Cikël poetik nga
Albert Habazaj
*Mostra
Kam
njohur një budalla të lumtur,
Që
nuk është tronditur një herë.
Mendimi
i mençur
Nuk
i ka trokitur dot në derë.
Fatkeqësisht
e njoha atë njeri:
Pa
tipare deri në ç’ngjyrosje,
Pasanik
deri në ligësi,
Tip
pushti deri në pështirosje.
Një
frymor në formë dybeku,
Ndonjë
fjalë pa shprehur ende,
Kopje
e dalë nga Gobseku,
Pikturë
e lemeritshme legjende.
Nuk
ia njoha atë fytyrë
Me
ata sy si të laraskës,
Stinëve,
si nepërkë e ngrirë,
Shfaqet
vetëm përmes maskës.
…Të
gjithë e dinin që ishte
Shok
i ngushtë i Tartufit.
Të
gjithë e dinin që ishte
Kushuri
i parë i bufit…
*Dollitë e maskave
Në mbretërinë e kauçuktë
u mblodhën maskat për festë parade,
pa frymëmarrje, krrusur si çibuk
në atë mjedis verbues fasade…!
Ngritën dolli
me verën e vjetër
e zbrazën fuçi
nja tre a katër,
për maskat me radhë...dhe një
tjetër,
më hipokritja hipokrizi e varfër:
“Shëndet i kombit! - gogësit
kryemaska,-
i
kombit të maskave me gjarpërinj!”
- Poshtë maskat
e kombit e laraskat,
në
djall vafshin korbat e zinj!!!
*Zgërdhihu rini!
- Melodramë migjeniane -
Qeshin bota,
qeshim edhe ne,
që na ngjitet e
qeshura për dhëmbësh
e ngërdheshja
rinore sulet nën rè,
në trajta
skeletesh na përplaset për këmbësh.
Veshur me
zymtësi shekujsh,
rinia e
buzëqeshjeve të grisura,
djallosi
ditirambet për dishepujt,
kavaliere e
mjerë, e krisura!
Qeshu rini,
qeshu, ndriç dhëmbët,
zgërdhihu,
(kupto: bota është e botës!...)
Zezakja e
bardhë në vertikale
vel hungërrimat
e derrave të Europës,
të Marokut, të
Gabonit a të Indisë,
të përtej
globit, ’ dreqit e të birit!...
E brengosura
ime, e tronditura,
MJAFT! - Klith
qumështi i bardhë i gjirit.
*Bota nuk është ajo që
shfaqet
Mbështeta
njëherë kokën e zemrës
Në atë sup të
ngurtë e me thepa,
tamam si kobër
ma helmoi këngën
e kupën me
helm, i lavosur gjerba.
Të nesërmen, më
keq se Laookonti,
iu turra për
flokësh, e çorra faqesh;
u përsëritka
cikli i qëmotit
e bota nuk
është ajo që shfaqet.
*I shkreti zog
Nuk është aq e bukur sa duket dëbora,
nuk është aq e pafajshme, sa na thonë.
Ta dini: ajo është një katile e tmerrshme,
ta dini: një zog i vogël dha shpirt në borë!
Nuk fluturoi më dot në qiell me shokë,
vocërraku kishte rënë në mes të rrugës,
i kishte ngrirë zemra, simbolit të lirisë,
përmbysur e gjeta, mes dhëmbëve të ngricës.
Në nënshtrimin e tij ndaj fatit, më dukej
Aq i mrekullueshëm, ndaj e mora në dorë.
E vendosa të prehej mes një gjelbërimi.
Iku nga jeta, i shkreti zog. Ah, moj borë!...
*No commento
Kur ma gjymtuan
e prenë
shpirtin me
gjysma brisku,
mbolla një lule
të bardhë
dhe për Aida
Hiskun.*)
Abruzzo,
vjeshtë,1998.
*) Këngëtare e mirënjohur e muzikës së lehtë
që u ndalua të këndonte në monizëm.
*I bukuri si sy Nermini
- Mbrëmje e menduar në mërgim...
(Sonte
hëngra darkë në orën shtatë,
mora
një karrige, u ula jashtë.)
Me vështrimin lart,
bisedoj me hënën,
po kujtoj me mall babain
dhe nënën.
Kujtoj
me dashuri gruan dhe djemtë,
Thesaret
e Nderit që kam në jetë
Mendoj
e si Lefter Çipa pi cigar,
shkruaj,
po dimri duart m'i ka tharë.
Xhevahirët
e mi të rrallë kujtoj,
me
zjarr Shqipërie metaforën po zgjoj.
Pse
çdo gjë këtu më duket e huaj?
E
bluaj mendime..., si mulliri bluaj...
Mendimi
im vërtitet e vërtitet,
si
ajo reja për shi pastaj daravitet.
