Breshkat

Tregim

Fatmir Terziu

Ai lëvizi padashje kornizën që u qëndronte të dyve mbi krye. Kornizën, që mbante në gjirin e saj, kostumin e tij të diktuar të martesës dhe vellon e saj të shumëkërkuar. Korniza u lëkund si lavjerrës dy a tre herë në mur dhe në atë qetësi nate u duk sikur një metal i rëndë po gërvishte murin. Ajo mbylli veshët, shtrëngoi jorganin me dy duar dhe ia ktheu kurrizin. Ai ndejti gjysëmulur në krevat dhe si i zënë në faj, tentoi disa herë ti kërkonte të falur. Por në tërë ato minuta qetësie, gërhamat e saj, kurrë nuk i dhanë mundësi që të kryhej një ziamet i tillë. Ai nuk guxonte të hapte as dritën. Nuk guxonte as edhe të lëvizte nga krevati. Ajo i kishte shtirë tmerin. Dhe ashtu, thuajse gjithë natën luante vetëm herë me gishtat e duarve e herë me tentenetë e gjëra e të gjata të jorganit. Thuajse kishte kryer disaherë numërimin e luleve të këtyre tenteneve në atë gjysëmerrësirë. Dhe këtë e bëri derisa dielli nxorri kokën mbi kodrën pranë.
Kishin kaluar tetëmbëdhjetë muaj. Plot tetëmbëdhjetë. Tetëmbëdhjetë muaj jetë në ato kushte e kondita. U martuan në Shtator, se andej nga ana e tyre në atë kohë piqeshin domate e speca, zihej rakia, dhe sa mbaroi dasma u gjendën në Theth, në Shtëpinë e Pushimit të Punëtorëve. Aty shijuan erën e freskët dhe ajrin e pastër. Bileta për të shkuar në Theth, qe kundrisur që me pajën. I ati i saj ishte Sekretar i Partisë dhe kuptohej që aq i takonte për vajzën e tij të tetë. Madje kur u shpall kërkesa në familje për pesëmbëdhjetëditëshin e mjaltit, ai vetë premtoi Thethin. Kështu Thethi ishte një shije e paramenduar. Ndërsa solli nëpër mend ajo një çast këtë kujtesë jo shumë të largët, ai kishte mbetur në dritare dhe vështronte dy breshka që ishin në të tyren. Vështronte dhe habitej. Shihte se si breshkat i jepnin njëra tjetrës mungesat e tyre. Plotësonin njëra-tjetrën. Dukeshin të kënaqura? “Vërtet duken të kënaqura?”-, pyeti ai veten.
“Sikur fole?”,- i tha ajo.
“Ah, po. Thashë…, se pashë ato breshkat…”,-shtoi ai si në një situatë kur je zënë në faj.
“Breshkat?”,- kërceu ajo. “Ku janë breshkat, krijesat e mia të preferuara.”
“Si?! Ti i ke breshkat … të preferuara?”
“Po, po i dua shumë…”
“Ja, ja ku janë…”
“Ama edhe breshkat aty e paskan mendjen. Nejse unë i preferoj ato”, - foli ajo dhe nxitoi nga shkallët.
Ai herë bënte veshët pipëz andej nga shkallët, ku takat e saj të larta lëshonin një jehonë që çante hotelin, dhe herë kthente sytë vjedhurazi andej nga breshkat ku s’pushonin atë punën e tyre. Sakaq, pa në fillim hijen e saj në murin rrethues dhe në pemët e oborrit dhe pastaj dëgjoi si më nga afër trokun e takave të saj. Kur ajo shfaqi në fillim kokën, flokët e dendura dhe kaçurrela të saj ia zunë hapësirën e shikimit të breshkave. Tentoi të ndërronte kënvështrimi, por më kot. Nuk shihte gjë. Ajo që ndodhte mes këtyre dy krijesave tashmë ishte nën pushtetin e kreut të saj flokëdendur e të mufatur shumë.
Ajo u përkul, ndejti një copë herë dhe ashtu mbeti nën vëzhgimin e tij, që i shihte vetëm kurrizin. Në çast u ngrit dhe u kthye nga ai. Në dorë mbante njërën prej tyre.
“E zgjodha këtë”, - tha pastaj ajo, dhe zëri i saj u duk i prerë.
Ai vetëm tundi kokën. Ishte zhytur në mendime…

