Sepse DUA

Sepse DUA

 Mirela Terziu

Ecjen tënde ndjej

me hapa te shëmbur

që vjen rreth e rrotull

si një zinxhir i përdredhur

mbajtur në fyt

shijen e hidhur të zhgënjimit

Unë e çalë,

në mes të detit të vdekur

kërkoj në marrëzi dëshpërimi

gurët e diellit

të këpus ato nyje dimri

në krahet e tu zvarriten

E verbuar kërkoj...

sepse dua,sepse i këndon dashurisë

me erë trëndafili dhe puthjesh

me ndjenjën dashuruar

në sekretet e varrosura

bashkë me lotin

puth hijen time të vrarë

në copa trishtimi

Dhe unë shoh dritën

nga një qiell i thyer

të kësaj historie

që nuk paska kurrë mbarim

Aty të qendroj

si një farë ne mendje

ne një fllad' të ëmbël kënge

të dashurisë së pathënë

Në ankthin të jem e pavdekshme

në zemrën e një burri

Përmes thirrmës

Loti u rrit ,

u bë grua

Buzëqeshja...

fletët e poezive të saj

Sytë e rrudhosur të pleqërisë

krenaria e historisë së dhimbjes

të ngulur ne oxhak'

shijojnë ngrohtësinë

e flakeve të shkëndive në vite

Dhe emri yt,

asnjëherë i thënë

ecën me anijen në fund të detit

I trazuar në dallgë

si era dëgjonë thirrjet

O ndoshta dëgjimi

është veshur me ëndrrën

Aty vështron

sytë e së tashmes së etur

Një qiell' të pafund' kërkon

Për një ulërimë, jo njerëzore

Ti bir...

Ti bir,

si mund të jesh kaq i pashpirt?

Si mund të vrasësh , shpirtin e një nëne?

Unë jetën ta dhash nga dhimbja,

dhe ti, ta jetosh atë për mua

Si mund të harrosh

netët e mija të pagjumëta

kaluar në shtrat pranë teje?

Përrallat e panumërta të fëmijërisë

dhe të qeshurat e zërit tënd,

diell' i jetës sime

Si mund të harrosh

vitet që kemi ecur bashkë

si një trup i vetëm

Ti je mashkulli me i bukur

dhe më i ëmbël për mua

Ndaj mos harro...

Zemra ime është e brishtë

merr frymë nga rrahjet e tua

Pra...

As në ëndërr' mos më jep

një çmenduri të tillë

I urrej që nga sot

dhe i mallkoj në lot ëndrrat

Zgjuar do qëndroj

gjithmonë për ty

Të shoh duke ecur

me hapin tënd të sigurt

Qaj lotin

Në rrethin e lotëve jam ulur sot,

bashkë me shiun,

qaj e ngrirë lotin e palotuar

në këtë tokë të lodhur

Deshirat si qershitë e papjekura në buzë

këngën e pakënduar të gruas marrin

Në këtë libër të shkruar

të recituar me të vetmen fjalë "Shpirtin"

Ku vargjet si sonambul

ecin gjatë mendimeve

Dëbojnë shpirtrat

e dashurisë së çmëndur të kësaj legjende

ku ujitej pikëllimi çdo ditë

me duart apasionuar

trupin e dhimbjes

dhe ulërimat e gjoksit të sfilitur

ngrijnë atë vuajtje

me një shkrim "lamtumire"

Jo...ti, s'do të më bësh të vdekur nga jeta

Unë linda që të ecë gjatë me yjet

Të shoh çdo ditë diellin

të puthë në buzë hënën

Sekretet e mija

Sekretet e mija

Sytë e lakuriqtë të kaltër

të pushtuar nga jeta

Ku shtrirë nga retë e bardha

u bëjnë sehir buzëve të qepura

Të maskuara nga nata përgjuese

duart e plagosura

diellin kanë vënë nën shpatulla

Një qiell' shumë të lartë

ku unë, bashkohem me yjet

dhe gjej aromën më të mirë

të ëngjëllit për ekzistencën time

Sekretet e mija,

si fjala e shenjtë e priftëreshës se Trojës'

