Koha shumëngjyrëshe

Ndue Ukaj

Me kërkua është art si me puth diellin,
Me lundrua nëpër natën e braktisur, oh
Nga hëna bythprape e ngjyrat e errëta
O natë e vetmuar me sy gjysmëqorre,
O kohë shumëngjyrëshe e trashur n' vete,
Lak e bërë mbi kokën time vallëzon
Kryelartë i shndrisin sytë e Ciklopit i ka
E sheh si i lëvizin këmbët e shpejta..
Akil s'është por fluturon si në beteja antike
Herë në Amerikë, e zë trishtimin në ëndërr,
Herë në Evropë, e kap ankthi në shtrat,
Herë në Azi, e zë makthi në rrugë,
Herë zgjohet me kujtimet për kalin,
Bën dashuri në barkun e kobshëm
Dhe i ngatërrohen rrugët para këmbëve
Koha e pa ngjyrëshe, e paemër e pakënduar
E pashkruar, me muzikë të harlisur vallëzon
E çmendur përdridhet si vajzë në take t'larta
Cunam që si duron metaforat as ironitë
Me struktura të deformuar deri në përjashtim,
Endet me shikimin e tretur në asfaltet moderne
Dhe s'gjen pandehem krahasimi nga modernistët
As nga progresistet e posmodernistet
Nga injorantët e regjur me fjalorë demagogjishë,
Që kurrë s' e kuptojnë artin e heshtjes
Për të mbytur zhurmën dhe gumëzhimën e frikshme.
Koha ime e përveçme në globin e ngulfatur
E paemër, e pagëzuar natën e braktisur me muzikë të harlisur
Me hije korbash e sorra të çartura
Si ngjan assesi kohës së Virgjilit,
Me heronj të çmendur e luftëra absurde.
Madje si përngjan as kohës së Krishtit e Judës tradhtar,
Koha ime kurrsesi s'është koha e lumit të Heraklitit.
Më duhet të kthehem neper të, dy herë ta nuhas,
Dhe të ec nëpër kujtesën e trashur nga merimanga
E krimba që bluajnë pamëshirshëm.
I inatosur me duhet të mos pajtohem me Heraklitin,
Dy herë më duhet të lahem në të njëjtën kohë:
Në të njëjtin ujë njëherë me zjarr përvëlues
Pastaj me artin e heshtjes dhe ujin e uratës.
Mes meje e kohës fluturon zogu pranveror
Me pupla të mërdhita e sythin e trembur,
E trazon pikëllimin e vizatuar në majën e Kështjellës së mendimeve
Kohën e grabitur nga leckaman me lëkurëgjarpri,
Dardania ime e Shenjtë e goditur nga antikoha.
Dhe miti i harresës që qelë si lule çdo mëngjes