DHIJA DHE UJKU NË POLITIKË.

DHIJA DHE UJKU NË POLITIKË.

(Satirë politike. Vetëm për të rritur.)

Qerim Skenderaj

S’na ishte njëherë,

Një kohë, a dikur,

Por vjet në mesverë,

Vapa digjte, furr.

Një ujk e një dhi

Të “nxehur” blerimit,

Kërkonin freski

Në rrjedhë të burimit.

Ujku në një anë

Dhe në tjetrën dhia,

Fjalë e nga një fjalë,

Merr udhë historia.

I pari flet ujku

Për jetën e vetë,

Tregon pa u ndalur,

Si do bëhej “mbret”:

* * *

Unë – ia nisi ujku,

Me një ton të rëndë,

U rrita nga prindër

Pa “kokërr” në mend.

Pas tyre, mërzitur

Me jetën gjahtare,

Gjithmonë i uritur

Në pyje, livadhe.

U ika të dyve

Dhe gjeta lirinë,

U dhash dritë syve

Të mbrrij lumturinë.

Një nga miqtë e mi,

Më i ri në moshë,

Thjeshtë, me marrëzi,

Ishte bërë “boss”.

Me diplomaci

Ia lypa përvojën.

Për sa tha ai

E kuptova “lojën”.

Me emrin e tmerrshëm

Kishte kallur frikë,

Ndaj i hapnin portën,

E prisnin si “mik”.

Në fillim, thjeshtë,

Duke kërcënuar,

Një tufë me shqerra

Kishte siguruar.

Pastaj e kish rritur

Dyfish kërcënimin,

Së bashku me të

Kish rritur dhe çmimin.

Me “gjoba”, rrëmbime,

Me sulme - rrufe,

Kishte bërë të tijat

Tri - katër kopè.

* * *

Kështu e fillova

Dhe unë, i pafamë.

Së pari ndërtova

Një vathëz në stan.

Pastaj u nisa

Kullotë më kullotë,

Me dhunë e bitisa

Një grumbull me lopë.

Më tej u maskova

Me qime “të huaj”,

Rrëmbeva sa desha

Mushka dhe kuaj.

Mashtrova barinjtë

E grisur, në zhele,

U tunda florinjtë

Dhe i lash pa dele.

Kur malli i shtuar

Më njohu për “babë”,

I bleva barinjtë

Me qyrk e kërrabë.

Edhe gomerët

Dhe qentë ua bleva.

I vura në punë

Me mëza e pela.

Gjithë ç’kishin stanet

Si brenda dhe jashtë,

U bënë prona ime

Dhe pirgjet me kashtë.

Kam ndërtuar stalla,

Një komleks të tërë,

Dhe zonjë e çobanit,

E imja është bërë.

Shëtis nga të dua

Mbi kuaj me shalë,

Veç te ky burim,

Në këmbë vij, me mall.

S’më mungon asgjë,

As për dashuri,

Por jamë i fiksuar

Për një Dhi si Ti.

Ndaj tu qasa pranë,

Je shumë elegante.

Dua të kem ndrikull

Vilës me dy kate.

Dhe lëpiu buzët

“Mbreti” shijehollë,

Pastaj i mbuloi

Edhe lehtë u koll.

* * *

E kuptoi dhia

Kollën e sajuar,

Por dhe u habit,

Që s’paskej mësuar.

Historinë e dhisë

Me bishtin përpjet,

Që e ul në gjunjë

Çdo pashà e mbret.

Ndaj nisi rrëfimin

Shtruar e ngadalë,

“Plaçkën” të zbuluar,

E duart në shalë.

* * *

Unë, or ujk i dashur,

Nisi fjalën dhia,

Shkurt, do të rrëfej,

Për bëmat e mia.

Kur s’ia dola dot

Me “plaçkën” zbuluar,

Nisa të tund fortë

Bishtin e lakuar.

I dhashë bukuri

“Zanatit të vjetër”,

Me një stil të ri,

Me një sjellje tjetër!

Nuk më solli fat,

Bishti i përdredhur,

Që s’ua prishte mendjen

As cjepve të tredhur.

Nisa ta lëkund

Si një balerinë,

Sa që sy e hundë

Mi ngjitën në vrimë.

Flaka veshi sytë

E boss-ve të rinj,

Nga “soba” e dytë

Poshtë bishtit tim.