Më i madhi kult'

me e madhja çmenduri

ku lulëzojnë pasthirmat më të mykura

në lumenjtë e vdekur pa varre

Ku shëmbëllej me shpirtin dhe sytë e mi

Largoj me rradhë

Dhe sot,

penën marr të prish këtë qetësi,

me gërma të forta krenarie

Dhe faqen e durimit të lodhur ndal'

me ulërimat që ushëtojnë

veshët e kujtesës

Dhe aty i lutem

pikëllimit të ëndrrës

të mos flasësh më kurrë netëve

Me rradhë largoj

lotët e ditës së djeshme,

të sotme, por jo të nesërme

Si rruaza të arta do ti ha

bashkë me natën

Në atë natë,

ku shplodhesha duke vuajtur

dëshiruar trupin tënd

derisa nata,

mallkoi natën që ekzistonte

të vazhdonte të turturohej

në atë terr të thellë,

më të zi se vetja

Dhe ti, ti...

Mos më shiko

me ata sy qortues,

se e grisa atë faqe

Unë, jam grua

ëndërroj të prish fatin

Si guxon ti, që më ç'lulëzove?

Por unë, përsëri

stinët mbledh për ty

në buqetë puthjesh të paputhura

Dhe në fund, në fund

para se të vdesim

Unë do të jem

Poezia jote më e bukur e

lëngimit

Unë e di

Malet antike të kujtesës

prek tani,

me hijen tënde të vjetëruar

se unë po e harroj

fytyrën tënde

si drita e qiriut

tretet dalëngadalë lënguar

Se di...

A e mban mënd?

Kur shikimi im

shtrihej gjatë,

si një altar,

në sytë e tu,

i ëmbël, i shushatur,

lakuriq,

si një perëndi e diellit

Tani të shoh

veç në ëndërr

si anijet e kujtesës

në detin e dhimbjes,

në valët që rriten

pa mbarim,

në qetësinë e murosur

si një lëngim i gjatë

që nuk jep shpirt.

Dhe xhelozia për ëndrën

që të rri pranë

e kujdeset për ty

më mbyt

Dhe mua ç'më ngeli?

Më ngeli veç zija

kjo hije e rëndë, e grisur,

me perla të zeza

mban kryqin e dëshpërimit

në shpinë

Por unë e di që një ditë,

do përqafojmë

vuajtjen tonë

pa pasur frikë nga vdekja

Aty në atë shtrat

do duhemi përsëri

Se ti, etje ke për mua

Ndoshta...

Ndoshta ,

më quan të çmendur

se unë i këndoj dashurisë,

aq sa të bëj frikë

sa vdekja

Ndoshta jam e dashuruar

me veten

dhe vuajtjen time,

ndoshta!

Por, kështu më duaj

të çmendur në çmendurinë time

Ku vritem e rilind

çdo ditë me rrahjet e saj

me imazhin e dashurisë

në fytyrë,

me zemrën që kërkon

të dalë

nga zinxhirë në llavë,

me mishin e muskujt

që ndjejnë erën

e trupit tënd,

të më sjell lumturi

Aty,

nuk besojmë më në zot

Ai është perëndia jonë

Aty,

dua vetëm të më duash

Dhe pastaj,

të më shohësh duke fjetur

Dhe kur të zgjohem...

