GURI

nga Lindita Agolli

Ajo shkon atje gjithnjë.

Sapo që i hapen sytë, kujton se gjëja e parë që duhet të bëjë, është të marrë me vete furçën e vogël, të imët e të butë, një qiri dhe shkrepse, dhe menjëherë të niset për atje.

Bën goxha rrugë. Dhe, nuk është e shtruar. Pjesë pjesë mbulohet me shkurre dhe kjo e huton. Nganjëherë bën përpara qorrazi, pa ditur ku është nisur dhe pse.

Qëndron një cast ashtu, pa lëvizur fare, rrotullon sytë disi e trembur dhe kthehet pas. I duhet të përmbledhë veten e të kujtojë nga filloi e ku po shkon. I duhet të ndjekë vijën perfekte që të arrijë atje, pa u gjendur kurrsesi në udhëkryq apo shteg pa dalje.

Tek hedh vështrimin përpara dallon gropa, gurë, të ngritura e shtrembërime nga më të çuditshmet. Kurrë nuk e mendonte të tillë rrugën për atje. Kurrë nuk do të kish dashur të përshkonte një rrugë aq të gjatë e të mundimshme.

Por…tashmë është mësuar.

* * *

Vapa ia mbërthen tëmthat si në një morsetë. Ajo vazhdon të ecë. Të ecë dhe të habitet se çfarë e shtyn kaq shumë të bëjë këtë që po bën çdo ditë, çdo rast të mundshëm, çdo moment qetësie…

Aty më tutje, për nja tre hapa, i duhet të anashkalojë një gropë. Gropë duket, por që këtej ka pamje shumë të errët. Të errët pus, misterioze. Ndoshta është pus, a diçka e ngjashme. Hedh sytë me shumë kujdes brenda, pa e lëvizur rrëmbimthi kokën. Qenka si një humnerë.

Po edhe mund të jetë. Nuk duket asgjë brenda saj dhe do të ishte tmerrësisht e frikshme të bije poshtë, aq thellë, aq thellë, aq sterrë, aq sterrë!

* * *

Ajo vazhdon të ecë.

Ndjen t’i laget pëllëmba e dorës nga djersa, a ndoshta qiriri po shkrin. Qëndron një cast dhe kërkon të orientohet përsëri. Fillon të bëhet e përpjetë. Rrëpirë e ngjashme me anën tjetër, kur del matanë. Mund të rrëshqasësh e të rripesh i gjallë. Por, është mësuar.

Mbështet plotësisht pëllëmbët në Tokë, shputat e këmbëve i ngul përputhur në Gjurmë, pastaj shtyhet përpara.

Të përpjetat janë të mundimshme. I duket krejt e natyrshme dhe e zakonshme ta ketë fytyrën mbuluar me djersë. Lodhja nuk ka përmasa dhe e ka humbur kuptimin. Ajo ngjitet. Kur të zbresë, do ta ketë më të lehtë.

Atje në majë, nuk qëndron, platitet.

Sapo ndjen ta rrahë pak era dhe shpatullat t’i tërheqin të ftohtë, ngrihet. Vendos matur, ngadalë, anësoren e këmbës dhe … pastaj… thembrën. Nuk qënka dhe aq më e lehtë të zbresësh se sa të ngjitesh. Sforcoja për t’u ngjitur duhet kompesuar me sforcon për të mos rrëshqitur.

Duhet mbajtur ekuilibri.

Mund të të krijohet një boshllëk në ndjesi, të të këputen gjunjët, një dridhje si ankth të të përndrydhë kyçet që mbajnë peshën e trupit dhe të shkaktojë rrëzimin.

Sepse, edhe e tatëpjeta, mund të të rrjepë të gjallë.

Sidoqoftë, qiririn dhe furçën, nuk i lëshon nga dora. Kjo pjesë e rrugës gjithnjë e ka munduar. Po ajo ka vetëm një qëllim dhe mundimi nuk i bën aspak përshtypje.

Me të zbritur, çfaqet hinka e një shtegu të ngushtë, të bukur. Shteg i drejtë, pa kurba. Anash harbon bimësi e dendur që noton në klorofilë. Kështu, derisa pak nga pak, vjen pylli.

Nuk është si pyjet e përrallave. Bukurinë e ka vetëm në fjalë, në emër. Sepse, krejt papritur, hapet në mesin e tij dhe ti e gjen veten në mes të një moçali të rrezikshëm.

Nuk e kupton që është moçal.

Mbuluar me një tapet magjik të blertë, të josh e ta mbyt arsyen. “Eja vallzo mbi mua!” të fton.

Ajo e njeh këtë pjesë të rrugës.

Dikur, për herë të parë, qe zhytur deri në gjoks. Se si shpëtoi, ajo ende nuk e kupton, as nuk e di, por në kujtesë e sjell si një çmenduri përjetimesh. “Nuk mund të dal – i thosh vetes – më mirë të vdes!” . Pastaj, diç shkrepëtiu mes majave të pemëve dhe bëri dritë ... Jeta do mund dhe ajo mundej!

* * *

Le pas pyllin dhe moçalin dhe gjendet në hapësirë të plotë. Diçka shumë pranë shkretisë, por jo shkreti.

Që aty duket si i gjallë një gur i madh.

Vjen në formën më natyrale. Nga maja, pak e kthyer si një kokë indiferente njeriu, shkëputen vijëza të thella si të çara, diku e ku të cekëta e të shpeshta si rrudhat e një plaku. Në supet i rëndon mosha e mendimit. Që këtej nga rruga duket i ulur, me gjunjë të mbledhur dhe i tkurrur. E mbështjell një puhi që sjell rruga, por ai nuk e hap kraharorin. I lejon zogjtë t’i qëndrojnë kudo nëpër trup dhe sheh mospërfillës përpara. Ajo afrohet.

Ka që në zanafillë që vjen parreshtur tek ky gur.

Që kur u krijua dhe erdhi mbi tokë. E pastron dhe i heq barërat përreth. Pastaj, me furçën e butë fshin rrudhat dhe vijëzat. Ndërkohë, mërmërit ngadalë një këngë Eve dhe e shikon në sy me shpresën se ai do bëhet i ndjeshëm.

Po guri është gur dhe s’mund të shfaqet; i padukshëm në brendësi, i paprekshëm jashtë.

Pastaj akoma, e përqafon. Mbështet gjoksin dhe trupin e saj mbi të. Kërkon ta ngrohë. Po ai është gur dhe s’mund t’u përgjigjet gjithë këtyre. Ai s’mund të ndjejë, ai s’mund të flasë, ai s’mund të puthë, ai s’mund të përkëdhelë, ai s’mund të lëkundet, ai s’mund të zhbëhet nga një këngë...

* * *

Dhe ja, një ditw...

Tashmë ajo duhej të kish ardhur.

Përveç zogjve që çuçurisnin me shqetësim dhe diç kërkonin në rrudhat e kokës së tij, asgjë nuk lëvizte.

Priti kokërënduar, nderur nën heshtjen si nën një vello të zezë.

Ajo nuk erdhi.

Në mbarim të ditës tjetër, vijat, gropëzat, rrudhat, u mbushën me ujë dhe rrodhën teposhtë gjunjëve të mbledhur. Supet krijuan një iluzion të çuditshëm sikur nën një frymëmarrje ritmike uleshin dhe ngriheshin në ngashërim.

Ai gur po shpërbëhej.