Zjarri ndezi salla,

Zyra, diskoteka,

Flakërimë e bëra

Dhe në hipoteka.

Të gjithë sa u ngrohën

Në flakë e në zjarr,

Nën bisht më hodhën

Euro e dollarë.

Të dehur nga era

E “vrimës” së dytë,

Me para mi veshën

Fytyrën dhe sytë.

S’kisha ku ti mbaja,

Hapa llogari,

Në një bankë shteti

Ku mbahej flori.

Kështu pak e pak

U bëra pronare.

Llogari në bankë

Me para të madhe.

Nuk bleva pallate,

Lekun s'e kam hedhur.

Bleva vetëm dhi

Me bishtin përdredhur.

Bëra disa tufa

Me ftuja të njoma

Dhe i sistemova

Hotelesh, në dhoma.

I derdha në luks,

Bizhu të argjenda,

Për të pritur boss-ë

Me “bole” të rënda.

Të tjerat i çova

Nëpër semaforë,

Që të trafikojnë

Me para “në dorë”.

Ndërsa më të mirat

I ruaj rezervë,

Për të gjithë ministrat

Kur flenë në hotel.

I zgjedh nga ato

Që djegin më shumë,

E të mbajnë ndezur

Edhe kur fle gjumë.

Kështu i kam zbutur

Një nga një të gjithë,

Nuk më mbajnë taksa

Sa herë që “i zgjidh”.

Se edhe ata

Janë me halle plotë,

U vërsulet “shefi”

Kur se “zgjidhin” dot.

Sa herë që ngre zërin,

Sa herë ulërinë,

Përplasen tek unë

T’ më ngrejnë dollinë.

Dhe i ngulin sytë

Në të gjithë taborrin,

Që të zgjedhin “plaçkën”

Për të shuar eprorin.

Kështu edhe unë

Bëj lart e më lart,

Boss-e, përmbi boss-ë,

Kate, përmbi kat.

Shkoj me kë të dua,

Me kë më do qejfi.

Më lakmojnë mua

Plotë burra shteti…

Koha që më ngriti

Më dha dhe një ves.

Ndizem vetëm kur

Shoh para me thes.

Ah, se desh harrova,

Po qe për shëtitje,

Kam disa makina

Për udhë e për “qitje”.

Ja, këtu kam ardhur

Me një “fuoristradë”

E gjitha në luks,

Pasqyrë dhe mbi shtrat.

Parkova te kthesa

Dhe erdha në këmbë.

Dua të kujtoj,

Ky burim më dhëmbë.

Para disa vitesh,

Isha ftujë fshati,

Ndërsa pija ujë,

Një ftujak më kapi.

Hajde qejf që bëmë,

Zjarrë e flakë vërtetë.

Dhe uji i burimit

U bë avull krejt.

Ishte herë e parë,

U dogja në vlim.

Burimi kish larë

Dhe mëkatin tim.

Që atëhere, unë,

S’bëra punë tjetër,

Më kish bërë per vete

Ky “zanat i vjetër”.

Me sa shoh dhe ti

Je nga zona ime.

Hija dhe burimi

Të zgjojnë kujtime.

Me ndonjë ujkonjë

Drekoje nën hije?

Apo me tët zonjë

Shtruar me mish dhije?

* * *

Dhija ngriti sytë

Dhe u mbush me frymë,

Ndërsa “boss” - i ujk,

Kishte ngrirë si brymë.

E shkundi hutimin,

Dhe pamjen e trishtë,

Të dy sytë si shtiza,

Ia nguli nën bisht.

Të gjithë historinë

E shkoi nëpër mend:

“Plaçka” bën kërdinë

Dhe mbetet në vend!”

Ndërsa e vështronte,

Ndërroi pozicion,

Gati ta shalonte

Si një ftujë të njomë.

Me dy-tri lëvizje

Dhe gjuhën e gjatë,

Deshi ta përpinte

Dhe ta bënte “mat”.

* * *

Dhia e kuptoi

Synimin e tij.

Mesazh i dërgoi

Truprojes, të vij.

Pastaj, me një gjest

Ujkun e ndaloi,

E bëri të hesht

Dhe sytë ia rrëzoi.

Kish ndërruar e thëna,

Erdhi kohë tjetër:

“Ujku ndërron qimen

Jo zakonë e vjetër”.

Tani thuhej ndryshe:

“Qimen s'e ndërron,

Mjegulla dhe hëna

Oreksin ia shton”.

