Sherif Bllaca u lind më 30/ I /1942 në fshatin Bllacë të komunës së Therandës (ishë Suhareka). Rrjedh nga një familje patriotike, sepse është i biri i Hasanit djalit të patriotit Ramë Bllaca. Shkollën fillore e filloi në Bllacë, në një shtëpi shkollë, kurse e vazhdoi në fshatin Dulë, ku edhe kreu. Për mësuese kishte Neire Saraqi nga Prizreni në fillim, dhe pastaj kishte motrën e vet Shemsije Bllaca tani e ndjerë. Shemsija ishte tejet e kënaqur me suksesin e të vëllait. Pasi që i lirohet babai i Sherifit nga burgu i Mitrovicës s’Sremitnë vitet e pesëdhjeta, prapë nga presioni i madh i U.D.B-ës, të cilëncnë atë kohë e udhëhiqte ultranacionalisti dhe gjakpirësi më i madh i shqiptarëve Aleksandër Rankoviqi, e tërë familja atëherë detyrohen të shpërngulen në Maqedoni në qytetin e Shkupit, ku Sherifi i vogël u detyrua t’i vazhdoj mësimet në gjuhën Maqedone, edhe pse nuk e njihte gjuhën e këtyre sllavëve të jugut, ai kori sukses, duke kryer shkollën e mesme dhe zejen e këpucarit. Duke mos u shkëputur nga puna ai e kreu edhe shkollën për kualifikim të lartë në tregëti. Pas disa viteve që i kaloi në Shkup kthehet përsëri në Kosovë në qytetin e Pejës, ku edhe martohet. Sherifi u punësua në tregëti në një shitore të këpucëve dhe punoi dymbëdhjetë vite dhe më vonë kaloi në shitoren “Peko” pronë e shtetit Slloven e hapur në Pejë. Pas grevës së sindikatave të Kosovës në vitet nëndëdhjetë u dënua më gjobën prej 20 ditë burg të cilën e paguajti me të holla gjashtë milionë të asaj kohe.
Pasi bëri vepër penale duke mos e përfillë urdhnin e regjimit të atëhershëm të Serbisë, Sherifi u pushua nga puna, pastaj punoi vullnetarisht në shoqatën “Nëna Terezë” për tju ndihmuar të varfërve që krijonte regjimi famëkeq i Milloshëviqit. Në mungesë të kryetarit të shoqatës “Riatëdhesimi” dega në Pejë ushtronte detyrën e Kryetarit në mungesë. Nga presionet e mëdha dhe nga dhuna permanente e Serbisë që bënte në këtë familje që ishte në shënjestër për veprimtarinë e tyre në të mirë të popullit të vet dhe nuk ishte pajtuar kurrë me robërimin e popullit shqiptar të Kosovës, Sherifi bashkë me familjen e ngushtë të tij detyrohet që të marë rrugën e mërgimit, rrugën e pikëllimit, rrugën e lotëve, rrugë e brengave të pa shlyeshme, rrugën e mendimit, mallit për Kosovën martire, për të cilën ra martir gjyshi i tijë Ramë Bllaca. Sherifi shkoi në Londër. Në ketë qytet jeton prej vitit 1998 dhe mori pjesë në demostratat për lirinë e Kosovës nga kthetrat e piratit Millosheviq.
Nga malli për Kosovën dhe njerëzit e saj u frymëzua të shkruaj këto vargje që burojnë nga zemra nga përjetime të tij të dhimbshme, vargje që janë prototip i të gjithë mërgimtarëve, të cilët rrugët e perëndimit i lajnë me lot, vargje me të cilat po del para lexuesve shqiptarë për t’ua bërë të njohura vuajtjet.
Disa poezi nga vellimi i tij ne botim...
Bukurija tradhtare
Hyra në kopsht me lule
bukurinë t’ua shikoj
të bukurën e zgjodha
por zemra më qortoi.
Bukurnë që e kanë!
ajo gjithnjë t’mashtronë
të thotë ty të dua
tjetrin dashuron.
Zemrës i thashë e dua
ajo prapë më qortoi
me ty ajo do të vijë
tjetrin do të dashurojë.
N’kopshte me bukuroshe
nuk do të shkojë fare
bukurija e tyre
qenka tradhëtare.
98
Pleqërija në mërgim
Ditë pa diel dhe plot errësirë
por si syri i verbuar.
Zemër vuajtur i pa shpresë
për të ardhmen i vetmuar.
Tinguj shumë të çakorduar
veshët e shurdhuar për të dëgjuar.
Trupi i lodhur për të lëvizur
duart të gjymta për t’u kapur.
Pleqëri ti qofshë e mallkuar
Në mërgim s’më duhet për t’jetuar.
