Vetem me Diellin isha njeri-poezi nga Eliana Alien

BLOG I RI NE BLOG PORTAL TRABOINI©CONNECT

DEGJOJE ZERIN TIM

Duke thirrur emrin tend
lotet sbriten si skllever
te dashurise, lidhur fort
pas faqeve te zbehta.

Duke thirrur emrin tend
ndjeva zemerimin te shperthente
furishem mbi kupen e ndjenjave
qe me vodhe.

Duke thirrur emrin tend
ndjeva shpirtin te shkeputej prej meje
e shpirti me duhet akoma,
kthema.

NJEREZIT E EPOKES SE MADHE

Ne erdhem nga lindja,
bashke me rrezet e diellit
Lules nektarin i morem
Gjarperit helmin

U ushqyem me iluzione,
me endrra mekatare.
Dikujt lumturi i falem
Dikujt dhimbje te madhe

Mekatuam para zotit
U penduam dhe u falem
Teatro luajtem me jeten
Ne. Njerezit e epokes se madhe

VJESHTE

Nje ze me tha
se iken dallendyshet
e gjethet vdiqen.
Une,
veshur me te errta,
dola te kopshti.
E heshtur

I kredhur ne humnera
te zbrazta, shpirti im
si vjeshat

ÇASTET

Mbi kurrizin e dites se lodhur
rreshqiten çastet, si masazhiere
derisa nata i gostiti
me kokteje ererash dimri
Te dehura, çastet u perplasen
pas dyerve te lokaleve,
ku pianecet digjnin ne alkol
epshet deshtake
Me fyerje te dehurit andej i perzune
Dhe humben çastet, se di se ku
Ah, tani i shoh, i pashe ku jane
Mbi preherin e nje nene
qe ushqen femijen e saj

KUSH ISHE TI

Kush ishe ti
Kur me le te gialle
Ne truallin e vdekur
Dhe vrullshem, u largove
(me gjakun tim ne duar)
per te ngrene, darken e bekuar
me familjen tende, i lumtur.

ASAJ QE NJEREZIT QUAJNE DASHURI

Si dy hajdute ja kemi vjedhur shikimet,
asaj qe njerezit quajne “dashuri”
Shikime,
qe mund ti kishim pa paguar
Por ne
“Lufte”
S’jemi urryer
S’kemi guzuar as as te duhemi
I jemi trembur
asaj qe njerzit quajne “dashuri”

Ishim aq afer
Sa mund t’ja degjonim njeri tjetrit
renkimin e shpirtit
Po ne...
“Ndal”
Dhunshem
Inertesisht
Ju rebeluam
asaj qe njerezit quajne “dashuri

POST MENGJES

Edhe nje, edhe dy…
Minus nje, minus dy…
i mungojne mengjesit
Deliri i kafshes qe jeton ne mua,
eshte prezenca jote, vetmise

Edhe nje, edhe dy...
Minus nje, minus dy...
i mungojne mengjesit
zhurmes qe do le pas
ikja jote e zakonte

DHJETORI I PARE KETU

Qyteti i stermadhmadh, teheq zvarre kembet mosbindese
te nje endacaku. I njoh, jane te miat

Duart shterngojne emocione te rezikshme
ne xhep ngrohet perpjekja e fundit, per te shpetuar
nga ngrica e dhjetorit te pare, ketu

Hapat jane te ngadalte
Si kurajoja qe shtyn ne mes te turmes
Merdhihur, hedh hapin e parafundit, pa pike deshperimi
Si parazit, ne epoken e evolucionit

JA SI PREZANTOHEM

Emrin ma dha dielli.
Para dhe pas lindjes
Para dhe pas eres se krishtit
Para se t’me hidhte ne preherin
e gruas

Gruaja me dha gjirin
qe ndante me burrin
burri shuplaken e mireseardhjes
mbiemrin
s’guxova te shqiptoj nga frika
e fisit
per gruan isha vajze
per burrin isha djale

Vetem per diellin isha njeri.

Posted by Editor: TRABOINI