Vërtetë kohë e tyre

Kishte lulëzuar,

Por ajo e dhive

Ua kishte kaluar.

Ngadalë – i tha Dhia

Mos i fry pasionit,

Më parë llogaria,

Jo forcë e zakonit.

Dhe ujku i bindur

Bëri llogarinë,

Të jepte ca mallë

E kandiste dhinë.

* * *

Në bisedë e sipër

Mbrriti avokati.

Vetëm një vështrim

Dhe ujkun e mati.

Pastaj menaxheri

Dhe truproja pas,

Sa i panë lëkurën

U shkulën në gaz.

Një ujk, “boss fshati”,

S’mund të matej dot

Me “boss”-en e dhive

Të famshme në botë.

Le, pastaj, ta bënte

Të tijën në shtrat.

E gjithë pasuria

Shkrihej për një natë.

Prandaj iu drejtua

Me buzën në gaz:

“Merre shtruar boss”,

“Boss fshati”, avash”.

Është e rëndë Zonja,

Ka parë botë me sy.

Nuk është si Ujkonja,

Që darkon me ty”!

* * *

Ujku i hutuar

Nuk tha asnjë fjalë,

Iku i menduar

Me bishtin në shalë.

Thellë e kish “fundosur”

Historia e dhisë,

Dikur e “zgjebosur”

Tani yll, një “miss”.

S'i shqitej nga mëndja

Truproja me shkollë.

Menaxheri i shkathët

Me mëndje të hollë.

Ç'i duheshin lopët,

Kuajt, shqerrat, dhëntë,

Apo dhe çobanët

Kur nuk kishin mend?!

Duart në turì

Uuuuuu…, ulëriti.

Zëri si borì

Më tej stanit mbrriti:

Gjithë mallin do shes,

Barinë dhe të zonjën,

Me mish e me lesh,

Në treg dhe ujkonjën.

Unë që i kam futur

Tmerrin kafshërisë,

Mos më thençin Ujk,

Po s’ia “futa” dhisë.

Sa i zinte emrin,

Plaste nga inati.

Sa e nervozonte

Nofka “Boss fshati”!

Duart në turì

Dhe prap ulëriu:

Uuuu…, u mbushën honet,

Uuuu…, në shpate mbiu…

* * *

Vrau mendjen gjatë

Si të bëhej “mbret”,

Jo si “boss” në fshat

Që nuk kish pushtet.

I shiti të gjitha

Me mish e me lesh.

Lëkurët të njoma

I bëri peshqesh.

Me lekët e kuajve

Bleu një makinë.

I futi “të parin”,

U vu në kërkim.

Në gjithë atë zonë

S’njihte ndonjë tjetër,

Përveç barinjëve

Dhe “mikut të vjetër”

Që e kish mësuar

Për hapin e parë,

Si të behej “boss”

Pa para e mall.

Me rrugë, e pa rrugë,

E gjeti në vilë.

Rrethuar si burg

Oborrin “jeshil”.

Në katin e tretë,

Mbi ballkon kish dalë.

Habitet vërtetë,

Kur e sheh pa kal.

Dhe një buzëgaz

Të verdhë i rrëzoi,

Kur me kokën jashtë

Makinën parkoi.

Rojtarin te porta

E pa rëndë-rëndë,

I dërgoi sinjal,

Ta priste nën tëndë.

Ndërsa një sorkadhe

Sa doli prej dere,

Shkoi i futi krahun

Si lule pranvere.

Parfumin e kish

Më të mirë se Dhia

Që i kish treguar

Gjithë ato “çudira”.

Pastaj duke pritur

Tek tënda nën vilë

Mendjen ia tërhoqi

Peizazhi “jeshil”.

Një bar i çuditshëm

Ndarë në parcela

Që se kishte parë

Në vënde të tjera.

Gati sa të pyeste

Shqëruesin tjetër,

Kur te dera ndriti

Miku tij i vjetër:

Si të kam, o “boss”,

Si të kam, o VIP.

I ke zbritur kalit,

Ke hipur në xhip.

Të lumtë ajo mendje

Që më ka dëgjuar.

Askush në këtë botë

Nuk vjen i mësuar.

Ta di shumë për nder,

Të më rrosh o mik.

Unë që s’kisha brekë

Ngrita një çiflig.

