Arna loti

Loti, arnë në një shteg në hapësirën e të hutuarve. (W. H. Auden)

Nga Fatmir Terziu

Mos mu lut të të tregojë forcën e lotit

Derisa aty gatuhet fati ynë.

Ky Glob është një top që e fryu

Zemërimin e vet, e ai u bë i yni,

Ti në ikjen e trishtë, unë me dhëmbë të arnuar

përtyp këtë përrua, duke i tretur shkumbën

Përgjatë vijës që ndan kufirin me jetën.

Mos më bëj të shtroj qiellin, lëri retë të ikin

Kjo fjetinë e mardhka tërë Botën.

Po e marr nga ti këtë pasqyrë loti

të kreh ditët e mia

një nga një

mëngjeseve të qelqta, udhëkryqet

në xhunglën e asfaltit

ku hija e lotit përthyhet.

E në rrëntë duke u thyer, shkatërruar,

unë, netët do ti lë peng,

do të thërrasë me urti yjet,

për të vazhduar puthjet e ndërprera.

E sa herë që rufetë të shfaqen

Do t’ua lag shkrepësen

derisa ikja e lotit të thajë

lumenjtë që jetën e tretën.

Zbret përgjatë pjerrtësisë

së zverdhur të kallkanit

përgjatë brendisë së mugët

dhe dhimbëse ashtu si plaga,

e qelqta,

e mjegullt, fikse,

shenjë e një përmbytjeje

që vazhdon të rrëmbejë

si në kohë të Mesjetës

tërë rimat e qeta vargore

prej poezisë së arnuar të jetës.