Përsëri të më duash

Unë do të të shkruaj

Unë do të shkruaj

sa herë,

të kem etje malli

Sa herë zemra

të çukis , gjakun e brishtë,

që flet nën zë

Sa herë të kem dëshirë,

të kafshoj

pagjumësinë tënde

Unë do të të shkruaj,

sa herë që lotët

që kurrë nuk do ti shohësh

të pjekin buzën krenare,

të tharë shkrumb

Unë do të jap,

shpirtin e syve të mi,

të ledhatoj,

rrudhat e vuajtjes tënde

Mohimin e dashurisë,

së të dashuruarve

Unë do të të shkruaj

dhe  pse

nuk do kem fjalë

që të të bëj të më duash

Unë nuk mund ti fshihem

bukurisë së shpirtit tënd,

kur ai,

veç mua më njeh perëndi

Unë do të shkruaj

se ti ke frikë

të flesh pa dashurinë

Dhe kur të më thuash

lamtumirë...

do të të shkruaj

që të jem kujtimi yt

i parajsës së tokësorëve

Unë do të të shkruaj

pra, do të të shkruaj

dhe kur të më urresh

Dhe kur të më vrasësh,

unë do të të shkruaj!

Këtë natë qielli

Këtë natë ftohtësisht'

qiellin e errët shekullor thërras

t'më josh me sytë goditës,

ku mbretëron

heshtja e ngrirë

Ndjeshmërisht,

i dorëzohem, krahëve të tij,

me shpirtin e virgjër,

i besoj lotin,

me shpirtin fëmi,

filloj e flas e plagosur

Pa pika shiu ky qiell

pa aromë hëne,

pa re të qelqëta,

pa vezullime yjesh

Një mbulesë të rëndë pluhuri

mban në shpinë,

me perlat në sy trishtimin

E ku të shtrihem

në këtë arë të pikëlluar?

Pa lulëkuqet e brishta

që përkundin bukurinë

në shkëlqimin e dritës,

në përkëdheljet

e zërave të erës

A mund të dua,

bukurinë e tij të panjohur?

Dhe krahët

frymëmarrjes së dheut,

e kufijve të tij të forta

ja rrëmbej

me dehjet e zemrës

së mbretërive të kaltra

Aty, qielli i dashurisë

së të marrëve

Në sytë e thellë

ai vështrim shkatërrues,

i përgjëruar thërret

emrin e asaj gruaje

Nëse Ti

Retë , ulën qërpikët

të pikëlluar

Mblidhen,struken,

nga ftohtësia

e banesës së hidhur

Qiellin fillojnë të lajnë

me shpirtin e tyre

Shohin k'të shkatërrim

të padrejtë

k'to flokë krenarie,

pa kuptim, pa domethënie

si vetë kjo jetë...

Nëse ti mendje,

me zgjuarsinë tënde

zemrën të shihje

me një rreze të kthjellët

Në duar buzëqeshur

do ta mbaje

Shtrënguar deri

në ndalim rrahjesh

Aty ,do të doje të jepje

frymën e fundit

Aty, dielli i saj i vetëm

Udhëtimi më i bukur

brigjet e ngrohta

të valëve të lëngshme

Aty, gjethet e mendimeve

në pluhur yjesh vishen

Aty, në qetësi

përkëdheljet e një gruaje

Aty, ndergjegja

A mund të zhdukë ankthin?

...................

Se unë zemërimin

e gjithë erërave kam sot

Të gjithë zotave

u lutem të fryjnë

e të shkatërrojnë

k'të pluhur

spektatorësh buratinë

në k'të patologji të mjerueshme

mbytëse egoje

Në qiellin e hapur

e të kthjellët filozofik,

nuk kërkojnë

më ëndrrat fisnike

Të bjerë shiu...

Të ngrejë lumenj e detra

Dhe ndërgjegja e tyre

a mund të thaj

pikëllimin tim?

Dhe balta, balta

që peshon

vuajtjen e dheut

A mund të mbyllë

plagën e pafajësisë?

Shpresoj në qetësinë

e bardhë të dëborës

Si një gomë të fshijë

me mishin e frymën e saj

këtë sipar shfaqeje

Dhe të ngrohem

në ftohtësinë e saj

me ndjenjën

se jam ende gjallë

Magji lulesh

Se ti flatra të kristalë ke në sy

me magji lulesh

Puth buzët e pranverës

me erën e malit

Lëkund flokët e saj

Me valët e epshit i lan trupin

e zjarrtë

Oh këmbanat e mjalta të zemrës

shkundin tapetin e pluhurosur

të mishit

Se sot duan të kërcejnë vallen

më të bukur

Me veshjen e një dashurie të re

Dhe ju dasmorë të kësaj kështjelle

shihni, gëzoni dhe ngulitni në mendje

këto rreze dielli të uritura të jetës

ngrohën dimrin e princesësh së vajit

Në lutje

Fluturoi Kali i Trojës mbi trupin tim

Të bërë mavi, me arna nga pritja

Ku era e detit të largët

shkund pikëllimin në heshta bukurie

Ti kalorës i netëve të vrara

me plagë mbuluar heshtjes

Thërret Afroditën të lexoj

gurët e zemrës me mollën e artë

Dhe zëri zjarrë i dalë nga barku

tregon hartën e historisë

së kësaj dhimbje

Në lutje për një mrekulli nga Homeri

të veshë dhe një herë

sytë e saj të magjishëm

Eros

Ti zë që flet në mes të këmbëve

harbuar

Frytet e pranverës,

polem i ëmbël i fjalëve të nxehta

Sy të thellë që përpijnë avullin

e dridhjeve

Fol pa fjalë, duaj me fjalë

me pasthirmat, grimcat e shkronjave

që bëhen melodi

Puthi shikimet e strukura

në qoshen e zjarrit

me prushin gjithë jetë

që nuk bëhet hi,

mbulo lëkurën tënde

të butë epshore

Dhe një pikturë mëkatare

sodit dhomën me mall në kohëra

Më mirë jo

Në qoftë se Ti do të kthehesh

nuk do të gjesh,

asgjë , asgjë nga unë

Vetëm një hije pluhuri

të emrit tim të dikurshëm

E di...?

Edhe fytyrë kam ndryshuar sot

Ma pikturuan malet dhe oqeanet

një ditë kur kafshuan shpirtin tim

dhe panë , të ecja me hapa

të lodhur nga etja

Dhe një qiell të violintë

më shtruan mbi kokë

Me një kurorë të mrekullueshme

dashurie

Të dua veç ty lule

Më thuaj lule,

kush të tha që nuk të desha?

Ti ajkë e qumështit,

lëkurëbardhë e mëndafshtë,

e ëmbël, e freskët,

lule aromë zemre

Ti magjistarkë që zhduk

dimrin e zymtë,

buqetë ëndrrash në kopshtin

e mrekullive,

Ti, melodia më e kthjellët

e netëve lakuriqe

...dallgë e detit tim

Kush të tha moj lule,

që hënën në tokë për ty se solla?

Shkëlqimi rrezëllues përulet

mbi ty , drenusha ime!

Vetes të të mbërthej

Po vij sonte bashkë me muzgun,

e ëmbla dashuri...e imja dashuri

Pa trokitur në zemrën tënde

Aromën e trupit hyjni

me ato sy të kaltër

që qiellin kanë veshur

deri në agim

ushqimi dhe etja jote.

Po vij sonte pas vetes të të mbërthej,

e imja bukuri

Në çmenduri do bie nëse pres dhe pak

Do vdes...më e bukura vdekje!

Gjoksin e harlisur nga behari

Ato lule zambak t'i prek e t'i dua

deri në tharjen e aromës tënde dehëse

Buzët njom e të shuaj atë mall,

që s'ndan dashurinë nga vdekja.

Po vij sonte

flokëve të lëshuara pas shpine

erë tu marr me shije,

pëshpëris fjalë të pathëna,

epshin djall kanë

Përgjigja e thirrjes tënde

hapat e mi të ngulitura tek ajo derë

deri në hapje...

Vuajtja ime e ndaluar!