***

Kur la fshatin pesë vjet më parë, ai ishte vetëm katërmbëdhjetë vjeç. Ishte i dhënë shumë pas mësimeve, por fshati si fshat, pa shkollë të mesme në atë kohë, i detyronte shumë si ai ti qepeshin qytetit, të vazhdonin shkollën dhe punën natën tek “Çeliku i Partisë”. Kur nisi shkollën ai punonte natën, turni i tretë, dhe vazhdonte shkollën pasditeve për elektriçist. Në brigadë ku punonte kishte një grua. Ajo shumë shpejt iu bë njeriu më i afërt.
“Unë do të të gjej grua ty. Vajzë e kaluar vajzës. Yll e peri bashkë”, - i thoshte ajo.
Dhe një ditë, ajo erdhi në turnin e natës, aty në nënstacionin e Koksit të Metalurgjikut me një vajzë përdore.
“Është mbesollka ime”, - tha ajo. “E sheh, e sheh si është. Babanë e ka sekretar partie. Po pate kismet, si veshka mes dhjamit do të jetosh. E dëgjove?”, foli e foli ajo.
Ai vetëm dëgjonte. I dukej përrallë. Dhe sillte nëpër mend fjalët e nënës.
“Bir, dëgjo mirë: Fjalët e tët eti janë në veshët e mi. Kujdes djalin! Ruaj djalin, më tha ai, teksa po ikte nga kjo botë. Sërra jonë nuk mban më…”.
Por, ajo gruaja e turnit të tij të tretë, pasi kishte tështirë nja dy-tre herë, ishte drejtuar tërrësisht nga ai dhe ishte gati ta ndëshkonte me të qeshur, për tregimin e mosrespektit ndaj tështimës së saj. Por, ai sërrish ishte i përhumbur. Gruaja e vështroi pastaj duke qeshur atë herën e parë dhe pastaj pa nga mbesollka e saj dhe tundi kokën.
“E, e sheh?”, - kur të thashë, ti do të …
“Të lutem më lërë tani, më lërë në timen”, - ndërhyri ai, dhe mori në duar pinca, kaçavida dhe një tel e bëri andej nga kompresorët.
Në çast ajo iu afrua mbesollkës.
“U krye, a nuk të thash, u krye. Është gozhduar pas nurit tënd.”

***

Atë pasdite i kishte ardhur një letër. Një letër në zarf të bardhë dhe me dy pulla. E pa me kujdes. Vështroi anën e dërguesit. Një emër i panjohur. E hapi. E lexoi me shpejtësinë e dritës. Nuk kuptonte asgjë. E lexoi prapë. Prapë nuk merrte vesh asgjë. Pastaj pa valixhen në cepin e dhomës, pa pantallonat varur në telin që lidhte dy krevatët në Hotelin e Beqarëve të Zaranikës dhe brofi në këmbë. Kishte marë vendimin. Do të kthehem prapa në fshat. Do të shkoj tek nëna. Ashtu bëri. Autobuzin urban e kapi në kohë. Rrugës vetëm mendonte. Pas tre orësh udhëtim autobuzi u ndal në qendër të fshatit. U përshëndet me dy bashkëmoshatarë dhe me vrap në shtëpi. Nëna e tij ishte në oborr. Thurte me furkë. Furka tundej mbi kryet e saj dhe gati-gati nuk dallohej nga ngjyra e flokëve. Një bardhësi mbi kokën e nënës. U mbush me lotë. Por vetëm për një çast. Pastaj rendi drejt e në krahët e nënës.
“Të prisja bir. U bënë muaj pa ardhur. Më kishte djegur malli”.
Ai vetëm ia puthte duar, sy e faqe nënës së tij të dashur. Dhe pas disa minutash çdo gjë ishte kthyer në normalitet. Biseda shkoi në shtratin e duhur.
“Bir, ka kohë që më dërgojnë një pension për tët atë, mos ke kërkuar ti ndonjë lëmoshë nga këta? Mos ke bërë ndonjë gjë, se dheu nuk e tret tët atë. Dëgjo mirë biri im, nuk mund të marësh bukë nga vrasësi që të vret natën e të qan ditën. Ata e burgosën për një fjalë goje dhe ata ia morën shpirtin dhe jetën. Tani…”.
“Jo, nënë, jo…” Dhe ai nisi të sqaronte nënën. Ajo vetëm shtrëngonte duart e të birit fort herë me njërën dorë e herë me dorën tjetër. Pastaj ajo buzëqeshi dhe ia puthi sytë fort. Pas darke atë e kishte zënë gjumi shpejt, pasi ishte lodhur edhe nga rruga. E ëma thuajse ndejti zgjuar tërë natën duke e shikuar dritën e syve të saj.

***

Kthimin e bëri pas dy ditësh. Kur mbërriti në hotel, pa një letër tjetër. E kërkonin urgjent andej nga drejtoria. Lau trupin dhe u nis menjëherë. Në hyrje të zyrave ishte shefi i kuadrit. E përshëndeti ai i pari, dhe pastaj ai. Pastaj iu kthye menjëherë duke e parë nga sytë tek këmbët.
“Urime, urime. Tani ke më shumë arsye të tregosh aftësitë e tua…”, - i tha shefi i kuadrit.
Ai dukej si në ëndërr. Ç’po ndodhte?
I ra me kujdes derës së drejtorit dhe dera u hap menjëherë. Ç’të shihte. Në krye të tavolinës së zyrës ishte drejtori, dhe në anën e djathtë të saj ishte, ai, Sekretari i Partisë, babai i mbesollkës së asaj gruas së turnit të tij të tretë.
Ai kishte marë ngjyrën e limonit.