Tuesday 14 April 2015

TË REJAT E TIRANËS



ILIAZ  BOBAJ

  REJAT  E  TIRANËS
-Cikël poetik

SHTËPIA E DJEGUR

Prej saj kanë mbetur,
zgavrat e syve të dritareve,
eshtrat e kollonave,
skeleti i gurtë i kreut,
ku vinte kapelen çatia.

Dhe hiri,
që rëndon më shumë se shtëpia.

NUK DI SI LASHË NJË SHTEG TË ÇELË

Nuk di si lashë një shteg të çelë,
një shteg të shpirtit, s’di se si
dhe ndodhi siç ndodh në legjendë,
nga ai shteg më hyre ti.

Dhe më pushtove si kështjellë,
që duket si e papushtuar
dhe fle, pa ditur se një shteg,
të hapur krejt e ka harruar.

Sa i shkujdesshëm paskam qenë,
si të isha vajzë fillestare,
që s’di të ngrejë rrethojë në shpirt
dhe e pushton dikush lehtë fare.

Po ku i pata kështjellarët,
me ushta, helmeta dhe shpata ?
Strateg i dobët paskam qenë,
që shtigjet i kam lënë të hapëta.

Tani pushtuar jam prej teje,
pushtim i ëndërrt, i paparë,
asnjë ushtri përballë nuk shoh
dhe s’di se kujt t’i dal përballë.

Po them të rri kështu siç jam,
i robëruar gjithsesi,
më mirë me ty dhe i pushtuar,
sesa pa ty dhe në liri.



PAS  LUFTËS

Ikën ditët e tmerrshme të luftës.
Qetësisht jetojnë shqiponjat që sollën lirinë.

Korbat e pushtetit, po ndajnë lavdinë.

LARG  E  LARG

Kam vite, të ndjek së largu,
të afrohem, s’mundem, druaj,
ngecëm në fjalët e para
dhe në jetë mbetëm të huaj.

Larg e larg, si dy botë,
koha pa u ndjerë na shket,
si dy planetë në lëvizje,
sikush në orbitë të vet.

Dy fjalë tonat s’u bënë bashkë,
as dy hapa me një ritëm,
si të ishim ditë dhe natë,
njëri vjen e tjetri ikën.

VIZITORJA E VETME
-sime shoqeje, Ritës.

Është hera e parë,
që të kushtoj një poezi.
Është e freskët,
si fjala e parë që të thashë atëhere...
Për këtë poezi,
kam punuar gjithë jetën
dhe përsëri nuk e kam përfunduar.
Mungesat e saj,
janë pasuria ime e padeklaruar.
Të shkruash poezi për njeriun e dashur,
është si puna në minierat e arit,
duhet t’i kërkosh fjalët në damarët e florinjtë,
mandej t’i kalosh në gjilpërën e penës,
për të qëndisur poezinë.
Më beso,
është punë tejet e vështirë.
Por puna më e bukur
e ekspozitës së shpirtit tim,
ku ti,
je vizitorja e vetme.

Merre të gjithë ekspozitën time,
mbaje për vete !

NINULLA E NËNËS

Flokëzbardhur, ballërudhur,
jam kthyer si nga përralla,
para pragut ku u linda,
mbledh kujtime borë të bardha.

Dhe i zgjoj nga gjumi i gjatë,
sa i prek pak me kujtesë,
ato çelin si zambakë,
gjallërohen, marrin jetë.

Janë aq shumë...s’i nxen shtëpia,
s’kanë një grimë pluhur në shpinë,
asnjë rrudhë s’ka marrë freskia
dhe në flokë s’kanë asnjë thinjë.

Vijnë larg, nga një kohë tjetër,
nga një kohë e tjetër ngjyre,
por ndërsa ato vijnë pranë,
unë shkoj pas, tek kohë e tyre.

Dhe vazhdoj kërkoj me ngut,
rrëmoj thellë kujtesën time.
- Ç’po kërkon ?- më thotë një zë.
- Një ninullë të nënës sime.

MESDITË

Mesditë korriku, vendi ndizet valë,
anërruge një pemë, një njeri, një kalë.

Në zhurinë e vapës, pema shlodh vetminë,
lodhjen bluan kali, njeriu mërzinë.

Asnjeri s’e prek të qetën qetësi,
rrinë të tre së bashku, sikush në vetmi.

