën sjellje, shpërfillëse. Rrinë brenda dyerve të tyre puthitura paq. Ata që kanë patur fatin t'u hynë në dhoma e shtretër, dalluan më mirë mbylljen e tyre brenda vetes.

-Ne na tregojnë anën e ftohtë, të mirat i ruajnë për të afërmit, - nguli këmbë Shefi.

Ajo me emër njeriu mezi priste të pushonin pak dy meshkujt. Sapo gejti rastin, ngriti zërin në pikën më të lartë:

-Ja ç’më kanë parë sytë: Tre ditë në udhë, pa drejtim. Vetëm një qëllim: të gjeja njeriun që i mora emrin. Mbahesha me ujë.

            Buzë arës, ulur mbi një copë të jeshiltë, më tërhoqi fytyra paqësore e gruas rrethuar nga errësira e flokëve të drejtë. E mbante shtatin drejt, pa lëvizur, i gëzohej fëmijës në gji dhe shijes së ushqimit që e përtypte ngadalë. Më mbetën sytë te këmbët e lakuriqta të kërthiut. Uria ma drejtoi nuhatjen te copa e bukës në pëqirin e gruas. Leha të trembej, të lëvizte, buka të rrokullehej dhe ta rrëmbeja.

            Në daçi besoni, në daçi jo.

            Ajo mblodhi ushqimet me rrobë, u ngrit, kapi fëmijën për nën sqetulla dhe filloi ta vërtitë si shkop mbrojtës. Pranë dhëmbëve më tunden tulet e kërthinjta. I  ndiqja me sy. M’u mbush goja me lëng. Leha sikur bëja gargara uji. Mund të ngulja dhëmbët e uritur, të rrëmbeja copa. Ndërmenda këlyshin-fëmijë në sisët e mia. Ula kokën. Më e uritur se asnjëherë, por dhe e zhgënjyer, mora tatëpjetën.

            Ne nuk e vemë pjellën para dhëmbëve të ujkut.

            Veshua lehu hareshëm:

-Ata zbutën të lashtët tanë, na hoqën nga trualli i natyrshëm dhe… na tradhtuan. Në mënyrë të frikshme.

- Eja në pyll. Jetojmë të lirë.

            Serioziteti në turirin e Veshos ia la vendin dhëmbëve.

- Jo. Mos ngul këmbë. Problemin nuk e zgjidh largimi. Kjo detyrë fisnike kërkon përqëndrim të aftësive mendore. Liria individuale hyn në gjepurat e së sotmes.

“Budallai i shkretë,  i ka hyrë me zemër.” - Mendoi me keqardhje Shefi.

-Unë dua të rri këtu, - tundi bishtin Ajo me emër njeriu. Zgjati qafën, lëpiu fytyrën e Veshos. Ai i heshtur, ndërroi vend, i futi kokën mes shalëve. Rozit i vetëtiu ndër sy shkëlqimi i fshehtë fitores.

            Shefi u ngrit.

***

            Për herë të parë qenërishtja ia solli zorrët te goja. Sa nuk futi dhëmbët t’i kafshojë. E përse  llomotit pa pushim? Qeni i vërtetë është te heshtja pas të lehurit. Njeriu te fjala që mbyt heshtjen.

13

-Qëndro, Rozi! Rruga është këtej.

-Për ku?

-Në Stanin e vjetër.

            Rozi ktheu. Me një të përdredhur fine u gjend nën shalët e nxehta të Shefit. Përtheu këmbët e para, u zvarrit sa nxori kokën nga leshi i gjatë nën gushë. I dha trupit fuqishëm. Mbajti në supe peshën mashkullore të Shefit, tundi kërbishtet, i rrahu me bisht organin e fjetur mes barkut. Pas pak e ndjeu t'i fërkohej në të pasmet. Rozi ngre vulvën aq sa ai realizoi qetësisht futjen e drejtpërdrejtë. U tendos, i depërtoi thellësive  të përvëluara. Ndjen shtypjen lart e poshtë. Unazat e brendshme u shtrënguan. Gjithë shqisat u vunë në shërbim të çastit të ëmbël.

            Errësira dendësohet. Objektet humbasin kufijtë me njëri-tjetrin. Trurin e zaptojnë valët e kënaqësive. Bredh gurëve të një përroi të kulluar, rreket të kapë me dhëmbë bishtin e qullur. Gazi harbohet, gumëzhijnë veshëve tinguj hareje. Dy duar i shtrëngojnë qaforen. Tringëllima e zinxhirit nëpër gurëzit e bardhë i vesh kërcimet e rrukullisjet me muzikë.

            Nesër …

            Pas lëshimit të spermës, Shefi ul këmbët e para në krah të djathtë, ngre të pasmet. Rozi e ndjeu mbi shpinë. U shtrinë…

            Ajo squllet, qan, zigzaku i dhimbjes përshkoi lagësinë nga vrima fundore te zgavrat e hundës. Mezi përmbajti dhëmbët.

            Shefi u rrotullua, shtriu këmbët mbi tokë. Drita e zbehtë e nënshkallëve të vilës zbuloi pak nga pak praninë e njeriut. Vuri putrën mbi qaforen e lëkurtë. Ndjen rraskapitje, shtrëngim në kërbishte. I gjëmojnë veshët. Sqetullat ngashërehen, çorodisin gjymtyrët.

            Tërheq i tendosur. Zinxhiri fëshfërin gjuhën kërcënuese të gjarprit.

***

H…am.

Pogradec, 25 gusht 2013, e diel.