LULE TË ERRTA

LULE TË ERRTA

QAZIM D.SHEHU

Pemë e dëshirës çel lule të errta,

Për thellësi ndjenjash të sinqerta,

Shoh si vërshojnë kurorës në majë,

Lule të errta ,lule maji.

 

Lule që përcëllohen prej dëshirës,

Çelin e gazmohen në zjarr të stinës,

Shpërndahen pllajës së ekzilit,

Dhe rriten me palcën e prillit.

 

Thellë e më thellë më shkon dashuria

Gjer në rrënjët e tyre pa skaj,

Ato erëmojnë  pa manira

Siç erëmojnë lulet në maj.

 

Sa vijnë e më shumë ngjyra ngjyra

Lulëzojnë e tretën pakufishëm,

Ndërsa shoh si mënyra

Për ti parë ngishëm;

 

I rrethon me errësinë e ndjenjës

Që zbardh në dëshira të pamundshme,

O këto lule zjarr i rrëfenjës,

Tretur në imazhe të pakëndueshme…

THELLËSI
Thellësinë e dua, ngrohtësinë e saj,

Një fjalë e thellë bëhet fole pa faj,

Më zgjon e më fton në strehë të saj.

Thellësinë e dua në trajtë buzëqeshje,

Pa mariftete e ngërdheshje,

Pa fjalë pas, si pas diellit një reshje.

Thellësinë e dua ,ajo më thërret,

Si një shpellë ku rrezja nuk shket,

Si ato shekuj ku  arti thërret,

Dhe harresa nënkresën humbet.

Thellësinë e zemrës dhe dashurisë,

Thellësinë e kohës prerë midis,

Thellësinë që jeta na afron,

Dhe sa më shumë mendja tek shkon

Ajo thellë e më thellë thellon…

U ZHDUKËN NJERËZIT

 

Ndërsa shikon njerëz të heshtur që s`dinë

Të thonë mirëmëngjes,

Ti mendon mos u zhdukën njerëzit

Fjala e plotë: njeri humbi pa adresë.

Në kohën tonë tekonologjike,

Gjithnjë me ca kufje në vesh,

Me vështrim të përhumbur të syve

Që nuk depërton midis nesh,

Mos vallë njerëzit u zhdukën,

Teksa i qetë vazhdon rrugën,

Pa kuptuar se je zhdukur dhe ti,

Në të pasosurën vetmi.

Dhe s`di si të komunikosh,

Si Diogjen del, njeriun të kërkosh,

Njeriu paska humbur në teknologji,

U zhdukën njerëzit, prit pak

Do zhdukesh dhe ti…

 

 THEMELET

Në themelet e shtëpisë në fshat,

atëhere

U muros një dash i  zi.

Stuhia lëpiu murët pa fat,

Ti përmbyste  me furi.

E mbante gjallë fryma e njerëzve,

erdh koha,njerëzit ikën,

tani hatullave ulërin në heshtja ,

era,yjet mbi të fikin dritën.

Dhe gurët që qëndruan ,

Nga furi e stuhisë dhe rrebeshit,

Tani shkulen pa rrëmujë

Dhe bien afër pragut.

 

 BUKURIA

Bukuria nuk mbetet Kristal i tepërt,

Dëshirë që mund të blihet,

Ajo e di ku jepet,

Edhe pse me ëndrra për të flihet.

E verbër ,tek një sarosh pa dëshira

Shkon dhe dorëzohet,

Aq sa  çmeritet bukuria

Edhe pse pa të nuk jetohet.