Por ç'e do, e shita,

Me mish, e me lesh.

Lëkurët të njoma

I bëra peshqesh.

Një dhi syargjend,

Ja, si kjo sorkadhe,

Më prishi nga mend,

Kish para të madhe.

Me shterpa e ftuja

Kish mbushur qytetet,

Rrugët, semaforët,

Parqet e hotelet.

Kish joshur ministra

Dhe parlamentarë,

Gjer dhe burra shteti

Kishte vënë në radhë.

Fama i kish shkuar

Nga shteti në shtet,

Si një dhi e zgjuar

Që s’gënjehet lehtë.

Më tha, se paratë

Që kam në kuletë,

S’dalin për një natë,

Jo ta kem për jetë!

Tani, pa më thuaj,

Si ta hedh në dorë?

Si ta bëjë për vete

E të thur kurorë?

* * *

Miku uli kokën,

E krroi me dorë

Dhe ra në mendime

Për “boss”- in e gjorë.

Të dy “boss” fshati

Bërë pa një lekë,

Por ky nga inati

Do mbetej pa brek.

Paskam qënë i marrë

I tha vetes tij.

Në të tillë arë

S’gjen farë të mbij.

Një ujk përveç dhëmbëve

S’ka pasuri tjetër.

Ndërsa shterpat, ftujat,

Kanë “plaçkën” e vjetër.

“Plaçkën” që çan dallgë,

Dete, oqeane,

Që ja mbrrinë të bëjë

Jetë amerikane.

S’janë më si dikur

Skllave të çobanit.

Fati u dha udhë,

U hap derë e stanit.

* * *

Mysafiri priste

Një zgjidhje të zgjuar,

Ndërsa tjetri mëndjen

Gjetkë e kishte çuar.

Ashtu në përhumbje

Mendimi iu poq,

Me të njëjtin gur

Të vriste dy zogj.

Ta zgjidhte “rreshter”

Për skuadrën e “barit”,

Që niste shpërndarjen

Në fund të beharit:

Dëgjo këtu, or mik.

Më dëgjo, or “boss”.

Dhëmbët m'i ke brisk,

Por nga koka, bosh.

Nuk e di që dhia

Vjenë nga derë e madhe?!

Ka qënë zonjë dikur,

E fisme, sorkadhe.

Prijsat e kanë vënë

Simbol në kurorë,

Ndërsa disa mbretër

Statujë në oborr.

Njeriu e shtrëngoi

Të futej në vathë.

I duhej për mish,

Për qumësht e djath.

Tani që s’ka mbetur

Asnjë stan në fshat,

Iku të shohë botë,

Të ngrohet në shtrat.

Pastaj, si se ditke

Që është pakëz “dhelpër”!

E dredh bukur bishtin

Mbi “plaçkën” e vjetër.

Di t’ua prishë mendjen

Boss-ve pasanik,

Që nga lindje e largët,

Gjer në Amerikë.

Po ti nuk ke faj,

Ke parë vetëm fshatin.

Nuk ke parë si theren

“Boss”-ët për krevatin.

S’hidhet lehtë në dorë

Një “boss”-e me lekë.

Duhet të kesh “bole”,

“Bole” dhe pushtet.

Si mik që të kam

Të jap një këshillë:

Mund dhe ta hutosh

Me “barin jeshil”!…

Pa, sa për paratë

Që ke në kuletë,

As nuk ti hedh sytë,

Me nder…as ta dhjetë!…

Veç, për sa të thash,

Trete si qiriu.

Është gati Çakalli,

Gati dhe Ariu.

Ka ditë që më luten

Te dera, në Vilë:

Na merr të punojmë

Me “barin jeshil”…

* * *

U mblodh e u rrudh

“Boss”-i me kuletë.

Ishte shumë e rëndë

Ofeza: “s’ta dhjetë”!

Ndërsa ajo tjetra

“Ke parë vetëm fshatin”,

S'ia uli turirin,

Por ia shtoi inatin.

Se mohonte dot,

Pyjeve qe rritur,

Rrallë me barkun plot

Dhe shpesh i uritur.

Ama kur u binte

Tufave me dhi,

I gjithë pylli qelbej

Shurrë e kakërdhi.

Gjaku mbushte gropat,

Leshi fije-fije

Endur nëpër shkurre,

Shfrynte erë dhije.

Tani nga na delë

Dhia “zonjë e rëndë”?!

