CIKËL: PËR PARISIN

CIKËL: PËR PARISIN

 

 PËLLUMBAT FLUTUROJNË

 

Shesheve të Parisit pëllumbat e paqes u përpoqën t’ua vrisnin.

 

Gugatjet, këmbana pa gjuhëza

Fluturimet, rrathë të zinj tymi,

Krahët ajër i sharruar,

Këmbët pranga të ndryshkura,

Sytë shpella varresh.

  

Një çast

Violinat prehër heshtjeje,

Mona Lizës faqeve i rrëshqiti një margaritar,

Luvri, telajo e bardhë.

Karafila gjaku Siena,

Venë e ndalur Shanz Elizeja,

Në këmbë të pëllumbave

Fjongo e zezë lidhur Harku Triumfit,

Kopshtet, krah pëllumbash,

Me gërshërë ndryshku prerë,

Sheshet, erë ngjyrë gjaku të përflakur,

Ejfeli flamur gjysmështizë

Bota: Paris, me ty,

Në mort më shumë se në gëzim.

 

Një çast...

Dhe..., pëllumbat e paqes..., pëllumbat e paqes

Përgjakur, gjymtuar, krejt trupi i copëtuar 

Si i vdekuri nga varri u ngritën

Hapën krahët dhe qiellit fluturuan.

 

 

PARISI NË ZI

 

 

Qielli i qelqtë u shkërrmoq, befas, u nxiiiii...,

Rrëqethëse qarja, me ulërima: oiiii..., oiiiii...,

Lotët rrëke s’pushojnë, rrjedhin shiiiii...,

Oqeani ndal dallgët, kripë lotësh piiii...,

Ejfeli lidh ballit shirit të zezën shami...,

Parisit i gjithi në gjunj mban ziii....,

Me ligje qajnë vargjet: oiiii...., oiiii...,

Loti im shterur, qepallesh kripur, oiiiiii...,

Shkriposet rrugët lanë rrebesh bie e shiii...,

Dhe bota luan vendit, lëshon kujen, oiiii..

Kujen...,kujen...,kujen...

Ku-jeee...-niiii....

Oiiii..., ooo....iiiii, ooo....iiiiii....

          O       O

          I         I

          I         I

          I         I

          .         .

          .         .

          .         .

 

KUAJ TROJE

 

Kashaisjen,  me krehër të ri

Kapur pas krifës, kalorësit e kollarisur,

Kofshëve, kurrizit,  shpatullave, bishtit

Kalit të Trojës duke kalëruar ia kryejnë.

 

Jelesh mbërthyer,

Çizme çeliku mbathur,

Barkut me mamuze majëheshta

Shpojnë, trokthi kuajt i ngasin.

 

Fort frerin dhëmbësh fërkojnë

Dhembin dhëmballët, shkërrmoqen.

As vickla, as shkelma, as tërbime

Me të katra, gallopthi, trokthi

Ua marrim frymën në vrap

Djersitur, lodhur, dobësuar

Në strajca tagji misri u çojnë

Butrin shtruar ua kemi për shtart

Patkonjtë nga qielli u kthen sakahia pas pak.

 

Mes rehatish puplash shtrihen

Gjumit të vdekjes ia kaputin

Me gërrgërritjes së gërrhimave.

 

Trojanët, lidhur me litarë

Stërmundimshëm, rrëshqanthi,

Mbytur në pellgjet e djersës

Brenda qytetit Kalin e çuan,

Portat i mbyllën me trarë të rëndë

Në vaska vere festuan

Sytë mbyllën me pllak gjumi arkivol të rëndë.

 

Vështrim nuk hodhën të shihnin barkun e mbarsur

Kali odisenia natën gjumashe priste barkun për të zbrazur.

 

Botë e kollarisur, përgjumur

Mbi shala moderne Kuajsh kapërdisur,

Lodhni, ngitni revan,

A vallë harroni që janë e do të jenë

Barkqelbësirash mbushur

Kuaj odisenian .