Shkon
atje, ku për paqe lind ulliri,
qetësohet
i bukur si sy Nermini.
Si
Nermin Vlora, që prehet në Kaninë,
si
sorkadhe mali përmbi trëndelinë...
Dritërimin
e kam atje, në Vlorë,
unë
këtej, si një zog mbetur në borë.
Vetëm
- trishtohem thellë në dëshpërim,
larg familjes,
larg,...në pelinin mërgim.
Ata në Vlorë - më të
mirët e botës
më bëjnë të lëviz
lëmshin e tokës...
Si atë mëngjesin të
bukur mban vesa,
të fortë më mbajnë të
ndriturat shpresa...
Sot jam i mbushur me
aromë Shqipërie,
Në Vlorë vjeshta ka
ngjyrë lirie!
San
Marco di Preturo, L'Aquila, Itali; e martë 27. 10. 1998
*Këngë për Flamur
Përshëndetje Pavarësisë së Kosovës
Oj, Kosovë, o krah’Shqiponje
Krah’ rrebeshesh i plagosur,
Siç je ti në këto troje
Kam Çamërinë sakatosur.
Vjen me frymë Perëndie
Përreth Sheshit të Flamurit
Yjësia e Lavdive,
Ku zihet Besa e Burrit!
Tok me Ismail Qemalin
Qëndron baca Boletin -
Emblema jonë krenare
Dhe kur ndrin a bubullin.
Prishtina ime është Vlorë
Edhe Vlora ësht’ Prishtinë.
Për FLAMUR po thur kurorë,
Këngë yjesh për SHQIPTARINË.
*Këngë
e pambaruar për Çamërinë…
Hap syrin, s’mundem pa klithur,
Për Burrneshën fytyrëgrisur,
Këngë e ngrysur dot pa prerë
Ka qenë Zonjë kur s’kish’ të tjerë.
Loti i kripur si kokërr ulliri,
Rri varur nga dhimbja në cepin e syrit,
Veç vallja furunë e Osman Takës
Vjen së largu, t’i qetësojë plagët…
Më dhembin degët e shqyera,
U bëj mëllagë me piklën e lotit;
Si stina e vajzave të feks Çamëria,
Ka qenë imja që pa lerë Zoti!
O kopësht i bukur i lirisë
Do të çelin lule bajamet…
*Mbi re diellon Teuta
-Elegji për
të ndjerën Teuta B. Shkurtaj-
Kisha kohë që kisha ikur,
prapë në parajsë u futa,
dielli m’u duk i mitur,
se diellonte Teuta.
Mu duk se isha goditur
me pëllëmbë apo me grushta,
mu duk parajsa e thinjur,
kur s’diellonte Teuta.
Qielli ishte tronditur,
vdekja fshihej nëpër skuta,
u fik një dritë e pafikur,
mbi re diellon Teuta.
*Baladë e vogël për një shpirt të madh
Nga
përtej Karaburunit
Detit
del një nimfë,
Ngjitet,
feks Akrokeraunit
Si
ylli me dritë.
Tamam
si e bardha ëndërr
Ngroh
diell përpara,
Si
një mirësi e ëmbël
Qenka
Sose Dardha!
Mbesa
e Savo Andonit,
Filiz’
e lirisë,
Me
zërin e gramafonit
Kënga
e shtëpisë.
Sose,
kur t’u sosën hallet
Pse
ike nga jeta?
Ike
si lulja nga malet,
Si nga mjalti bleta…
*Epitaf
Si lule fati për xha Musain
S’jemi personazhe nga “Iliada” e Homerit,
S’kemi bërë bëma gjeniale, këngë a
heroizma.
Vdekja jote më tronditi
sa rrathët e Ferrit’
M’u errën sytë të tmerruar, sikur erdhi
kataklizma.
U pikëllova, o i bardhi
xha Musa, ndoshta më shumë
Se pikëllimi i Akilit nga
vdekja e Patroklit,
Lotët që më ranë shikimin
ma zunë
Edhe pse këtë njeri të
mirë, s’e njohën gjithë të mirët e globit...
*Monografitë
e mia
Një
fletëz e grisur
Nga
histori e pastër,
Honesh
rrokullisur,
Shkrepave
përplasur.
Një
fletëz e kthjellët
Nga
fryma e rrënjës,
Thjeshtësi
e jetës,
Ylberi
i këngës.
………………….
Dukat, Vlorë, 24. 12. 2008
*Të fala nga Vlora
Vargje të
lagura nga shirat e vjeshtës,
Për në vise të
largëta, guxoj të nis,
druhem nga
tetori, muaji i vjershës,
se vreshtat
vagëllohen të bëhen feniks...
Shkon urimi në
Ohrin tim, në Ohrin tënd,
nga Vlora e
Lasgushit, në Pogradec të Asllanit,
një det me të
fala po nis, me gjithë mend,
se jam fryma
labe e Kosovës, Elbasanit...
