SHKRESA

Tregim

Nga Fatime Kulli

Mbërrita në qytetin më të madh, për të vulosur e firmosur një shkresë të rëndësishme. Qyteti i zhurmshëm kishte ndryshuar shumë, sikurse edhe njerëzit që kishin ndërruar fytyrat.

Trokita në ndërtesën e shkresave, por dyert ishin të mbyllura. Në honet e tyre s'pipëtinte asgjë, siç duket kishin rënë në gjumë të thellë. Një zë nën zë mërmërinë:

-Përgjigjet merren në repartin e memecerisë. Ai repart, ka filluar të ringjallet dhe është specializuar në uzinën e shurdhërisë.

O Zot, gjithkund mure të zhveshura që përpijnë ethshëm pakënaqësi. Lajthitje për të rrëmbyer të panjohurën...

U rraskapita udhëve të këtij qyteti, ku dëshirat vdesin, para se të lindin. Hoqa këpucët me taka të larta, i futa në çantë dhe po ecja zbathur. Njerëzit nga shpejtësia e fluturimit as që më shihnin fare se si ecja unë. E ku e dinë ata, nga vij dhe ku shkoj unë?! Pastaj se mos janë ata që kanë qenë! Disa janë shndërruar në Robot.

Se mos më intereson mua, për ta. Mua më intereson vetëm shkresa, ta firmos e ta vulos.

U rropata aq shumë, sa më vinte ta grisja e ta hidhja në koshin e plehrave. Hyra në një bar të çlodhem. Aty kishte aq shumë lokale, por s'kisha një makinë llogaritëse për t'i numëruar. Të gjitha tavolinat ishin plot e përplot dhe mezi gjeta një karrige bosh.

Përballë meje rrinte një çift i thyer në moshë. Këmisha e burrit e pikturuar me harta prej djerse, kutërbonte gjithë lokalin. Gruaja vështronte burrin dhe pinte lotët e saj. Pa dashur lotët e saj pushtuan këmbët e mia... Dhe si për të më kthyer kujtesën, më tha:

- Zonjë, keni harruar të vishni këpucët!

- Po pse, ju zonjë që i keni të mballosura këpucët tuaja, mos dukeni më mirë?!

- Më fal, - vazhdoi gruaja – kujtova se...

- Jo, jo, mos u shqetësoni! Para bukurisë së gënjeshtër, të gjithë jemi të shëmtuara.

Piva një koka-kola dhe kamerierja vuri tabakon në tavolinë. Unë ngatërrova xhepat dhe vura shkresën në tabaka.

Kamerierja qeshi e tha:

-Edhe ti, si gjithë të tjerët.

Vazhdova rrugën për tek linja e urbanit. Çdo 20 metra hasja nga një lypës, duke mu lutur e përgjëruar, më uleshin në gjunjë:

- Të lutem zonjë, më fal 100 lekë!

U inatosa me xhepat e mi të grisur dhe i them:

- Përse uleni para meje kështu? Ejani të ulemi para ndërtesës më të rëndësishme të qytetit! Ndoshta lutjet tona do të hapin dyert...

U ula në një qoshk të trotuarit për të pritur urbanin, por dikush bërtiti:

- Çohu zonjë, se është vendi im!

Autobusi erdhi, por më fluturoi çanta. Në çantë kisha këpucët dhe shkresën e pa firmosur dhe të pa vulosur.

Urbani u nis, duke lënë pas shijen e hidhur të këtij qyteti kaq të bujshëm, ku marrim nën sqetulla, ëndrra të grisura.