TË REJAT E TIRANËS

Ecij nëpër Tiranën e bukur,
me mallin e mbledhur vite në mërgim.
Para vështrimit tim,
Tirana lahet me diell.
Një pallat i lartë si një laps i hollë,
diçka zhgarravit në qiell.
Një vajzë më e bukur se Afërdita,
ka zbritur perëndeshën në tokë,
shpon gjoksin e tokës me gjilpërat e takave
dhe toka gëzohet që ia ngul aq fort.
Miku im poet,
s’guxon të më ftojë,
ka vetëm për një kafe në xhep.
Tirana e jeton si Tiranë ditën,
në Teatrin Kombëtar pushohen artistët.
Një i gjymtuar,
që ka mbetur thyesë e vetvetes,
me zë të plagosur, lyp te kalimtarët.
Një tufë të rinjsh,
mbush me gëzim rrugët e Tiranës.
Dy sy, ku jeton shpresa e vdekur,
kërkojnë diçka në një kosh.
Në majë të kalit të tij të bronxtë,
Skënderbeu vështron si profet.
Në Radio, TV, jipen lajmet:
Një i ri vret moshatarin e vet.
Miliona të vjedhura në Bankën e Shtetit.
Papunësisë s’ia vë dot askush frerët.
Rekorde pasurimi thyejnë milionerët.
Ministër emërohet një ish shoku im,
që mbetej në klasë
dhe mësuesit e mbanin me hatër,
në vend të dyshit, i vinin katër.
Tani mban të gjitha këmborët e gradave.
Vjedhje në Rrugën e Barrikadave.
Këtë pjesë të Tiranës,
s’e njeh më askush,
pallatet konkurojnë për lartësitë,
pronarët e tyre për luks.
Reklama verbuese nëpër fasada.

Ka plot të reja, kryeqyteti ynë, Tirana.
                           
                           Tiranë, 16 Nëntor 2014

LIRIA

Rrënjët e saj, thellë tek lashtësia.
Liria nisi të kërkohej,
që ditën që filloi të cënohej liria.

PLEPAT

Po zhvishen plepat nga gjethnaja,
Vjeshta s’ka kohë, po shkon me ngut,
me duart e padukshme të erës,
gjethet nxitimthi u shkëput.

Rreth trungut të tyre të zhveshur,
degët si vija ngjiten lart,
ngjyrosur me mungesë blerimi,
si vizatim i bërë me laps.

Ndërsa presin me ankth pranverën,
e ndjejnë veten mos më keq,
po gjejnë një fije ngushëllimi,
aty majë degësh, tek foletë.

KARLOVI  VARI *

Bukuria e qytetit,
ka pesë yje në ballë,
aq sa ka edhe hoteli ‘’Pupp’’.
S’ka asnjë shenjë prej udhëheqësve të kuq,
që vinin këtu si korbat,
për mbledhje të zeza, pushime në llixha.
Sa shkelnin ata,
fytyrën rrudhte dita,
re të rënda uleshin mbi qytet.
Ai nuk i pranoi kurrë në shpirtin e vet,
i la të vareshin në fotografi nëpër mure,
si një reklamë,
të cilën nesër e zëvëndëson një tjetër.
Karlovi Vari është si një zonjë e vjetër,
që di ta ndjekë si askush kohën.
Ai e mohon kohën,
për të ecur me kohën
dhe e jeton atë si bukuri.
Ata që e shkelën,
i ka shkruar në librin e harresës së tij.
Në ‘’Parkun e të Dashuruarve’’,
ka mbajtur Gëten duke bërë dashuri,
me vendasen e bukur 18- vjeçare,
kujtimin e Moxartit në një piano prej arre,
ca vargje të ngrohtë si puthje mbi buzë,
që shkroi aty Pushkini,
Dostojevskin, Dvorakun, Shopenin, Paganinin
dhe bustin e Bethovenit,
me violinë të mbështetur mbi zemër,
prej nga buron muzikë e përjetshme,
me nota të arta.
Karlovi Vari të tregon,
si mund të jetë parajsa.
                                    
                               * Qytet në Çeki




MBRËMJE DHJETORI

Nëpër vitrina, si papritur,
u ndez shkëlqimi gjer në fund,
dyndje në rrugë si rrallëherë,
reklama të verbon sa mund.

Kureshtje, ngjyra, vizitorë,
çifte me fëmijë përdore,
me kalimtarët, krejt lirisht,
në rrugë shkon moda dimërore.