90
Pakujdesia
T’mjera shqiponjat n’shkëmbë pa ujë
e mjerë rrita në vend të huaj
Kur rriten fëmijët jashtë atdheut
pa ditur fare për Skenderbeun.
T’bukura rriten foshnjat shqiptare
për atdhe ato s’mësojnë fare.
Kur shtrëngojnë lapsin me gisht
nuk shkruajnë shqip por Anglisht.
Ç’është e keqja në mërgim
po shkojnë drejtë në asimilim.
Fatkeqësi për mërgimtarë
kush s’delë t’keqen më me ndalë.
91
Foshnja
Kur qan foshnja n’shtëpi të vet
zëri i sajë është i lehtë.
Zëri foshnjës n’shtëpi të huajë
është si lumi i thatë pa ujë.
N’shtëpi të vet foshnja kur qan
është e dashur për gjithmonë.
Foshnjën e vetë atdheu e don
zëri i vogëlushëve gëzimin e shton.
Më mirë të qajë foshnja n’atdhe t’vet
se t’buzëqeshet në gurbet.
Pasi bëri vepër penale duke mos e përfillë urdhnin e regjimit të atëhershëm të Serbisë, Sherifi u pushua nga puna, pastaj punoi vullnetarisht në shoqatën “Nëna Terezë” për tju ndihmuar të varfërve që krijonte regjimi famëkeq i Milloshëviqit. Në mungesë të kryetarit të shoqatës “Riatëdhesimi” dega në Pejë ushtronte detyrën e Kryetarit në mungesë. Nga presionet e mëdha dhe nga dhuna permanente e Serbisë që bënte në këtë familje që ishte në shënjestër për veprimtarinë e tyre në të mirë të popullit të vet dhe nuk ishte pajtuar kurrë me robërimin e popullit shqiptar të Kosovës, Sherifi bashkë me familjen e ngushtë të tij detyrohet që të marë rrugën e mërgimit, rrugën e pikëllimit, rrugën e lotëve, rrugë e brengave të pa shlyeshme, rrugën e mendimit, mallit për Kosovën martire, për të cilën ra martir gjyshi i tijë Ramë Bllaca. Sherifi shkoi në Londër. Në ketë qytet jeton prej vitit 1998 dhe mori pjesë në demostratat për lirinë e Kosovës nga kthetrat e piratit Millosheviq.
Nga malli për Kosovën dhe njerëzit e saj u frymëzua të shkruaj këto vargje që burojnë nga zemra nga përjetime të tij të dhimbshme, vargje që janë prototip i të gjithë mërgimtarëve, të cilët rrugët e perëndimit i lajnë me lot, vargje me të cilat po del para lexuesve shqiptarë për t’ua bërë të njohura vuajtjet.
Disa poezi nga vellimi i tij ne botim...
Bukurija tradhtare
Hyra në kopsht me lule
bukurinë t’ua shikoj
të bukurën e zgjodha
por zemra më qortoi.
Bukurnë që e kanë!
ajo gjithnjë t’mashtronë
të thotë ty të dua
tjetrin dashuron.
Zemrës i thashë e dua
ajo prapë më qortoi
me ty ajo do të vijë
tjetrin do të dashurojë.
N’kopshte me bukuroshe
nuk do të shkojë fare
bukurija e tyre
qenka tradhëtare.
98
Pleqërija në mërgim
Ditë pa diel dhe plot errësirë
por si syri i verbuar.
Zemër vuajtur i pa shpresë
për të ardhmen i vetmuar.
Tinguj shumë të çakorduar
veshët e shurdhuar për të dëgjuar.
Trupi i lodhur për të lëvizur
duart të gjymta për t’u kapur.
Pleqëri ti qofshë e mallkuar
Në mërgim s’më duhet për t’jetuar.
90
Pakujdesia
T’mjera shqiponjat n’shkëmbë pa ujë
e mjerë rrita në vend të huaj
Kur rriten fëmijët jashtë atdheut
pa ditur fare për Skenderbeun.
T’bukura rriten foshnjat shqiptare
për atdhe ato s’mësojnë fare.
Kur shtrëngojnë lapsin me gisht
nuk shkruajnë shqip por Anglisht.
Ç’është e keqja në mërgim
po shkojnë drejtë në asimilim.
Fatkeqësi për mërgimtarë
kush s’delë t’keqen më me ndalë.
91
Foshnja
Kur qan foshnja n’shtëpi të vet
zëri i sajë është i lehtë.
Zëri foshnjës n’shtëpi të huajë
është si lumi i thatë pa ujë.
N’shtëpi të vet foshnja kur qan
është e dashur për gjithmonë.
Foshnjën e vetë atdheu e don
zëri i vogëlushëve gëzimin e shton.
Më mirë të qajë foshnja n’atdhe t’vet
se t’buzëqeshet në gurbet.
No comments:
Post a Comment