Është shpirti i
pastër, si vesë prilli
që dritëron,
për ç’ka Zoti ka bekuar,
të ka, moj
vjeshtë, jeta ime sinonimin
me rruaza
diellore zbukuruar.
Vjeshtë, moj e
bukur vjeshtë,
të kam rrush,
shegë e pjeshkë....
*Shirat e vjeshtës
Natës, turbullohet hëna pas shiut,
pastaj na hiqet si vajzë e sjellshme.
Vjeshta përshëndet mikeshën qiellore,
hoje mjalti nga Universi derdhen.
Në vjeshtë dhe plaku flokë bore duket
thinjur më bukur nga të tjerët;
shirat e vjeshtës më rrëmbejnë tutje,
zgjas duart të këpus yjet e ndezur.
Është e pjekur vjeshta, s’mba inate,
era e ftoit këndshëm i del pragut,
kur poetëria e imiton nëpër vargje
vjen papritur dimri - princ i akullt.
Në vjeshtë hapen buzët e paputhura si sythe
Të shuajnë etjen e verës që shkoi
Nën çukitje shirash faqet e vajzave
Kërcasin si llambushka nate...
*Ranë gjethet
Legjendave tona u ranë gjethet,
iu thanë ato fletët e verdha,
nuk u thanë legjendat legjendare,
rrënjët e tyre ishin aq të thella.
Rrënjët e tyre janë thellë nën tokë,
nën dheun e babës, nën dheun e nënës,
atje ku këngës i buron ëmbëlsia,
atje ka marrin ritmin rrahjet e zemrës.
Ranë gjethet e legjendave tona,
lëshuan sythe, lastarë të gjelbër,
të ecim në këmbë, edhe pse është vonë,
për të mos rënë qorrsokakëve nesër.
*Ngjala...
Hodha grepin, zura ngjalën,
ngjala më shpëtoi.
Ngjala nuk e mbajti fjalën,
nuk i flas me gojë.
Kur m’i ul e kur m’i ngrë
Ato gjokse me tallaze,
mendjen time ku ta lë,
ku ta lë mendjen çapraze?
Pse moj ngjalë, ngjalë, ngjalë
Më shket e më vjen vërdallë?
Ç’ke moj ngjalë, ngjalë e Lumit
Që m’i çmend ëndrrrat e gjumit?!
Zë rrugës ecën me naze,
ëndrrat m’i tërboi.
Kur nis e këndon “avaze”
S’ka zot ta kuptojë...
Pse moj ngjalë, ngjalë e Lumit,
pse tallesh me mua?
Nga syri po më shpërngul gjumin,
po më zverdh si ftua.
Avull nxjerr në palcë të dimrit
Si kazan në zjarr,
midis mpirjes dhe guximit
vij një valë të marr...
*Plotmëri
- Bisedë me
gruan -
S’më del jeta, s’më
mjafton
Të të shpreh sa
shumë të dua,
Zjarr që zemrën
zbukuron
Të kam shoqe,
pastaj grua.
Me ty i kam qarë
hallet,
Me ty kam qeshur
gëzimet;
Kam ty që vështroj
nga mallet,
Se kam ty në mal do
ngjitem.
Je pjesë shkëputur
prej meje,
Jam pjesë shkëputur
nga ti.
Fatmirësisht të dy
bashkë
Përbëjmë një
plotmëri.
Dritërimi ynë nuk
fiket
Se s’ësht’ drapër
meteori.
Trungje me halle
gremisim,
Qeshim si qershori
qershori…
*Besa e qenit
“Unë jam një qen stani,
Në stanin e librave të mi.
“Ham-ham, mos m’i ngani,
Ju shqyej, ju grij!”
Dritëro Agolli
Bën apel qeni i stanit
Gjithë rracës së ham - hamit:
- Një llaf kam unë, s’kam dy,
Dhe vdekjen e pres në sy! -
E uron bushtra me zemër:
- hallall qumështin e nënës! -
Qeni i shtëpisë pastaj,
I lidhur flet më kollaj:
- Po më ngave, të nduk keq,
Qofsh njeri, qofsh edhe dreq! -
Shton e shoqja: -…ndaj kujdes,
Në detyrë s’të fal, për besë! -
Si trim, zë e flet zagari,
Po, me nder, asnjë s’ja vari…
Zagaresha njomi sheshin,
Ankohet: - Pse na përqeshin?! -
Me zë të hollë langoi
Pas një ferre trimëroi…
Ngrihet zonja langaraqe
As për luftë, as për paqe.
“Çuf, çuf, çuf…”, më tej kulishi
As nuk ndreqi, as nuk prishi…
- Miq, ku është besa e qenit?
- Në stan, te balli i kuvendit!
No comments:
Post a Comment