ASGJË

Nga Fatmir Terziu

Një re
Një vetëtimë
Një re
Pastaj një re tjetër
Dhe unë pikturoj ëndërrën time…

Pastaj ndizem i tëri nën jorgan
Kaploj male, fusha dhe oqean.

Pastaj nuk e di
S’e c’ndodh…

Jam bërë i Madh, i Madh…

Pastaj eci në një anë
Pastaj s’kam asnjë pranë.

Pastaj kam një njeri
Kam një njeri dhe vetëm kaq.

Dhe pastaj eci në një anë
Në anën tjetër s’ka më anë
Dikush më largohet, dikush më vjen pranë
As nuk e di c’po më ngjan?

Fshij sytë,
I fshij me dy duar
Jam prapë vet i dytë
E pa besuar!

Unë jam bija jote
Më harrove…?
Rrëshqas nën carcafë bëhem përrua
Buzët zhulasë, por më janë qepur
C’po ngjet vërtet me mua?

Në ngritje vrapoj të laj sytë
I laj dhe prapë nuk besoj
Pyes me vrap një të dytë
Dhe kurrgjë prapë nuk kuptoj…

Unë u bëra President,
Pastaj isha asgjë
Unë u bëra Kryeministër
… dhe prapë një ditë asgjë!

Tani jam këtu bija ime
Jam këtu në këtë anë
Që të thërrasë ëndrrën time
T’a kem këtu pranë.

Bija ime
Një fjalë
Një fjalë,
… një fjalë
Ecim,
Ecim Bija ime në këtë anë
Ecim pa u ndalë!

Bija ime e lamë anën tjetër
E lamë
E braktisëm atë anë.

Ecim bija ime, ecim
Ecim matanë
Se edhe kjo anë bija ime
Mbeti djeranë.

Askund bija ime
Askund
S’kemi më anë
Gjëkund.

Në ecje bija ime
Një fjalë
Një fjalë, pa fjalë!
Kjo anë nga udha ka dalë
Një Zot e di se c’do ngjaj…

A do të ecim më bija ime?
A do të ecim?
Ti kurrë s’më fole njëmujorshja ime
Kurrë s’më fole.

Tani e di heshtjen tënde fëminore
E di pse s’nxjerr zë
Kjo anë është bërë mizore
Asnjë fjalë, … asnjë…

Më tutje s’të pyes më bija ime
S’të pyes
S’e as vetë s’eci dot duke folur
Thjesht bija ime ta dish:
Edhe kjo anë më është ftohur!

Po prapë nuk kam për të heshtur
Këtë ecje kurrë s’kam për t’a harru’
Më mirë të flasë me ty, bija ime
Sesa me ata të ‘vdekur’
që hijen e masin me hu…

Më mirë të ecim anë pa anë
aty ku ngjan zbrazëtirë
Vec ti më qëndro pranë
Në këtë rrugëtim të pështirë.

Kush na trazoi bija ime?
Kush na dredhoi rrugën e mirë?
Kush na la si thërrime?
Kush na la të ngrirë?

Më mirë të ecim bija ime
Më mirë
Të ecim në ecjen tonë të hershme
Është mirë…
Të ecim, të ecim më mirë.

Një dritë vjen nën re
Drejt e në retinë
E qetë dhe me nge
Lë pas një vetëtimë…

Në ecjen tonë kemi këtë shans
Të ecim me dritën që vjen nga lart
Me dritën që qielli zbraz
Të largojë errësirën, t’a flakë.

• ERRËSIRË
  
  

  “Për aq sa ekzistojnë thertore … , gjithmonë do të ketë sheshe betejash.”
  Leon Tolstoi

  
  
  Aty ishte një derë,
  dhe unë nuk e hapja dot
  nuk e arrija dot dorezën,
  pastaj një rreze në errësirë
  dhe një zë nga larg.
  
  Aty s’kishte dritare,
  dhe drita kishte harruar atë vend
  nuk hynte asnjë grimcë
  kurrë s’kishte pasur dritë në fakt,
  as poshtë ku vetëm minjtë linin gjurmë,
  as ku merimangat vallëzonin atje lart.
  
  Aty mungonte dita,
  nata i kishte hyrë në borxh me vite
  edhe kur dita hapej me diell,
  edhe kur yjet pikturonin në qiell
  nata kishte hapësirë pa kufi
  aty ku zor se mund te quheshe njeri!
  
  Aty vinte rradhë Tolstoi
  Rembrandi kishte lënë përgjysëm një pikturë
  Gëte ca vargje “harroi”
  Leonardi Da Vinci s’u duk kurrë
  Ca gërma sherri prunë ata
  … dhe më pas ngatërruan një dynja …
  
  … në errësirë
  qiellit retë në fytyrë i kanë ngrirë
  ashtu në atë terr pis
  aty ku ende vjen një erë e ndyrë
  thellë nga e zeza ku nata të dridhet, … ka nis
  një erë … , një erë e fortë pritet të shfryjë.
  
  Që dera të hapet një herë e mirë…