 

Barku as heshta, as kordha, shigjeta, shpata

Gjoks e bel shtrënguar, bombat gjerdan

Kollaret tuaj si fitila kanë.

 

 

RRJEDHIN LOTË

 

Syri si zemra ndjen,

Zemra shkul brinjët gardh kraharori

Syri ngarkon qerpikët me rubinë.

 

Kush zemrën eshkë e ka kthyer

Syri bërë shkretëtirë.

 

 

PERËNDITË KU JANË?

 

Perënditë, në janë

Majëmalesh, në qiell,

Në frone shkëmbinjsh,

Të ftohta, mermer,

Vendit të luajnë

Pak gjunjët të thyejnë

Pafajësisë së të përgjakurve

Me flakët e ferrit dantesk

Përgjaksve t’ua kthejnë.

 

Perënditë në se janë,

(Edhe pse vet s’besoj,

Askujt këtë gjë në botë

S’kam të drejtë t’ia mohoj)

Mbi frone këmbëkryq,

Një sy le të çelin,

Të prishin pak gjumin

Për shpirt të të vrarve,

Të falen, përulen,

Dhe shpirtin e përgjaksve

Ta përvëlojnë

Në prushin e turrës së druve.

 

 

TË PASHPIRTËT

 

Kush për shpirt ka shkretëtira  të shkretuara

Edhe retinën e syve, perden e tyre, vet sytë

Dhe edhe qepallat e qerpikët i ka mbjellë me rërë,

S’ka ku ta gjej oazin e fshehur, pikëz loti,

Pikëz vese të bjerë  

Të njomë qoftë dhe një thërrmijëz të vogël,

Djegur në zhegun zhuritës,

Ta bëj pakëz të ndiej

Edhe pse s’ka rrënjë.

 

 

TË AFËRMVE TË VIKTIMAVE

 

Një tufë trëndafilsh?

Trëndafilat e kopshteve të Parisit vrapuan

Për mua s’lanë vend.

 

Një letër shiritzezë?

Postierët pëllumba të gjithë

Qenë të zënë.

 

U ula dhe lotë, thashë, po dërgoj,

Një pikë loti nga ai, që,

Me ngrohtësinë e tyre shkriu

Ajzbergët s’i la të qëndronin në këmbë

 

NEW YORK-PARIS

 

Katërmbëdhjetë vjet më parë

Mëngjesi i New Yorkut gdhiu,

Flakë kuçedrash që qiellin zhuritën,

Globit jetën si në makinë mishi ia grinë.

Zjarr që detet dhe oqeanet i thau

Dhe pikën e fundit të ujit ua thëthiu.

 

Kontinentit të vjetër

Gllënjka e verës së mesditës

Kantinë helmi,

Sytë rubineta shiu  

Lumenjtë e fryrë të tyre përmbytën

Detet dhe oqeanet

Anija s’mbytet

Mes dallgësh dhe valësh

Ulet e ngrihet në lundrim.

 

***

Thëngjijtë nën hirin e ftohtë fjetur, fshehur

Mbrëmjes u ndezën, shpërthyen vullkan,

Gjumit të natës flakë fabrikash vajguri i vunë,

Me pabesi makbethiane e torturuan, vranë.

 

Zjarri i llavës lulet e bukura Parisit,

Një nga një ia këput, ia djeg

Tmerri, gërshërë kasapësh,

Që mishin qeth.

 

Përtej Oqeanit,

Kontinenti i Ri

Dorën hedh urë mbi përmbi dallgë,

Fidan fidanishtesh fushave të Francës prej flakëve flakëruar,

Fasho freskuese fjalët fërfëllijnë,

Det dashurie derdhur për dëshmorët,

Lule lirie lulishteve lindin, lulëzojnë,

Buqeta besimi për buzët e bulevardit,

Vllazërim me vendin e vllazëruar,

Parqet e Parisit në paqe të prehen.

 

USA