S’paska frikë as ujkun

Që e shqyen me dhëmbë!

Dhe ky murrua tjetër,

Tani “boss” me vilë,

Më thotë t’ia mbyll sytë

Me “barin jeshil”.

Dhia sallatë gjethesh

Ka ushqim të parë.

E “kushua” më thotë

T'a gënjej me bar.

Bar edhe tërfil

Ka plotë në lëndina,

Të ngopen gomerët,

Dhe dele mavria.

Gënjetshër me bisht

Bari, tradhëti.

Nuk mashtron dot

As ujk, as ari.

Ndaj e mblodhi mendjen,

E gjeti me vend,

Ti thotë nja dy fjalë,

Veç me ton të rëndë:

Jo kështu, mor, jo.

More ujk me vilë.

Nuk mashtrohet miku

Me bar e tërfil.

Erdha të dëgjoj

Siç më ke mësuar:

Me dhunë e me frikë

Udhën e gjën shtruar.

Tani po na del

Që shtrohet me “bar”.

Mos e ngatërrove

Dhinë, me gomar?!

Se, sa për gomarin

S’të kërkoj këshillë,

Por dhia që dua,

Nuk është thjeshtë me brirë.

Eh, me sa kuptoj

E dashke për vete,

Me lekë të mbuloj

Hotelesh ku vete.

* * *

Tjetrit iu ngrit qimja

Dhe hopa... në këmbë.

I shtrëngoi më fortë

Nofulla e dhëmbë.

Me putrën nga dera,

I bërtiti: “jashtë!”

Të fola për “bar”,

S’të fola për kashtë.

Të dy u spostuan

Nën hije të mënit

Dhe egër zbuluan

Dy dhëmbët e “qënit”.

Uuuu…në kupë të qiellit,

Uuuu…jehoi në shpella.

Ariu dhe Çakalli

Me një frymë te dera.

“Boss”- i me kuletë

E kish vënë ndër këmbë

Dhe me pamëshirë

E shqyente me dhëmbë.

Çakalli i ngriti

Dy veshët përpjet,

Por ariu me putër

Ia tërhoqi lehtë.

Prit dhe pak – i tha

Të mbyten në gjakë

Dhe pastaj në sulm

Që të marrim hak.

* * *

Nga gjaku që rrodhi

Prej ujkut me vilë,

U përskuq oborri

Dhe “bari jeshil”.

Kur “boss”-i symbyllur

Po shuhej për jetë,

Iu hodhën përsipër

Ujkut më kuletë.

E shqyen të gjallë

E bënë copa-copa.

Zemrën edhe shpretkën

I hëngrën të ngrohta.

Kuletën në xhep

Ia mori Ariu,

Ndërsa numëronte

Buzët i lëpiu.

Eh, i tha Çakallit,

Si ka ardhur koha.

Kush i fryn kavallit,

Kush fiton të holla!

Pastaj dy kufomat

I mori Çakalli,

Dhe i ngjeshi fortë

Në një thes “bari”.

E hodhi në krahë

E drejt e në shpellë.

E mbuloi me dhè

Ta kishte rezervë.

* * *

Ariu e gëzon

Me makinë e vilë,

Sorkadhen në shtrat

Dhe “barin jeshil”.

Derisa një tjetër,

Dhëmbët më me maj,

Me forcën e verbër

Ta shqyej e ta haj.

* * *

Kështu vjen në fund

Edhe kjo përrallë,

Që fillin se humb

Në logjikë e fjalë.

Ujku, kafshë pylli,

Nuk bënë për karrier,

Sado që në mjegull

Të sfidon, të therë.

Dhia trashëgon

“Zanatin e vjetër”,

Në shtratin e ngrohtë

Zbut çdo kafsh të egër.

Ndaj “koha moderne”

Ka bërë kompromis

Me dhëmbët e ujkut

Dhe “plaçkën” e dhisë…

Si dy personazhe

Tashmë të përfolur.

Me ndotje, mëkate,

Janë bërë të njohur.

I pranon në shtrat,

Të prijnë i ftonë,

U jep dhe mandat

Të ulen në fron.

Pastaj i rrëzon

Të mbytur në gjakë,

Dhe rrept i gjykon

Kur bien në çark.

Duke bërë kështu

Pjesë të historisë,

Si dhëmbët e ujkut

Dhe “plaçkën” e dhisë…

FUND