Lypsi i metrosë

tregim

Albana Lifschin/16 gusht, 2008


Qe ”rush hour’ - koha kur trenat mbingarkohen me pasagjerë të lodhur që kthehen nga puna. Në vagonin e dytë hyri një zezak i gjatë reth të 30-ve i cili pasi kërkoi vemendjen e pasagjerëve, filloi :
“Mua më quajnë Xhon List. Kohët e fundit humba punën. Edhe gruaja ime gjithashtu. Bashkë me punën humbëm edhe shtëpinë të cilën nuk kemi me se ta paguajme më. Nëse do të kishit pesë apo dhjetë cent, apo nëse u ndodhet ndonjë sanduiç për të shuar urinë, do t'u isha mirënjohës”
Lypsi i ra vagonit poshtë e lart. Prej reth dyzet pasagjerësh, dy veta futën duart në xhep e i lëshuan në pëllëmbë disa qindarka. Lypësi shtyu në vagonin lidhës duke injoruar paralajmërimin që kalimi nga njëri vagon në tjetrit kur treni është në lëvizje, gjobitet me 100 dollarë.
Mendi s’i kishte parë kurrë me vëmendje lypsat e sjellshëm të metrosë. Ishte mësuar që kur hynte në tren të hidhte një vështrim reth e qark për të gjetur ndonjë vend bosh nga qoshet e nxitohej të mos ia zinte njeri. Ulej dhe hapte gazetën. Ndihesh mirë që njerin krah e kishte të lirë e nuk ndodhej nën trysnine e dy vetave ngjeshur në të dy krahët e tij. Urrente çdo lloj ere trupi, djersën apo parfumin e grave të metrosë. Ishte parfum i lirë me ca aroma të padurushme. U mbështet në ndenjësen metalike dhe s’i ra ndër mend të hapte gazetën e mëngjesit. Zakonisht gjysmën e lexonte rrugës për në punë dhe gjysmën tjetër në kthim. Sonte kjo nuk ndodhi. Gazeta mbeti e palosur brenda në çantën e tij sportive.
Kishte kaq kohë që ndiqte me ankth shkurtimet që ishin bërë në administratë që kurse kishte ardhur bosi i ri dhe priste radhën kur t’i jepnin rrogën e fundit. Nga natyra Mendi qe fjalëpakë e mbante vath në vesh porosinë e të sëmës: Në punë mos u përzje me njeri, as për mirë as për keq. Për keq të gjen e keqja, për mirë do kesh xhelozër që do ta vënë lopatën pa ndjerë. Sa më larg vëmëndjes, aq më mirë. Dhe ai kish bërë pikërisht ashtu. Por ja që bisnesi u ble nga një pronar i ri dhe gjërat ndryshuan. Siguria e kaq viteve u lëkund. Njerëzit shikonin se si bosi ecte me një laps të madh në dorë duke vënë kryqe majtas e djathas, qe do te thoshte shkurtonte vende pune si t'ja kishte qejfi.” Dukej sikur fitimin e ndërmarrjes e llogariste me paratë që do të mblidhte nga rrogat e atyre që kish pushuar. Thoshin që ishte kurrnac fabuloz. Në pasditen e vitit të ri për personelin, nuk kishte porositur koka kola me kanoçe, por kishte urdhëruar të blinin shishe plastike dy litra e gjysëm, për dy dollarë të cilat punetorët i kishin pirë me gota letre. Në mbarim të darkës gotat prej letre ishin hedhur në kosh, por jo shishet plastike. Çkish mbetur në to bosi i kishte bërë bashkë e futur në frigoriferin e zyrës. Kishte kaluar dy muaj me to.
Treni u shkund e ngeci në stacion për disa minuta për shkak trafiku. Iu kujtua e shoqja. Ktheheshin të dy pothuaj në të njëjtën orë nga puna. I pat thënë që kishte vendosur t’i kërkonte boses shtesë rroge. Betohej se do ta bënte këtë të nesërmen, e të nesërmen, e të nesërmen , por s'kishte guxuar asnjeherë. Punonte si bebisitër prej më se një viti. Muajt e fundit kishte filluar edhe të gatuante në atë shtëpi e s’ishte e drejtë të paguhej njëlloj. Mendi e shikonte të shoqen se si vinte e vdekur mbrëmjeve e mezi priste të binte në gjumë. Ndonjëherë e zinte gjumi në divan e ai ngrihej dhe t’i hidhte një batanije krahëve. Belma flinte ashtu pa u ndjerë deri në mëngjes. Sa e rëndë do të qe t'i thosh se çkishte ndodhur. E kishte mbajtur për vehte frikën e pushimit që gjashtë muaj për të mos e shqetësuar. Tani s’kish më ç’fshihte. Si do të bënin vetëm me rrogën e saj? Ajo mjaftonte vetëm për qeranë e shtëpisë. Të gjitha shpenzimet e jetës së përditshme i mbulonin me rrogën e tij. Belma qe nikoqire dhe e kishte rregulluar që madje edhe të hiqte diçka mënjanë.
Ai hyri në shtëpi me një çehre të prishur. Hyri si në një vend të zbrazët, pa zhurmën e televizorit dhe pa aromë gjelle. I erdhi mirë që e shoqja s’kishte mbërritur ende. Sëpaku kishte edhe disa minuta të mblidhte vehten. Kaloi edhe një orë vetëm me mendimet e tij. Jashtë binte shi i pandërprerë. Kur dëgjoi hapat e saj në korridor u ngrit ta ndihmonte. Qe bërë ujë. I hoqi pardesynë nga krahët.
-Ç’ndodhi? Më bëre merak!
- Mos më pyet! A ka ndonjë çikë kafe të freskët?
Zakonisht kafen e bënte ajo, por sot Mendi ishte gati të bënte çdo gjë për të. Si do t’i thosh që e kishin pushuar nga puna? Që e gjithë shtëpia këtej e tutje do mbështetej mbi krahët e saj? Dhe kushedi për sa kohë...
Ai i solli kafen në një pjatë të vogël që e përdori si tabaka.
Fytyra e Belmës u çel.
-Sa i mire që je! Tha ajo..
Bëri rrufitjen e parë dhe e vuri filxhanin mbi tavolinë. Po sikur t'i tregonte tani?
- Më së fundi, ja thashë- foli ajo. I thashë boses sime që kërkoja rritjen e rrogës. Siç e kishim biseduar bashkë. Në fakt i a kisha thënë që dy javë përpara, por s’të tregova se ajo më premtoi që do të më jepte përgjigje pasi ta kishin diskutuar me burrin. Përgjigjen ma dha sot.
Ai po e vështronte në sy. Asnjë dritë kënaqësie nuk shihte në sytë e të shoqes. Nuk paskan pranuar. Por fundja punë e madhe! Do bëjmë si do bëjmë.
-Nuk ma shtoi rrogën.
-Për këtë behesh merak ti? U nxitua ta ngushëllote ai.
- Më tha që nuk kishin mundësi të më paguanin më shumë dhe kishin marrë në punë një tjetër me rrogë 100 dollarë më pak se ç'më jepnin mua. Fillon punë të hënën... Ja kështu. Tani jemi vetëm me rrogën tënde. Si do t’ja bëjmë?
Mendit iu kujtua lypsari i sjellshëm i metrosë.