Të ngutura ca pika shiu,
furrishëm bien mbi asfalt,
më tej haplehtë një e vetmuar,
nxiton dhe orën sheh ndërkaq.

Sikush ngarkon nga pakëz lodhje
dhe shkund po aq monotoninë,
siç shkundim pluhurin nga rrobat,
që ndenjën varur plot një stinë.

Nga gjethet zhveshur krejtësisht,
pemët e lodhura në park,
veshur në drita tërësisht,
s’duan t’ia dinë për to aspak.

Ngarkuar rëndë, teksa shpërngulet,
nga ankthi, lodhja, dufi, zori,
me erë, ndriçim, dhurata, shi,
ikën me ngut ky fund dhjetori.

PRAGA

Në Pragë nuk ka ndryshuar asgjë.
Gjithshka e vjetër,
ka mbetur e re,
ndërsa të rejat,
kanë hyrë në thesarin e të vjetrave.
Është hequr vetëm shtatorja e Stalinit.
Në vend të saj,
është vënë një aparat si tejqyrë,
që shënon vitet e demokracisë,
dhuratë nga fqinjët gjermanë.

Shtatorja,
ishte e vetmja gjë e tepërt në Pragë.



I  VETËM

Kërkoj i vetëm këtë mbrëmje,
si gjë të humbur shoqërinë,
si rërë e trishtë dimrit në plazh,
me pika- pika thith vetminë.

Një vesë, si të më shplajë kujtesën,
nuk di të ndahet asnjë çast,
kjo bashkudhëtare më bezdis,
atë që dua, e kam larg.

Ç’zë syri qenka çkonturuar,
si një pikturë vaji në flu,
njerëz që ngjajnë si forma ëndrrash,
vijnë edhe ikin s’di se ku.

Përtyp mërzinë si kau kashtën,
ndërsa bredh rrugësh në të kotë,
më hyn vetmia gjer në palcë,
e ndjej se mpakem, kam të ftohtë.

GJIROKASTRA

Ky qytet nuk e braktis kurrë legjendën,
që ai krijoi,
as legjenda nuk e braktis qytetin,
që krijoi ajo vetë.
Qyteti mbetet përjetësisht legjendë.
Legjenda mbetet përjetësisht e vërtetë.
Mes këtij dyzimi,
koha vjen e ikën.
Vajzat- yjet e tokës,
i japin vërtetësinë ditën,
yjet e qiellit,
i kthejnë mitin natën.
Nëse do të shohësh një legjendë të gjallë,
mjafton të shohësh Gjirokastrën.

KONKURSI

Konkursi u bë.
Fitoi skulptori,
busti i të cilit mori votën.

Veprën e vendosën në piedestal.

Tani është radha e bustit,
të konkurojë me kohën.

LOJA E LARGIMIT

Tani e kemi tërhequr veten në errësirë,
duke iu larguar syrit të dritës,
ku lexohen
mendimet e tjetrit.
Tani secili lexon në errësirë,
mendimet e vetes,
në librin e dashurisë sonë,
me fletë të nxira.
Është e vetmja rrugë,
drejt së cilës na merr osh dëshira,
për të dalë të veçuar,
aty ku nuk mundëm të dalim së bashku.
Ndërkaq,
e luajmë sinqerisht,
lojën e hipokrizisë,
duke shtrënguar,
litarët e kalbur të afrimit.

Dhe e gjithë kjo,
për ta mbajtur të gjallë largimin.

QYTETI  PA  DRITA

Dritat u prenë, qyteti mbylli sytë
dhe mbeti në errësirë si një hutaq,
ngrehinat rrezëlluese, prej natës përpirë,
dihasin me zor në humbëtirë si verbakë.

Njerëzit e shkujdesur të luzmës dritore,
tashmë ca pritës të etur të dritës,
bëhen më të ngathët, si ngordhalaqë,
mbërthyer nga pritja, nga ankthi i saj mbytës.

Tek- tek qirinjtë ndezin sytë e zbehtë,
përvijojnë mjedise si piktura në flu,
si ca piktorë, që në penelin e vet,
shkëlqimin me mjeshtrin e kanë ku e ku.

Kanë heshtur TV- të, kasetat, DVD- të,
videot gojëkyçur pushojnë në raft.
Si ai që hap befasisht sytë,
qytetit i vijnë dritat dhe jeta nis ndërkaq.

No comments: