Alfabeti im

Ndue Ukaj

Shkronjat si gurë zbresin

Në alfabetin me figura të pakuptimta

Fragmenti i jetës sime kthen në udhëkryq

Sikur nëpër ëndrra të çmendura

E nuhat ikjen deri në skëterrë

Alfabeti im

E zgjatë rritën prej poezi

Duke i zgjeruar pasionet deri në qiell

Dhe zanoret e afshit që shpërthejnë

Mbi sytë e mijë

Pezmi i shkronjave të gurta,

Prish gjumin e kufijve

Në universin e kohës pa poezi

Si leckaman metropoleve të botës

Kërkoj këshilla nga poetë

Të kuptoj fjalën prej guri

Si i trazon mendimet abstrakte

Unë jam hapi im dhe rruga deri tek atdheu i poezisë

Në rrugën që prehet pas çdo ecje

Nga injorantë që vallëzojnë me zhurmën

Maratona e poezisë nëpër shpirtra të dergjur

Shumëzon ujin, tamam si Krisht

Arti i dashurisë

Nata po bie shpirtushka ime,

Sythi yt i etur për puthje të ëmbla

Zgjat afshin deri në qiell

Fli e qetë në lumin e dashurisë,

Dimri ka zhveshur rrobat e rënda,

Është pranverë e nxehtë –

Nuk mërdhihesh si e ke zakon

Nudo pranvera dhe trupi yt

Më le të puth shumë

Të çmendem në hijen e prushit

Mos u merakos engjullushka ime

Unë bëjë gjumë në gjoksin tënd qumështor

Dhe loja luhet me ritmet e njëjta

Dora ime në të qarat tua

Ëmbëlsisht përhumbet

Dymijë pash në kohë

Pëllumbesha ime

*

Lumenjtë e marrëzisë kanë dal nga shtrati,

Lumturia e pangushëllueshme e ylli vetmitar

Bëjnë udhë me afshin tim.

Të kesh për kujtim pranverën,

Dimri vjen shpejt dhe vesh rrobat e mërzitshme,

Neruda thoshte se dashuria e tij për gruan ka dy jetë,

Prandaj e donte edhe kur se donte...

Ti mërzitesh me këto frazeologji.

Ora e kësaj poezie është përpjekur,

Çuditërisht trishtimi dhe estetika e artit Bodlerian

Zbresin me nuanca të makthit mbi penën time

Më duhet të zhytëm nëpër labirinte misteresh

Kopertinat e këtij libri janë të djegura,

Nuk shkruhet dashuria në poezi.

E pamundshme të futen brenda librit një oqean ndjenjash,

Kurrën e kurrës të njëjta gjithmonë të reja,

Se duron dot pëlcet si tërmet

Mbledh emocionet e shkapërderdhura,

T’i burgos me vargje

Frikohem mos trazohen metaforat

Të gozhduara me fjalë.

Sa e vështirë mi gozhdue ndjenjat me shkronja të rënda.

Kësaj disi i thonë e pamundshme.

Në atdheun e bukurisë thithë bojë pena ime.

Dhe sikurse në një ëndërr me çudira erotike

Më duhet doemos më duhet të kaloj nëpër shtratin e Helenes,

Të kuptoj pse u bë shkaktare për tragjedinë antike,

Dhe shpikjen Homerit,

Gjithsesi më duhet të mësoj si eci Serembe nëpër dete e oqeane

Me shputat e tij të vogla, e shëndetin e ligë,

Të shpëtoj një çikë dashuri.

Poezia

Kur të mbushet shpirti helm
Kur të përdhosen trutë
Kur t’i kafshojnë ndjenjat,

Ëndrrat kur t’i vjedhin
Kur mendimin ta vrasin mu në ballë
Kur s’ke me kënd të çelësh gojën
Të cakërrosh ndonjë gotë uiski

Në botën që ec me erën
T'i shtrydhësh koqet mbushur me spermë
Poezia është terapi
Mos klith
Mos derdh lot
Mos shkruaj elegji e balada mbytëse
Vargje pikëllimesh trishtimesh largo
Mos e përul synimin,

Shiko poezinë mu në ballë
Ushqehu kur të mungon buka
Kripa dashuria e shkrimi
Mos vajto vetminë asnjëherë
Edhe kur të përbuzin
Të shajnë e të gozhdojnë në kryq
Të shpallin çmendurak
Të anatemojnë
Dashurinë ta përdhosin
Poezia është shpëtim
Klithmë e ëmbël me gëzim

Përralla e moçme

Nga të vërtetat dalin rrenat si buburreca

Ndërsa këmbët tona nga turbulenca e mendimeve

Humbasin drejtpeshimin

Në kozmosin e fjalës e tundin pendimin

Një përrallë e moçme s’ u tregua me shekuj

Pastaj për të njëjtën u bënë beteja të çmendura

Plotë vite u rropat dora jonë prej hijesh,

Si flamur disfatash e arenë takimesh

Të gjejë gjurmët e vërtetës në ngrehinat prej lotësh

Trotuareve të akullta ku këmbët rrëshqisnin tmerrshëm

Ecën injorantët të vërsulur pas tempullit të marrinave

E mjerë ne për përrallën e moçme